Ο πειρασμός των φυλετικών προκαταλήψεων και διακρί­σεων.

Στις ημέρες μας έχουμε, εθνικιστικές εξεγέρσεις και εμφύλιους πολέμους που ξε­κινούν από την έλλειψη αγάπης, ο ένας για τον άλλο και κινούνται από αόρατα σκοτεινά νήματα, για την αυτοκαταστροφή τους.

Στην περίοδο της διακονίας του Γιου του ανθρώπου, βλέπουμε να υπάρ­χουν φυλετικές διακρίσεις με αποτέλεσμα να χάνονται ευκαιρίες να ευεργετηθούν οι διάφορες εθνικότητες. Συγκεκριμένα, το παλιό Νότιο βασίλειο, το γνωστό σαν βασίλειο του Ιού­δα, υπέβλεπε το Βόρειο βασίλειο, το γνωστό σαν βασίλειο του Ισραήλ. Σε μια πολύ πα­ρωχημένη εποχή, το βασίλειο του Νότου με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ ανέδειξε και πολύ ευσεβείς φυσιογνωμίες, ενώ το βασίλειο του Βορρά ανέδειξε βασιλείς, που το παράδειγμα τους ήταν μόνο προς απο­φυγή.

Οι Σαμαρείτες προέρχονται από γά­μους με τους Ασσύριους κατακτητές, τους οποίους είχαν εξαναγκαστεί να κάνουν, γι’ αυτό και οι νότιοι θεωρούσαν τους Σαμαρείτες δαιμονιζόμενους. Οι Βόρειοι ό­μως, είχαν διδαχτεί ότι ο χώρος στον οποίο ζούσαν, ήταν ο πιο ιερός. Ο Χριστός έδωσε ίσες ευκαιρίες τόσο στους Σαμαρεί­τες, όσο και στους Ιουδαίους να μετανοή­σουν και να σωθούν. «Έπρεπε δε να περά­ση δια της Σαμαρείας. Έρχεται λοιπόν εις πόλιν της Σαμαρείας λεγομένην Συχάρ, πλησίον του αγρού, τον οποίο ο Ιακώβ έδω­κεν εις τον Ιωσήφ, τον υιό αυτού. Ήτο δε ε­κεί πηγή του Ιακώβ. Ο Ιησούς λοιπόν κεκο­πιακώς εκ της οδοιπορίας, εκάθητο ούτως εις την πηγήν. Ώρα ήτο περίπου έκτη (δη­λαδή δωδεκάτη) έρχεται γυνή τις εκ της Σα­μαρείας δια να αντλήσει ύδωρ. Λέγει προς αυτήν ο Ιησούς, Δός μοι να πίω. Διότι οι μα­θηταί αυτού είχον υπάγει εις την πόλιν, δια να αγοράσωσι τροφάς. Λέγει λοιπόν προς Αυτόν η γυνή η Σαμαρείτις, Πως, σύ Ιουδαί­ος ων, ζητείς να πίης παρ' εμού, ήτις είμαι γυνή Σαμαρείτις; Διότι δεν συγκοινωνούσιν οι Ιουδαίοι με τους Σαμαρείτας» (Iωάν.δ:4-8).

Ευτυχώς που η γυναίκα αυτή τελικά, δέχτηκε να συνομιλήσει με τον αλλόφυλο Ιησού, που αποδείχτηκε να έχει το ζωντανό νερό και να τη διδάξει ότι, «Ο Θεός είναι Πνεύμα και οι προσκυνούντες Αυτόν εν Πνεύματι και αληθεία πρέπει να προσκυνώ­σι» (εδ.24).

