ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - Ο ποιμένας (συνέχεια).

Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ

Η σημασία της λέξης «ποιμένας» είναι «βοσκός» και «τροφοδότης». Ο προφήτης Ιερεμίας μίλησε γι’ αυτή τη διακονία: 

Ιερ.γ:15 και θέλω σας δώσει ποιμένας επ’ αυτά κατά την καρδίαν μου, και θέλουσι σας ποιμάνει εν γνώσει και συνέσει. 

Ιερ.κγ:4 και θέλω καταστήσει ποιμένας επ’ αυτά, και θέλουσι ποιμαίνει αυτά και δεν θέλουσι φοβηθή πλέον, ουδέ τρομάξει, ουδέ εκλείψει, λέγει Κύριος.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ - Ο ποιμένας

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΧΕΙ ΟΡΙΣΤΕΙ ΑΠ’ ΤΟ ΘΕΟ

Α’ Κορ.ιβ:28 Και άλλους μεν έθεσεν ο Θεός εν τη εκκλησία πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα θαύματα, έπειτα χαρίσματα ιαμάτων, βοηθείας, κυβερνήσεις, είδη γλωσσών.

Μερικές φορές γίνεται άσοφη κριτική και επίκριση στα θέματα οργάνωσης. Αυτή η άσοφη και άδικη κριτική προέρχεται κυρίως από τις παρακάτω δύο πηγές.

1.   Από ένα άτομο που έχει βγει από κάποιο προβληματικό χώρο όπου πληγώθηκε, θέλει να αισθανθεί ελεύθερο απ’ όλα αυτά, κι έτσι πετιέται στο άλλο άκρο, του να απορρίπτει κάθε εκκλησιαστική κυβέρνηση.

2.   Από ένα άτομο που αρνείται να υποταχθεί, να πειθαρχήσει, κι έτσι υιοθετεί μια ανεξάρτητη θέση και στάση, κι ένα ανεξάρτητο πνεύμα, κι έτσι προάγει την αποκαλούμενη «ελεύθερη» εκκλησία.

Η ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

Πράξ.ιγ:1-4

Α.   ANTIOXEIA

Η Αντιόχεια της Συρίας ιδρύθηκε το έτος 300 π.Χ. Βρισκόταν πάνω σε μια καμπή του ποταμού Ορόντη περίπου 24 χλμ. μακριά από τη θάλασσα. Στην εκβολή του ποταμού ήταν το λιμάνι της Σελεύκειας, επίνειο της Αντιόχειας.

Πολλοί Ιουδαίοι είχαν εγκατασταθεί στην Αντιόχεια και τους είχε επιτραπεί να έχουν τα ίδια πολιτικά προνόμια με τους Έλληνες.

Όταν ξέσπασε ο διωγμός στην Ιερουσαλήμ, πολλοί χριστιανοί βρήκαν καταφύγιο στην Αντιόχεια. Αμέσως άρχισαν να κηρύττουν το ευαγγέλιο. Στην αρχή κήρυξαν στις συναγωγές και μόνο στους Ιουδαίους, αλλά αργότερα άρχισαν να κηρύττουν στους εθνικούς. Εδώ ιδρύθηκε η πρώτη εθνική εκκλησία και αρχικά εκεί ονομάστηκαν οι πιστοί, χριστιανοί (Πράξ.ια:26). 

Πνευματική κακομεταχείριση!

(Μοντέρνο θρησκευτικό σύνθημα ή μια σοβαρή πραγματικότητα;)

Πνευματική κακοποίηση. Υπάρχει πραγματικά;

Υπάρχουν δυνάμεις και διδασκαλίες μέσα στη  Βασιλεία του Θεού, ανάμεσα σε χριστιανούς,  από τις οποίες άνθρωποι να παθαίνουν πνευματικές ζημίες;

Μπορεί πραγματικά να συμβεί κάτι τέτοιο, ή πρόκειται μόνο για ένα μοντέρνο χριστιανικό σύνθημα, που προκαλεί μη αναγκαία σχόλια και προβλήματα αντί να δίνει λύσεις;

Η πραγματικότητα είναι ότι οι εκκλησίες έχουν ανοίξει «χώρους συμβουλευτικής» όπου έρχονται αντιμέτωπες με αυτή τη μεγάλη ανάγκη. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, αποκτώντας θάρρος σε σχέση με αυτά  που τους συμβαίνουν, στρέφονται σε αναζήτηση βοήθειας.

Δεν είστε έτοιμοι ακόμα!

Ο Μωυσής και ο Δανιήλ ήταν περίπου 80 χρονών, ο Ιησούς του Ναυή και ο Χάλεβ ήταν κι αυτοί στη δεκαετία των 80!

