ΕΡΩΤΗΣΗ:
Είμαι νέα πιστή, και αυτό που με
ενοχλεί είναι οι συζητήσεις παλαιότερων πιστών. Το μόνο πράγμα που συζητάνε
είναι για ρούχα και να κάνουν πλάκες με άλλες αδελφές στην εκκλησία. Νομίζουν
ότι είμαι φανατική γιατί θέλω να μιλάμε για τον Θεό και την Αγία Γραφή. Νόμιζα
ότι ήταν όλοι τόσο άγιοι, αλλά τώρα που είμαι μέσα στην εκκλησία βλέπω ότι
είναι σχεδόν όπως οι γυναίκες του κόσμου εκτός από το να απατούν τους άντρες
τους ή οτιδήποτε παρόμοιο. Είμαι πραγματικά μπερδεμένη. Υπάρχει κάτι λάθος με
μένα, ή με αυτούς, ή …..;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Μπορώ να κατανοήσω τη σύγχυσή
σου, αδελφή. Η εμπειρία σου είναι συνηθισμένη. Πολλοί έχουν σχηματίσει μέσα στο
μυαλό τους μια πολύ εξυψωμένη έννοια του τι οφείλει να είναι ένας Χριστιανός,
που λίγοι άνθρωποι μπορούν να το φτάσουν. Δεν εννοώ με αυτό ότι οι Χριστιανοί
δεν πρέπει να ζουν άγια, αλίμονο. Θέλω απλά να πω ότι κάθε Χριστιανός είναι
άνθρωπος που έχει τις ίδιες αδυναμίες που έχουν και οι άλλοι θνητοί, έστω και
αν αυτός ή αυτή έχει λάβει το Άγιο Πνεύμα.
Επίτρεψέ μου να το εξηγήσω,
περιγράφοντας τους Χριστιανούς σαν να έχουν διπλή υπηκοότητα. Η Βίβλος λέει, «Το γεγεννημένον εκ της σαρκός είναι σαρξ και
το γεγεννημένον εκ του Πνεύματος είναι πνεύμα» (Ιωάν.γ:6). Ο Χριστιανός έχει
γεννηθεί δύο φορές — την πρώτη φορά σαρκικά, άρα είναι σάρκα, τη δεύτερη φορά
πνευματικά και έτσι επίσης είναι πνεύμα. Δεν είναι εντελώς σάρκα ή εντελώς
πνεύμα, αλλά και σάρκα και πνεύμα.
Η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας
δεν είναι να ζούμε τελείως σαρκικά «διότι
εάν ζήτε κατά την σάρκα, μέλλετε να αποθάνητε· αλλ' εάν διά του Πνεύματος
θανατόνητε τας πράξεις του σώματος, θέλετε ζήσει» (Ρωμ.η:13).
Έτσι ένας χριστιανός ζει σε δύο
κόσμους. Ακόμα κι αν έχουμε αναγεννηθεί και όλα έχουν γίνει νέα, πρέπει ακόμα
να τρώμε, να πίνουμε νερό, να καθαρίζουμε το σπίτι μας, να εργαζόμαστε, να
είμαστε καλοί πολίτες και καλοί γείτονες, και να λειτουργούμε σαν μέλη επίγειων
οικογενειών σε θέσεις ευθύνης. Ενώ κάνουμε όλα αυτά τα πράγματα, ακόμα είμαστε
παιδιά του Θεού.
Οι Γραφές διδάσκουν ότι όσο ζούμε
σ’ αυτή τη γη, πρέπει να εκπληρώνουμε πιστά τις ευθύνες μας σαν άνθρωποι, με
τέτοιο τρόπο που να δίνει δόξα στον Θεό. Μερικοί άνθρωποι σκέπτονται τόσο
ουράνια, που δεν μπορούν να ζήσουν στη γη. Ακόμη και αν καθόμαστε με τον Χριστό
στα επουράνια (Εφες.β:6), τα πόδια μας πρέπει να πατάνε καλά σ’ αυτή τη γη για
να κάνουμε τις δουλειές που πρέπει να κάνουμε για τον Κύριο Ιησού Χριστό».
Στην Α’ Τιμ.ε:14, ο Παύλος μιλά
σε νεαρές κυρίες, και ας προσέξουμε τους δύο τομείς ευθύνης που τόνισε: «να υπανδρεύωνται, να τεκνοποιώσι, να
κυβερνώσιν οίκον, να μη δίδωσι μηδεμίαν αφορμήν εις τον εναντίον να λοιδορή».
