Πνευματική κακομεταχείριση!

(Μοντέρνο θρησκευτικό σύνθημα ή μια σοβαρή πραγματικότητα;)

Πνευματική κακοποίηση. Υπάρχει πραγματικά;

Υπάρχουν δυνάμεις και διδασκαλίες μέσα στη  Βασιλεία του Θεού, ανάμεσα σε χριστιανούς,  από τις οποίες άνθρωποι να παθαίνουν πνευματικές ζημίες;

Μπορεί πραγματικά να συμβεί κάτι τέτοιο, ή πρόκειται μόνο για ένα μοντέρνο χριστιανικό σύνθημα, που προκαλεί μη αναγκαία σχόλια και προβλήματα αντί να δίνει λύσεις;

Η πραγματικότητα είναι ότι οι εκκλησίες έχουν ανοίξει «χώρους συμβουλευτικής» όπου έρχονται αντιμέτωπες με αυτή τη μεγάλη ανάγκη. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι, αποκτώντας θάρρος σε σχέση με αυτά  που τους συμβαίνουν, στρέφονται σε αναζήτηση βοήθειας.

Πάρα πολλές φορές, αυτά που ακούγονται είναι τόσο απίθανα και απίστευτα  ακόμα και να τα υποθέσει κάποιος για τη «Βασιλεία του Θεού». Τόσο απίθανα, που τα πρόσωπα που έχουν τέτοιες εμπειρίες δεν γίνονται πιστευτά. Η εκκλησία αντί να είναι χώρος προστασίας και θεραπείας έχει γίνει το αντίθετο.

Εγώ ο ίδιος ήμουν για κάποια χρόνια κομμάτι μιας εκκλησίας, όπου η ηγεσία ξεκίνησε, όπως προσπαθούσε να μας πείσει, με πολύ συνέπεια, με αγάπη για τον Θεό και επιθυμία να κερδίσει ανθρώπους στον Χριστό.

Αισθανόμουν ευγνώμων που είχα βρει μια εκκλησία, όπου εφαρμοζόταν το ευαγγέλιο τόσο καθαρά και μπορούσα κι εγώ να συμβάλω με τα χαρίσματα που μου είχε δώσει ο Θεός.

Μετά όμως άρχισε αυτή η εκκλησία να αναπτύσσεται ή να εξελίσσεται σε ένα σύστημα, στο οποίο η συμπεριφορά πνευματικής κακομεταχείρισης απέναντι στους ανθρώπους ήταν (και είναι) σε ημερήσια διάταξη... «περιτυλιγμένη» μέσα σε πολλά ευσεβή, πνευματικά (όπως ακούγονται) επιχειρήματα. Ευτυχώς, με τη χάρη του Θεού, κατάλαβα γρήγορα τι γίνεται πραγματικά. Θα μπορούσα να είχα αποστατήσει, αλλά ο Θεός με κράτησε και Τον ευχαριστώ γι’ αυτό.

Κι όμως, για ένα διάστημα ήμουν συνυπεύθυνος ανάμεσα σε άλλους γιατί κι' εγώ ήμουν πλέον μέρος της ηγεσίας - έστω και αν προσπάθησα πολλαπλά να αντισταθώ στη κακομεταχείριση η οποία γινόταν στηρίζοντας κακοποιημένους.

Απέναντι στην ηγεσία της εκκλησίας έδειξα αφοσίωση και πιστότητα με αποτέλεσμα όμως να αφήσω να πλανηθούν μέλη της εκκλησίας, κάτι το οποίο με λυπεί πολύ ακόμα και σήμερα.

Η επιθυμία μου είναι μέσα από αυτές τις γραμμές, να προσφέρω κάτι που θα κάνει τα κακοποιημένα άτομα, πνευματικά  ικανά να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους. Θέλω να τα ενθαρρύνω να «κατεβούν» από την κακομεταχείριση που έχουν υποστεί. Θέλω να πω ότι υπάρχει θεραπεία, ότι ο Θεός θέλει να τους βοηθήσει στην ανάγκη τους (σύγχυση και τραύματα). Ο Θεός δεν είναι πίσω από όλα αυτά που τραυματίζουν και αρρωσταίνουν τους ανθρώπους - έστω και αν πολλά από αυτά συμβαίνουν στο όνομά Του.

