Ο δούλος του ενός ταλάντου

Ο Ιησούς, στο Ματθ.κε ξεκινά με την παραβολή των 10 παρθένων και καταλήγει με τα λόγια: Ματθ.κε:13 Αγρυπνείτε λοιπόν, διότι δεν εξεύρετε την ημέραν ουδέ την ώραν, καθ' ην ο Υιός του ανθρώπου έρχεται.

Ματθ.κε:14-30

Αρχίζει το επόμενο εδάφιο με τη λέξη «Διότι» που σημαίνει ότι τα παρακάτω συνδέονται άμεσα με τα λόγια του προηγούμενου εδαφίου, άρα είναι για μας, σήμερα, κατά ένα ιδιαίτερο τρόπο.

Η παραβολή μιλάει για τάλαντα. Το τάλαντο ήταν μονάδα μέτρησης μάζας που χρησιμοποιούνταν κατά την αρχαιότητα από πολλούς λαούς της Μεσοποταμίας και της Μεσογείου. Την εποχής της Καινής Διαθήκης θα ζύγιζε 58,9 σημερινά κιλά.

Ο άνθρωπος αυτός παρέδωσε – εμπιστεύτηκε - στους δούλους τα «υπάρχοντα αυτού» που ήταν 8 τάλαντα, αν αυτά ήταν τάλαντα χρυσού, μιλάμε για πολύ μεγάλη περιουσία. Έδωσε σε όλους δουλειά.

Σήμερα, μεταφράζουμε τα τάλαντα σε ταλέντα για να εφαρμόσουμε την παραβολή στην εκκλησία.

Όλοι έχουν ταλέντα, αλλά δεν χρησιμοποιούν όλοι τα ταλέντα τους.  Στην παραβολή αυτή, φαίνεται ότι ο Ιησούς τονίζει τη σημασία του να χρησιμοποιεί κάποιος ό, τι του έχει δοθεί. Ένα ταλέντο είναι άχρηστο, εκτός και αν χρησιμοποιείται. Δεν υπάρχει κανείς που να μην έχει κανένα ταλέντο.  Αυτό ισχύει για πιστούς και για άπιστους. Ακούς να λένε, αυτό το παιδί είναι ταλέντο στη μουσική, στη ζωγραφική, στα μαθηματικά, στη γυμναστική. Όλα αυτά είναι ταλέντα που ο Θεός έχει μοιράσει.

Ο Θεός έχει τοποθετήσει τον καθένα σ’ αυτή τη γη με σκοπό να χρησιμοποιήσει τα ταλέντα του..., όχι γι’ αυτόν, αλλά για τη δόξα του Θεού.

Οι δύο πρώτοι υπηρέτες χρησιμοποίησαν τα τάλαντά τους και τα πολλαπλασίασαν, αλλά εκείνος που είχε ένα τάλαντο δεν το χρησιμοποίησε, αλλά το έκρυψε. Το θέμα είναι ότι δεν ήταν δικό του, ήταν περιουσία του Κυρίου του.

Όταν επέστρεψε ο Κύριος, τα συναισθήματα των δούλων δεν ήταν τα ίδια. Σίγουρα και οι τρεις θα ξέρανε την προσωπικότητα και το χαρακτήρα του Κυρίου τους, κάτι που ο ίδιος θα ήθελε για να μπορούν να εφαρμόζουν τόσο το πνεύμα όσο και το γράμμα των εντολών του.

Οι δύο σίγουρα θα ήταν χαρούμενοι και θα ένιωθαν ικανοποίηση, ενώ ο άλλος θα ένιωθε φόβο, ανησυχία, παράπονο, αποστροφή.

Απ’ ότι διαβάζουμε, ο Κύριος έλειψε «καιρόν πολύν», που σημαίνει ότι είχαν πολύ χρόνο να εργαστούν.

Οι δύο πρώτοι θα έτρεξαν με χαρά να δείξουν στον Κύριό τους τι έκαναν.

Ο τρίτος, δεν έτρεξε, δεν είχε λόγο να βιαστεί, τα βήματά του τα βάραιναν ο φόβος των συνεπειών και το αίσθημα ενοχής!

(Αλήθεια, με τι καρδιά πάμε κάθε μέρα μπροστά στον Ιησού;)

Μήπως στο βάθος της καρδιάς μας τον συμπαθούμε τον τρίτο υπηρέτη;

Μήπως νομίζουμε ότι αδικήθηκε; Ότι η μοιρασιά ήταν άδικη; (άσχημα ξεκίνησε, άσχημα τερμάτισε).

Ας δούμε τα πράγματα έτσι ώστε να ωφεληθούμε από την παραβολή:

Πρώτο: Πράξ.ι:34 Τότε ο Πέτρος ανοίξας το στόμα είπεν· Επ' αληθείας γνωρίζω ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός,

Η ανισότητα ήταν απόρροια της ελευθερίας επιλογών που είχαν και οι τρεις. Τα τάλαντα μοιράστηκαν «κατά την ιδίαν αυτού ικανότητα».

Οι δύο πρώτοι, με το που έφυγε ο Κύριος, άρχισαν να δουλεύουν – και υπάρχει όντως πολύ δουλειά!!

Δεν δημιούργησε ο Κύριος την ανισότητα. Προσάρμοσε τις ενέργειές του στο πλαίσιο της ανισότητας που ήδη υπήρχε.

Οι 3 ήρωες και αυτοί που συμβολίζονται, ζουν και κινούνται σ’ ένα κόσμο που φέρει καταφανή σημάδια αμαρτίας και των συνεπειών της. Η ανικανότητα είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας.

