Είναι ανάμεσα στα δομικά στοιχεία της ανθρώπινης φύσης μας. Ακούμε
διάφορα, παρασυρόμαστε, εύκολα, άκριτα πολλές φορές τα απορροφούμε, τα
αφομοιώνουμε, ταυτιζόμαστε. Λέει ο κόσμος κρίση, λέμε κι εμείς κρίση.
Επαναλαμβάνουμε μηχανικά, αντιδρούμε παρόμοια. Δεν είναι όμως ο καλύτερος
δρόμος αυτός, ειδικά όταν πρόκειται για ένα τόσο μεγάλο και σοβαρό θέμα.
«Όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, οι εξελίξεις, η Ιστορία, η πορεία των
πραγμάτων αποκλείεται να είναι έργο ανθρώπινο. Είναι πολύ μεγάλα όλα αυτά που
εξελίσσονται γύρω μας για να τα αποδώσουμε σε ανθρώπους.» Ίσως από τις πιο
εύστοχες σκέψεις που ακούστηκαν ποτέ επάνω στη Γη.
Υπάρχουν δύο επίπεδα για να διαβάσει και να αναλύσει κάποιος τα όσα
γίνονται γύρω μας, ανάμεσα στους ανθρώπους καθημερινά, αλλά και σε βάθος
χρόνου. Το πρώτο επίπεδο είναι το ανθρώπινο, για κατανάλωση μεταξύ μας, θα
έλεγα. Από ανθρώπους για ανθρώπους. Είναι το επίπεδο που του δίνω το όνομα,
«κουβέντα να γίνεται…». Θα πει ο ένας, θα συμπληρώσει ο άλλος, θα έχει γνώμη
και ο τρίτος της παρέας… Φταίει εκείνος, ο άλλος, το άλλο, και αν είχαμε κάνει
αυτό ή εκείνο, τώρα θα είχαμε, θα ήμαστε, δεν θα είχαμε…