Ακόμα θέλω, οι υπεύθυνοι άνθρωποι μέσα στη Βασιλεία του Θεού, ν’ αρχίσουν να παίρνουν στα σοβαρά αυτή την ανάγκη. Τι θα συνέβαινε αν κάθε ένας στον χώρο επιρροής του, βοηθούσε να συντριφτούν οι ζυγοί δουλείας πάνω στις ζωές των ανθρώπων;

Τι είναι πνευματική κακομεταχείριση;

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε  μέσα απ' αυτόν τον ορισμό δεν είναι καινούρια. Αφορούν ένα παλαιότερο πρόβλημα που υπήρχε στην εκκλησιαστική ιστορία σε διαφορετικές μορφές, ανά τούς αιώνες. Και για να μη δώσω λάθος εντυπώσεις ως προς τη χρήση της μοντέρνας αυτής ορολογίας, θα αναφερθώ σε μερικούς ορισμούς.

Θύμα πνευματικής κακοποίησης μπορεί να γίνει καθένας (ακόμα και ηγέτης) που βρίσκεται εκτεθειμένος σε ανθρώπινη εξουσία. Μπορεί να συμβεί μέσα στα πλαίσια της οικογενειακής ζωής,  μέσα στα πλαίσια κάποιας θρησκευτικής κοινωνίας, ή ακόμα στα πλαίσια συμβουλευτικής, και στα πλαίσια κάποιας θεραπευτικής αγωγής.

Αυτή την πραγματικότητα να την κρατήσετε σφιχτά, έστω κι αν στις ακόλουθες επεξηγήσεις ασχοληθούμε συγκεκριμένα  με ανθρώπους δύναμης και εξουσίας μέσα στα χριστιανικά εκκλησιαστικά  πλαίσια.

«Κακοποίηση (γενικά) συμβαίνει πάντα, όταν ένας άνθρωπος χρησιμοποιεί έναν άλλον άνθρωπο για να ικανοποιήσει προσωπικές ανάγκες, χωρίς να έχει γι’ αυτό  την ελεύθερη συνειδητή συμφωνία (βούληση) του άλλου. Εξυπηρετεί την υπάρχουσα διάθεση για ικανοποίηση της δύναμης και της εξουσίας και παραμελεί την υποχρέωση της φροντίδας που έχουμε για τους άλλους».

Οι δικές μου ανακαλύψεις σχετικά με τους ορισμούς για την πνευματική κακομεταχείριση, έχουν να  κάνουν με την κακή χρήση εξουσίας μέσα από ένα πνευματικό αξίωμα ή λειτούργημα. Η κακή αυτή χρήση της εξουσίας προκαλεί πνευματικές ζημιές  στους ανθρώπους με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί βλάβη στη σχέση τους με τον Θεό, ή αυτή η σχέση να καταστραφεί τελείως.

Μιλώ για πνευματική κακοποίηση, όταν στο όνομα του Θεού ξεπερνούνται και παραβιάζονται σύνορα τα οποία ο ίδιος ο Θεός έθεσε για τους ανθρώπους. Και  αυτό γίνεται χωρίς την συμφωνία του κακοποιημένου, με πνευματικά ελεγχόμενη κατεύθυνση και επιρροή της σκέψης. Τα σύνορα αυτά παραβιάζονται από ανθρώπους οι οποίοι έχουν εξουσία, για την ικανοποίηση των δικών τους αναγκών (πιθανόν ασυνείδητα). Χρησιμοποιούνται άνθρωποι με ανάγκη βοήθειας και άνθρωποι πρόθυμοι σε υποταγή και αφοσίωση. Το αποτέλεσμα είναι πνευματικά τραύματα.

Οι άνθρωποι που κάνουν κακή χρήση του αξιώματός τους, συνήθως έχουν έναν τρόπο ναρκισσισμού, ή τείνουν να κάνουν κάτι μεγαλειώδες για τον Θεό, ώστε πιθανόν να μη μπορούν να αντιληφθούν πόσο πόνο προκαλούν στα θύματά τους.

Το φαινόμενο της πνευματικής κακοποίησης στους χριστιανικούς κύκλους έχει διαφορετική ένταση από χώρο σε χώρο. Υπάρχει μια πλατιά γκάμα από συμπεριφορά κακής μεταχείρισης, με τις μικρότερες συνέπειες, μέχρι στην επίμονη συστηματική κακοποίηση.

