Και τώρα, ας περιγράψουμε μερικά
θαυμάσια που συμβαίνουν στον υδάτινο χώρο:
Σε
θέματα κατάδυσης εντυπωσιακή είναι η περίπτωση του δελφινιού. Μπορεί να
βυθισθεί 200 μέτρα στη θάλασσα για να βρει την τροφή του, πράγμα που εάν το
επιχειρούσε ο άνθρωπος, η μεγάλη πίεση του νερού θα τον θανάτωνε την ίδια
στιγμή.
Το
ψάρι τοξότης ο εκσφενδονιστής της Μαλαισίας είναι ικανό να εκτοξεύει
νερό από το στόμα του με επιδεξιότητα και ευστοχία σε απόσταση δυο μέτρων. Με
ειδικό εξαίσιο μηχανισμό εγκατεστημένο στο φάρυγγά του εξακοντίζει λεπτό πίδακα
νερού και σκοπεύει τα έντομα που φτερουγίζουν πάνω από το νερό.
Επίσης,
έτσι αντιμετωπίζει επιτυχώς δύσκολα προβλήματα, όπως π.χ. είναι η βααρύτης που
επενεργεί στο νερό δίνοντας τροχιά καμπύλη και όχι ευθεία η αντίσταση του αέρα,
η διόρθωση γωνίας «βολής» σε κάθε διαφορετική θέση του κινουμένου εντόμου.
Ακόμα ο υπολογισμός της ταχύτητας, του ύψους, της διεύθυνσης του κινουμένου
εντόμου, καθώς επίσης και το πρόβλημα της διάθλασης των φωτεινών ακτίνων, διότι
το ψάρι βλέπει μέσα από το νερό, ενώ το έντομο πετά στον αέρα. Στα
αντιαεροπορικά πυροβόλα γίνεται χρήση περίπλοκων υπολογιστικών οργάνων, που
επινοήθηκαν από τον άνθρωπο στον ατομικό αιώνα. Όμως ο τοξότης, αυτό το ταπεινό
ψαράκι, έχει επιλύσει πολύ νωρίτερα όλα αυτά τα προβλήματα όπως διαπιστώνουν
κατάπληκτοι οι φυσιοδίφες, χωρίς να μπορούν να εξηγήσουν τον τρόπο της
επιτυχίας του!
Ο νέος
σολομός ζει και περνά ολόκληρα
χρόνια στη θάλασσα. Ύστερα ξαναγυρίζει στο ποτάμι απ’ όπου ξεκίνησε και κολυμπά
ακριβώς σ’ εκείνη τη πλευρά του ποταμού, όπου εκβάλλει ο παραπόταμος και που
είναι ο τόπος που γεννήθηκε το ψάρι αυτό. Τι το ξαναφέρνει πίσω με τόση
ακρίβεια;
Συμβαίνει
μάλιστα το θαυμαστό, εάν το μεταφέρει κάποιος σ’ έναν άλλο παραπόταμο.
Καταλαβαίνει ο σολομός αμέσως, ότι είναι έξω από τα νερά του και αγωνίζεται
πέρα δώθε μέχρι που να βρει το δρόμο του, οπότε ξαναπαίρνει την πορεία του, για
να εκπληρώσει με ακρίβεια τον προορισμό του.
Οι
χημικοί του Παν/μίου Ροκφέλλερ της Ν. Υόρκης κατάφεραν να παράγουν συνθετικά
την ορμόνη καλσιτονίνη η οποία
εκκρίνεται από τον θυρεοειδή αδένα, που ρυθμίζει το ασβέστιο στο αίμα. Η
καλσιτονίνη που χρησιμοποιείται σήμερα στη θεραπεία οστεοπαθειών υπάρχει στο
σολομό ! Ένα σοβαρό ερώτημα που απασχολεί του επιστήμονες, οι οποίοι
ασχολούνται με την παρασκευή αυτών των φαρμάκων, είναι το πώς η φύση κατάφερε,
χωρίς τη βοήθεια εργαστηρίου, να παρασκευάζει τις ζωογόνες και σωτήριες αυτές
ουσίες.
Απαντούν
μερικοί απ’ αυτούς με διάφορες φανταστικές θεωρίες και αλληλοσυγκρουόμενες υποθέσεις
και αντιθεωρίες: έτσι για να μην έλθει στη μέση: ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ- ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ.
Αρκετά
πιο δύσκολο είναι να εξιχνιάσει κανείς το μυστήριο με τα χέλια. Αυτά τα καταπληκτικά πλάσματα, πολύ πριν από την εποχή της
αναπαραγωγής τους, μεταναστεύουν από τις λίμνες και τα ποτάμια όπου ζουν και
διασχίζοντας χιλιάδες χιλιόμετρα, στον ωκεανό, κατευθύνονται σε μια ορισμένη
θαλάσσια περιοχή, κοντά στις νήσους Βερμούδες.