Η Γραφή είναι γεμάτη με παραδείγματα ανθρώπων τους οποίους ο Θεός χρησιμοποίησε αργά στη ζωής τους, συχνά με μεγάλο αντίκτυπο – ήταν άνθρωποι που αρνήθηκαν να χρησιμοποιήσουν την μεγάλη ηλικία τους σαν δικαιολογία ώστε να αγνοήσουν αυτό που ο Θεός ήθελε να κάνουν.

Ο Θεός ποτέ δεν μας θεωρεί πολύ μεγάλους για ουσιαστική δουλειά. Μπορεί να πάρουμε σύνταξη από τη δουλειά μας (αν πάρουμε), αλλά ποτέ δεν θα συνταξιοδοτηθούμε από το έργο του Θεού.

Ο ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ

           

 B’ Τιμόθεο δ:6,7,17 –

1. Ο πρόθυμος Υπηρέτης:

«εγώ γίνομαι ήδη σπονδή» - βλ. και Β’ Κορινθίους ιβ:15 «με άκραν χαράν θέλω δαπανήσει και όλως δαπανηθή».

2. Ο έτοιμος ταξιδιώτης:

«ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφθασε»

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΣΑΝ ΣΚΕΥΟΣ

Με πολλή χαρά, ο Παύλος ονόμαζε τον εαυτό του «δούλο Χριστού» (Ρωμαίους α:1, Φιλιππησίους α:1, Τίτος α:1, Γαλάτες α:10, κλπ.). Και βέβαια δούλος είναι εκείνος που δεν έχει δικό του θέλημα, άλλα επιζητεί αυτό του Κυρίου του. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το «σκεύος». Χρησιμοποιείται για κάποιο σκοπό. Μάλιστα εκείνον για τον όποιο φτιάχτηκε. (Ανθοδοχείο, στάμνα, κρεμάστρα, έχουν το καθένα κάποιον ορισμένο σκοπό να επιτελέσουν).

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ

Ο Θεός ψάχνει για ανθρώπους που δεν είναι για πούλημα.

· Ανθρώπους που είναι τίμιοι και καθαροί από την κορυφή μέχρι τα νύχια, αληθινοί μέχρι τα βάθη της καρδιάς.

· Ανθρώπους των οποίων οι συνειδήσεις είναι τόσο σταθερές όσο η βελόνα που ράβει.

·  Ανθρώπους που θα σταθούν για την αλήθεια έστω κι αν οι ουρανοί και η γη τρανταχθούν.

· Ανθρώπους που μπορούν να πουν την αλήθεια και μπορούν να κοιτάξουν κατάματα τον κόσμο.

Απλά, έγινε πάλι — άλλος ένας ποιμένας εξέπεσε από τη χάρη.

Πρέπει να μας εκπλήσσει αυτό;

Μία από τις άμεσες αντιδράσεις όταν μαθευτεί η πτώση κάποιου σεβαστού ποιμένα, είναι μια αίσθηση προδοσίας. Εκείνοι που ωφελήθηκαν από την διακονία του ποιμένα, αισθάνονται σαν να έχουν εξαπατηθεί προσωπικά. Αυτό ισχύει ακόμη περισσότερο όταν πρόκειται για το δικό σου ποιμένα — αυτόν που σε βάπτισε ή που σε συμβούλευσε πριν από το γάμο σου ή ήταν εκεί μαζί σου στο νοσοκομείο, όταν έχασαν τη ζωή τους οι γονείς σου. Όταν ακούμε τέτοια πράγματα, αισθανόμαστε σαν να μας είπαν προσωπικά ψέματα.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΣΤΟΥΣ «ΚΗΡΥΚΕΣ»

Ιεζεκιήλ ιγ:1-6

Αποτελεί ύστατη βαθμίδα συμφοράς για ένα έθνος, όταν οι πνευματικοί ηγέτες του, όχι μόνον δεν του προσφέρουν τίποτα θετικό, όχι μόνο γκρεμίζουν με το αρνητικό τους παράδειγμα, αλλά και - συνειδητά πολλές φορές - πλανούν κι εξαπατούν το λαό.

Ο Πνευματικός Αγωνιστής

Κανείς δε μπορεί να ζει αληθινή πνευματική ζωή αν δεν είναι αγωνιστής στον πνευματικό αγώνα. Όμως «τον καλόν αγώνα της πίστεως» (Α’ Τιμ. ς:12), δεν τον διεξάγουν οι ερασιτέχνες, οι καιροσκόποι και οι ιδιοτελείς χαρακτήρες, αλλά οι αληθινοί αγωνιστές.

