Γραφές και παραδόσεις (30)

ΤΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ ΜΑΣ

Ο Θεός αποκάλυψε διά του Αγίου Πνεύματος «πάσαν την αλήθειαν» του Ευαγγελίου Του στους αποστόλους, που ήταν οι εξαρχής αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες της ζωής και της διδασκαλίας του Κυρίου Ιησού. Οι απόστολοι ήταν τα μόνα ειδικά όργανα που ο Θεός έχρισε για να κηρύξουν στην ανθρωπότητα την αλήθεια του Ευαγγελίου με κύρος οικουμενικό και με αυθεντία απόλυτη.

Για τη μετάδοση και εξάπλωση της αλήθειας του Ευαγγελίου, ο Θεός χρησιμοποίησε δύο μέσα: Αρχικά, τον προφορικό λόγο ή την άγραφη παράδοση, κατόπιν τον γραπτό λόγο ή την γραπτή παράδοση. Οι δύο αυτές μορφές παράδοσης μετέδωσαν και ερμήνευσαν ένα και τον αυτό κανόνα αλήθειας. 

Γραφές και παραδόσεις (29)

Οι καρποί της εν Χριστώ πίστεως

Η πραγματική πίστη στον Χριστό δεν είναι ούτε συναίσθημα, ούτε γνώση, αλλά μία ζωντανή δύναμη διά της οποίας, καθώς είδαμε, ο δικαιωμένος σταυρώνει τον παλαιό του άνθρωπο και ανασταίνεται «είς νέα ζωή» νεκρώνει τη «σάρκα» και ζει «κατά Πνεύμα». Αυτή η ηθική μεταμόρφωση του πιστού στηρίζεται στον προσωπικό του σύνδεσμο με τον επουράνιο Χριστό και φανερώνεται με τα έργα του Πνεύματος.

Γραφές και παραδόσεις (28)

Η δύναμη της εν Χριστώ πίστεως

Τα ευεργετήματα της συγχώρησης των αμαρτιών και της δικαίωσης, που πήγασαν από τον Σταυρό του Χριστού, πήραν όλη την ηθική άξια τους, για τον αμαρτωλό, εξαιτίας της ανάστασης του Κυρίου Ιησού εκ των νεκρών.

«Ο Χριστός απέθανε διά τάς άμαρτίας ήμών και ανέστη διά την δικαίωσιν ήμών » (Ρωμ.δ:25).

Αυτό σημαίνει πως αν ο Χριστός παρέμενε στον τάφο δεν θα υπήρχε κήρυγμα δικαίωσης, το κήρυγμα τού Σταυρού θα ήταν άκυρο και η πίστη μας στο κήρυγμα αυτό μάταιη:

Γραφές και παραδόσεις (27)

Η «διά πίστεως Χριστού δικαιοσύνη» χορηγείται στον αμαρτωλό, από τον Θεό, επειδή ο Χριστός «παρέδωκε εαυτόν υπέρ ημών προσφοράν» (Εφες.ε:2). Σαν αναμάρτητος, ο Υιός του Θεού, δεν πέθανε για να δικαιώσει τον εαυτό Του αλλά εμάς τούς αμαρτωλούς, έτσι ώστε «τον μη γνόντα αμαρτίαν υπέρ ημών αμαρτίαν εποίησεν, ίνα ημείς γενώμεθα δικαιοσύνη Θεού εν αύτώ» (Β’ Κορ.ε:21).

Γραφές και παραδόσεις (26)

Το αντικείμενο της εν Χριστώ πίστης.

Ο Θεός στηρίζει τις υποσχέσεις Του σε ένα μοναδικό και συγκεκριμένο αντικείμενο πίστης που είναι το πρόσωπο και το έργο του Κυρίου Ιησού Χριστού.

Α’ Κορ.β:2 Διότι απεφάσισα να μη εξεύρω μεταξύ σας άλλο τι ειμή Ιησούν Χριστόν, και τούτον εσταυρωμένον.

Να ποιες σώζουσες αλήθειες μας προσφέρει το κήρυγμα του σταυρού για να πιστέψουμε.