Κάποια άλλη φορά, όμως, ο Ιη­σούς ήθελε να παρακαθίσει σε γεύμα, σε μια κωμόπολη της Σαμάρειας, για να διαπι­στώσουν οι κάτοικοι της την αγάπη Του και το ενδιαφέρον Του. Το ένστικτό τους τους έκανε να διακρίνουν ότι Αυτός είχε την πρό­θεση από κει να συνεχίσει για τη θρυλική, αλλά εχθρική γι' αυτούς Ιερουσαλήμ, και γι' αυτό Τον έπεμψαν: «και απέστειλεν έμπρο­σθεν αυτού μηνυτάς, οίτινες πορευθέντες εισήλθον εις κώμην Σαμαρειτών, δια να κά­μωσιν ετοιμασίαν εις Αυτόν. Και δεν εδέ­χθησαν αυτόν, διότι εφαίνετο ότι επορεύε­το εις Ιερουσαλήμ» (Λουκ.θ:52-53). Οι Σαμαρείτες λόγω φυλετικών προκαταλήψε­ων έχασαν την πιο μεγάλη ίσως ευλογία. Μόνο η αιωνιότητα θα το δείξει αυτό.

Ο Χριστός διέταξε τους αποστόλους, πρώτα να κηρύξουν το Ευαγγέλιο της σω­τηρίας στους Ιουδαίους, με αποτέλεσμα, να διστάζουν να κάνουν το ίδιο και ανάμεσα στους Εθνικούς. Χρειάστηκε δυναμική ε­πέμβαση του Θεού για να μεταπεισθεί ο α­πόστολος Πέτρος να ευαγγελισθεί και τους ειδωλολάτρες και να τους οδηγήσει στο Χριστό. Ενώ προσευχόταν ο Πέτρος, του έ­δειξε ο Θεός ένα μεγάλο σεντόνι μ' όλα τα ζώα μέσα και του είπε να σφάξει και να φά­ει. Μα πώς ήταν δυνατόν να φάει και τα α­κάθαρτα ζώα;

Πάνω στους συλλογι­σμούς του, χτυπούν την πόρτα τρείς στρα­τιώτες και καλούν τον Πέτρο επειγόντως, να μεταβεί στην Καισάρεια και να οδηγήσει τον εθνικό εκατόνταρχο Κορνήλιο μαζί με αρκετούς άλλους αλλοεθνείς στον Χριστό. «Και είπε προς αυτούς (ο Πέτρος), σεις ε­ξεύρετε ότι είναι ασυγχώρητον εις άνθρω­πον Ιουδαίον να συναναστρέφηται ή να πλησιάζη εις αλλόφυλον, ο Θεός όμως έ­δειξεν εις εμέ να μη λέγω μηδένα άνθρω­πον βέβηλον ή ακάθαρτον» (Πράξ.ι:28).

Οι εθνικοί θεωρούνταν ακάθαρτοι και ακα­τάλληλοι για την Βασιλεία των ουρανών. Οι άλλοι απόστολοι στην αρχή τα έψαλλαν στον Πέτρο, που συνέφαγε με απερίτμη­τους «και ότε ανέβη ο Πέτρος εις Ιεροσό­λυμα, εφιλονίκουν μετ' αυτού οι εκ περιτο­μής, λέγοντες ότι εισήλθες προς ανθρώ­πους απεριτμήτους και συνέφαγες μετ' αυτών» (Πράξ.ια:2-3). Όταν όμως, τους εξήγησε ο Πέτρος αυτά που συνέβησαν, έ­πεσε το τείχος των προκαταλήψεων και οι απόστολοι και οι αδελφοί, που ήταν στην Ιουδαία ησύχασαν και δόξασαν τον Θεό λέ­γοντες ότι, και στα έθνη έδωσε ο Θεός με­τάνοια.

Αλλά και οι εθνικοί ήταν εναντίον των Ιουδαίων και των άλλων αλλόθρησκων. Στην Έφεσο της Μικράς Ασίας προσπάθη­σαν οι Ιουδαίοι να διεγείρουν τον λαό ενα­ντίον των αποστόλων ότι, δεν σέβονται το ναό της θεάς Αρτέμιδος αλλά και οι ίδιοι οι Ιουδαίοι, δεν λάτρευαν αυτή την θεά. Έτσι, οι εθνικοί τα έβαλαν με τους Ιουδαίους που πρόβαλαν τον Αλέξανδρο να μιλήσει. «Αφού δε εγνώρισαν ότι είναι Ιουδαίος, έγι­νε μια φωνή εκ πάντων των κραζόντων έως δύο ώρας, Μεγάλη η Άρτεμις των Εφεσίων» (Πράξ.ιθ:34).

