Θάνατος

Μακάβριο θέμα;

Εξ’ ορισμού είναι ο μισθός της αμαρτίας:

Ρωμ.ς:23 Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.

Ο “θάνατος” που αναφέρεται στο Ρωμ.ς:23 δεν σημαίνει το τέλος της ύπαρξης, όπως κι αιώνια ζωή δεν σημαίνει την αρχή της ύπαρξης. Αιώνια ζωή δεν σημαίνει μόνο να ζει κανείς για πάντα, αλλά να ζει σε μια συνεχή κατάσταση ευλογίας για πάντα. Η αιώνια ζωή δεν σχετίζεται τόσο με την ποσότητα όσο με την ποιότητα της ύπαρξης. Το ίδιο ισχύει βέβαια, απ’ την αντίθετη πλευρά, με τον αιώνιο θάνατο.

Ο αιώνιος θάνατος είναι μια ποιότητα της ύπαρξης κι όχι παύση της ύπαρξης.  Ακόμα και σ’ αυτή τη ζωή, ο θάνατος μπορεί να συνυπάρχει με τη ζωή (Εφεσ.β:1, Α’Τιμ.ε:6).

Ο θάνατος μπήκε στον κόσμο μετά την αμαρτία των πρωτοπλάστων.

Φυσικός θάνατος: αποχωρισμός της ψυχής από το σώμα.

Πνευματικός θάνατος: αποχωρισμός του ανθρώπου από τον Θεό εξαιτίας της αμαρτίας.

Εφεσ.β:1 Και εσάς όντας νεκρούς διά τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν,

Ο άνθρωπος που δεν έχουν συγχωρεθεί οι αμαρτίες του, για τον Θεό είναι νεκρός.

Ματθ.η:21-22 Άλλος δε εκ των μαθητών αυτού είπε προς αυτόν· Κύριε, συγχώρησόν μοι να υπάγω πρώτον και να θάψω τον πατέρα μου. Ο δε Ιησούς είπε προς αυτόν· Ακολούθει μοι και άφες τους νεκρούς να θάψωσι τους εαυτών νεκρούς.

Αυτό που οι άνθρωποι ονομάζουν ζωή, ο Θεός το ονομάζει θάνατο.

Αιώνιος θάνατος: η αιώνια καταδίκη και τιμωρία των ασεβών.

Ο θάνατος είναι τρομερό γεγονός για τον ασεβή:

Εβρ.θ:27 Και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι, μετά δε τούτο είναι κρίσις,

Όταν οι ασεβείς πεθαίνουν, οι ψυχές τους πηγαίνουν στον Άδη, ο οποίος είναι μια φυλακή, όπου και μένουν σε βασανισμό συνείδησης μέχρι την τελική ανάσταση και την Κρίση του Λευκού Θρόνου. Μία παραστατική εικόνα του Άδη μας δίνεται στην ιστορία του Λάζαρου και του πλούσιου (Λουκ.ις:10-31).

Ματθ.κε:41 “Υπάγετε απ’ εμού, οι κατηραμένοι, εις το πυρ το αιώνιον, το ητοιμασμένον διά τον διάβολον και τους αγγέλους αυτού.”

Η κόλαση δεν ετοιμάστηκε για τον άνθρωπο. Ο Θεός την έφτιαξε για τον διάβολο και τους αγγέλους του. Ο Θεός έχει κάνει τα πάντα για να εμποδίσει τον άνθρωπο να βρεθεί σ’ αυτό το τρομακτικό μέρος. Ο σταυρός του Γολγοθά είναι ένα φράγμα που σταματάει τον άνθρωπο απ’ το κατρακύλισμά του στο χαμό, για όλη την αιωνιότητα.  Ο Χριστός πέθανε για να μην βρεθούν οι άνθρωποι εκεί. Αν ο άνθρωπος επιλέξει με τη θέλησή του ν’ ακολουθεί το Σατανά, είναι βέβαιο ότι θα περάσει την αιωνιότητα μ’ αυτόν.

Αλλά για τους πιστούς, υπάρχει κάτι άλλο, ο Παύλος αποκαλύπτει ένα μυστήριο γι’ αυτούς που έχουν πεθάνει εν Κυρίω:

Α’ Κορ.ιε:51 Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή,

Κοιμάμαι: όμορφος τρόπος να περιγράψει κανείς την κατάσταση που βρίσκονται οι πιστοί που έχουν αναχωρήσει απ’ αυτή τη ζωή.

Α’ Θεσ.δ:13 Δεν θέλω δε να αγνοήτε, αδελφοί, περί των κεκοιμημένων, διά να μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα.