Αναφέρει πρώτα τα φυσικά καθήκοντα — γάμος, παιδιά, φροντίδα του σπιτιού. Στη
συνέχεια τα πνευματικά — να μην δίνουν καμία ευκαιρία στον αντίπαλο να
κακολογεί. Θα έλεγα, ότι σαν νεαρή χριστιανή, δεν έχεις βρει ακόμα αυτή την
ισορροπία. Ίσως να μην σου έχει δοθεί η ευκαιρία να ζήσεις πρακτικά και
υπεύθυνα, σαν άτομο με γήινα καθήκοντα.
Κάποτε, μια αδελφή, είχε ένα
άπιστο σύζυγο και πολλά μικρά παιδιά. Αν το επιτρέπαμε, θα ζούσε μέσα στην
εκκλησία όλη μέρα και όλη νύχτα. Έπρεπε να κλείνουμε τα φώτα και να επιμένουμε
να επιστρέψει στο σπίτι της, αλλιώς θα έμενε εκεί. Δεν είχε ούτε χρόνο ούτε
διάθεση να μαγειρεύει για τον άντρα και τα παιδιά της, να πλένει τα πιάτα, να
καθαρίζει το σπίτι, ή να επιδιορθώνει και να σιδερώνει τα ρούχα. Το αποτέλεσμα,
οι γείτονες κάλεσαν τις αρχές, που βρήκαν τα παιδιά εντελώς παραμελημένα και
απερίγραπτα βρώμικα. Το σπίτι ήταν ένα χοιροστάσιο με κυριολεκτικά συσσωρευμένη
βρωμιά εβδομάδων, ενώ το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να διαβάζει την Βίβλο
και να προσεύχεται. Επειδή παραμελούσε τις γήινες αρμοδιότητές της, είχε δώσει
«αφορμήν εις τον εναντίον να λοιδορή»
και έφερε ατίμωση στην υπόθεση του Θεού.
Έχοντας πει όλα αυτά, σε παρακαλώ
μη νομίζεις ότι συμφωνώ με τις φτηνές συζητήσεις που ανέφερες. Αυτό είναι το
αντίθετο άκρο και καταδικάζεται το ίδιο στις Γραφές. Στο αμέσως προηγούμενο
εδάφιο από αυτό που ανέφερα, ο Παύλος περιέγραψε νεαρές γυναίκες που είναι «αργαί, περιερχόμεναι τας οικίας, και ουχί
μόνον αργαί, αλλά και φλύαροι και περίεργοι, λαλούσαι τα μη πρέποντα» (Α’
Τιμ.ε:13). Ολόκληρο το τρίτο κεφάλαιο του Ιάκωβου είναι γραμμένο για να μας
ενημερώσει για το θανάσιμο κακό μια ασεβούς και ασυγκράτητης γλώσσας.
Όταν οι άνθρωποι αρχίζουν να
μεγαλώνουν αδιαφορώντας για την εσωτερική, πνευματική τους κατάσταση και το
βάδισμά τους με τον Θεό, αρχίζουν να το δείχνουν με διάφορους τρόπους, και ένας
από τους πιο συνηθισμένους είναι οι απρόσεκτες κουβέντες τους. Μπορεί να
ισχυρίζονται ότι είναι γνήσιοι Χριστιανοί, αλλά η ομιλία τους προδίδει, διότι
αποδεικνύει ότι τα ενδιαφέροντά τους δεν είναι πνευματικά, αλλά μόνο φυσικά.
Αυτό είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της έλλειψης προσευχής και αφιέρωσης και
οι σαρκικές συζητήσεις τους τραυματίζουν, δηλητηριάζουν και καταστρέφουν άτομα,
οικογένειες και εκκλησίες, μερικές φορές χωρίς δυνατότητα αποκατάστασης.
Αυτοί που είναι ένοχοι τέτοιας
χαλαρότητας, σαρκικών ομιλιών, πάντοτε γίνονται πρόσκομμα στους νέους
Χριστιανούς όπως εσύ. Αυτό που πρέπει να κάνεις δεσποινίς μου, είναι να
στερεώσεις τα μάτια σου στον Ιησού και να αφήεις τους άλλους ανθρώπους. Αυτό
είναι ένα σημαντικό μάθημα να μάθεις, γιατί αν δεν μπορείς στηρίξεις τα μάτια
σου στον Κύριο, θα προσκόψεις και τελικά θα πέσεις.
Ένας επιπλέον κίνδυνος,
παρατηρώντας τους ανθρώπους, είναι ότι μπορείς να γίνεις επικριτική,
καταδικαστική και υποκριτική. Καταδικάζοντας τους άλλους, θα κάνεις ακριβώς το
ίδιο πράγμα που επικρίνεις τους άλλους.
Κράτα μια πνευματική ισορροπία
στη ζωή σου. Μην αφήνεις αυτά που κάνουν οι άλλοι να σε σκανδαλίζουν, και πρόσεξε
ώστε να μην γίνεις επικριτική και καταδικάζουσα τους άλλους.
