Ρωμ.ιδ:5 Άλλος μεν
κρίνει μίαν ημέραν αγιωτέραν παρά άλλην ημέραν, άλλος δε κρίνει ίσην πάσαν
ημέραν. Ας ήναι έκαστος πεπληροφορημένος εις τον ίδιον αυτού νούν.
Το δεύτερο παράδειγμα διαμάχης που μπορεί να
είναι υπό εξέταση, είναι η τήρηση ξεχωριστών ημερών. Αυτό είχε να κάνει με την
ανακήρυξη ορισμένων ημερών σαν Σάββατα ή άγιες ημέρες, πιθανώς κάτω από την
επιρροή του εβραϊκού νόμου. Και πάλι, αυτό είναι τελετουργικό και όχι ηθικό
θέμα, στο οποίο η Βίβλος παραχωρεί πραγματικά ελευθερία (Πράξ.ιε:19-29 – Κολ.β:16-17).
Κάποιοι θεωρούν ότι μια συγκεκριμένη ημέρα είναι αγιότερη
από μια άλλη, ενώ άλλοι αντιμετωπίζουν όλες τις μέρες το ίδιο. Υπάρχει χώρος και
για τις δύο θέσεις μέσα στην εκκλησία. Αυτό βέβαια αποκλείει οποιαδήποτε εμμονή
σε ιδιαίτερους θρησκευτικούς κανόνες για μια συγκεκριμένη ημέρα, είτε πρόκειται
για Σάββατο σαν το εβραϊκό Σάββατο ή Κυριακή σαν αντικατάσταση του εβραϊκού
Σαββάτου. Για τους Χριστιανούς, κάθε μέρα είναι μια ημέρα πνευματικής ξεκούρασης
και ανανέωσης μέσω του Αγίου Πνεύματος. Κάθε μέρα είναι άγια και κατάλληλη για
λατρεία. Φυσικά, οι Χριστιανοί θα πρέπει να μην αμελούν τις συναθροίσεις της
εκκλησίας (Εβρ.ι:25), οι πρώτοι Χριστιανοί μαζευόταν την Κυριακή, σε ανάμνηση
της ανάστασης του Κυρίου (Πράξ.κ:7, Α' Κορ.ις:2), αλλά δεν υπάρχουν τυπολατρικές
απαιτήσεις για ορισμένες ημέρες.
Σ’ αυτά τα μη ηθικά ζητήματα, ο καθένας πρέπει να
είναι στο μυαλό του απόλυτα πεπεισμένος. Θα πρέπει να αναπτύξει προσωπικές
πεποιθήσεις που θα κατευθύνουν τις ενέργειές του. Πρέπει να έχει τη βεβαιότητα
ότι αυτό που κάνει είναι σωστό. Η Αγία Γραφή δεν συνηγορεί σε άγνοια ή
αδιαφορία, αντίθετα περιμένει στοχαστική εκτίμηση και σαφή συμπεράσματα.
Ρωμ.ιδ:6 Ο
παρατηρών την ημέραν παρατηρεί αυτήν διά τον Κύριον, και ο μη παρατηρών την
ημέραν διά τον Κύριον δεν παρατηρεί αυτήν. Ο τρώγων διά τον Κύριον τρώγει·
διότι ευχαριστεί εις τον Θεόν. Και ο μη τρώγων διά τον Κύριον δεν τρώγει, και
ευχαριστεί εις τον Θεόν.
Ανεξάρτητα από το τι κάποιος αποφασίσει σχετικά
με αυτά τα θέματα, πρέπει να αφιερώσει τη συμπεριφορά του στον Κύριο. Αν το
κάνει, ο Κύριος θα δεχτεί την πράξη του. Αν επιλέξει να αγιάσει μια συγκεκριμένη
μέρα, το κάνει για να τιμήσει τον Κύριο, όχι από τυπολατρικά ή ειδωλολατρικά
κίνητρα. (Το κριτικό κείμενο παραλείπει τη φράση «και ο μη
παρατηρών την ημέραν διά τον Κύριον δεν παρατηρεί αυτήν»). Αν τρώει κρέας, ευχαριστεί
τον Θεό γι’ αυτό και με αυτόν τον τρόπο Τον τιμά. (Προφανώς, υποτίθεται ότι
ευχαριστεί το Θεό με προσευχή πριν από το γεύμα). Εάν απέχει ή νηστεύει, το κάνει
για να τιμήσει τον Κύριο και Τον ευχαριστεί πάλι.
