Η ΑΣΚΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΟΤΑΝ ΥΠΑΡΧΕΙ
Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ
Χριστιανική ισορροπία στην αγιότητα της ζωής
Συχνά ακούμε σχόλια σαν κι αυτά:
-«Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Θεός με αφήνει να
εξαντλούμαι μες στις κοσμικές επιδιώξεις της δουλειάς και δε με βοηθάει να
αφιερωθώ στο έργο Του!».
-«Γιατί να δίνουμε στο Μαμωνά το καλύτερο μέρος της ζωής
μας, το «φιλέτο» του χρόνου μας και των ενεργειών μας να το δίνουμε στη δουλειά
μας;»
-«Δε βρίσκω νόημα να αλλάζω τις πάνες των μωρών στο βρεφικό
σταθμό που δουλεύω, ενώ θα μπορούσα να ήμουν ιεραπόστολος σε κάποια χώρα της
Αφρικής για τον Χριστό».
Ποιο είναι το πρόβλημα με τις σκέψεις αυτές;
Ο Λούθηρος πρώτος, και ο Καλβίνος μετά, επαναστάτησαν
εναντίον της πλατωνικής και μεσαιωνικής διχοτόμησης των ασχολιών σε κοσμικές
και πνευματικές, αλλά και την αντίστοιχη διχοτόμηση των επαγγελμάτων. Όπως οι
μεταρρυθμιστές, έτσι και οι μετέπειτα ευαγγελικοί, όπως οι πουριτανοί απέρριψαν
τη διχοτόμηση της ζωής και τόνισαν την αξία κάθε εργασίας:
«Στα μάτια του Θεού δεν έχει καμιά διαφορά αν πλύνεις πιάτα
ή κηρύττεις το λόγο του Θεού, ο Θεός ευαρεστείται και με τα δύο» (William
Tyndale).
«Η χριστιανική πίστη αγιάζει την εργασία και τις κοινές
ασχολίες της ζωής μας»(John Cotton).
Πρέπει λοιπόν, να δούμε ολόκληρη τη ζωή σαν μια σύνθεση με
το σταυρό, και να χωνέψουμε ότι όλη η ζωή είναι του Θεού. Η άσκηση του
επαγγέλματος μπορεί να γίνει καθημερινά η έκφραση της αφιέρωσής μας στον Θεό.
Στα καταστήματά μας, στα εργαστήριά μας μπορούμε να βλέπουμε την παρουσία και
την ευλογία του Θεού:
«Η χάρις του Θεού στη ζωή μας κάνει πνευματικές λειτουργίες
ακόμα και τα πιο απλά πράγματα, όπως η αγάπη ενός άντρα για τη γυναίκα του και
τα παιδιά του - ακόμα και το φαγητό και το πιοτό γίνονται πράξεις υπακοής κι
έτσι μεγάλης σημασίας στα μάτια του Θεού» (Nathaniel Mathes).
«Ο πιστός χριστιανός εξασκεί το επάγγελμά του διά πίστεως.
Όχι μόνο η πνευματική μου ζωή, αλλά ακόμα και η κοινωνική μου ζωή και όλη η ζωή
μου είναι βασισμένη στην πίστη του Υιού του Θεού. Εκείνος δεν εξαιρεί κανένα
κομμάτι της ζωής» (John Cotton).
|
H χριστιανική
εξάσκηση του επαγγέλματος μας, προϋποθέτει τη χριστιανική θεώρηση της εργασίας,
απαιτεί τη χριστιανική ισορροπία στη ζωή μας και οδηγεί στην Εφαρμογή των χριστιανικών
αρχών στη δουλειά μας.
|
Αν έτσι δούμε την εργασία μας, σαν μέσο υπηρεσίας στον Θεό, σαν εκπλήρωση του
προορισμού μας, τότε θα εργαζόμαστε με χάρη, με πιστότητα, με ουράνια ελπίδα!
Το «φιλέτο», το καλύτερο μέρος της ζωής μας δε θα βλέπουμε ότι έχει πάει χαμένο
στις ασχολίες του κόσμου, αλλά σαν εκπλήρωση της φύσης μας, σαν τον προορισμό
μας και σαν υπηρεσία στον Ιησού Χριστό.
Η Χριστιανική ισορροπία στην ικανοποίηση από το επάγγελμα
Άλλοτε πάλι ακούμε τα εξής σχόλια:
-«Η δουλειά μου με κάνει ευτυχισμένο».