Γραφές και παραδόσεις (25)

Η πίστη μας επιφέρει την τακτοποίησή μας απέναντι στον Θεό, μόνο εφόσον έχει τα ίδια γνωρίσματα που διέκριναν και την πίστη του Αβραάμ. Ο πατέρας της πίστης δεν δικαιώθηκε από τα έργα, συνεπώς ούτε κι εμείς πρέπει να επιδιώξουμε την δικαίωσή μας δια των έργων. Αυτός δεν καυχήθηκε στον εαυτόν του και στις ηθικές επιτυχίες του συνεπώς ούτε κι εμείς πρέπει να καυχόμαστε στον εαυτό μας και στις ηθικές μας επιτυχίες. Ο πατέρας της πίστης δέχτηκε με ταπείνωση τις υποσχέσεις του Θεού, υπάκουσε στον λόγο του Θεού, στηρίχτηκε με εμπιστοσύνη στις επαγγελίες του Θεού και το αποτέλεσμα αυτού του είδους της πίστης ήταν «δικαιοσύνη» δηλαδή ηθική τακτοποίηση του Αβραάμ απέναντι στον Θεό.

Γραφές και παραδόσεις (24)

ΓΡΑΦΕΣ: Ο ΒΡΑΧΟΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ

Ο Κύριος Ιησούς διατάσσει: «Ερευνάτε τας Γραφάς» 

Η Ορθόδοξη Εκκλησία διατάσσει: «υπακούτε στις Παραδόσεις».

Ο Κύριος Ιησούς επιπλήττει: «Πλανάσθε μη γνωρίζοντες τις Γραφές»

Η Ορθόδοξη Εκκλησία επιπλήττει: Πλανάσθε μη γνωρίζοντες τας αποφάσεις των συνόδων.

Γραφές και παραδόσεις (23)

Η Λυδία λίθος που δοκιμάζει τη Χριστιανική αλήθεια είναι οι Γραφές. Οι Γραφές πρέπει ν’ αποδεικνύουν το κύρος των προφορικών παραδόσεων. Το Ευαγγέλιο που οι απόστολοι κήρυξαν προφορικά δεν είναι διαφορετικό από εκείνο που έγραψαν.

Ο μακρύς χρόνος δέκα εννέα αιώνων που μας χωρίζει από την αποστολική εποχή, οι οξείς και φανατισμένες διαμάχες που έγιναν διά μέσου των δέκα - εννέα αυτών αιώνων γύρω από το Χριστιανικό δόγμα, ακόμα και μεταξύ αναγνωρισμένων θεολόγων της Εκκλησίας- οι συγκρούσεις πολλών εκκλησιαστικών Συνόδων ακόμα και σε ουσιώδη θέματα πίστης, τα σχίσματα των εκκλησιών καθώς και η δημιουργία και η εξάπλωση κάθε λογής αιρέσεων, όλ' αυτά είναι παράγοντες που σε κάθε λογικό Χριστιανό είναι επόμενο να γεννήσουν δικαιολογημένη υποψία και δυσπιστία απέναντι στο κύρος των προφορικών παραδόσεων. Σαν να μην ήταν όλ' αυτά αρκετά, έρχεται και η ιστορία για να μας ομολογήσει τις αλλοιώσεις και πλαστογραφίες των Πατερικών έργων πάνω στα όποια στηρίζεται κατά μεγάλο μέρος η Παράδοση, προσθέτοντας έτσι στη σύγχυση και αβεβαιότητα ακόμα περισσότερη σύγχυση και αβεβαιότητα.

Γραφές και παραδόσεις (22)

Ένα συγκεκριμένο παράδειγμα της ανάγκης που υπάρχει να επικυρώνεται η προφορική παράδοση από τις Γραφές είναι η μέθοδος που εφάρμοσαν στην αποστολική περίοδο οι νεοπροσήλυτοι Χριστιανοί της Βέροιας.

