Κάθομαι και σκέφτομαι, πως μπορούν να γίνουν αυτά που λες
μέσα στο λόγο σου; Πώς μπορείς να κατοικήσεις μέσα στην καρδιά μου;
Που βλέπεις τη δυσκολία; Στο χώρο ή στην κατάσταση της
καρδιάς σου;
Στο χώρο όχι. Μα σαν κάτι το υπερβολικό το βλέπω. Μα μου λες
και να κάνω, το καταλαβαίνω. Μα να καταλάβεις την ύπαρξή μου, το βλέπω κάτι σαν
πολύ μεγάλο και αφύσικο.
Δεν σου αρέσει; Δεν το βρίσκεις σπουδαίο και όμορφο; Να
είμαι, όχι μόνο κοντά σου, μα μέσα στην καρδιά σου. Και όχι μόνο να σου λέγω μα
και να τα εκτελώ με σένα.
Κάτι τέτοιο, ποτέ δεν το φαντάσθηκα.
Μα βέβαια κάνω πράγματα που ξεπερνούν την ανθρώπινη
φαντασία. Η φαντασία μπορεί να φθάσει τα ανθρώπινα. Μα αυτό θα είναι κάτι από
μένα, θεϊκό.
Και τότε δε θα είμαι πιά εγώ. Δε θα υπάρχω, ούτε θα συναντώ
τον εαυτό μου. Έτσι δεν είναι;
Λυπάσαι γι' αυτό;
Όχι. Καθόλου. Δεν τον έχω καθόλου σε εκτίμηση τον εαυτό μου.
Τον έχω μισήσει. Τον έχω περιφρονήσει. Μα κάτι άλλο ρωτώ. Εγώ θα τα κάνω ή εσύ;
Εγώ διά σου. Θα μιλάς και θα είναι λόγια που σου είπα εγώ να
πεις. Θα κάνεις μια θυσία μα εγώ την έβαλα στη σκέψη σου. Θα προσεύχεσαι και τόσο
η προσευχή, όσο και το περιεχόμενο της θα είναι από μένα.
Εγώ θα το ξέρω αυτό, για να νομίζω πως είναι δικό μου;
Όμορφη και έξυπνη η ερώτησή σου. Και τώρα κάνεις πράγματα,
που δεν είναι δικά σου αλλά δικά μου. Μα δεν το ξέρεις. Δεν το σκέπτεσαι. Και
δεν έχεις τη χαρά της γνώσης, της συνείδησης, πως εγώ είμαι αυτός που τα έκανα αυτά.
Ναι. Τώρα το καταλαβαίνω. Πόση χαρά θα νιώθω σαν ξέρω, όχι
μετά, μα ακριβώς την ώρα που κάτι συντελείται, δεν είναι από μένα, μα από σένα.
Θά νιώθω χαρά, θα νιώθω σιγουριά, θα έχω προεξοφλημένη την επιτυχία, το αποτέλεσμα.
Μα πως θα το ξέρω;
Μα σου το λέγω εγώ. Πρέπει να το πιστεύεις και να το θέλεις.
Και φυσικά να αγαπάς τα δικά μου που τα γνωρίζεις πολύ καλά. Μήπως δεν είσαι στα
χέρια μου;
Οπωσδήποτε είναι κάτι πολύ όμορφο. Και μόνο που το
φαντάζομαι αισθάνομαι ρίγη. Μια μόνιμη σταθερή κατάσταση, μια μόνιμη σταθερή
συνείδηση πως, όχι εγώ, μα εσύ σκέπτεσαι. Εσύ ενεργείς. Εσύ αγαπάς. Εσύ κινείς
και την καρδιά μου και τα πόδια μου. Τί ωραίο; Μήπως αυτό είναι η ενθέωση;
Μην ανακατεύεις θεολογικούς όρους, δηλαδή ανθρώπινους, σε
θέματα ζωής. Είναι αυτή η κατοίκηση και ταύτιση, που γίνεται με τον Χριστό διά
τού πνεύματος.
Και ή πίστη; Παύει να λειτουργεί;
Η πίστη σε οδηγεί στην κατάσταση αυτή. Μετά παγιώνεται.
Παίρνει μια μόνιμη θέση. Και δεν φαίνεται. Μα είναι μόνιμη, χωρίς διακυμάνσεις
και ταλαντεύσεις. Όταν έχεις μια αδιάκοπη συνείδηση της δικής μου παρουσίας
μέσα στην καρδιά σου, τότε τί να κάνει ή πίστη; Ξεπεράστηκε η αποστολή της.
Αυτή η συνείδηση της εσωτερικής παρουσίας σου στην καρδιά
μου, είναι δώρο δικό σου, για δική μου καλλιέργεια;
Το πρώτο συμβαίνει. Μα επειδή είναι κάτι πολύ σημαντικό και
άφορά νέα διευθέτηση της ύπαρξής σου γίνεται σταδιακά και σε όσους εγώ βλέπω
και κρίνω πως έχουν την ωριμότητα να τους χαρίσω την παρουσία μου.
Μα είναι πολλοί, μερικοί, που λένε πως έχουν τον Χριστό στην
καρδιά τους και πως όπως φαίνονται, είναι μόνο στα λόγια τους.
Εάν το ζούσανε δεν θα το λέγανε. Νόθα παιδιά και νόθες
καταστάσεις πάντοτε υπήρχαν. Δεν μας ενδιαφέρουν.
Νομίζω πως αυτό είναι το τέρμα. Δεν μπορεί να υπάρχει μετά
άλλος πνευματικός στόχος.
Όχι. Όταν, όπως έλεγε ο Παύλος προσευχόμενος, «κατοικήσει ο
Χριστός έν ταίς καρδίαις υμών», και ή ζωή μας είναι στην απόλυτη δική μου
δικαιοδοσία τότε... τί άλλο μένει; Τίποτα.
Μα τότε, ένα συλλογισμό κάνω, τότε η γη γίνεται ουρανός.
Είναι νομίζω αυτή η βασιλεία των ουρανών έστω και κάτω εδώ στη γη. Ναι. Αυτό
είναι.
