Ο πειρασμός της ηθικής χα­λάρωσης.

Υπάρχουν τομείς στη ζωή του κά­θε ανθρώπου, ανεξαρτήτως φύλου, ακόμα και στη ζωή των Χριστιανών, που όταν ατονήσουν, μπορεί να τον καταστρέψουν ανε­πανόρθωτα.

Υπάρχουν άνθρωποι, ευυπόληπτοι κατά τα άλλα, που αρέσκονται ν' ασχολούνται αρκετά με ανθρώπους, που δεν έχουν ηθικούς φραγ­μούς. Τους συναρπάζουν ανήθικα κινημα­τογραφικά ή θεατρικά έργα, το γυμνό στις ε­φημερίδες και τα περιοδικά, χαλαρώνουν η­θικά και με μαθηματική ακρίβεια, καταλή­γουν στο να μιμηθούν τους προβαλλόμενους σαν ήρωες. Ο Χριστιανός δεν έχει καμιά θέ­ση να εκθέτει την ψυχή του σε τέτοια ύποπτα θεάματα και αναγνώσματα. Ο Θεός μας προ­ειδοποιεί να απέχουμε από αμαρτωλούς αν­θρώπους, όταν πρόκειται να ζηλέψουμε και να μιμηθούμε τις πράξεις τους. «Εάν ίδης κλέπτnv, τρέχεις μετ' αυτού και μετά μοιχών είναι η μερίς σου» (Ψαλμ.ν:18). Αλλά το κυριότερο είναι μέσα στην καρδιά μας να μι­σούμε οτιδήποτε αντιτίθεται στο Νόμο του Θεού. Να μην έχουμε εμείς καμιά συμμε­τοχή στην μερίδα των κλεπτών και μοιχών, γιατί την μερίδα αυτή, την προσφέρει ο Σα­τανάς.

Επίσης ο άνθρωπος ο πιστός, που δικαιώ­θηκε με τη χάρη του Θεού και ελευθερώθη­κε από το ψεύδος του Διαβόλου, πρέπει να μισεί τα έργα των ασεβών, οποιαδήποτε και αν είναι αυτά. Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να δίνει το δίκιο στους ασεβείς. Ακόμα και στους κοσμικούς κύκλους κολάζεται η αμετροέπεια. «Τον λέγοντα προς τον ασεβή, εί­σαι δίκαιος, τούτον οι λαοί θέλουσι καταρα­σθή, και τα έθνη θέλουσι βδελύττεσθαι» (Πα­ρ.κδ:24).

Και καταλήγει η καταφανής αδικία στο να χειροκροτείται ο άδικος και α­μαρτωλός. «Όσοι εγκαταλείπουσι τον νόμον, εγκωμιάζουσι τους ασεβείς, αλλά οι φυλάττοντες τον νομον, αντιμάχονται εις αυτούς» (Παρ.κη:4).

Όταν ο άνθρωπος αρχί­ζει ν' απομακρύνεται από τις διακηρύξεις του λόγου του Θεού, μπορεί να πέσει στον πει­ρασμό της ηθικής χαλάρωσης, να μην αι­σθάνεται αποτροπιασμό για την έκλυση των ηθών, να μην φλέγεται για την καταπάτηση του δίκιου και ορθού. Εάν δεν καυτηριαστεί έγκαιρα μπορεί να καταλήξει σε αίσθημα χα­ράς ή χοντροειδής αδικία. Οι αρχιερείς της εποχής του Χριστού δεν βρήκαν καμιά αδι­κία στο πρόσωπο του Χριστού, είχαν όμως καταληφθεί από έντονη ζηλοτυπία και ά­σπονδο μίσος εναντίον Του, και σαν βρέθηκε ο άνθρωπος και μάλιστα από τον κύκλο του Ιησού που θα Τον παρέδιδε, γέλασαν μ' όλη τους την καρδιά. «Τότε ο Ιούδας ο Ισκαριώ­της, εις των δώδεκα, υπήγε προς τους αρχιε­ρείς, δια να παραδώσει αυτόν εις αυτούς. Εκείνοι δε ακούσαντες εχάρησαν και υπεσχέ­θησαν να δώσωσιν εις αυτόν αργύρια, και ε­ζήτει πώς να παραδώση Αυτόν εν ευκαιρία» (Μάρκ.ιδ:11).

Υπήρχε άραγε ηθική χαλά­ρωση περισσότερη απ' αυτή; Δοξάζουμε, βέ­βαια, το Θεό που μετέτρεψε την αναμενόμε­νη αυτή κατάφορο αδικία, που είχε σαν κα­τάληξη την σταύρωση του άμωμου Υιού του Θεού, σε ανείπωτη ευλογία για όλους αυτούς που καταφεύγουν στα πόδια του Ιησού Χρι­στού, και Τον δέχονται σαν προσωπικό Σω­τήρα.

