Η κατήχηση των νεοσσών του
Λαϊκού Συνδέσμου βασίζεται σε κείμενο του Γεωργίου Γεωργαλά που εκδόθηκε το 1967
και σύμφωνα με το οποίο, «αυτή η ηλικία είναι κατάλληλη για να φυτέψεις στο
παιδί ένα πρότυπο. Η παιδική ηλικία είναι κατάλληλη για να διαμορφωθούν οι
τάσεις, οι κλίσεις, τα ιδεώδη δια μέσου της φαντασίας».
Παίρνεις ένα εξάχρονο
παιδί λοιπόν και του φυτεύεις στο μυαλό: το μίσος, το φανατισμό, τον ρατσισμό
και τα εθνικοσοσιαλιστικά ιδεώδη. Του δημιουργείς τάσεις φυλετικών διαχωρισμών.
Του δημιουργείς κλίσεις προς την ομοιομορφία και το μπολιάζεις με τα ιδεώδη του
σκοταδισμού. Και όλα αυτά φυσικά δια μέσου της φαντασίωσης. Της ίδιας που κάποτε ανθούσε σε στρατόπεδα και ξερονήσια.
Στην φαντασία των παιδιών
πλάθεις ερυθρούς εφιάλτες και μελαψούς εχθρούς στον «κύκλο της πνευματικής
αφύπνισης» της Χρυσής Αυγής. Χτίζεις τείχη στην σκέψη τους και κυκλώνεις με
συρματοπλέγματα την ψυχή τους. Οι Νέοι Παρθενώνες είναι εδώ και αναζητούν
ανάμεσα στους «μικρούς φίλους του κινήματος» τους σκαπανείς και τους
τυφεκιοφόρους της μισαλλοδοξίας. Τα κινηματογραφικά «παιδιά από την Βραζιλία»
μεταφέρονται από την μεγάλη οθόνη στην μικρή μας πραγματικότητα ως το πρωινό που
θα αντικρύσουν το φως της μέρας και θα υψώσουν το χεράκι χαρωπά…να χαιρετίσουν
τον Θεό Ήλιο ή τον δικό τους Φύρερ.
Του
Πέτρου Κατσάκου