Γραφές και παραδόσεις (16)

Σχετικά με τον Κανόνα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης.

Η Σύνοδος της Λαοδικείας, δεν αναγνωρίζει σαν θεόπνευστο το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη.

Η Σύνοδος της Καρθαγένης, ακυρώνει την απόφαση της Συνόδου της Λαοδικείας, και αναγνωρίζει σαν κανονικό το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη.

Οι 85 Αποστολικοί Κανόνες, δεν αναγνωρίζουν την Αποκάλυψη του Ιωάννη σαν κανονικό βιβλίο και αντί αυτού προσ­θέτουν στον Κανόνα δύο επιστολές του Κλήμεντα Ρώμης και τις Διαταγές Επισκόπων.

Ο Μέγας Αθανάσιος, αναγνωρίζει το βιβλίο της Αποκάλυψης μεταξύ των κανονικών θεόπνευστων βιβλίων της Καινής Διαθήκης, ενώ απορρίπτει τις δύο Επιστολές του Κλήμεντα και τις Διαταγές των Επισκόπων, διαφωνώντας έτσι και με τη Σύνοδο της Λαοδικείας και με τους 85 Αποστολικούς Κανόνες.

Ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός, απορρίπτει το βιβλίο της Αποκάλυψης σαν θεόπνευστο.

Ευσέβιος, ο ιστορικός της Εκκλησίας, (260-340) μας γνω­ρίζει περιληπτικά, τη γνώμη της Εκκλησίας του 4ου αιώνα μ.Χ. σχετικά με τον κανόνα των βιβλίων της Γραφής και αναφέ­ρει μεταξύ των «αντιλεγομένων» τις Επιστολές: Ιακώβου, Ιού­δα, Β' Πέτρου, Β' και Γ' Ιωάννη και πιθανώς την Αποκάλυψη.

Αυτές οι ανοιχτές συγκρούσεις των Παραδόσεων με τις Πα­ραδόσεις, συγκρούσεις που συνεχίζονται μέχρι σήμερα μεταξύ των ορθοδόξων θεολόγων, κάθε άλλο παρά υποστηρίζουν τα λεγόμενα του Ανδρούτσου, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία «παρα­λαμβάνει (τον κανόνα της Γραφής) ασφαλώς παρά της αλάθητου εκκλησιαστικής παραδόσεως».

Είναι λοιπόν ο Κανόνας της Γραφής ένα «αίνιγμα άλυτον» όχι για τους Διαμαρτυρόμενους επειδή αυτοί κατέχουν καθορισμένο και συγκεκριμένο κανόνα, άλλα είναι αίνιγμα άλυτο για την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Αυτές οι ιστορικές μαρτυρίες ανατρέπουν επίσης και το άλλο συμπέρασμα του Ανδρούτσου, ότι «τον κανόνα της Γραφής παρέλαβαν οι Διαμαρτυρόμενοι εκ της εκκλησιαστικής παραδό­σεως». Στην περίπτωση αυτή χρειάζεται να υπενθυμίσουμε το «ούκ αν λάβης παρά του μη έχοντος». Οι Διαμαρτυρόμενοι δεν παρέλαβαν τον κανόνα της Γραφής από την εκκλησιαστική παράδοση της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας για τον απλούστατο λόγο ότι, καθώς δείξαμε, η καλούμενη «παράδοση» δεν κατόρθωσε μέχρι σήμερα να προσδιορίσει και να υιοθέτηση συγκεκριμένο κανόνα της Αγίας Γραφής. Διότι ούτε καμία Οι­κουμενική Σύνοδος θέσπισε πόσα και ποια πρέπει να είναι τα βιβλία του κανόνα, ούτε οι Τοπικές Σύνοδοι που απασχολήθη­καν με το θέμα του Κανόνα κατέληξαν μεταξύ τους σε ομοφω­νία, ούτε ακόμα οι σύγχρονοι συνήγοροι των παραδόσεων εκ­φράζουν στο θέμα του Κανόνα αρμονικές απόψεις.

Αντίθετα προς τις διαφωνίες και τις συγκρούσεις των πα­ραδόσεων οι Διαμαρτυρόμενοι είχαν ανέκαθεν συγκεκριμένο κανόνα των βιβλίων της Γραφής με όλα τα διαπιστευτήρια της αξιοπιστίας και της αυθεντικότητας του.

Σχετικά με τον κανόνα της Παλαιάς Διαθήκης

Είναι γνωστό ότι οι Διαμαρτυρόμενοι δέχονται τον επίσημο Εβραϊκό κανόνα με τα 39 καθορισμένα βιβλία του, όπως παραδόθηκε από τους Εβραίους, οι όποιοι φύλαξαν με πι­στότητα τον κανόνα αυτό επί δέκα τουλάχιστον αιώνες χωρίς να διεκδικήσουν το προνόμιο του αλάθητου. Ο επίσημος αυ­τός κανόνας τελειώνει στο βιβλίο του προφήτη Μαλαχία και πε­ριλαμβάνει τα βιβλία που στη μαρτυρία τους τόσον Ο Κύριος Ιησούς όσο και ο απόστολος Παύλος θεμελίωσαν το Χριστια­νικό κήρυγμα και τη διδασκαλία τους. Είναι μάλιστα άξιο προ­σοχής άτι ούτε ο Κύριος ούτε οι απόστολοι κατάφυγαν έστω και μία φορά στις μαρτυρίες των βιβλίων  που μας είναι γνωστά σαν «Απόκρυφα» ή «Αναγιγνωσκόμενα». Τη γνησιότητα του κανόνα των 39 βιβλίων που δέχονται οι Διαμαρτυρόμενοι, την υποστήριζαν και άνδρες όπως ο Φίλων, ο Ιώσηπος, ο Ωριγένης, ο Ιερώνυμος κ. α. που καταδίκασαν κάθε προσθήκη στον κανόνα αυτό άλλου βιβλίου ξένου προς τον Εβραϊκό Κα­νόνα.