Στον πειρασμό της ηθικής χαλάρωσης πέφτει και ο θρησκευόμενος όταν συμπορεύεται με δολοφόνους, που είναι βέβαιο, ότι θα κατα­λήξει στο να τους μιμηθεί. Ο Σαύλος, ο ευσε­βής Φαρισαίος, ο μετέπειτα Παύλος, έπεσε σ' αυτό τον πειρασμό, πριν συναντήσει ακόμα το Χριστό και κατόπιν άρχισε να δέρνει, να κακοποιεί τους πιστούς του Χριστού και να τους εξαναγκάζει να Τον βλασφημούν. Όταν, αργότερα, διωκόταν ο ίδιος για την πίστη του στο Χριστό, ομολογούσε: «Ότε εχύνετο το αίμα Στεφάνου του μάρτυρος του Χριστού και εγώ ήμην παρών και συνεφώνουν εις τον φόνον αυτού, και εφύλαπον τα ιμάτια των φονευόντων αυτόν» (Πράξ.κβ:20).

Είναι πράγματι τρομερή ηθική χαλάρωση για κάποιους να γνωρίζουν μεν την δικαιο­σύνη του Θεού, αλλά να σιγοντάρουν και να επιδοκιμάζουν αυτούς που ρίχνονται σε πά­σης φύσης αμαρτίες. «Οίτινες ενώ γνωρί­ζουσι την δικαιοσύνην του Θεού, ότι οι πράτ­τοντες τα τοιαύτα είναι άξιοι θανάτου, ουχί μόνο πράττουσι αυτά, αλλά και συνευδοκού­σιν εις τους πράττοντας» (Ρωμ.α:32).

Τα αδέλφια του Ιωσήφ του γιου του Ια­κώβ δεν μπόρεσαν ν' αποβάλλουν το φθόνο και την ζηλοτυπία που έτρεφαν γι ' αυτόν, με αποτέλεσμα ν' αποφασίσουν να τον σκοτώ­σουν, αλλά την τελευταία στιγμή άλλαξαν γνώμη και τον πούλησαν σε διερχόμενους ε­μπόρους. Ο πειρασμός της ηθικής χαλάρω­σης συνέβαλε στην αποβολή κάθε αδελφικής αλληλεγγύης για την εξόντωση του αγαπη­μένου γιου του Ιακώβ «Οι δε (αδελφοί του) ιδόντες αυτόν (τον Ιωσήφ) μακρόθεν, πριν πλησιάση εις αυτούς, συνεβουλεύθησαν κατ' αυτού να φονειίσωσιν αυτόν» (Γέν.λζ:18).

Ο πειρασμός της ηθικής χαλάρωσης είχε σαν αποτέλεσμα να στασιάσουν οι συνεργά­τες του Μωυσή και του Ααρών, για να τον α­νατρέψουν από την ηγεσία. Χρειάστηκε ο Θε­ός να χρησιμοποιήσει πολύ σκληρή τιμωρία για να ματαιώσει τα σχέδιά τους. «Και συνήχθησαν (ο Κορέ, ο Δαθάν, ο Αβειρών και ο Ρουβήν) εναντίον του Μωυσή και εναντίον του Ααρών, και είπον προς αυτούς, Αρκεί εις εσάς, διότι πάσα η συναγωγή, πάντες είναι άγιοι και ο Κύριος είναι μεταξύ αυτών, και διατί υψώνεσθε υπεράνω της συναγωγής του Κυρίου» (Αριθ.ις:3).

Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, οι Φαρισαίοι που χάρηκαν από την απόφαση του Ιούδα να τους παραδώσει τον Ιησού, έ­παθαν τέτοιο ηθικό ξεχαρβάλωμα, που δεν ντράπηκαν ν’ αποφασίσουν να εξοντώ­σουν Αυτόν. «Οι δε Φαρισαίοι εξελθόντες, συνεβουλεύθησαν κατ' Αυτού, δια να απο­λέσουν Αυτόν» (Ματθ.ιβ:14), τον Άγιο των αγίων, το Μεσσία.

Την ίδια στάση τήρησαν οι Ιουδαίοι και προς τον απ. Παύλο, που τους κήρυττε με­τάνοια. «Και ότε έγινε ημέρα, τινές των Ιουδαίων συνομώσαντες ανεθεμάτισαν ε­αυτούς, λέγοντες μήτε να φάγωσι, μήτε να πίωσιν, εωσού φονεύσωσι τον Παύλον» (Πράξ.κγ:12).

Όταν ο άνθρωπος ακόμα και ο πιστός, δεν δείξει το απαιτούμενο ενδιαφέρον να κρατή­σει τις αποστάσεις από τους κλέπτες και μοι­χούς, τους ασεβείς και αμαρτωλούς, τους α­δίκους και φθονερούς, τους στασιαστές και εγκληματίες, το πιθανότερο είναι να υποστεί τέτοια ηθική χαλάρωση, που να υποκύψει στον πειρασμό να τους μιμηθεί.

Αυτοί είναι μερικοί από τους ειδικούς πει­ρασμούς των ανθρώπων γενικά και ειδικά των ανδρών. Ας τους προσέξουμε, και ας ζη­τήσουμε την χάρη του Θεού να τους αποφύγουμε. Δεν είναι υποχρεωτικό να δοκιμάσουμε όλους αυτούς τους πειρασμούς και μά­λιστα να ενδώσουμε σ' αυτούς. Όσοι ανα­γεννηθήκαμε από το Πνεύμα του Θεού, αναφωνούμε ότι «εις πάντα ταύτα υπερνικώ­μεν δια του αγαπήσαντας ημάς» (Ρωμ.η:37).