Στις Άγιες Γραφές χρησιμοποιούνται
συχνά στρατιωτικοί όροι, όπως "αντισταθείτε, αγωνισθείτε, μέχρις αίματος,
νικητής, μάχη, πάλη, πόλεμος, εκστρατεία, στρατιώτης, στρατολόγος" κ.λπ.
Όλα αυτά υπογραμμίζουν τη θεία
αποστολή που καλούνται να επιτελέσουν σ' αυτό τον κόσμο οι πιστοί του Κυρίου,
για χάρη του Μεγάλου Βασιλιά του Ουρανού.
Είναι φανερό από τη μελέτη των
Αγίων Γραφών, ότι ένας πόλεμος βρίσκεται σε εξέλιξη στη διάρκεια των αιώνων,
ανάμεσα στους ανθρώπους του Θεού και το διάβολο, ο δε απόστολος Παύλος θα
εξηγήσει στην Εφες.ς:12, ότι:
«δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα
και σάρκα, αλλ' εναντίον εις τας αρχάς, εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις
τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, εναντίον εις τα πνεύματα της
πονηρίας εν τοις επουρανίοις».
Σαν πιστοί του Χριστού πρέπει να
είμαστε πάντοτε σε αδιάκοπη πολεμική εγρήγορση, επειδή ο εχθρός άλλοτε μεν
επιτίθεται κατά μέτωπο, συνήθως όμως ενεργεί ύπουλα και κρυφά, επιδιώκοντας
"να μας πιάσει στον ύπνο", ώστε η ζημιά που θα κάνει να είναι
μεγαλύτερη.
Υπάρχει
εχθρός και έχει σχέδιο
Όπως εξήγησε ο ίδιος ο Χριστός, ο
εχθρός του Θεού --άρα και δικός μας-- πρωταρχικά "είναι ο διάβολος"
(Ματθ.ιγ:39, πρβλ. Λουκ.ι:18-19), αλλά κοντά σ' αυτόν, εχθρός του
Θεού, μπορεί να γίνει και κάθε άνθρωπος που δέχεται ν' ακολουθεί, άμεσα ή
έμμεσα, τις διαβολικές εισηγήσεις. «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου
είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του
Θεού καθίσταται» (Ιακ.δ:4).
Από τη φύση και τις πρακτικές του
ο εχθρός μας είναι και ονομάζεται «πονηρός» (Ματθ.ς:13), δηλαδή
αυτός που προκαλεί πόνο. Σαν αποτέλεσμα των επιθέσεών του έχουμε θλίψεις και
δάκρυα. Κυρίως, όμως ο διάβολος κάνει κάθε προσπάθεια για να ματαιώσει το έργο
του Θεού στη ζωή μας, σύμφωνα δε με τον απόστολο Πέτρο, «ως λέων ωρυόμενος,
ζητάει να καταπίη τινά» (Α' Πέτρ.ε:8). Αυτό, όμως, δε μπορεί να το
κάνει διαφορετικά, εκτός και αν μας παρασύρει στην αμαρτία, όπως ακριβώς έκανε
στην Εύα και τον Αδάμ, αλλά και συνεχίζει έκτοτε να κάνει στο μεγαλύτερο μέρος
των ανθρώπων.
Γνωρίζοντας αυτή την
πραγματικότητα ο Κύριος Ιησούς δίδαξε τους μαθητές Του να προσεύχονται: «Μη
φέρης ημάς εις πειρασμόν, αλλά ελευθέρωσον ημάς από του πονηρού» (Ματθ.ς:13).
Όμως η μάχη αυτή δεν είναι κάτι που θα κάνει μόνο ο Θεός. Υπάρχει και το
ανθρώπινο μέρος, και έτσι ο Ιάκωβος προτρέπει τους αναγνώστες της Επιστολής
του: «Υποτάχθητε εις τον Θεόν αντιστάθητε εις τον διάβολον, και θέλει φύγει
από σας» (Ιακ.δ:7).