Ρωμ.ιδ:7 Διότι
ουδείς εξ ημών ζη δι' εαυτόν και ουδείς αποθνήσκει δι' εαυτόν.
Κανένας χριστιανός δεν ζει ή πεθαίνει για τον
εαυτό του. Η ζωή μας είναι συνδεδεμένη με τη ζωή του Χριστού. Ό, τι κάνουμε
επηρεάζει την άποψη των ανθρώπων για το Χριστό. Γι’ αυτό ό,τι κάνουμε πρέπει να
Τον δοξάζει. Από αυτή την αλήθεια μπορούμε να αποκομίσουμε μια συνακόλουθη
αρχή, αν και δεν αναφέρεται σ’ αυτό το εδάφιο: ζωή μας επηρεάζει τους άλλους,
ιδιαίτερα άλλους χριστιανούς.
Ρωμ.ιδ:8 Επειδή εάν
τε ζώμεν, διά τον Κύριον ζώμεν· εάν τε αποθνήσκωμεν, διά τον Κύριον
αποθνήσκομεν. Εάν τε λοιπόν ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, του Κυρίου είμεθα.
Άσχετα με το τι κάνουμε — είτε ζούμε είτε πεθαίνουμε,
είμαστε του Κυρίου. Εμμέσως, λοιπόν, οποιοδήποτε δρόμο κι αν διαλέξουμε σε μη
ηθικά θέματα, μπορούμε και πρέπει να το αφιερώνουμε στον Κύριο.
Ρωμ.ιδ:9 Επειδή διά
τούτο ο Χριστός και απέθανε και ανέστη και ανέζησε, διά να ήναι Κύριος και
νεκρών και ζώντων.
Στην πραγματικότητα, ο Χριστός πέθανε και
αναστήθηκε για να μπορεί να είναι ο Κύριος μας στη ζωή και το θάνατο. (Το κριτικό
κείμενο παραλείπει το «και ανέστη»).
Ρωμ.ιδ:10 Συ δε διά
τι κρίνεις τον αδελφόν σου; ή και συ διά τι εξουθενείς τον αδελφόν σου; επειδή
πάντες ημείς θέλομεν παρασταθή εις το βήμα του Χριστού.
Λαμβάνοντας υπόψη την κυριότητα του Χριστού πάνω
από όλους μας σε όλες τις καταστάσεις, συμπεριλαμβανομένης της ζωής και του θανάτου,
πώς τολμούμε να ασκούμε κριτική και να περιφρονούμε ο ένας τον άλλον; Και
επαναλαμβάνεται το σημείο: δεν πρέπει να κρίνουμε τους άλλους. Εκτός από τους
τρεις λόγους που δίνονται στα εδάφια 2-3, δεν πρέπει να είμαστε επικριτικοί
επειδή ο Θεός θα είναι ο κριτής του καθενός από εμάς. Όλοι μας θα παρασταθούμε στο
βήμα του Χριστού.
Το κριτικό κείμενο λέει «το βήματι του Θεού»,
αλλά «το βήμα του Χριστού» ταιριάζει καλύτερα στο μέρος αυτό. Στις αρχές του
δεύτερου αιώνα, τόσο ο Πολύκαρπος όσο και ο Μαρκίων, χρησιμοποίησαν αυτή την
τελευταία διατύπωση. Σε κάθε περίπτωση, ουδέ
κρίνει ο Πατήρ ουδένα, αλλ' εις τον Υιόν έδωκε πάσαν την κρίσιν, (Ιωάν.ε:22).
Ο Θεός θα μας κρίνει από τη θέση του Ενός που έζησε μια επίγεια ζωή, νίκησε την
αμαρτία στη σάρκα και μας πρόσφερε σωτηρία μέσω της θυσία της ζωής Του. «Διότι πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν
έμπροσθεν του βήματος του Χριστού» (Β’ Κορ.ε:10).