Είναι «κοιμηθέντες διά του Ιησού» (εδ.14).

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι η ψυχή παραμένει σε μία κατάσταση ασυνειδησίας μέχρι την ανάσταση.

Η Βίβλος μας διδάσκει ότι υπάρχει άμεση, συνειδητή ανάπαυση στον Παράδεισο για τους σωσμένους και κυριολεκτικός βασανισμός της συνείδησης στον Άδη για τους χαμένους. Ο Λάζαρος κι ο πλούσιος είχαν κι οι δύο τις αισθήσεις τους.  Γιατί ο Ιησούς πήγε στον Άδη αν οι ψυχές δεν είχαν συνείδηση;

Τί γίνεται μετά το θάνατο; Υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση;

Οι δίκαιοι δεν εισέρχονται στην τελική τους ανταμοιβή, ούτε κι οι ασεβείς στην τελική τους τιμωρία, μέχρι τις αντίστοιχες αναστάσεις. Ο δίκαιος βρίσκεται σε ανάπαυση συνείδησης στον Παράδεισο, αλλά οι άδικοι βρίσκονται σε κρίση συνείδησης και βασανίζονται στον Άδη.

Β’ Κορ.ε:6-9 Έχοντες λοιπόν το θάρρος πάντοτε και εξεύροντες ότι ενόσω ενδημούμεν εν τω σώματι αποδημούμεν από του Κυρίου· διότι περιπατούμεν διά πίστεως, ουχί διά της όψεως· θαρρούμεν δε και επιθυμούμεν μάλλον να αποδημήσωμεν από του σώματος και να ενδημήσωμεν προς τον Κύριον. Όθεν και φιλοτιμούμεθα, είτε ενδημούντες είτε αποδημούντες, να ήμεθα ευάρεστοι εις αυτόν.

Απών από το σώμα = παρών εις τον Κύριο!

Ένα απολυτρωμένο πνεύμα – χωρίς σώμα – περιμένει την ώρα της ανάστασης.

Ξαφνικά, εν ριπή οφθαλμού, η σάλπιγγα θα ηχήσει!

Α’ Κορ.ιε:52 εν μιά στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή.

Θα υπάρξουν κάποιοι που δεν θα πεθάνουν! Δεν θα περάσουν την κοιλάδα του θανάτου, αλλά θα μεταμορφωθούν!

Θα έρθει μια μέρα που το άφθαρτο πνεύμα θα ενωθεί ξανά με το σώμα που είναι ντυμένο την αφθαρσία.

Ο προορισμός της ψυχής θα είναι προορισμός και του σώματος. Δεν θα χωρίσουν σε όλη την αιωνιότητα.

Ο Θεός τιμά τα σώματα των δικαίων.

Αποχωρίζονται για λίγο, αλλά όταν έρθει ο Ιησούς, το πνεύμα θα ντυθεί με το άφθαρτο σώμα.

Ο θάνατος δεν μπορεί να αγγίξει την ψυχή και το πνεύμα του χριστιανού.

Η ψυχή που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο, σαν έννοια, δεν αναφέρεται μόνο στη πνοή των μυκτήρων του ανθρώπου, που είναι και το στοιχείο της ύπαρξης της ζωής, αλλά σε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.

Η ψυχή πέρα από την έννοια της ζωής, αναφέρεται στην υπόσταση του ατόμου, σαν πρόσωπο, σαν χαρακτήρας, σαν το σύνολο των στοιχείων που αποτελούν την προσωπικότητα του, η οποία είναι ξεχωριστή από κάθε άλλη.

Αυτή η ψυχή δεν χάνεται, διότι είναι ο πραγματικός εαυτός μας, το «είναι μας» που μαζί με το πνεύμα μας, αλληλένδετα, κατοικούν μέσα στο σώμα.

Ματθ.ι:28 Και μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων να αποκτείνωσι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα να απολέση εν τη γεέννη.

Εδώ φαίνεται καθαρά ότι η ψυχή δεν αναφέρεται απλά στο γεγονός της ζωής, την πνοής του ανθρώπου, διότι αυτή φεύγει όταν πεθάνει το σώμα.

Δεν πρέπει να φοβόμαστε από αυτούς που μπορούν να αποκτείνουν το σώμα μεν αλλά όχι την ψυχή. Ο Κύριος μιλάει εδώ πέρα από το θάνατο, ότι παρ' όλο που το σώμα μπορεί να «πεθάνει», η ψυχή συνεχίζει και ζει!