Ο πνευματικός
πόλεμος δεν είναι επιθετικός
Έχει επικρατήσει σε ορισμένους
χριστιανούς η άποψη --λανθασμένη κατά τη γνώμη μας-- ότι οι χριστιανοί
καλούνται "να εκστρατεύσουν" ενάντια στον πνευματικό εχθρό, με
αποτέλεσμα αρκετοί από αυτούς να ωθούνται ή και να παρασύρουν και άλλους, σε
εκδηλώσεις που όχι μόνο δεν αρμόζουν σε δούλους του Θεού αλλά συχνά κάνουν
ζημιά στο πνευματικό έργο.
Στο εδάφιο του Ιάκωβου που μόλις
αναφέρθηκε, η προσταγή στους πιστούς είναι «αντιστάθητε εις τον διάβολον,
και θέλει φύγει από σας». Όχι επιτεθείτε στο χώρο του, όχι προσβάλλετε τις
τάξεις του, αλλά αντισταθείτε!
Στο ίδιο πνεύμα και ο Κύριος είπε
στους μαθητές Του: «Ιδού, εγώ σας αποστέλλω ως πρόβατα εν μέσω λύκων γίνεσθε
λοιπόν φρόνιμοι ως οι όφεις, και απλοί ως αι περιστεραί» (Ματθ.ι:16).
"Περιστέρια" τους κάλεσε να γίνουν και όχι "γεράκια", όπως
ζητούν κάποιοι. Αντί, λοιπόν, να ενθαρρύνουν σε επιθετικές πρωτοβουλίες, τα
λόγια αυτά του Ιησού διδάσκουν να αποφεύγουμε τις εμπλοκές κινούμενοι με σοφία
και σύνεση.
Το ίδιο και η περικοπή προς Εφες.ς:10-17,
την οποία θα δούμε παρακάτω, αναφέρεται επίσης σε άμυνα, επειδή αφενός όλα τα
όπλα της πανοπλίας που δίνει ο Θεός στον πιστό είναι απολύτως αμυντικά, (ακόμη
και η «μάχαιρα», που δεν είναι παρά όπλο μικρού μήκους ικανό να βλάψει τον
εχθρό μόνο όταν έρθει πολύ κοντά), και αφετέρου η προσταγή προς τους πιστούς
δεν είναι "επιτεθείτε" αλλά «σταθήτε», με άλλα λόγια "μείνετε
εκεί που είστε και προασπίστε τη θέση σας".
Όπλα στη
διάθεσή μας
Για τη διεξαγωγή του πνευματικού
πολέμου ο Θεός εφοδιάζει τον πιστό με τα κατάλληλα μέσα. Λόγος σχετικός με όπλα
γίνεται σε διάφορα σημεία της Αγίας Γραφής, όπως το εδάφιο «Η νυξ
προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους,
και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός» (Ρωμ.ιγ:12), που προφανώς καλεί
τους πιστούς να είναι ξεκάθαροι πρώτα με τον εαυτό τους και ύστερα με τον
αντίπαλο επίσης το (Β' Κορ.ς:3-7), όπου οι πιστοί οδηγούνται να
πολιτεύονται ως υπηρέτες του Θεού, μεταξύ άλλων και «διά των όπλων της
δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών» και πολλά άλλα.
Πιο χαρακτηριστική όμως είναι η
περικοπή που προαναφέρθηκε από την Επιστολή προς Εφεσίους, που περιγράφει την
«πανοπλία του Θεού», η οποία απαρτίζεται από τα εξής μέρη: (1) Ζώνη της
Αλήθειας, (2) Θώρακας της Δικαιοσύνης, (3) Υποδήματα Ετοιμασίας του Ευαγγελίου
της Ειρήνης, (4) Ασπίδα της πίστεως, (5) Περικεφαλαία της Σωτηρίας και (6)
Μάχαιρα του Πνεύματος.
Όλα αυτά τα όπλα χρίζουν
ειδικότερης μελέτης και αξίζει ο πιστός να αναφέρεται συχνά σ' αυτή την
περικοπή, σαν ένα είδος πνευματικής γύμνασης, επειδή δεν αρκεί μόνο να έχουμε
τα όπλα που είναι στη διάθεσή μας, αλλά πρέπει να είμαστε εξοικειωμένοι με
αυτά, για να μπορούμε και να τα χρησιμοποιήσουμε όταν αυτό χρειαστεί.