Μόνο εκείνοι που πιστεύουν στις αξίες και αρετές, έλκονται από τον πνευματικό αγωνιστικό στίβο και στο στάδιο των πνευματικών αγώνων υπάρχουν μόνο αγωνιστές. Δε θα συναντήσεις ανθρώπους που πήγαν εκεί για να βρουν ανταλλαγή φιλοφρονήσεων, την επιδοκιμασία των ανθρώπων ή τα καλά τους λόγια ούτε ανθρώπους που πήγαν εκεί για να τα έχουν καλά με όλους. Αυτά όλα είναι ενάντια στον ανιδιοτελή και γενναίο μαχητή.

Φεμινισμός: Η μεταστροφή των Βιβλικών αρχών.

Ο Σατανάς νιώθει μεγάλη ευχαρίστηση και το απολαμβάνει, όταν σπέρνει όλεθρο και καταστροφή μέσα στην εκκλησία. Μεταστρέφει την αλήθεια σε κάθε θέμα, δημιουργώντας έτσι δογματική σύγχυση, όπου μπορεί.

Αυτό το έχει καταφέρει ιδιαίτερα, στη στρέβλωση των ρόλων που ο Θεός έχει σχεδιάσει για τους άνδρες και τις γυναίκες. Όλα αυτά τα χρόνια, το πολιτιστικό ιδεώδες της ισότητας των φύλων έχει ενσταλαχτεί σε πολλές εκκλησίες — και οι χριστιανοί πέσανε σ’ αυτή την παγίδα. Σε πολλές συναθροίσεις, οι άντρες κάθονται πίσω και χαλαρώνουν ενώ οι γυναίκες κηρύττουν το λόγο και οδηγούν την εκκλησία. Στην πραγματικότητα, είναι ανησυχητικό να βλέπει κανείς πόσο άνετα αισθάνονται οι χριστιανοί με την υιοθέτηση των προτύπων του κόσμου.

Η μεγάλη ευθύνη

Ιεζεκ.γ:12-27
 
Ο Ιάκωβος στην επιστολή του μας πληροφορεί ότι «εκείνος που ξέρει να κάνει το καλό και δεν το κάνει, εις αυτόν είναι αμαρτία» (δ:17). Είναι η αμαρτία, όχι της παράβασης, αλλά της παράλειψης. Τούτη η ιδιαίτερη μορφή αμαρτίας, μπορεί να σημειωθεί σε πολλούς τομείς: την αγαθοεργία, το κοινωνικό παρόν κλπ. Στο ανάγνωσμά μας όμως, αναφέρεται σε σχέση με τον Εργάτη του Θεού.
 

Μπορεί μια γυναίκα να μιλάει στην εκκλησία;

(Α’ Τιμ.β:11-12, Α’ Κορ.ιδ:34-35)

Α’ Τιμ.β:11-12

Η γυνή ας μανθάνη εν ησυχία μετά πάσης υποταγής· εις γυναίκα όμως δεν συγχωρώ να διδάσκη, μηδέ να αυθεντεύη επί του ανδρός, αλλά να ησυχάζη.

Τι λένε αυτά τα εδάφια της Αγίας Γραφής; Πρέπει να θυμόμαστε ότι είναι το ίδιο αμαρτία να κατακρατείς πράγματα που ο Θεός έχει αποκαλύψει στο λόγο Του, όσο και να ανέχεσαι λιγότερα από όσα έχουν διαταχτεί.

Μήπως αυτή η δήλωση απαγορεύει σε μια γυναίκα να διδάσκει παντελώς;

Εξουσία

Έτυχε ποτέ να δείτε το άνθος του κάκτου; Είναι να απορεί κανείς πώς μέσα από ένα τέτοιο αγκαθωτό στεγνό φυτό μπορεί να προέλθει ένα τόσο λεπτό άρωμα, μια τόση ποικιλία και αρμονία χρωμάτων, μια πανέμορφη παρουσία.

Πόσο μου θυμίζει το λουλούδι αυτό το λόγο του Θεού. Πόση ομορφιά, πόση ανακούφιση, πόση ευγένεια κρύβει μέσα του! Σκορπά πλούσια το λεπτό άρωμά του πάνω στις θλιμμένες ανθρώπινες καρδιές, ακριβώς όπως το λουλούδι του κάκτου.

Δεν είναι λίγες οι φορές που μέσα στις θλίψεις, στην πίεση, στις αγωνίες και τους φόβους αυτής της ζωής, ο λόγος του Θεού αποτέλεσε στο παρελθόν αλλά και τώρα το στοιχείο εκείνο που προσέφερε ισορροπία, ανάπαυση, γαλήνη.