Ο ορισμός πρέπει να  χρησιμοποιείται με πολύ σκέψη για αποφυγή κακής χρήσης του ίδιου του ορισμού. Γιατί, αν χρησιμοποιούμε τον ορισμό αυτό σαν σύνθημα για κάθε είδους άσχημη συμπεριφορά σε σχέση με τα διάφορα λειτουργικά αξιώματα, τότε νερώνουμε ένα πραγματικά αληθινό και σοβαρό πρόβλημα. Εκτός από αυτό, μεγάλη ζημιά μπορεί να προκληθεί όταν χωρίς αιτία χρησιμοποιείται ο ορισμός σαν κατηγορία.

Τοξική πίστη  - ή  πίστη πακεταρισμένη σε «πλασματική» συσκευασία.

Πολλά κακομεταχειρισμένα άτομα μπορούν να μιλήσουν για τον καιρό, που στους χριστιανικούς κύκλους τους, έζησαν θετικά πράγματα.

Είχαν σχέση με ανθρώπους που ο χριστιανικός τρόπος ζωής τους, τους έπειθε πραγματικά να εφαρμόσουν αυτό που προσωπικά αναζητούσαν.

Παράλληλα όμως, άρχισαν να γίνονται αισθητές και αντιληπτές και άλλες δυνάμεις. Συχνά πολύ λεπτές. Ευσεβή κηρύγματα μπορεί να γίνουν σιγά σιγά, μέσον για έλεγχο. Κηρύττονται θέματα με τέτοια σημεία βαρύτητας, ώστε να οδηγείται το ανθρώπινο θέλω, στην υποταγή του ηγέτη. Ανισόρροπη ερμηνεία για υποταγή, υπακοή, αφοσίωση ή δέσμευση ως προς τις υποχρεώσεις απέναντι στην εκκλησία και τους εργάτες της χρησιμοποιούνται συχνά.

Ακόμα κι όταν άνθρωποι αντιληφθούν τι συμβαίνει, δεν αντιδρούν, σκεπτόμενοι: Έτσι κι αλλιώς, όλες οι εκκλησίες έχουν ελαττώματα. Πρέπει να είμαι πρόθυμος να συγχωρώ. Καταλαβαίνουν λάθος το μήνυμα της συγχώρησης και το βλέπουν σαν πρόκληση, παραδιδόμενοι αδιάκοπα στην επίμονη συμπεριφορά της κακής μεταχείρισης. Και έτσι, αυτό που στην αρχή φαινόταν θετικό, καταλήγει πλασματικό.

Τυπικές ενδείξεις πνευματικής κακής χρήσης.

Στο κέντρο της πνευματικής κακομεταχείρισης στέκεται πάντα η αντίστροφη παρεμβολή εξουσίας, η οποία δεν αρμόζει σε ανθρώπους. Παίρνει τη θέση που ανήκει μόνο στον Θεό. Παρακάτω έχουμε μερικά παραδείγματα από διαφορετικά συστήματα κακομεταχείρισης:

1. Κατεύθυνση στην συμπεριφορά.

Η «σωστή συμπεριφορά» είναι πιο σημαντική από τον ίδιο τον άνθρωπο και από αυτό που μπορεί να του συμβαίνει. Αγάπη, αποδοχή και σεβασμός κερδίζονται βάση συγκεκριμένων πραγμάτων που κάνεις, ή δεν κάνεις. Ο άνθρωπος δοκιμάζεται βάση των εσωτερικών μέτρων του συστήματος και κρίνεται μέσω αυτών σαν πνευματικός, ή μη πνευματικός.

2. Διαφορετική ερμηνεία βιβλικών ορισμών.

Στα συστήματα αυτά, οι βιβλικοί ορισμοί περιέχουν λεπτολογίες και νέες σημασίες. Π.χ. η λέξη «υποταγή» καταντάει να σημαίνει «υποδούλωση». Εξαναγκάζεσαι να κάνεις αυτό που σου λένε οι πνευματικοί άνθρωποι, και μάλιστα σε περιοχές και τομείς της ζωής σου, όπου μόνο εσύ είσαι υπεύθυνος. Κομμάτια του λόγου του Θεού αποσπώνται από τη συνοχή τους με άλλα, έχοντας στόχο την προώθηση και το τσιμεντάρισμα της θέσης του ηγέτη.