-«Θέλω να αλλάξω δουλειά, γιατί δε με ικανοποιεί».
Η ιδέα ότι το επάγγελμά μας πρέπει να μας φέρνει εκπλήρωση
στη ζωή μας είναι μια επικίνδυνη μισή αλήθεια, γιατί η Βίβλος δε δίνει ποτέ μια
τόσο ιδεαλιστική άποψη για τη δουλειά στο σημερινό κόσμο.
Την ικανοποίηση τη
βρίσκουμε ανακαλύπτοντας ότι το επάγγελμά μας είναι υπηρεσία στο συνάνθρωπο και
ότι δοξάζει τον Θεό. Ικανοποίηση αντλούμε καλλιεργώντας την αίσθηση ότι
υπηρετούμε τον Κύριο, ότι καλύπτουμε τις ανάγκες των ανθρώπων κι ότι εκπληρώνουμε
την αποστολή μας σαν άνθρωποι. Ας μην παίρνουμε λοιπόν αποφάσεις για τη δουλειά
μας με βάση μόνο την καλύτερη ικανοποίηση των δικών μας αναγκών, π.χ. ενός
καλύτερου μισθού, γιατί πρέπει να συνυπολογίζουμε την κάλυψη των αναγκών των
άλλων που προσφέρουμε με τη δουλειά μας.
Γενικά, η ικανοποίηση δε βρίσκεται στις περιστάσεις της ζωής
μας, όπως το τι δουλειά κάνω, αλλά στην εσωτερική μας κατάσταση. Ακριβώς όπως
γράφει ο Παύλος:
Φιλ.δ:12 Εξεύρω να ταπεινόνωμαι, εξεύρω και να
περισσεύωμαι· εν παντί τόπω και κατά πάντα είμαι δεδιδαγμένος και να χορτάζωμαι
και να πεινώ, και να περισσεύωμαι και να υστερώμαι·
Η Χριστιανική ισορροπία στην κλήση του Θεού.
-«Αισθάνομαι ότι έχω την κλήση του Θεού να γίνω νοσοκόμα».
-«Αν και δουλεύω γεωπόνος δέκα χρόνια, δε νομίζω ότι αυτή
είναι η κλήση του Θεού στη ζωή μου, ο πόθος μου είναι να γίνω ιεραπόστολος».
Αν και τα λόγια αυτά κρύβουν τη βαθιά επιθυμία να
εκπληρώσουμε το θέλημα του Θεού στη ζωή μας, από την άλλη πλευρά μπορεί να
είναι επικίνδυνες σκέψεις. Η ιδέα ότι ο Θεός καλεί το κάθε πρόσωπο στο
επάγγελμά του είναι μια αλήθεια που πρέπει να κρατηθεί σε ισορροπία, με το ότι
η κάθε δουλειά είναι άγια, και κάλλιστα μπορεί να είναι η κλήση του Θεού. Γι’
αυτούς από μας που έχουμε βρει το δρόμο μας, είναι ευχής έργο να
συνειδητοποιήσουμε ότι η εργασία μας είναι η κλίση του Θεού. Όμως για τους
νέους που ακόμα δεν έχουν κάνει την επιλογή του επαγγέλματός τους η αλήθεια
αυτή μπορεί να τους οδηγήσει σε ανώφελο βάρος.
Η Χριστιανική ισορροπία στον απλό τρόπο ζωής
Η προσεκτική ανάγνωση του λόγου του Θεού πρέπει να μας
υπενθυμίζει ότι ο Κύριός μας υποστήριξε έναν τρόπο ζωής που χαρακτηρίζεται από
την απλότητα και ότι με έντονο τρόπο αντιτάχτηκε στη συσσώρευση των αγαθών και
του πλούτου (Λουκ.ιβ:15-34, θ:3, ι:4). Η χριστιανική πειθαρχία των εξόδων μας
και η ικανοποίησή μας από τα απλά δώρα του Θεού μας προφυλάσσουν από τις
παγίδες του καταναλωτισμού, της πολυτέλειας και της σπατάλης.
