Το θέμα είναι σοβαρό και παίρνει διαστάσεις τρομακτικές στις μέρες μας. Δεν θέλουν να ανήκουν στο σώμα της εκκλησίας του Χριστού, δεν θέλουν να τους ανήκει η εκκλησία, δεν θέλουν να νιώθουν ένα, να είναι «μέλη αλλήλων». Δεν θέλουν να ελέγχονται, δεν θέλουν να θυσιάσουν, δεν θέλουν να τους κοστίζει ο Χριστός που πιστεύουν, δεν θέλουν να υποταχτούν ούτε να υπηρετήσουν.
Τα ποσοστά μεγαλώνουν κάθε μέρα και δυστυχώς οι πιστοί των ημερών μας προτιμούν την ανεξαρτησία τους και το να έχουν την εκκλησία αποκούμπι για τις δύσκολες ώρες, για τα προβλήματα, για τις ανάγκες. Μόνο όταν εκείνοι συμφωνούν και το εγκρίνουν θα ανοίξουν τις πόρτες σε κάποιους και κάτω από αυστηρή επιλογή, σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια.
Αν θέλουμε να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και με τη σειρά, όταν δημιουργήθηκε η εκκλησία του Ιησού Χριστού της Καινής Διαθήκης, το Άγιο Πνεύμα ήρθε και τους βρήκε «άπαντες ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω».
Αυτό δεν ήταν τυχαίο, ούτε σύμπτωση της στιγμής. Ο Ιησούς θεσμοθέτησε η εκκλησία Του να είναι ενωμένη, να είναι ένα σώμα (Ιωάν.ιζ:22,23). Όμως αυτή η ενότητα, εκτός του ότι είναι ευλογία, έχει και κάποιο κόστος. Προϋποθέτει θυσίες και κόπο από τη μεριά μας. Χρειάζεται υποχωρητικότητα, αγάπη, υπομονή, χρειάζεται πνεύμα ειρηνοποιό, συμβιβαστικό, χρειάζεται να ξεχάσουμε τον εαυτό μας και να θεωρούμε τα αδέλφια μας ότι υπερέχουν, ότι αξίζουν, ότι είναι πολύτιμα μπροστά στα μάτια του Κυρίου.
Το να ανήκεις ενεργά στη ζωή της εκκλησίας σημαίνει ότι κάποτε θα δέχεσαι και ελέγχους, θα πρέπει να ανέχεσαι και κάποιους «σαρκικούς αδελφούς» δίπλα σου, να «βαστάζεις τα ασθενήματα των αδυνάτων», να χάσεις την αυτοτέλειά σου, τη βολή και την ησυχία σου.
Δεν θέλουν το κόστος και την ταπείνωση που συνεπάγεται αυτή η ένωση, δεν θέλουν τις υποχωρήσεις και παραχωρήσεις που είναι απαραίτητες για το σώμα του Χριστού. Είναι εργαστήριο υπομονής η εκκλησία κι αυτό δεν τους αρέσει. Η δουλειά του αγιασμού είναι σκληρή και πρέπει ν’ αγαπάς το έργο του Αγίου Πνεύματος πάνω σου, διαφορετικά δεν την ανέχεσαι και φεύγεις και γυρίζεις «ανεξάρτητος», αποκομμένος, να ικανοποιήσεις τις επιθυμίες σου και τον εγωισμό σου.
Δεν την θέλουν, δεν την μπορούν αυτή τη ζωή. Δεν είναι έτοιμοι για θυσίες, δεν πήγαν στο Χριστό για να τους κοστίσει κι από πάνω...... Αυτοί έχουν ακόμα πρώτο και πάνω απ’ όλα τον εαυτό τους, τη γνώμη τους, τη συγκροτημένη ζωή τους. Αυτοί θα υπακούσουν στον Κύριο όταν θέλουν... και όταν μπορούν... Δεν θέλουν δεσμεύσεις... δεν θέλουν υποχρεώσεις. Έρχονται στην εκκλησία, μετά εξαφανίζονται για ένα διάστημα όπως οι κομήτες, ποτέ δεν λογοδοτούν σε κανένα και είναι σαν να λένε με τον τρόπο τους: «Εμείς θα πηγαίνουμε όπου θέλουμε, όποτε θέλουμε και αν θέλουμε»!
Σίγουρα αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν την ευλογία του Κυρίου στη ζωή τους. Δεν τους αναγνωρίζει και δεν τους εμπιστεύεται. Κακοταϊσμένοι και σαρκικοί, εάν συνεχίσουν, θα αρρωστήσουν πνευματικά, θα παρασυρθούν, θα κάνουν λάθη, που ίσως είναι θανάσιμα. Η αιτία είναι πάντοτε η ίδια: ο ζωντανός παλιός τους άνθρωπος, ο εγωισμός τους που ποτέ δεν τον απαρνήθηκαν. Δεν ζουν τη ζωή του Ιησού και δεν θα μπορέσουν να ζήσουν, αν δεν αδειάσουν από τον άχρηστο παλαιό εαυτό τους για να γεμίσουν με τον ζωντανό Κύριο, την ελπίδα της δόξας!
