Ο σεβασμός του κόσμου
1. Ο λαός.
Τόσο μεγάλος ήταν ο θείος σεβασμός στις καρδιές των ανθρώπων, που τους έκανε να
μεγαλύνουν τους αποστόλους.
Είναι στο θέλημα του Θεού οι λαϊκοί να έχουν υψηλή εκτίμηση
για τους εργάτες Του. Είναι ατυχές το γεγονός ότι ορισμένοι χριστιανοί δεν σέβονται
και δεν εκτιμούν τον ποιμένα τους και τη διακονία του, όπως θα έπρεπε. Αλλά ο
σεβασμός της διακονίας είναι μια βιβλική εντολή σε κάθε παιδί του Θεού (Α΄ Τιμ.ε:16-19).
Από την άλλη μεριά, ένας σωστός εργάτης δεν θα επωφεληθεί
από τους ανθρώπους που δείχνουν τέτοια εκτίμηση και σεβασμό γι’ αυτόν. Όταν ο απόστολος
Πέτρος μπήκε στο σπίτι του Κορνήλιου και ο αξιωματικός του Ιταλικού στρατού
έπεσε στα πόδια του και τον λάτρευσε, ο Πέτρος είπε, «Σηκώθητι· και εγώ αυτός άνθρωπος είμαι» (Πράξ.ι:26).
Ο Θεός περιμένει να δείχνουμε σεβασμό στους εργάτες Του,
αλλά δεν πρέπει να τους λατρεύουμε.
2. Οι θρησκευτικοί
ηγέτες. Η επιρροή της πρώτης Εκκλησίας προκάλεσε τεράστια αναταραχή
στην Ιερουσαλήμ, ιδίως μεταξύ των μελών της ιερατικής ιεραρχίας που ήταν εγκλωβισμένη
στη λαμπρότητα και μεγαλοπρέπεια των θρησκευτικών τελετών, με ένα αίσθημα
θαλπωρής, αυταρέσκειας και ασφαλούς τελετουργικής ρουτίνας. Δεν ήθελαν τίποτα
να διαταράξει τον έλεγχό και την επιρροή τους πάνω στην Ιερουσαλήμ και το έθνος
των Εβραίων.
Στην αγανάκτησή τους και την εχθρότητα, οι Εβραίοι ηγέτες
συνέλαβαν τους αποστόλους και τους έριξαν στη φυλακή. Ο Κύριος έστειλε έναν
άγγελο στη φυλακή για να ανοίξει την πόρτα και να παραγγείλει στους αποστόλους
να πάνε στο ναό και να δώσουν στο λαό «πάντας
τους λόγους της ζωής ταύτης» (Πράξ.ε:20).
Η εβραϊκή ηγεσία ενημερώθηκε την επόμενη ημέρα για την
αποστολική δραστηριότητα στο ναό, καθώς υπάκουσαν στην ουράνια οδηγία να διδάξουν
τους ανθρώπους. Και πάλι, οι απόστολοι φέρθηκαν ενώπιον του Συμβουλίου, αυτή τη
φορά για ανάκριση. Ωστόσο, η σύλληψη των ανδρών του Θεού, αυτή τη φορά, έγινε
με προσοχή «διότι εφοβούντο τον λαόν, μη
λιθοβοληθώσι».
3. Το
Συνέδριο. Ο αρχιερέας θύμισε στους αποστόλους ότι τους είχαν πει να
απέχουν από το να διδάσκουν το όνομα του Ιησού. Αλλά έρχεται μια στιγμή που «Πρέπει να πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον
παρά εις τους ανθρώπους».
Ο αρχιερέας αναγνώρισε ότι οι απόστολοι είχαν καταφέρει να γεμίσουν
την Ιερουσαλήμ με τη διδασκαλία τους!
Μετά την ανάκριση και την απάντηση του Πέτρου και των άλλων
αποστόλων, ένας ηγέτης των Εβραίων, «Γαμαλιήλ
το όνομα, νομοδιδάσκαλος τιμώμενος υπό παντός του λαού, προσέταξε να εκβάλωσι τους αποστόλους δι'
ολίγην ώραν και είπε προς αυτούς· Άνδρες Ισραηλίται, προσέχετε εις εαυτούς περί
των ανθρώπων τούτων τι μέλλετε να πράξητε» — «μήπως ευρεθήτε και θεομάχοι» (Πράξ.ε:39).
Ο Θεός άγγιξε την καρδιά του Γαμαλιήλ, και τους συμβούλεψε
να κάνουν μια μικρή ανάπαυλα και να αφήσουν τους αποστόλους ελεύθερους — πείστηκαν,
αλλά τους έδειραν πριν τους αφήσουν.
Η ανάπαυλα ήταν μια χρήσιμη ευκαιρία που δόθηκε από τον Κύριο
στην εκκλησία για να εξαπλωθεί το αληθινό ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού σε όλη
την Ιερουσαλήμ και έτσι να αυξηθεί η αριθμητική δύναμη της Εκκλησίας πολύ
περισσότερο.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Για λίγο περισσότερο από τρία χρόνια, ο Ιησούς δίδαξε δώδεκα
άντρες που ο Ίδιος είχε διαλέξει και δίδαξε προσωπικά σαν εκπροσώπους Του σε
αυτή τη γη. Αυτοί με τη σειρά τους θα διέδιδαν το μήνυμα της σωτηρίας σε έναν
κόσμο που χρειαζόταν απεγνωσμένα τη συμφιλίωση με τον Θεό.
Την ημέρα της Πεντηκοστής, το Άγιο Πνεύμα έπεσε πάνω στους περίπου
120 πιστούς, συμπεριλαμβανομένων των αποστόλων. Ο καθένας ήταν παραλήπτης της
θείας φύσης που τον ενδυνάμωνε να εργαστεί για τον Κύριο, καθώς Αυτός
κατοικούσε μέσα τους! Με το Άγιο Πνεύμα — με το σημείο της ομιλίας σε άλλες
γλώσσες — έγιναν μια ισχυρή ομάδα ανθρώπων αγιότητας που είχαν ζήλο να κάνουν
το θέλημα του Θεού.
Με το Άγιο Πνεύμα, ο Θεός εξέχεε την αγάπη Του στις καρδιές
τους, σε συνδυασμό με τη στέρεη αποστολική διδαχή και τη στάση αυτοθυσίας, δημιούργησαν
μια πανίσχυρη κίνηση δικαιοσύνης και αληθινής αγιότητας που οι άνθρωποι δεν θα
μπορούσαν να ακυρώσουν ή να καταστρέψουν. Αυτή ήταν η εκκλησία του Θεού!