Η «πανοπλία του Θεού», όσο
ισχυρή και αν είναι, δεν θα έχει καμιά αξία και καμιά αποτελεσματικότητα, αν
προηγούμενα δεν γίνει "πανοπλία του χριστιανού"! Δηλαδή αν δεν
την γνωρίσουμε και δεν την αξιοποιήσουμε αν δεν γυμναστούμε μ' αυτήν ώστε να
γίνουμε δόκιμοι και ετοιμοπόλεμοι. Ας μη λησμονούμε δε ότι ο οπλισμός που μας
χορηγείται είναι προμήθεια του Θεού για τις δικές μας ανάγκες. Ο Θεός βέβαια
δεν έχει ανάγκη από καμιά πανοπλία, αφού κανείς δεν πρόκειται να Τον τρώσει ή
να Τον βλάψει.
Ψυχική
προετοιμασία
Υπάρχει όμως και μια ακόμη ανάγκη,
κι αυτή αφορά την ψυχική προετοιμασία μας ως στρατιωτών του Χριστού. Γνωρίζουμε
από την ιστορία τις αποτυχίες που είχαν μεγάλοι και άφθονα εξοπλισμένοι στρατοί
απέναντι σε μικρές και ελάχιστα εξοπλισμένες δυνάμεις, όπως π.χ. έγινε στην
επανάσταση του 1821 και στην ιταλική εισβολή του 1940, όπου οι ασύγκριτα
δυνατότερες δυνάμεις των αντιπάλων δεν μπόρεσαν να νικήσουν τους φτωχούς και
ελάχιστα οπλισμένους Έλληνες, επειδή οι τελευταίοι είχαν κάτι που έλειπε από
τους αντίπαλους κι αυτό το μυστικό όπλο ήταν το "φρόνημα".
Η λέξη «φρόνημα"
προέρχεται από το ρήμα "φρονώ", δηλαδή έχω έλεγχο των σκέψεών μου
και, όπως λένε τα λεξικά, "είναι η διάθεση, η τάση του νου μας, που
περιλαμβάνει τα στοιχεία της κατανόησης, της συμπάθειας, της συνείδησης και του
θελήματος".
Συνεπώς δεν υπάρχει άνθρωπος
διανοητικά υγιής χωρίς κάποιο φρόνημα, όμως αυτό επηρεάζεται άμεσα από
διάφορους παράγοντες. Ανάμεσά τους είναι η προηγούμενη παιδεία μας, η
καλλιέργεια του χαρακτήρα, οι σωστές ή λάθος πληροφορίες, το καλό ή κακό
παράδειγμα κ.λπ.
Έχοντας αυτά υπόψη του ο απόστολος
Πέτρος, προβάλλει σαν υπόδειγμα αποτελεσματικού πνευματικού πολεμιστή το
Χριστό, και προτρέπει τους πιστούς να Τον μιμηθούν: «Οπλίσθητε και σεις το
αυτό φρόνημα» (Α' Πέτρ.δ:1).
Ο Πέτρος ειδικά είναι ο άνθρωπος
που πήρε ένα ξεχωριστό μάθημα γύρω από το φρόνημα στη δική του πνευματική ζωή,
γι' αυτό και θα ήταν καλό να θυμηθούμε την ιστορία του.
Όπως γνωρίζουμε, ο διάβολος
προσπάθησε να παρασύρει στην αμαρτία τον Κύριο Ιησού, όταν χωρίς επιτυχία Τον
πείραξε στην έρημο. Το ίδιο όμως αποπειράθηκε και κάποια άλλη φορά, όταν
χρησιμοποιώντας τον Πέτρο, προσπάθησε να Τον αποτρέψει από το δρόμο του
σταυρού. Τούτο ήταν ένα από τα πιο έκδηλα επεισόδια του πολέμου μεταξύ του Θεού
και του Σατανά, γι' αυτό και ανάγκασε τον Χριστό να χρησιμοποιήσει τούτα τα σκληρά
λόγια: «Ύπαγε οπίσω μου, Σατανά, σκάνδαλόν μου
είσαι διότι δεν φρονείς τα
του Θεού, αλλά τα των ανθρώπων» (Ματθ.ις:23).