Στην ίδια περιοχή, στις Βερμούδες φθάνουν όχι μόνο τα χέλια της Ευρώπης, αλλά
και τα χέλια της Αμερικής, που ταξιδεύουν σε αντίθετη φορά από τα χέλια της
Ευρώπης.
Εκεί
στο καταπληκτικό βάθος των 500 έως 2000 μέτρων στο σκοτεινό βυθό του ωκεανού,
γίνεται η ωοτοκία. Η ωοθήκη του κάθε χελιού περιέχει μερικά εκατομμύρια αυγά!
Κάθε αυγό και ένα νέο χέλι.
Τα
χέλια - γονείς, μετά την ωοτοκία, πεθαίνουν και τότε επακολουθεί ένα δεύτερο
μυστηριώδες και ανεξήγητο γεγονός, η επιστροφή των νέων χελιών στις αρχικές
κατοικίες τους.
Ενώ
βρίσκονται μέσα στην απέραντη ωκεάνια έκταση, εντελώς απληροφόρητα και χωρίς
κανέναν ορατό οδηγό, επιχειρούν και πραγματοποιούν το θαυμαστό ταξίδι της
επιστροφής προς την Αμερικανική ή προς την Ευρωπαϊκή Ήπειρο με τρόπο
καταπληκτικά αλάνθαστο. Ακολουθώντας αντίστροφη πορεία από την αρχική,
ταξιδεύουν μεθοδικά και υπομονετικά και ανακαλύπτουν όχι μόνον την ίδια ακτή
απ’ όπου ξεκίνησαν οι γονείς τους, αλλά- και αυτό είναι το θαυμασιώτερο-
ξαναβρίσκουν και τον ί δ ι ο ποταμό, την
ί δ ι α λίμνη, τον ί δ ι ο νερόλακκο όπου κατοικούσαν οι γονείς τους,
έτσι ώστε κάθε «συνοικία υδάτων» να έχει τα χέλια της. Ποτέ χέλι της Αμερικής
δεν ψαρεύτηκε στην Ευρώπη, ούτε χέλι Ευρωπαϊκό στα νερά της Αμερικής!
Υπάρχει
και ηλεκτροφόρο χέλι που παράγει ηλεκτρικό ρεύμα τάσεως 500 Βολτ και με αυτό
φονεύει τα μικρά ψάρια, ενώ τα μεγάλα τα παραλύει μόλις ακουμπήσουν επάνω του.
Άλλο
ένα θαυμαστό γεγονός πρέπει ν’ αναφερθεί εδώ. Επειδή οι Βερμούδες είναι πιο
κοντά στην Αμερική απ’ ότι η Ευρώπη, το ταξίδι που κάνουν τα χέλια της Ευρώπης
είναι σημαντικά μεγαλύτερο. Γι’ αυτό η εποχή της αναπαραγωγής για τα χέλια αυτά
παρουσιάζεται ένα ή και περισσότερα χρόνια αργότερα για να μπορούν έτσι να
καλύψουν το επί πλέον χρονικό διάστημα του ταξιδιού τους!
Ο
άνθρωπος για να γίνει πλοίαρχος και να κυβερνήσει σκάφος στον Ατλαντικό, πρέπει
να ασκηθεί πάνω από 8 χρόνια, ενώ τα ψάρια αυτά διατρέχουν άγνωστους ωκεανούς
μέσα σε λίγες βδομάδες και δεν παραπλανόνται αλλά φθάνουν ακριβώς εκεί που
θέλουν!
Είναι
λοιπόν ένα από τα θαυμαστά αινίγματα της Δημιουργίας! Ποιος από τους ανθρώπους
μπορεί να βρει το σωστό προσανατολισμό της πλοήγησης χωρίς ν’ απλώσει τους
χάρτες και χωρίς πυξίδα; Ενώ για τα χέλια αυτά είναι απλά πράγματα.
Πώς
μπορεί να ερμηνευθούν όλα αυτά τα αλλεπάλληλα και μυστηριώδη γεγονότα; Μήπως τα
υδρόβια αυτά πλάσματα σκέπτονται; Ή μήπως κάποιος Άλλος σκέφθηκε γι’ αυτά με έναν τόσο υπέροχο και θαυμαστό τρόπο;
Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς, ότι όλα αυτά έγιναν και γίνονται μόνα τους,
από σύμπτωση ή τύχη;
Ή
μήπως, τα όσα εκπληκτικά συμβαίνουν στη ζωή ενός ασήμαντου χ ε λ ι ο ύ αρκούν να μαρτυρήσουν για μια ύψιστη και
ασύγκριτη Θεϊκή Σοφία και Δύναμη;