Οι άνθρωποι εκείνοι, αν και ήταν αυτήκοοι μάρτυρες του κηρύγματος του αποστόλου Παύλου, δεν παρέλειψαν εν τούτοις να ερευνούν τις Γραφές για να οδηγηθούν από τις Γραφές αν έπρεπε να δεχτούν η ν' απορρίψουν την προφορική διδασκαλία του Παύλου. Γι' αυτούς λοιπόν το κριτήριο που ξεχώριζε τον λόγο του ανθρώπου από τον λόγο του Θεού ήταν κατά πόσον η διδασκαλία του ανθρώπου, άσχετα αν ο άνθρωπος αυτός ήταν ο απόστολος Παύλος, βρισκόταν σε ομοφωνία με τις μαρτυρίες των Γραφών.

Γραφές και παραδόσεις (21)

Διδάσκεται ότι η πίστις μας πρέπει να είναι θεμελιωμένη όχι μόνον στις Γραφές αλλά και στις παραδόσεις.

«Η Ορθόδοξη Εκκλησία» γράψει ο Ανδρούτσος  «δοξάζει ότι πηγαί της Χριστιανικής διδασκαλίας είναι δύο, ένθεν μεν η Αγία Γραφή, ένθεν δε η Ιερά Παράδοσις, η άγραφος δηλαδή διδασκαλία, η διά ζώσης φωνής εις την Εκκλησίαν υπό των Αποστόλων παραδοθείσα, και εν ταις Συνόδοις, τοις Πατράσι και τη πράξει της Εκκλησίας φερομένη».

Είναι μάλλον περιττό να επανέλθουμε στο θέμα των πηγών της Χριστιανικής πίστης, επειδή δείξαμε ήδη ότι τόσο η Αγία Γραφή όσο και οι αποστολικοί Πατέρες και ιδιαίτερα ο Ειρηναίος, δεν αναγνωρίζουν παρά μία πηγή της Χριστιανικής πίστης, τις Γραφές.

Ας δούμε, όμως, πώς ο παραπάνω συγγραφέας, δεχόμενος τη θεωρία των δύο πηγών, διατυπώνει τη σχέση που υπάρχει μεταξύ των Γραφών αφενός και των Παραδόσεων αφετέρου:

Γραφές και παραδόσεις (20)

Αν ο Κύριος Ιησούς πράγματι συνέδεσε τη σωτηρία των ανθρώπων με τη συγχώρηση των αμαρτιών από άλλους ανθρώπους, παραμένει ανεξήγητο γιατί οι απόστολοι δεν εννόησαν έτσι το ζήτημα κι' άφησαν τους πιστούς δεμένους στις αμαρτίες τους, μολονότι είχαν την εξουσία να τους συγχωρήσουν.

Για ν' αποδειχτεί λοιπόν το κύρος του μυστηρίου της μετάνοιας, χρειάζεται πρώτα ν' αποδειχτούν τα εξής:

Γραφές και παραδόσεις (19)

Η ΔΙΑΔΟΧΗ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

Οι απόστολοι αποτέλεσαν έναν κύκλο προσώπων, στα οποία ο Κύριος Ιησούς απένειμε εξουσία ιδιώνυμη, προσωπική κι' αμεταβίβαστη σε άλλους. Ήταν οι αυτήκοοι και αυτόπτες μάρτυρες των λόγων και των έργων του Κυρίου. Γι’ αυτό άλλωστε στην αποστολική Εκκλησία γεννήθηκαν οι γνωστές διαφωνίες ως προς την αποστολική ιδιότητα του Παύλου, ο όποιος δεν είχε συναναστραφεί τον Κύριο. Και όμως, ο Παύλος υπερασπίζεται την αποστολική του εξουσία, διακηρύσσοντας ότι είδε τον Κύριον στη δόξα Του και ότι Αυτός τον απέστειλε στα Έθνη. Η οπτασία αυτή και η αποστολή του έδινε το δικαίωμα να ονομάζεται απόστολος (Α’ Κορ.θ:ι).

Γραφές και παραδόσεις (18)

Ιδού οι διαβεβαιώσεις:

«Είναι γεγραμμένον εν τοις προφήταις· Και πάντες θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Θεού. Πας λοιπόν, όστις ακούση παρά του Πατρός και μάθη, έρχεται προς εμέ» (Ιωάν.ς:45).