Ας προσέξουμε εδώ τον Κύριο, πώς
ξεσκεπάζει το παρασκήνιο και αποκαλύπτει την αιτία του κακού πίσω από τη σκέψη
του Πέτρου, χρησιμοποιώντας το ρήμα «φρονείς». Σημειώνουμε, μάλιστα, ότι
με τη φράση του αυτή ο Κύριος φανερώνει την αντιπαράθεση δύο φρονημάτων: (1) το
φρόνημα του Θεού και (2) το φρόνημα των ανθρώπων. Επειδή όμως πίσω από το
ανθρώπινο φρόνημα ο Χριστός διείδε κάτι περισσότερο, πιο δυνατό και πιο
επικίνδυνο, κι αυτό ήταν το φρόνημα του Σατανά, γι' αυτό και προς εκείνον
απηύθυνε την επιτίμησή Του.
Διδαγμένος, λοιπόν, από προσωπική
εμπειρία ο Πέτρος, προτρέπει να ακολουθήσουμε όχι το προσωπικό του πάθημα, αλλά
το παράδειγμα του Κυρίου: «Οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα» (Α'
Πέτρ.δ:1). Όχι το φρόνημα το ανθρώπινο, --πίσω από το οποίο συνήθως
κρύβεται ο Σατανάς-- αλλά το φρόνημα του Θεού, αυτό δηλαδή που υπήρχε πάντα στο
Χριστό.
Αυτό είναι για τους πιστούς το
δυνατότερο όπλο. Κι αυτό μπορούμε να το λέμε με απόλυτη εμπιστοσύνη, επειδή ο
Χριστός όχι μόνο νίκησε αλλά θριάμβευσε κατά των δυνάμεων του εχθρού! «Απογυμνώσας
τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ' αυτών»
(Κολ.β:15). Αν ακολουθήσουμε, συνεπώς, το παράδειγμα του Κυρίου, αν
αποκτήσουμε κι εμείς το ίδιο φρόνημα, ασφαλώς θα έχουμε τη νίκη και τον θρίαμβο
ενάντια στον πνευματικό μας εχθρό.
Το παράδειγμα
του Χριστού
Αλλά πώς μπορούμε να
προσδιορίσουμε και να περιγράψουμε το φρόνημα που είχε ο Χριστός; Και γιατί
πρέπει κι εμείς να οπλιστούμε με αυτό;
Αρχικά ο Πέτρος εξηγεί ότι αυτό
πρέπει να γίνει «επειδή ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα». Αυτό
σημαίνει ότι η σχέση μας μαζί Του δεν είναι μια απλή υπόθεση προτίμησης, αλλά
ζήτημα δικαιώματος του Κυρίου. «Ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα»,
κι αυτό έγινε με κάποιο σκοπό: «Απέθανεν υπέρ πάντων, διά να μη ζώσι πλέον
δι' εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών»,
όπως εξηγεί ο Παύλος (Β' Κορ.ε:15). Έτσι γνωρίζουμε το κίνητρο που
οδηγούσε τις ενέργειες του Χριστού, το Πνεύμα που Τον κατηύθυνε. Δεν έζησε για
να κάνει ό,τι ήταν αρεστό στη σάρκα Του, αλλά ό,τι ήταν αρεστό στον Ουράνιο
Πατέρα.
Kαλό είναι να θυμηθούμε το τέλος
της φράσης του Πέτρου, που λέει «οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα διότι ο
παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας» (Α' Πέτρ.δ:1). Αν
συμφωνούμε --και όποιος γνωρίζει και πιστεύει στις Άγιες Γραφές δε μπορεί παρά
να συμφωνεί-- ότι η αμαρτία είναι η αιτία όλου του κακού που βασανίζει την
ανθρωπότητα, τότε θα διαβάσουμε με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τούτη την τελευταία
δήλωση, ότι δηλαδή «ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας». Με
άλλα λόγια, όποιος ελευθερωθεί από την αμαρτία γλιτώνει από κάθε κακό.