Ξεχωρίζεται λοιπόν καθαρότατα το σώμα από την ψυχή και φαίνεται ότι το ένα κατοικεί μέσα στο άλλο και όταν το σώμα πεθαίνει η ψυχή συνεχίζει την πορεία της προς τον Κύριο, ή μακριά από Αυτόν για να καταλήξει τελικά στη λίμνη του πυρός, που είναι ο δεύτερος θάνατος.

Το κεντρί του θανάτου έχει φύγει, γιατί η αμαρτία έχει καταργηθεί.

Ο θάνατος δεν είναι πια εχθρός του χριστιανού.

Α’ Κορ.ιε:54,55 Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος· Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη. Που, θάνατε, το κέντρον σου; που, άδη, η νίκη σου;

Αντί να μας καταπιεί ο θάνατος, καταπίνεται αυτός:

Ησ.κε:8 Θέλει καταπίει τον θάνατον εν νίκη· και Κύριος ο Θεός θέλει σπογγίσει τα δάκρυα από πάντων των προσώπων· και θέλει εξαλείψει το όνειδος του λαού αυτού από πάσης της γής· διότι ο Κύριος ελάλησε.

Εβρ.β:14 Επειδή λοιπόν τα παιδία εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, διά να καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον,

Αντί να μας πάει στην αιώνια κόλαση, ο ίδιος ο θάνατος θα πάει εκεί:

Αποκ.κ:14 Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος.

Εξαιτίας του Γολγοθά, οι όροι έχουν αντιστραφεί!

Τελικά, αυτή η νίκη μας προκαλεί:

Α’ Κορ.ιε:58 Ώστε, αδελφοί μου αγαπητοί, γίνεσθε στερεοί, αμετακίνητοι, περισσεύοντες πάντοτε εις το έργον του Κυρίου, γινώσκοντες ότι ο κόπος σας δεν είναι μάταιος εν Κυρίω.

Η ελπίδα μας δεν είναι τόσο στην αφθαρσία του πνεύματος αλλά στην ανάσταση του σώματος.

Ρωμ.η:23 και ουχί μόνον αυτή, αλλά και αυτοί οίτινες έχομεν την απαρχήν του Πνεύματος, και ημείς αυτοί στενάζομεν εν εαυτοίς περιμένοντες την υιοθεσίαν, την απολύτρωσιν του σώματος ημών.

Β’ Κορ.ε:4 Διότι όσοι είμεθα εν τούτω τω σκηνώματι στενάζομεν υπό το βάρος αυτού· επειδή θέλομεν ουχί να εκδυθώμεν, αλλά να επενδυθώμεν, διά να καταποθή το θνητόν υπό της ζωής.

Η πρώτη επιστολή προς Θεσσαλονικείς είναι από τις πρώτες επιστολές του αποστόλου Παύλου και απευθύνεται σε μια ομάδα νέων πιστών.

Κάποιοι λένε ότι το θέμα της επιστροφής του Κυρίου είναι πολύ βαθύ για νέους πιστούς.

Η αλήθεια όμως είναι ότι όταν ένας νέος πιστός γεμίσει με το Άγιο Πνεύμα, αρχίζει αμέσως να διακηρύττει τον σύντομο ερχομό του Κυρίου.

Α’ Θεσ.α:5,6,10 διότι το ευαγγέλιον ημών δεν έγεινεν εις εσάς εν λόγω μόνον, αλλά και εν δυνάμει και εν Πνεύματι Αγίω και εν πληροφορία πολλή, καθώς εξεύρετε οποίοι υπήρξαμεν μεταξύ σας διά σας. Και σεις εγείνετε μιμηταί ημών και του Κυρίου, δεχθέντες τον λόγον εν μέσω πολλής θλίψεως μετά χαράς Πνεύματος Αγίου ……. και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς από της μελλούσης οργής.

Αν ρωτούσε κάποιος ένα Θεσσαλονικιό χριστιανό τι περιμένει, τι θα απαντούσε;

   · Περιμένω να καλυτερεύσει ο κόσμος με το ευαγγέλιο που κι εγώ δέχτηκα;

   · Περιμένω πότε θα πεθάνω για να βρεθώ με τον Ιησού;

   · Περιμένω τη Μ. Θλίψη, μέσα στην οποία ο Θεός θα με φτιάξει για να με αρπάξει μετά;

ΟΧΙ! Η απάντησή του θα ήταν αυτό που του είχε πει ο απόστολος Παύλος να περιμένει: τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών. Αυτή είναι η σωστή ελπίδα των χριστιανών.