Γραφές και παραδόσεις (28)

Η δύναμη της εν Χριστώ πίστεως

Τα ευεργετήματα της συγχώρησης των αμαρτιών και της δικαίωσης, που πήγασαν από τον Σταυρό του Χριστού, πήραν όλη την ηθική άξια τους, για τον αμαρτωλό, εξαιτίας της ανάστασης του Κυρίου Ιησού εκ των νεκρών.

«Ο Χριστός απέθανε διά τάς άμαρτίας ήμών και ανέστη διά την δικαίωσιν ήμών » (Ρωμ.δ:25).

Αυτό σημαίνει πως αν ο Χριστός παρέμενε στον τάφο δεν θα υπήρχε κήρυγμα δικαίωσης, το κήρυγμα τού Σταυρού θα ήταν άκυρο και η πίστη μας στο κήρυγμα αυτό μάταιη:

«Και αν ο Χριστός δεν ανέστη, μάταιον άρα το κήρυγμα ήμών, ματαία δε και η πίστις σας» (Α' Κορ.ιε:14).

Αλλά αν το έργο του θανάτου και της ανάστασης του Κυρίου Ιησού είναι το περιεχόμενο της πίστης μας, είναι επίσης και το υπόδειγμα ενός δικού μας ηθικού θανάτου και μίας δικής μας ηθικής ανάστασης.

«άπεθανομεν κατά την αμαρτίαν... ίνα και ημείς περιπατήσωμεν είς νέαν ζωήν»

Ο συγχωρημένος και δικαιωμένος αμαρτωλός πρέπει να πεθάνει ως προς τον παλαιό του άνθρωπο και ν' αναστηθεί εις μία νέα εν Χριστώ ζωή. Την ηθική αυτή μεταμόρφωση ο απόστολος Παύλος ονομάζει «παλιγγενεσία» ή «καινή κτίσις» ο δε Κύριος Ιησούς την διατυπώνει με τη φράση «γεννηθήναι ανωθεν».

Η «ανωθεν γέννησις» δεν είναι δικό μας κατόρθωμα άλλα μία υπερφυσική και αόρατη ενέργεια του Αγίου Πνεύματος που δεχόμαστε διά της πίστεως (Γαλ.γ:2).

Διάφορες εικόνες χρησιμοποιεί ο απόστολος Παύλος για να περιγράψει αυτή τη ριζική αλλαγή που το Άγιο Πνεύμα ενεργεί στον εσωτερικό μας άνθρωπο.

Αλλού χρησιμοποιεί την εικόνα του θανάτου και της ανάστασης με το νόημα πως η σχέση μεταξύ της παλαιάς και της νέας ζωής του αναγεννημένου πρέπει να φαίνεται τόσο αντίθετη, όσο και η σχέση του νεκρού σώματος με το ζωντανό:

Ρωμ.ς:13 μηδὲ παριστάνετε τὰ μέλη ὑμῶν ὅπλα ἀδικίας τῇ ἁμαρτίᾳ, ἀλλὰ παραστήσατε ἑαυτοὺς τῷ θεῷ ὡσεὶ ἐκ νεκρῶν ζῶντας καὶ τὰ μέλη ὑμῶν ὅπλα δικαιοσύνης τῷ θεῷ.

Αλλού παρουσιάζει την εικόνα της βύθισης στο νερό, κατά το βάπτισμα, και της μετέπειτα ανάδυσης, για να δείξει ότι η βύθιση στο νερό σημαίνει ολοτελή ενταφιασμό του ανθρώπου της αμαρτίας, η δε κατόπιν ανάδυσής του απεικονίζει την ανάσταση σε μία ζωή νέα και ελεύθερη από την αμαρτία:

Ρωμ.ς:4 συνετάφημεν οὖν αὐτῳ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δοξῆς τοῦ πατρός, οὕτως καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν.

Αλλού δείχνει την εικόνα της αλλαγής του ακάθαρτου ρουχισμού με καινούργια και καθαρά ρούχα:

Εφεσ.δ:22 ἀποθέσθαι ὑμᾶς κατὰ τὴν προτέραν ἀναστροφὴν τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον τὸν φθειρόμενον κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης,

Αλλού χρησιμοποιεί την εικόνα του χρόνου που σκεπάζει το δυσάρεστο αμαρτωλό παρελθόν και δείχνει τα νέα, τα ευχάριστα πράγματα του παρόντος:

Β’ Κορ.ε:17 ὥστε εἴ τις ἐν Χριστῷ, καινὴ κτίσις· τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονεν καινά·

Ο αμετανόητος άνθρωπος είναι «ψυχικός» η αναγέννηση είναι η αρχή της αλλαγής του ανθρώπου από ψυχικού σε «πνευματικό». Ο Κύριος Ιησούς χαρακτηρίζει τις δύο αυτές αντίθετες ηθικές καταστάσεις με τους όρους, σάρκα και πνεύμα. Με τη σαρκική γέννησή μας μπαίνουμε στη φυσική δημιουργία - χρειάζεται όμως η πνευματική γέννηση για να μπούμε στη δημιουργία του πνεύματος. Η νέα αυτή γέννηση είναι απαραίτητη επειδή χωρίς αυτήν δεν έχουμε δικαίωμα συμμετοχής στο θείο σχέδιο της εν Χριστώ Σωτηρίας. Κι αν με το υλικό σπέρμα γινόμαστε παιδιά στη φυσική μας οικογένεια, η διά πίστεως πνευματική μας γέννηση μας παραχωρεί το προνόμιο της υιοθεσίας στην πνευματική οικογένεια της οποίας Πατέρας είναι ο Θεός.

Γαλ.γ:26 Πάντες γὰρ υἱοὶ θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ·

Ρωμ.η:15 οὐ γὰρ ἐλάβετε πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς φόβον ἀλλὰ ἐλάβετε πνεῦμα υἱοθεσίας ἐν ᾧ κράζομεν· ἀββα ὁ πατήρ.