Αλλά είναι δυνατό να νικήσει
κάποιος την αμαρτία; Αυτό ακριβώς υπόσχεται το Ευαγγέλιο διότι, χωρίς
απελευθέρωση από την αμαρτία ο άνθρωπος είναι ακόμη στην παλιά κατάσταση --
νεκρός και καταδικασμένος σε αιώνιο θάνατο. «Οι ζώντες κατά την σάρκα, τα
της σαρκός φρονούσιν οι δε κατά το Πνεύμα, τα του Πνεύματος. Επειδή το φρόνημα
της σαρκός είναι θάνατος το δε φρόνημα του Πνεύματος, ζωή και ειρήνη. Διότι το
φρόνημα της σαρκός είναι έχθρα εις τον Θεόν επειδή εις τον νόμον του Θεού δεν
υποτάσσεται, αλλ' ουδέ δύναται» (Ρωμ.η:5-7) και όπως σημειώνει εδώ ο
Παύλος, η θέλησή μας τελικά ακολουθεί ή υπακούει το φρόνημά μας.
Όμως από το θάνατο και την αμαρτία
ήρθε ο Χριστός να μας ελευθερώσει, επειδή «απ' αρχής ο διάβολος αμαρτάνει.
Διά τούτο εφανερώθη ο Υιός του Θεού, διά να καταστρέψη τα έργα του διαβόλου»
(Α' Ιωάν.γ:8).
Για να γίνει αυτό πραγματικότητα
στη ζωή μας, ανάγκη πρώτα να πάρουμε απέναντι στον κόσμο και τον άρχοντά του τη
σωστή στάση. Γι' αυτό και ο Παύλος συμβούλευε τους μαθητές του: «Φρονείτε
εαυτούς ότι είσθε νεκροί μεν κατά την αμαρτίαν, ζώντες δε εις τον Θεόν, διά
Ιησού Χριστού του Κυρίου ημών» (Ρωμ.ς:11).
Το φρόνημα
επηρεάζει τη στάση μας
Όπως προειπώθηκε, η στάση μου
απέναντι στο ανεπανάληπτο και ένδοξο ιστορικό γεγονός, της ανάστασης του
Χριστού, επηρεάζει καταλυτικά τη ζωή μου επειδή, αν πιστεύω στην ανάσταση,
μπορώ και να θυσιάσω ακόμη και τη ζωή μου, επειδή είμαι πεισμένος ότι θα
ξαναζήσω. Είναι όπως όταν κάποιος δέχεται να ξοδέψει ένα ποσό, αν πιστεύει ότι
με τον τρόπο αυτό θα κερδίσει περισσότερα.
Ο Αβραάμ δέχτηκε να υπακούσει στην
εντολή του Θεού να θυσιάσει τον Ισαάκ, όχι επειδή ήταν ανόητος, αλλά «συλλογισθείς
ότι ο Θεός δύναται και εκ νεκρών να ανεγείρη εξ ων και έλαβεν αυτόν οπίσω
παραβολικώς» (Εβρ.ια:17-19).
Αν όμως δεν πιστεύω στην ανάσταση,
όπως δυστυχώς συμβαίνει με τους περισσότερους χριστεπώνυμους σήμερα, τότε και ο
θάνατος των αγαπημένων μας γίνεται θρήνος, και η καρδιά μας παραμένει
προσκολλημένη στα επίγεια, και η ελπίδα μας περιορίζεται μόνο στη δύναμη που
έχουν το χρήμα και οι δικοί μας άνθρωποι.
Ποιο είναι το
φρόνημά μας;
Ποιο λοιπόν είναι το φρόνημά μας;
Το διακρίνουμε εύκολα από τον τρόπο που ζούμε: Αν εκτελούμε τις επιθυμίες της
σάρκας, το φρόνημά μας είναι σαρκικό. Αν ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού,
το φρόνημά μας είναι του Πνεύματος. Το δύσκολο δεν είναι να διακρίνουμε τα
διαφορετικά φρονήματα. Το δύσκολο --ακατόρθωτο θα λέγαμε-- είναι να κάνουμε τα
αντίθετα αυτά φρονήματα να συνυπάρχουν, κάτι που δυστυχώς πολλοί επιχειρούν
προς ζημία τους.