3. Εκλεκτική σκέψη.

Δίνεται έμφαση στην «ιδιαίτερη αποστολή», την οποία έδωσε ο Θεός στον ηγέτη, ή την εκκλησία. Οι αποδείξεις μιλούν φαινομενικά γι’ αυτό, «ότι ο Θεός κάνει κάτι ιδιαίτερο εδώ!» (σημεία και θαυμάσια, πνευματικές επιτυχίες κ.λ.π). Ο «υπόλοιπος κόσμος» δεν μπορεί να καταλάβει ούτε να συμμετέχει σε αυτό το κάλεσμα. Η εγκατάλειψη μιας τέτοιας κοινωνίας περιέχει αυτόματα την απομάκρυνση σου από το θέλημα και την ευλογία του Θεού.

4. Άμετρη επιρροή επάνω στην ιδιωτική ζωή.

Όταν οι γνώμες των ηγετών, οι συμβουλές τους και «οι πνευματικές τους εντυπώσεις» αποκτούν τόση μεγάλη σημασία, ώστε να γίνουν κύρια βάση για τις προσωπικές αποφάσεις της ζωής (χρόνος, χρήματα, επιλογή συντρόφου, οικογένεια, εργασία, υγεία...) πρέπει να προσέξουμε. Και αυτό συμβαίνει συχνά κάτω από τον μανδύα της υποταγής στην πνευματική εξουσία, καθώς παραβλέπεται ότι ο Θεός οδηγεί και καλεί κάθε ένα από τα παιδιά Του σε ωριμότητα, ενηλικίωση και προσωπική εξάρτηση απ' Αυτόν.

5. Απαγόρευση κριτικής στην ηγεσία.

Η ανταλλαγή σκέψεων, ανάμεσα στα μέλη μιας εκκλησίας, για καταστάσεις αναγκαίες, αυτόματα ονομάζεται κουτσομπολιό, αρνητική ομιλία και κριτική. (Και βέβαια υπάρχουν - πίσω από την πλάτη λόγια - χωρίς να είναι επιθυμητές οι εξηγήσεις - δεν εννοούμε εδώ αυτό. Και δεν προωθώ τη βασική συμπεριφορά κριτικής κάποιου πολύξερου απέναντι στην ηγεσία. Έχει να κάνει με την ουσιαστική ελευθερία του ανθρώπου να εξωτερικεύει τη γνώμη του και την αμφιβολία του.)

Όπου άνθρωποι τόλμησαν και με ευθύνη διαπέρασαν τον κλοιό, μιλώντας για αναγκαία πράγματα, υπέστησαν τις ακόλουθες κυρώσεις.

·        Αποδοκιμασία και ντρόπιασμα.

·        Εκφοβισμός και ταπείνωση.

·        Διασυρμός και προδοσία.

Αποκαλούνται προδότες, επαναστάτες, Ιεζάβελ, Αβεσαλώμ, μη πνευματικοί, χωρίς αφοσίωση, ή πιστότητα.

·        Αφαίρεση της εμπιστοσύνης και της ευθύνης.

Μερικές φορές ακούγονται και λόγια κατάρας στη ζωή αυτών των ανθρώπων (θα πεθάνουν τα πρωτότοκά σας!!!).

Άνθρωποι που μιλούν για προβλήματα, αντιμετωπίζονται οι ίδιοι σαν πρόβλημα πλέον.

Συνέπειες της κακής μεταχείρισης.

Τα τραύματα των ανθρώπων είναι βαθιά, είτε ήταν εκτεθειμένοι για μικρό ή μεγαλύτερο χρονικό διάστημα σ’ αυτό το είδος επιρροής στην σκέψη, ή ακόμα κάτω από επίμονη ψυχική πίεση. Πολλοί τρικλίζουν από σύγχυση και δεν είναι σε θέση καν να περιγράψουν τι τους συμβαίνει. Παλεύουν για προσανατολισμό.

Σε χαρακτηριστικές περιπτώσεις μπορείς να τα συγκρίνεις, με συμπτώματα ανθρώπων που απομακρύνονται, από κάποια αίρεση.

Κακώς χειριζόμενα πνευματικά συστήματα δεν τα αναγνωρίζεις από την εξωτερική τους μορφή.