«ΤΙ ΔΥΝΑΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΚΑΜΕΙ»

Η έκφραση είναι παρμένη από τον Ησαΐα ε:4, όπου ο Θεός απορεί για την ακαρπία του Ισραήλ και ρωτά - «τι ήτο δυνατόν να κάμω έτι εις τον αμπελώνα μου και δεν έκαμον εις αυτόν;». Σ' αυτή τη μελέτη ας δούμε - «τι δύναται ο Θεός να κάμει» για μας, σε μας και με μας. Είναι, όπως θα δούμε, τρεις χώροι, στους οποίους ο Θεός μπορεί να κάνει θαυμάσια. Μ’ ένα βέβαια βασικό όρο. Ότι εμείς θα το θελήσουμε και πιστεύοντάς Τον, θα Τον αφήσουμε να ξεδιπλώσει όλο το θαυμαστό Του σχέδιο για μας, σε μας και με μας. Ας δούμε:

Λάθος στη διακονία.

Τί θα πρέπει να κάνουμε αν νομίζουμε ότι ο ποιμένας μας είναι λάθος; Αν το λάθος αναφέρεται σε κάποια μέθοδο ή πρόγραμμα ή ιδιαίτερη διδασκαλία, θα πρέπει να είμαστε ταπεινοί και υπάκουοι. Μπορούμε να έχουμε διαφορετικές γνώμες και πεποιθήσεις, αλλά ακόμη και τότε θα πρέπει να υποστηρίζουμε και να σεβόμαστε τους θεοσεβείς ηγέτες. Δεν έχουμε ποτέ το δικαίωμα να μουρμουρίζουμε, να παραπονιόμαστε ή να σπείρουμε έριδες. Αν θέλουμε ν’ αλλάξουν κάποια πράγματα μπορούμε να προσευχόμαστε και να περιμένουμε το Θεό να τα εργαστεί. Μερικές φορές ίσως είναι κατάλληλη ώρα να προτείνουμε με σεβασμό κάποιες υποδείξεις κατ’ ευθείαν στον ποιμένα. Αν δεν μπορείς ενεργά να συνεργαστείς για κάτι, τουλάχιστον μην κάνεις τίποτα για να το εμποδίσεις ή να το υπονομεύσεις.

Σοφία κατά την ποιμενική καθοδήγηση.

Σαν εργάτες χρειαζόμαστε σοφία σ’ αυτό τον τομέα όταν κηρύττουμε ή διδάσκουμε. Σφάλλουμε όταν εξισώνουμε το χριστιανισμό με κανόνες. Σαν Χριστιανοί κάνουμε κάτι επειδή θέλουμε να ευχαριστήσουμε το Θεό κι όχι επειδή κάποιος μας πιέζει να το κάνουμε. Ο αγιασμός είναι κάτι το θετικό. Σημαίνει να έχεις στοιχεία της ποιότητας του Ιησού, να έχεις τον καρπό του Πνεύματος, να ασκείς τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος, και να είσαι ελεύθερος από τη δουλεία της αμαρτίας.

Τα συγχαρητήρια του «Σώματος»

Αυτό που οι άνθρωποι συνήθως λένε Εκκλησία, είναι ένα κτίσμα που το συγκροτούν τα διάφορα οικοδομικά υλικά, συναρμοσμένα και συγκολλημένα μεταξύ τους, με ποικίλους τρόπους. Αυτό που η Καινή Διαθήκη ονομάζει Εκκλησία, είναι ένα Σώμα που το συναπαρτίζουν διάφορα ζωντανά μέλη, οργανικά συνδεδεμένα μεταξύ τους. Η πρώτη είναι άθροισμα υλικών στοιχείων που κάποιοι φυσικοί νόμοι τα συγκρατούν μαζί, ενώ η δεύτερη αποτελεί ένα ζωντανό σύνολο, που κάθε μέλος του έχει ενταχθεί εκεί που είναι, για να παίξει ένα ρόλο καθαρά πρωταγωνιστικό, ενταγμένο εντούτοις στην κοινή ζωή του Σώματος και υποταγμένο στην κυρίαρχη παρουσία της Κεφαλής. «Μέλη πολλά... εν σώμα». Προσωπικότητες διάφορες, αυτόνομες και υπεύθυνες, όλες όμως σ’ εξάρτηση από την Κεφαλή και σ’ αρμονική συνύπαρξη, συμβίωση και συμπόρευση, μεταξύ τους. Ας πλησιάζουμε με τον ερευνητικό φακό του λόγου του Θεού, τούτο τον μοναδικό και θαυμάσιο Οργανισμό, για να θαυμάσουμε, να συνειδητοποιήσουμε και να ζήσουμε τις πνευματικές του ιδιαιτερότητες: Ιδιαίτερα, τα «συγχαρητήρια του Σώματος».