Δεν είναι δυνατόν η καρδιά μας να
λαχταράει τα πράγματα αυτού του κόσμου, συστήματος εχθρικού και αντίθετου με το
Θεό, και ταυτόχρονα να θέλουμε να είμαστε "ελεύθεροι" και
"νικητές".
Το ζήτημα της αμαρτίας είναι
υπόθεση φρονήματος. Δεν μπορείς να αντιμετωπίζεις τον εχθρό κάνοντας
"γλυκά μάτια" στις προσφορές του. Δεν μπορείς να ελευθερωθείς από τη
δουλεία της Αιγύπτου έχοντας στην καρδιά σου "τα σκόρδα και τα
κρεμμύδια" της. Δεν μπορείς να πολεμάς κάποιον που κατά βάθος συμπαθείς
και θα προτιμούσες να βρίσκεσαι κοντά του.
Απευθυνόμενος στα πνευματικά του
τέκνα ο Παύλος τους προκαλεί: «Εάν συνανέστητε μετά του Χριστού, τα άνω
ζητείτε, όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού, τα άνω φρονείτε, μη
τα επί της γής, Διότι απεθάνετε, και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του
Χριστού εν τω Θεώ όταν ο Χριστός, η ζωή ημών, φανερωθή, τότε και σεις μετ'
αυτού θέλετε φανερωθή εν δόξη» (Κολ.γ:1-4).
«Απεθάνετε»,
τους λέει, «και η ζωή σας είναι κεκρυμμένη μετά του Χριστού εν τω Θεώ». Η
αλήθεια όμως είναι πως, παρ' όσα συνήθως λέγονται, όχι μόνο δεν είμαστε
"νεκροί" ακόμη, αλλά μάλλον είμαστε "ολοζώντανοι"!.. Η
πίστη μας είναι περισσότερο εγκεφαλική και λιγότερο πρακτική. Τα μάτια μας και
τα όνειρά μας δύσκολα ξεφεύγουν από τον γήινο ορίζοντα. Μας έλκουν ακόμη «η
επιθυμία της σαρκός, και η επιθυμία των οφθαλμών, και η αλαζονεία του βίου»
(Α' Ιωάν.β:16).
Η ασφαλής
άμυνα
Πώς όμως θα μπορούσε κάποιος να
παραγνωρίσει τις χαρές αυτού του κόσμου και να εγκαταλείψει όσα αυτός
προσφέρει; Είναι αδύνατον να παραγνωρίσουμε ότι υπάρχουν πολλά ενδιαφέροντα
πράγματα που συγκινούν τον φυσικό άνθρωπο. Απέναντι σ' αυτά όμως ο Χριστός
έρχεται και μας καλεί σε άρνηση του εαυτού μας και εγκατάλειψη όσων κανονικά
έπρεπε να μας θέλγουν.
Μόνο το σωστό φρόνημα είναι η
δύναμη που θα μας ικανώσει να βλέπουμε, να εκτιμούμε και να πράττουμε σωστά.
Ποια ήταν η δύναμη που ικάνωσε τον Ιησού να προχωρήσει μέχρι τον Γολγοθά; Ο
θεόπνευστος λόγος εξηγεί ότι «υπέρ της χαράς της προκειμένης εις αυτόν,
υπέφερε σταυρόν, καταφρονήσας την αισχύνην» (Εβρ.ιβ:2). Είχε ένα
όραμα μπροστά Του ο Κύριος, τη λύτρωση των αμαρτωλών και τη νέα δημιουργία που
θα ερχόταν στην ύπαρξη με όλους εκείνους που θα πίστευαν στο Ευαγγέλιο, «τους
καρπούς των πόνων της ψυχής αυτού (...) διότι αυτός θέλει βαστάσει τας ανομίας
αυτών» (Ησ.νγ:11). Αυτό το φρόνημα Του έδινε προοπτική. Ήταν ένα
αποτέλεσμα που το έβλεπε μπροστά Του και μπορούσε να το χαίρεται προκαταβολικά.