Ο Θεός μας δίνει τα μέσα για να καλύψουμε τις ανάγκες μας
(Γέν.α:29-30), και αγαθά για να χαιρόμαστε τους κόπους μας (Εκκλ.ε:18-19), και
να Τον ευλογούμε (Δευτ.η:10). Έτσι πρέπει ν’ αναπτύξουμε μία ζωή που
ακτινοβολεί την ικανοποίησή μας και όχι την απληστία μας:
Εβρ.ιγ:5 Ο τρόπος σας έστω αφιλάργυρος, αρκείσθε εις
τα παρόντα, διότι αυτός είπε· Δεν θέλω σε αφήσει ουδέ σε εγκαταλείψει·
«Και είναι, βέβαια, μεγάλος πλουτισμός η ευσέβεια, όταν την
έχει κανείς αρκούμενος σε αυτά που έχει. Άλλωστε, δε φέραμε τίποτε στον κόσμο
με τη γέννησή μας και είναι φανερό πως ούτε και μπορούμε να πάρουμε μαζί μας
τίποτε με το θάνατό μας. Εφόσον λοιπόν έχουμε τροφές κι ενδύματα, θα αρκεστούμε
σε αυτά. Διαφορετικά, εκείνοι που θέλουν να πλουτίσουν πέφτουν σε πειρασμό και
σε παγίδα και σε πολλές βλαβερές επιθυμίες, που βυθίζουν τους ανθρώπους στον
όλεθρο και στην απώλεια. Γιατί πράγματι η ρίζα όλων των κακών είναι η
φιλαργυρία. Είναι η λαχτάρα του χρήματος που κυρίεψε μερικούς και ξεστράτισαν
από την πίστη και κατατρύπησαν τους εαυτούς τους με πολύ οδυνηρά καρφιά (Α’
Τιμ.ς:6-10).
Τη ζωή μας πρέπει να τη χαρακτηρίζει όχι μόνο η απλότητα
(Ματθ.ις:26), αλλά και η γενναιοδωρία:
Εφεσ.δ:28 Ο κλέπτων ας μη κλέπτη πλέον, μάλλον δε ας
κοπιάζη εργαζόμενος το καλόν με τας χείρας αυτού, διά να έχη να μεταδίδη εις
τον χρείαν έχοντα.
Α’ Τιμ.ς:17-19 Εις τους πλουσίους του κόσμου τούτου
παράγγελλε να μη υψηλοφρονώσι, μηδέ να ελπίζωσιν επί την αδηλότητα του πλούτου,
αλλ' επί τον Θεόν τον ζώντα, όστις δίδει εις ημάς πλουσίως πάντα εις απόλαυσιν,
να αγαθοεργώσι, να πλουτώσιν εις έργα καλά, να ήναι ευμετάδοτοι, κοινωνικοί, θησαυρίζοντες
εις εαυτούς θεμέλιον καλόν εις το μέλλον, διά να απολαύσωσι την αιώνιον ζωήν.
Η Χριστιανική ισορροπία απέναντι στη σύγχρονη ειδωλολατρία
Η λατρεία της επιτυχίας, του χρήματος, της φήμης, των
απολαύσεων είναι αυτά που κινούν τον κόσμο μας σήμερα. Η πνευματική ζωή πρέπει
να μας βοηθάει να κρατάμε μια ισορροπία και να μην παρασυρόμαστε από τη
νοοτροπία της κοινωνίας μας, που τα «μέσα» τα έχει κάνει «σκοπό» και είδωλα.
Πολλές φορές ο υπερβολικός φόρτος εργασίας σε συνδυασμό με την παραμέληση της
οικογένειας ή την έλλειψη ανάπαυσης και της αναψυχής είναι συμπτώματα ότι η
ισορροπία χάνεται ή χάθηκε. Αδιάσειστη απόδειξη, ότι χάθηκε η χριστιανική
ισορροπία είναι όταν η εργασία ή τα χρήματα ή η θέση ή η φήμη γίνονται
μοναδικός σκοπός της ζωής μας. Τότε η εργασία ή η θέση ή ο πλούτος γίνονται
είδωλα (Παρ. ια:28, Εκκλ.ε:10 17, Λουκ.ιβ:13-21, Α’ Θεσ.ς:6-10, 17-19).
Ο κίνδυνος της ειδωλολατρίας υπάρχει και σε μας τους πιστούς
(Α’ Κορ.ι:6-14, Α’ Ιωαν.ε:21, Κολ.γ:5). Η κλήση μας είναι να είμαστε άγιοι όπως
Αυτός είναι Άγιος (Α’ Πετρ.α:15, А’ Кор.α:2), αν χάσουμε αυτή την ισορροπία δεν
είμαστε πια άγιοι!
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