Αδιάφορο λοιπόν το πώς φαίνονται εξωτερικά, άσχετα από την ύπαρξη «βιβλικών διδασκαλιών», ή διδασκαλιών πλάνης, τα αποτελέσματα για τα μέλη είναι τα ίδια εφόσον στους χώρους αυτούς ασκείται η ίδια τακτική.

Μόνο όταν δεις πίσω από το φαινόμενο, στο παρασκήνιο, μπορείς να καταλάβεις το αληθινό πρόσωπο ενός τέτοιου συστήματος το οποίο είναι καλά χτισμένο με ένα «κάλυμμα ευσέβειας».

Πίεση, έλεγχος, χειρισμός του θέλω, κακή μεταχείριση συναισθημάτων, κακή πνευματική μεταχείριση, σύγχυση είναι τα κοινά χαρακτηριστικά ανθρώπων που είναι θύματα των παραπάνω συστημάτων.

Η θεραπεία είναι δυνατή.

Κανένας δεν μπορεί να φανταστεί τι υπάρχει πίσω από αυτή την κατάσταση, αν δεν την έχει ζήσει. Ο δρόμος προς την θεραπεία έχει πολλές όψεις και βασίζεται ουσιαστικά σε μια αληθινή, πραγματική διαδικασία συγχώρησης. Αυτή η αλήθεια συχνά κατανοείται λάθος. Μπορώ να δώσω και να πάρω συγχώρηση μονάχα όταν γνωρίζω τι είναι αναγκαίο γι’ αυτό. Που είμαι εγώ και ο άλλος χρεώστης.

Γιατί έπρεπε ο Αδάμ να δώσει ονόματα στα ζώα του παραδείσου; - Διότι μπορούσε να έχει εξουσία επάνω σε κάτι το οποίο μπορούσε να ονομάσει.

Αυτό ισχύει και εδώ. Μπορούμε να είμαστε σε θέση να συγχωρήσουμε και να ξεχάσουμε, όταν ονομάσουμε ξεκάθαρα αυτό που μας συνέβη. Ακόμα και εκεί που εμείς χρειαζόμαστε συγχώρηση είναι αναγκαίο το ίδιο.

Γι’ αυτή τη διαδικασία, τα πληγωμένα άτομα χρειάζονται χώρο και χρόνο. Χρειάζονται σίγουρο περιβάλλον όπου μπορούν να ανοιχτούν. Φίλους, και υπεύθυνους πνευματικούς συμβούλους.

Άνθρωποι που ζητάνε θεραπεία, χρειάζεται να χαρίσουν στον εαυτό τους κάτι καλό και όμορφο. Να χαρούν με φίλους και να σχεδιάσουν όμορφα πράγματα, που αφήνουν την ψυχή και το σώμα να αναπνεύσει.

Τι μπορούμε να κάνουμε για να υπηρετήσουμε κακομεταχειρισμένους ανθρώπους; Τι τους βοηθάει, και τι όχι;

Μια ατμόσφαιρα κατανόησης βοηθά ένα τέτοιο άτομο. Ακούς - προσπαθείς να καταλάβεις, χωρίς να σχολιάζεις ή να δίνεις γρήγορα συμβουλές. Στηρίζεις και αφήνεις να αντιληφθεί τι του συμβαίνει......λυπάσαι μαζί του ή ακόμα θυμώνεις (γιατί και ο Ιησούς θύμωνε για αυτά που συνέβαιναν στο λαό Του από την κακή  χρήση του νόμου που ασκούσαν οι πνευματικοί ηγέτες του καιρού Του)... βοήθησε το να διατυπώσει, να περιγράψει τι ακριβώς συνέβη, να αντέξει την οργή, τη μανία και τη θλίψη. Να είσαι απλά μαζί του...πηγαίνεις στον Ιησού μαζί του...εκεί αδειάζεις την καρδιά και ακουμπάς τα βάρη.

Για κάποια από αυτά τα άτομα, είναι σημαντικό να μην περιμένεις ότι θα συνδεθούν αμέσως σε μια άλλη εκκλησία. Αυτό που χρειάζονται είναι φιλία και αγάπη.

Τα λόγια «χρειάζεσαι την προστασία μιας εκκλησίας» ακούγονται σαν χλευασμός στα αυτιά του, γιατί η εμπειρία του, του έδειξε κάτι άλλο. Μια εκκλησία θεωρείται προς το παρών σαν μη ασφαλής χώρος γι' αυτό το άτομο.