Σ' αυτό το φρόνημα, λοιπόν, μας
καλεί ο Θεός μέσω του Πέτρου, θέτοντας εμπρός μας το παράδειγμα του Κυρίου.
Όταν το ζητούμενο είναι η απελευθέρωσή μας από την αμαρτία, η απάντηση
βρίσκεται στο φρόνημα του Χριστού. «Οπλίσθητε και σεις το αυτό φρόνημα διότι
ο παθών κατά σάρκα έπαυσεν από της αμαρτίας διά να ζήσητε τον εν σαρκί
επίλοιπον χρόνον, ουχί πλέον εν ταις επιθυμίαις των ανθρώπων, αλλ' εν τω
θελήματι του Θεού» (Α' Πέτρ.δ:1-2).
Ο Παύλος είχε προχωρήσει αρκετά σ'
αυτή την κατεύθυνση και, με τη χάρη του Θεού, μπορούσε να ομολογεί: «Φρονώ
ότι τα παθήματα του παρόντος καιρού δεν είναι άξια να συγκριθώσι με την δόξαν
την μέλλουσαν να αποκαλυφθή εις ημάς» (Ρωμ.η:18). Δικαιολογημένα,
λοιπόν, μπορούσε να λέει: «Μιμηταί μου γίνεσθε, καθώς και εγώ του Χριστού» (Α'
Κορ.ια:1)
«Φρονείτε
το αυτό...»
Τέλος υπάρχει και μια ακόμη
περιοχή που το φρόνημά μας παίζει σπουδαιότατο ρόλο είναι η περιοχή των σχέσεων
με τους συγχριστιανούς μας.
Γράφοντας ο Παύλος στους
Φιλιππήσιους, θα συστήσει: «Εάν λοιπόν υπάρχη τις παρηγορία εν Χριστώ ή τις
παραμυθία αγάπης, ή τις κοινωνία Πνεύματος ή σπλάχνα τινά και οικτιρμοί, κάμετε
πλήρη την χαράν μου, να φρονήτε το αυτό, έχοντες την αυτήν αγάπην (...) Μη
αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ' έκαστος και τα των άλλων» (Φιλιπ.β:1-4,
πρβλ. Ρωμ.ιβ:16, Β' Κορ.ιγ:11).
Υπάρχουν κάποιοι που καθώς
δυσκολεύονται να φτάσουν στο φρόνημα του Χριστού, προσπαθούν τουλάχιστον να
αναπτύξουν καλύτερες σχέσεις. Αλλά, όπως φαίνεται από όλα τα παραπάνω, δεν
υπάρχει τέτοια δυνατότητα, επειδή, ό,τι θα μπορούσε ενδεχομένως να κατορθώσει
κάποιος άνθρωπος, αυτό θα ήταν απλά και μόνο καρπός της σάρκας. Εξάλλου αυτή
είναι και η αιτία που σήμερα τόσο πολύ ταλανίζεται η χριστιανική κοινότητα από
κακές έως και εχθρικές σχέσεις μεταξύ εκείνων που ομολογούν πίστη στον Χριστό.
Αν αντίθετα οπλιζόμασταν με το
φρόνημα του Χριστού, ο οποίος «δεν ήλθε διά να υπηρετηθή, αλλά διά να
υπηρετήση» (Ματθ.κ:28), Εκείνου που δίδαξε «Μακάριον είναι να
δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη» (Πράξ.κ:35) και έδωσε έμπρακτα το
παράδειγμα λέγοντας «Εάν εγώ, ο Κύριος και ο διδάσκαλος, σας ένιψα τους
πόδας, και σεις χρεωστείτε να νίπτητε τους πόδας αλλήλων» (Ιωάν.ιγ:15),
πόσο πιο εύκολη θα ήταν η χριστιανική μας ζωή και πόσο πιο καρποφόρα!
