Ο πειρασμός της φιλοδοξίας

Δεν υπάρχει άνθρωπος επάνω στη γη, που δεν δοκίμασε την πεί­ρα του όποιου πειρασμού. Και για να είμαι από την αρχή σαφής, ο πειρα­σμός δεν είναι αμαρτία. Ο πειρασμός είναι ανθρώπινος, είναι γνώρισμα κάθε ανθρώ­που, ακόμα και του αναμάρτητου Ιησού Χριστού.

Ο Ιησούς σαν άνθρωπος, υπέστη σειρά πει­ρασμών από μέρους του Σατανά. Ο γιος του ανθρώπου νίκησε τον πειραστή σ' όλα τα μέτωπα. Ο φυσικός άνθρωπος βρίσκεται κάτω από την κυριαρχία του διαβόλου και εκτελεί τις περισσότερες εισηγήσεις του. Άπαξ και μετανοήσει ο αμαρτωλός άν­θρωπος και καλέσει τον Κύριο Ιησού να τον συγχωρήσει και να τον αναγεννήσει, ο Ίδιος ο Χριστός εγκαθί­σταται στην καρδιά αυτού του ανθρώ­που για την αποτελεσματική αντιμετώπι­ση των δυσκολιών, των προβλημάτων και των πειρασμών.

Η Βίβλος προειδοποιεί τον πιστό για τους κινδύνους που απει­λούν τη ζωή, για να τον διαφυλάξει από ενδεχόμενη πνευματική πτώση.

Μια λαϊκή παροιμία λέει, ότι «τον πλούτο πολλοί μίσησαν, την δόξα όμως κανένας». Πόσο αληθινό είναι αυτό!

Από την αρχή ακόμα, της δημι­ουργίας του ανθρώπου ήταν σαφής και κατηγορηματική η εντολή του Θεού: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε, και γεμίσατε την γήν, και κυριεύσατε αυτήν, και ε­ξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης, και επί των πετεινών του ουρανού, και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γής» (Γεν. α 28). Μετά τη βίαιη, λόγω της ανυπα­κοής, απομάκρυνσή τους από την Εδέμ, και της ολοσχερούς διαστροφής του χαρακτήρα τους, ούτε ο κατακλυσμός δεν συνέτισε τους ελάχιστους επιζήσαντες. Αποφάσισαν να εναντιωθούν στη νέα υπόμνηση του Θεού της αρχικής και βασι­κής εντολής Του: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την γή» (Γεν.θ:1) κάνοντας ακριβώς το αντίθετο: «Και είπον, έλ­θετε ας οικοδομήσωμεν εις εαυτούς πόλιν και πύργον, του οποίου η κορυφή να φθά­νη έως ουρανού και ας αποκτήσωμεν εις εαυτούς όνομα, μήπως διασπαρώμεν επί του προσώπου πάσης της γής» (Γεν.ια:4).

Κινούμενοι από πνεύμα φιλοδοξίας, επι­χείρησαν να φτιάξουν μια πόλη και ένα ψηλό πύργο, τον γνωστό σε όλους μας, πύργο της Βαβέλ. Ο Θεός όμως, που α­ντιπαθεί τον εγωισμό του ανθρώπου, μα­ταίωσε αυτό το μεγαλόπνοο πρόγραμμα, συγχύζοντας τη γλώσσα τους.

Χαρακτηριστική είναι η φιλοδοξία δύο ευπαρουσίαστων γιων του Δαβίδ: του Αβεσσαλώμ και του Aδωνία για την ανάρ­ρηση τους στο θρόνο με πραξικοπηματικό τρόπο, παραγκωνίζοντας τον Σολομώντα που είχε προοριστεί από το Θεό.