Μπορεί αυτό να αλλάξει κάποια στιγμή; Πιστεύω ναι. Όμως χρειάζεται χρόνος. Όσο πιο  συγκεκριμένα δουλεύει ένα άτομο την κατάσταση του και όσο το σώμα του Χριστού γίνεται ικανότερο να συμπεριφερθεί ανάλογα σ' αυτές τις καταστάσεις του πόνου και της λύπης, τόσο μεγαλύτερες γίνονται οι δυνατότητες το άτομο αυτό να συνδεθεί σε μια εκκλησία.

Τι κάνουμε για να μην γίνουμε θύτες, ή να παραιτηθούμε από αυτό;

Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο, αυτοί που χειρίζονται λάθος τους ανθρώπους, οι ίδιοι να έχουν υποστεί οποιασδήποτε μορφής κακή μεταχείριση, ή έζησαν πράγματα που έβλαψαν την προσωπικότητά τους.

Το αποτέλεσμα: Σύνδρομο κατωτερότητας, ανασφάλειες, ναρκισσιστικά χαρακτηριστικά και άλλα προβλήματα προσωπικότητας. Τέτοιοι άνθρωποι αντισταθμίζουν τις ανάγκες τους μέσω της λανθασμένης εξάσκησης δύναμης και εξουσίας. Δικαιολογούν τις κινήσεις τους λέγοντας ότι θέλουν να υπηρετούν τον Θεό.

Η πραγματικότητα είναι ότι ο Θεός θέλει να τους αγγίξει και να τους θεραπεύσει.

Σε μερικές περιπτώσεις, είναι απλά αναγκαίο να αναγνωριστούν οι λανθασμένες διδασκαλίες στις οποίες στηρίζεται η κακή χρήση της εξουσίας και να υπάρξει αληθινή μεταστροφή στην καρδιά.

Για ανθρώπους με χαρίσματα και πλατιά επιρροή είναι σημαντικό να μην αποφύγουν την προσωπική θεραπεία και να μην στραφούν έντονα στη διακονία, ώστε να μην υπάρχουν πολλά σχόλια για τη συμπεριφορά τους από άλλους.

Υπάρχει μεγάλο πρόβλημα όταν κάποιος βλέπει την επιτυχία σαν πιστοποίηση ότι όλα είναι εντάξει, και δεν δέχεται ή δεν βλέπει αναγκαία την βοήθεια μέσα από τη διόρθωση μέσα σε έναν τόσο ευαίσθητο τομέα.

Είναι αναγκαίο, ακόμα και για τους πνευματικούς οδηγούς, να επιτρέπουν ανθρώπους άξιους εμπιστοσύνης, να βλέπουν τη ζωή τους, γινόμενοι διαφανείς.

Πιθανόν σε ανθρώπους που δεν έχουν σχέση εξάρτησης από αυτούς.
 

Σίγουρα δεν είναι εύκολο για κάποιον που έχει ένα αξίωμα, και είναι εξοικειωμένος με αυτό που κάνει, να βρει ένα ασφαλές μέρος όπου μπορεί να παραδεχτεί τις αδυναμίες του.

Αλλά υπάρχει σίγουρα αυτός ο ασφαλής χώρος και αξίζει να τον ζητήσεις από τον Θεό με σοβαρότητα. Χώροι όπου λαμβάνεις προσωπική θεραπεία θα έπρεπε να βρίσκονται ψηλά στη λίστα προτεραιοτήτων, στους ανθρώπους που κουβαλούν ευθύνες μέσα στη Βασιλεία του Θεού.(Για αυτό είμαι βαθιά πεπεισμένος, μετά από πολλές δυσκολίες τις οποίες προσωπικά έζησα). Φόβος και υπερηφάνεια δεν πρέπει να μας κρατήσουν πίσω.

Μας εμπιστεύτηκαν άνθρωποι για των οποίων τις ψυχές θα λογοδοτήσουμε στον Θεό μια μέρα (Εβρ.ιγ:17). Και με αυτό δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι επιπόλαια! - Εκτός τούτου ο Θεός θέλει να συναντήσει με την αγάπη Του τον κάθε ένα άνθρωπο προσωπικά.