Ακόμα και ανάμεσα στους αποστόλους, σ' ένα μικρό βέβαια βαθμό, υπήρχε αυτό το πρόβλημα των διακρίσεων. Ο Πέτρος άλ­λοτε έπαιρνε την θέση των πιστών, που προέρχονταν από τα έθνη και άλλοτε έ­παιρνε την θέση των εξ Εβραίων πιστών και δεν ήθελε να ξέρουν οι μεν ότι, συμφωνού­σε με τους άλλους. Ο απόστολος Παύλος έλεγξε τον απόστολο Πέτρο γι' αυτή του την υποκρισία. «Ότε ήλθεν ο Πέτρος εις την Αντιόχειαν, ηναντιώθην (λέει ο απ. Παύ­λος) εις αυτόν κατά πρόσωπον, διότι ήτο α­ξιόμεμmος, επειδή πριν έλθωσι τινές από του Ιακώβου, συνέτρωγε με τους εθνικούς, ότε δε ήλθον , συνεστέλλετο και απεχώριζεν εαυτόν, φοβούμενος τους εκ περιτομής» (Γαλ.β:11-12).

Ακόμα και οι ίδιοι οι μαθητές του Ιησού Χριστού ζήλεψαν άλλο εργάτη του Θεού που για κάποιο λόγο, δούλευε ανεξάρτητος από την ομάδα των μαθητών του Χριστού.

«Απεκρίθη δε προς αυτόν ο Ιωάννης λέγων , διδάσκαλε είδαμεν τινά εκβάλλοντα δαιμό­νια εις το όνομα σου, όστις δεν ακολουθεί ημάς και ημποδίσαμεν αυτόν, διότι δεν ακο­λουθεί ημάς» (Μάρκ.θ:38).

Ο Χριστός ό­μως, δεν επικροτεί την πράξη τους και τους λέει «Μη εμποδίζετε αυτόν, διότι δεν είναι ουδείς όστις θέλει κάμει θαύμα εις το όνο­μά μου, και θέλει δυνηθή ευθύς να με κακο­λογήση. Επειδή, όστις δεν είναι καθ' ημών, είναι υπέρ ημών» (εδ.39-40).

Ακόμα, οι απόστολοι ήταν εναντίον της τά­ξης των παιδιών. Νόμιζαν ότι αυτά είχαν μπροστά τους μέλλον, να μεγαλώσουν και ν' αποφασίσουν για το Χριστό, αν θα Τον ακολουθήσουν. «Και έφερον προς αυτόν παιδία, δια να εγγίση αυτά, οι δε μαθηταί ε­πέπληπον τους φέροντας» (Μάρκ.ι:13). Ο Χριστός όμως «ηγανάκτησε, και είπε προς αυτούς, αφήσατε τα παιδία να έρχο­νται προς εμέ, και μη εμποδίζετε αυτά, διότι των τοιούτων είναι η βασιλεία του Θεού» (εδ.14).

Επίσης ο Χριστός κατηγορείται ότι συνα­ναστρεφόταν με αμαρτωλούς, αλλ' Αυτός το έκανε αυτό, για να δείξει το ενδιαφέρον Του, για να τους μεταβάλει τη ζωή τους «Και ιδόντες άπαντες εγόγγυζον, λέγοντες, ότι εις αμαρτωλόν άνθρωπον (τον Ζακχαίο) εισήλθε να καταλύσει» (Λουκ.ιθ:7). Ο Ιη­σούς τους απαντάει ότι, «Ο γιος του Ανθρώ­που ήλθε να ζητήση και να σώση το απολω­λός» (εδ.10).