«αλλά τούτο είναι το ρηθέν διά του προφήτου Ιωήλ· Και εν ταις εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, Θέλω εκχέει από του Πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια· και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει από του Πνεύματός μου, και θέλουσι προφητεύσει» (Πράξ.β:16-18).

Γραφές και παραδόσεις (17)

Σχετικά με τον κανόνα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης.

Όταν ερευνάμε το θέμα της διαμόρφωσης του κανόνα της Καινής Διαθήκης, δηλαδή του καταλόγου που περιλαμβάνει τα θεόπνευστα βιβλία της Χριστιανικής αποκάλυψης, πρέπει να έχουμε υπόψη τα έξης δύο βασικά γεγονότα:

Πρώτο, ότι με την αναχώρηση και του τελευταίου αποστόλου από τη ζωή, η Οικουμενική Εκκλησία, το Σώμα του Χρίστου, ήδη είχε τα γρα­πτά που είχαν συντάξει οι απόστολοι. (Με τον όρο «Οικουμενική Εκκλησία» δεν εννοούμε κανένα από τους γνωστούς κλάδους της Χριστιανοσύνης, αλλά την Εκκλησία σαν σώμα Χρίστου, στην πνευματική του ενότητα, όπως την ορίζει ο απόστολος Παύλος (Εφεσ.α:23, ε:30 κλ.).

Γραφές και παραδόσεις (16)

Σχετικά με τον Κανόνα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης.

Η Σύνοδος της Λαοδικείας, δεν αναγνωρίζει σαν θεόπνευστο το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη.

Η Σύνοδος της Καρθαγένης, ακυρώνει την απόφαση της Συνόδου της Λαοδικείας, και αναγνωρίζει σαν κανονικό το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη.

Οι 85 Αποστολικοί Κανόνες, δεν αναγνωρίζουν την Αποκάλυψη του Ιωάννη σαν κανονικό βιβλίο και αντί αυτού προσ­θέτουν στον Κανόνα δύο επιστολές του Κλήμεντα Ρώμης και τις Διαταγές Επισκόπων.

Γραφές και παραδόσεις (15)

ΤΑ «ΝΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ» ΤΩΝ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΝ

«πίστος δὲ ὁ θεὸς ὅτι ὁ λόγος ἡμῶν ὁ πρὸς ὑμᾶς οὐκ ἔστιν ναὶ καὶ οὔ. ὁ τοῦ θεοῦ γὰρ υἱὸς Χριστὸς Ἰησοῦς ὁ ἐν ὑμῖν δι' ἡμῶν κηρυχθείς, δι' ἐμοῦ καὶ Σιλουανοῦ καὶ Τιμοθέου, οὐκ ἐγένετο ναὶ καὶ οὐ ἀλλὰ ναὶ ἐν αὐτῷ γέγονεν» (Β’ Κορ.α:18,19)

Είναι σοφό το αξίωμα ότι «δεν υπάρχει καμία αλήθεια που να συγκρούεται με την αλήθεια». Συμπεραίνουμε συνεπώς ότι στις λεγόμενες εκκλησιαστικές παραδόσεις δεν υπάρχει η αλήθεια γιατί όχι μόνον διαφωνούν και συγκρούονται με την αλήθεια των Γραφών, αλλά επειδή διαφωνούν και συγκρούονται και μεταξύ τους. Θα προσπαθήσουμε να δείξουμε με ποιόν τρόπο.

Γραφές και παραδόσεις (14)

Ας δοκιμάσουμε τη γνησιότητα και το κύρος των 85 αποστολικών Κανόνων, καταχωρώντας μόνο τον τελευταίο.