«Μετά δε ταύτα ητοίμασεν εις ε­αυτόν ο Αβεσσαλώμ αμάξας και ίππους, και πεντήκοντα άνδρας, δια να τρέχωσιν έμπροσθεν αυτού. Και εσηκώνετο ο Αβεσ­σαλώμ πρωί, και ίστατο εις τα πλάγια της οδού της πύλης, και οπότε τις έχων διαφοράν τινά ήρχετο προς τον βασιλέα δια κρίσιν τότε, ο Αβεσσαλώμ εκάλει αυτόν προς εαυτόν και έλεγε προς αυτόν ο Αβεσσαλώμ, Ιδέ, η υπόθεσις σου είναι καλή και ορθή, πλήν δεν είναι ουδείς ο ακού­ων σε από μέρους του βασιλέως. Έλεγε προσέτι ο Αβεσσαλώμ, Τις να με διώριζεν κριτήν του τόπου δια να έρχηται προς εμέ πας όστις έχει διαφοράν ή κρίσιν, και να δι­καιώνω αυτόν» (Β’ Σαμ.ιε:1-4).

Τον Αβεσ­σαλώμ τον ενδιέφερε πως και πως να α­νέλθει στην κλίμακα της ιεραρχίας, έστω και μ' άδικο τρόπο. Αυτή όμως η άδικη φι­λοδοξία του εις βάρος του αδελφού του, είχε οικτρότατο τέλος, σε βάρος του Αβεσ­σαλώμ.

Οικτρό τέλος είχε και ο ετεροθα­λής αδελφός του Αβεσσαλώμ ο Αδωνίας, που φιλοδόξησε να ανέβει στο θρόνο, στη θέση του Σολομώντα και σκέφτηκε ότι, θα το πετύχαινε αυτό, αν παντρευόταν την παρθένα Αβισάγ την Σουναμίτιδα που θέρμαινε τα κρύα πόδια του Δαβίδ στην δύση της ζωής του.

«Τότε ο Αδωνίας ο υιός της Αγγείθ, επήρθη εις εαυτόν, λέγων, Εγώ θέλω βασιλεύση, και ητοίμασεν εις ε­αυτόν αμάξας, και ιππέας, και πεντήκο­ντα άνδρας προτρέχοντας έμπροσθεν αυτού» (Α’ Βασ.α:5).

Στην Καινή Διαθήκη βλέ­πουμε κρούσματα φιλοδοξίας, τα οποία ο Κύριος Ιησούς καυτηρίασε έντονα.

Κάποια μέρα παρουσιάστηκε στο Χριστό η μητέρα, που τα δύο της παι­διά, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης άφησαν το σπίτι και την εργασία και ακολούθησαν τον Ιησού. Πήρε τα δύο της παιδιά ίσως, για να τα αφιέρωνε στον Χριστό και το έρ­γο Του με μια θερμή παράκληση, όταν εγκαταστήσει την βασιλεία Του, να τους τοποθετήσει τον ένα αριστερά και τον άλλο δεξιά  Του. Τόσο η μητέρα τους όσο και τα παιδιά του Ζεβεδαίου περίμεναν να ιδρύ­σει ο Χριστός την επίγεια βασιλεία Του, (πράγμα που και οι άλλοι μαθητές Του προσδοκούσαν) και ήθελε να εξασφαλίσει εκ των προτέρων τις πιο εξέχουσες θέ­σεις. Η Βασιλεία, όμως, του Χριστού είναι ουράνια και αιώνια. Κάποτε και για ένα χρονικό διάστημα θα εκτυλιχθεί, ασφα­λώς, και σ’ αυτή τη γη. Γι' αυτή τη βασι­λεία ήθελε η μητέρα για τα παιδιά της, να κλείσει δυο θέσεις για vip (very important persons = πολύ επίσημα πρόσωπα).

Σπουδαία φιλοδοξία μιας μάνας για τα δύο της παιδιά, αλλά χρειάζεται φοβερή προπόνηση και μεγάλες θυσίες και θα δώ­σει το βραβείο ο Πατέρας σε όποιον τερ­ματίσει νικητής του Χριστιανικού αγώνα. «Ο δε είπε προς αυτήν, ΤΙ θέλεις; Λέγει προς Αυτόν, Ειπέ να καθίσωσιν ούτοι οι δυο υιοί μου, είς εκ δεξιών σου και είς εξ αριστερών, εν τη βασιλεία» (Ματθ.κ:21) .