Οι άνθρωποι που εγκατέλειψαν τη ζωή της αμαρτίας και ασέβειας και ήρθαν στον Χρι­στό, όλοι τους αποκτούν τα χαρακτηρι­στικά μιας άλλης επουράνιας πολιτείας και προσπαθούν να προσελκύσουν κι άλλους να ακολουθήσουν την τεθλιμμένη αλλά σί­γουρη οδό που οδηγεί στον ουρανό, στην παρουσία του Θεού. Οι δεύτεροι στην άρ­νηση τους να δεχθούν την υπόδειξη των πρώτων, τους μισούν και τους καταδιώ­κουν, γιατί θεωρούν ότι ανήκουν σ' άλ­λη φυλή. Ένας τέτοιος ήταν και ο απόστο­λος Παύλος, που πριν γνωρίσει τον Χριστό, βασάνιζε τους χριστιανούς, ώσπου ήρθε α­ντιμέτωπος με τον Ιησού και έγινε ο πιο θερμός οπαδός Του. Απολογούμενος για την πίστη του στον Χριστό, μπροστά στον βασιλιά Αγρίππα ομολογεί ότι, «εν πάσαις ταις συναγωγαίς πολλάκις τιμωρών αυτούς (τους αγίους) ηνάγκαζον να βλασφημώσι, και καθ' υπερβολήν μαινόμενος εναντίον αυτών, κατεδίωκον έως και εις τας έξω πό­λεις» (Πράξ.κς:11).

Στον πειρασμό των φυλετικών προκαταλή­ψεων και διακρίσεων, υποκύπτουν σε καθη­μερινή βάση όλοι οι άνθρωποι, που δεν έ­χουν αναγεννηθεί από το Πνεύμα του Θεού. Μίση εναντίον των Εβραίων από τους εθνι­κούς, μίση από τους σοσιαλιστές εναντίον των καπιταλιστών και αντίστροφα, μίση από τους ημεδαπούς εναντίον των αλλοδαπών, μίση μεταξύ των ετεροθρήσκων και των ε­τεροδόξων, μίση των μαύρων εναντίον των λευκών και αντίστροφα, βρίσκονται σε κάθε εποχή. Οι άνθρωποι αρέσκονται να χωρί­ζονται σε ομάδες και να μισούν και εάν είναι δυνατόν να αφαιρούν τα δικαιώματα από άλλες ομάδες ανθρώπων, που δεν συμπί­πτουν απόλυτα οι ιδέες τους με τις δικές τους.

Μέσα από όλο αυτό το σύνολο των ανθρώ­πων με την ποικιλία των χαρακτήρων και των ιδιομορφιών ο Θεός βλέπει το κοινό γνώρισμα της αμαρτίας που τους διακρίνει. Σαν ασπασθούν όμως τον Ιησού Χριστό σαν προσωπικό τους Σωτήρα όλοι ενώνο­νται, και παύουν οι διακρίσεις. «Δεν είναι πλέον Ιουδαίος, ουδέ Έλλην, δεν είναι δού­λος, ουδέ ελεύθερος, δεν είναι άρσεν και θήλυ, διότι πάντες σείς είσθε είς εν Χριστώ Ιησού» (Γαλ.γ:28).

Παρόλα αυτά κι ε­μείς οι Χριστιανοί μπορεί να υποκύψουμε στον πειρασμό, να δώσουμε περισσότερη σημασία σε κάποιο χριστιανό με συναρπα­στικά εξωτερικά χαρακτηριστικά, σε βάρος ενός άλλου πιστού με φτωχική μεν εμφάνι­ση, αλλά με απαράμιλλη αφιέρωση στο Θεό.

Μας ελέγχει ο λόγος του Θεού, «Αδελφοί μου, μη έχετε με προσωποληψίας την πί­στιν του δεδοξασμένου Κυρίου ημών Ιησού Χριστού» (Ιακ.β:1).

Με κανένα τρόπο δεν συγχωρείται σε Χρι­στιανό να μισεί, να υποβλέπει και να συκο­φαντεί άλλο Χριστιανό που δεν συμπίπτει το πιστεύω του απόλυτα με το δικό του. Από τη στιγμή που η τυχόν διαφορετική ερμη­νεία βιβλικών εδαφίων, οδηγεί σε παράλογες αντιδράσεις του ενός σε βάρος του άλλου, το πιθανότερο είναι ο δράστης να μην έχει το Πνεύμα του Θεού και χωρίς Εκείνου δεν είναι παιδί του Θεού.