Κανών 85

Έστω πάσιν υμίν κληρικοίς και λαϊκοίς βιβλία σεβάσμια και άγια της μεν Παλαιάς Διαθήκης, Μωυσέως πέντε, Γένεσις, Έξοδος, Λευιτικόν, Αριθμοί, Δευτερονόμιον, Ιησούς του Ναυή εν, Κριτών εν, Ρουθ Εν, Βασιλειών τέσσαρα, Παραλειπομένων της Βίβλου των ήμερών δυο, Εσδρα δύο, Εσθήρ εν, Μακκαβαίων τρία, Ιώβ εν, Ψαλτήριον εν, Σολομώντος τρία, Παροιμίαι, Εκκλησιαστής, Άσμα ασμάτων, Προφητών δώδεκα, Ησαΐου εν, Ιερεμίου εν, Ιεζεκιήλ εν, Δανιήλ Εν.

Έξωθεν δε υμίν προσιστορείσθω μανθάνειν υμών τους νέους την Σοφίαν του πολυμαθούς Σειράχ. Ημέτερα δε (τουτέστι της Καινής Διαθήκης) Ευαγγέλια τέσσαρα, Ματθαίου, Μάρκου, Λουκά και Ιωάννου. Παύλου επιστολαί δεκατέσσαρες, Πέτρου επιστολαί δύο, Ιωάννου τρεις, Ιακώβου μία, Ιούδα μία, Κλήμεντος επιστολαί δύο, και αι Διαταγαί υμίν τοις επισκόποις δι' εμού του Κλήμεντος, εν όκτώ βιβλίοις προσπεφωνημέναι, (ας ου χρή δημοσιεύειν επί πάντων δια τα εν αυταίς μυστικά), και αι Πράξεις ημών των Αποστόλων.

Γραφές και παραδόσεις (13)

Ο κ. Καρμίρης αιτιολογεί τα πράγματα δι' άλλης οδού με την φράση:

«Πάντως» λόγω της αρχαιότητος και της μεγάλης αξίας αυτών, και της επικύρωσης από την Πενθέκτη Οικουμενική Σύνοδο, απέκτησαν οι λεγόμενοι Αποστολικοί Κανόνες κύρος οικουμενικό και υποχρεωτικό….».

Με άλλα λόγια ο συγγραφέας αυτός αναγνωρίζει ότι το κύρος τους, σαν γνησία παράδοση, οι Αποστολικοί Κανόνες δεν το απέκτησαν επειδή είναι γνήσιο έργο των Αποστόλων αλλά αφενός διότι είναι αρχαίοι και αφετέρου διότι τους επικύρωσε η Πενθέκτη Σύνοδος.

 

Ας δούμε όμως αν τα δύο αυτά κριτήρια, δηλαδή η αρχαιότητα και η επικύρωση από μια Οικουμενική Σύνοδο, είναι κριτήρια ικανά για να προσδώσουν το απαιτούμενο κύρος σε ένα δόγμα ή ένα γραπτό.

Γραφές και παραδόσεις (12)

ΤΟ ΑΛΑΘΗΤΟΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Το δόγμα του αλάθητου, η Ορθόδοξη Εκκλησία το στηρίζει στην α priori υπόθεση ότι ο Θεός δεν θα επέτρεπε στην Εκκλησία που Αυτός ίδρυσε να υποπέσει σε δογματικά σφάλματα και πλάνες. Συνεπώς, οι όροι πίστης και τα δόγματα που έχει διατυπώσει η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει να θεωρούνται σαν αλάθητα, αμετακίνητα και υποχρεωτικά για κάθε Χριστιανό που επιθυμεί να είναι μέλος της αληθινής του Χριστού Εκκλησίας.

Ιδού η διδασκαλία:

Γραφές και παραδόσεις (11)

ΕΙΡΗΝΑΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΛΟΥΓΔΟΥΝΟΥ

Ο τόπος και η χρονολογία της γέννησης του Ειρηναίου δεν μας είναι απ’ ευθείας γνωστά, από χρονολογικό όμως συσχετισμό διαφόρων περιστατικών τα όποια αναφέρει στα έργα του, συμπεραίνουμε ότι γεννήθηκε στη Συρία περί το 128 - 130 μ.Χ. και ότι σε μικρή σχετικά ηλικία, μετοίκισε στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας, όπου, καθώς ο ίδιος μας πληροφορεί, άκουσε τον Πολύκαρπο.