Κάποια άλλη στιγμή, πες ο ένας, πες ο άλλος, όλοι οι μαθητές ενεπλάκησαν σε συζήτηση, για το ποιος είναι ανώτερος όλων. Είχαν την φιλοδοξία να βαθμολογή­σουν οι ίδιοι τους εαυτούς τους, λες και ή­ταν περιττή η κρίση του Δασκάλου τους. «Έγινε δε και φιλονικεία μεταξύ αυτών, πε­ρί του τις εξ' αυτών νομίζεται ότι είναι με­γαλύτερος» (Λουκ.κβ:24). Ο Χριστός τους καθησύχασε και τους συμβούλευσε: «ο μεγαλύτερος μεταξύ σας, ας γίνει ως ο μι­κρότερος».

Ο Χριστός κατακρίνει αυτούς που νοιάζονται για τη γνώμη των άλλων και όχι για τη γνώμη που σχηματίζει ο Θεός για τον καθένα μας. Βαθμολογεί ο έ­νας άνθρωπος τον άλλο άνθρωπο. «Πως δύνασθε σεις να πιστεύσητε, οίτινες λαμ­βάνετε δόξαν ο είς παρά του άλλου, και δεν ζητείτε την δόξαν την παρά του μόνο Θεού;» (Iωάν.ε:44).

Συνισταμένη όλων των φιλοδο­ξιών του ανθρώπου, είναι η εμφάνιση της φυσιογνωμίας του αντίχριστου, που σε κάποια στιγμή της ιστορίας του ανθρώ­που, θα ζητήσει παγκόσμια λατρεία. Ο απ Παύλος προειδοποιεί τους πιστούς, να μην αιφνιδιαστούν εν όψει της δημό­σιας προβολής του ανθρώπου, που θα εν­σαρκώνει την δύναμη του Σατανά και θα τολμήσει να ζητήσει για τον εαυτό του τη δόξα, που ανήκει μόνο στο Θεό. «Ας μη σας εξαπατήση Τις κατ’ ουδένα τρόπον, διότι δεν θέλει ελθεί η ημέρα εκείνη, εάν δεν έλθη πρώτον η αποστασία, και αποκα­λυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραι­ρόμενος εναντίον εις πάντα λεγόμενον Θε­όν ή σέβασμα, ώστε να καθίση εις τον να­όν του Θεού ως Θεός, αποδεικνύων ε­αυτόν ότι είναι Θεός» (Β’ Θεσ.β:3-4).

Αν λάβουμε υπόψη ότι η υπερη­φάνεια, η φιλοδοξία, ήταν εκείνη που απο­μάκρυνε τον Εωσφόρο, από την αρχική ύ­ψιστη θέση του και ότι «ο Θεός αντιτάσσε­ται στους υπερηφάνους, εις δε τους τα­πεινούς δίδει χάριν», πόσο πρέπει να προ­σέξουμε και όχι μόνο οι άνδρες, αλλά και οι γυναίκες τον επικίνδυνο και ειδικό αυτό πειρασμό του ανθρώπου, τη φιλοδοξία! Πρόκειται για την ματαιοδοξία ή την αλα­ζονεία του βίου, που συμπεριλαμβάνεται στα εφήμερα και παροδικά πράγματα αυτού του κόσμου και η προτροπή του λόγου του Θεού είναι σαφής: «μη αγαπά­τε τον κόσμον, μηδέ τα εν τω κόσμω. Εάν τις αγαπά τον κόσμον , η αγάπη του Πα­τρός δεν είναι εν Αυτώ. Διότι πάν το εν τω κόσμω, η επιθυμία της σαρκός, η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου, δεν είναι εκ του Πατρός, αλλ' είναι εκ του κόσμου. Και ο κόσμος παρέρχεται και η ε­πιθυμία αυτού. Όστις όμως πράττει το θέλημα του Θεού, μένει εις τον αιώνα» (Α’ Ιωάν.β:15-17).