Αλλά, ας αφήσουμε τον ήρωά μας, και ας δούμε τι θα γινόταν αν εμείς ήμασταν οι άνθρωποι του ενός ταλάντου (λίγα χαρίσματα, ανάξια λόγου).

Η διδασκαλία της παραβολής είναι η αντίθεση ανάμεσα στην ΠΙΣΤΟΤΗΤΑ & ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ από τη μια μεριά και την ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΗ ΤΩΝ ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ από την άλλη.

Να το πούμε σύμπτωση ότι απέτυχε ο δούλος του ενός ταλάντου; Παρατηρώντας τη ζωή καθημερινά, αυτό επιβεβαιώνεται.

Θα μπορούσε να ήταν αυτός ο πιο επιμελής, σε πείσμα της ανισότητας να τα κατάφερνε καλύτερα από τους άλλους.

Θα μπορούσε ο των 5 ή των 2 να ήταν ο αποτυχημένος.

Κατά τον Κύριο, και τα 5 και τα 2 και το 1 είναι λίγα (εις τα ολίγα εστάθης πιστός).

Μοναδικό κριτήριο για την επιβράβευση ή όχι είναι η ΠΡΟΘΥΜΙΑ και η ΠΙΣΤΟΤΗΤΑ του κάθε δούλου που εκδηλώθηκαν με το «εργαζόμενος».

Κάθε θέση περιβάλλεται από τους δικούς της ιδιαίτερους κινδύνους (πειρασμοί, προβλήματα, κίνδυνοι).

Αυτός που είχε τα 5 μπορεί να αντιμετώπιζε προβλήματα που ο 1 ούτε υποψιαζόταν την ύπαρξή τους.

Ο 5 προσβάλλεται από πειρασμούς που σπάνια ενοχλούν τον 1.

Ο 5 κινδύνευε από υπερηφάνεια και εγωκεντρισμό.

Ο 1 θα κλαιγόταν θα γκρίνιαζε, θα παραπονιόταν και ίσως να κρατούσε πικρία.

ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ: σύμφωνα με την παραβολή δεν είναι η κατοχή γνώσεων ή επιδεξιοτήτων, αλλά η διάθεση της καρδιάς να εργαστεί με πιστότητα σε ότι της εμπιστεύονται.

Παρατήρηση: είναι βάσιμος ο φόβος: μήπως είμαι του 1 ταλάντου;

Ποιοι πλεονάζουν στη ζωή;

Η πιο κοινή απάντηση είναι ότι στην κορυφή της πυραμίδας είναι οι 5 (λίγοι), ενώ στη βάση είναι οι 1 (πολλοί).

ΛΑΘΟΣ 

Στη βάση όντως είναι πολλοί, αλλά είναι αυτοί που ΝΟΜΙΖΟΥΝ ότι ο Θεός τους έδωσε μόνο ένα τάλαντο.

Μέτρησε τα τάλαντά σου!

Μέτρησέ τα προσεκτικά γιατί δεν είναι δικά σου.

Μέτρησέ τα χωρίς υπερηφάνεια.

Όσο κακό είναι να φαντάζεσαι ότι έχεις ικανότητες που προφανώς δεν τις έχεις, το ίδιο κακό είναι να αχρηστεύεις ικανότητες που ο Θεός σου έχει δώσει.

Κύριε, σε εγνώρισα ότι είσαι σκληρός άνθρωπος…..

Ανέλπιστη απάντηση γιατί ήταν παράλογη. Αν ήξερε, δεν θα έπρεπε να είχε φροντίσει ανάλογα; Σημαντικό το πόσο ξέρεις τον Ιησού (Αλλά σεις τίνα με λέγετε ότι είμαι;).

Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι ο Θεός είναι αχόρταγος, άπληστος, ακόρεστος, απαιτητικός, ότι ζητάει πολλά.

Αυτοί όμως που έχουν γνωρίσει τη φύση του Θεού, που έχουν αρχίσει να γίνονται σαν Αυτόν, δεν ικανοποιούνται παρά μόνο όταν αρχίσουν να δίνουν απ’ το χρόνο τους, από την άνεσή τους, από τα υπάρχοντά τους.

Κίνητρο; Η αγάπη για το πρόσωπό Του.

Αυτή η αγάπη ώθησε τον 5 και τον 2.

Αυτοί δεν θεωρούσαν σκληρό τον Κύριό τους!!

Η απόδοσή μας εξαρτάται από το πώς βλέπουμε το Θεό.

Οι δύο πρώτοι είχαν συνδεθεί με το Χριστό με δεσμούς αγάπης, ο τρίτος από φόβο.

 

Το αποτέλεσμα:

5	2	1	Αρχή
10	4	1	Τέλος
11	4	0	Η κρίση του Κυρίου!

Ανισότητα πάλι;

Μόνο αν αγνοούμε τους πνευματικούς νόμους.

Όσο πιο πολύ ανοίγει ο χριστιανός την καρδιά του στην υπηρεσία του Κυρίου, τόσο ο Κύριος γεμίζει τη ζωή του με περισσότερες ευκαιρίες.

Δίπλα σε κάθε τάλαντο που θα χρησιμοποιηθεί σωστά, θα τοποθετηθεί ένα καινούριο.

Είναι σημαντικό να ξέρουμε τι μας έχει δοθεί από το Θεό, γιατί έτσι θα ξέρουμε τι περιμένει ο Θεός!