(2) Αν η αμαρτία του
ανθρώπου φανερώνει πιο καθαρά τη δικαιοσύνη του Θεού, πως μπορεί να είναι
δίκαιη η τιμωρία του αμαρτωλού από το Θεό;
Ρωμ.γ:5 Εάν δε
η αδικία ημών δεικνύη την δικαιοσύνην του Θεού, τι θέλομεν ειπεί; μήπως είναι άδικος
ο Θεός ο επιφέρων την οργήν; ως άνθρωπος λαλώ.
Αυτή η αντίρρηση έχει
την πηγή της στην απάντηση της προηγούμενης ένστασης. Αν η αμαρτία του ανθρώπου
ουσιαστικά δοξάζει ακόμα πιο πολύ το Θεό, μήπως είναι άδικος ο Θεός όταν
καταδικάζει αυτή την αμαρτία;
Αυτή η θέση είναι
τόσο ανούσια και φθάνει στο σημείο της βλασφημίας, που ο Παύλος αισθάνθηκε την
ανάγκη να προσθέσει παρενθετικά «ως άνθρωπος
λαλώ»!
Ρωμ.γ:6 Μη γένοιτο· επειδή πως
θέλει κρίνει ο Θεός τον κόσμον;
Απαντάει ξανά δυναμικά: «Μη γένοιτο»! Το εδάφιο καταρρίπτει αμέσως αυτό το επιχείρημα, γιατί
αν αυτό ήταν αλήθεια, ο Θεός δεν θα μπορούσε να κρίνει τον κόσμο.
Θεωρείται δεδομένο ότι οι αντίπαλοι του Παύλου πιστεύουν
ότι ο Θεός θα κρίνει τον κόσμο στον προσδιορισμένο καιρό και φυσικά η Παλαιά
Διαθήκη διδάσκει πολύ καθαρά αυτή την αλήθεια.
Το επαγωγικό συμπέρασμα της προηγούμενης απάντησης είναι
το εξής: Το γεγονός ότι ο Θεός μπορεί να κάνει να προέλθει καλό από το κακό,
δεν δικαιολογεί τη διάπραξη του κακού. Η αμαρτία είναι αφ’ εαυτής κακιά και από
μόνη της ποτέ δεν μπορεί να οδηγήσει σε κάτι καλό. Παράδειγμα: Τα αδέλφια του
Ιωσήφ τον πούλησαν σκλάβο με αμαρτωλά ελατήρια μίσους, φθόνου και πλεονεξίας. Ο
Θεός όμως μετέτρεψε την παρεπιδημία του Ιωσήφ στην Αίγυπτο σε μέσο σωτηρίας για
την οικογένειά του. Αυτό όμως δεν μετριάζει την ενοχή των αδελφών του! Αν δεν
είχαν αμαρτήσει, ο Θεός και πάλι θα ευλογούσε τον Ιωσήφ και θα απελευθέρωνε την
οικογένειά του. Αν ο Θεός δεν είχε επέμβει, η συνέπειες της αμαρτίας τους θα
ήταν καταστρεπτικές για ολόκληρη την οικογένεια. Ο Θεός έφερε καλό μέσα απ’ όλη
αυτή την κατάσταση, σε πείσμα της αμαρτίας των αδελφών του κι όχι εξαιτίας της
αμαρτίας τους.
Ρωμ.γ:7 Διότι εάν η αλήθεια
του Θεού επερίσσευσε προς δόξαν αυτού διά του εμού ψεύσματος, διά τι πλέον εγώ κρίνομαι
ως αμαρτωλός,
Επαναλαμβάνει την αντίρρηση κάνοντας την προσωπική: «Διότι εάν η αλήθεια του Θεού επερίσσευσε προς δόξαν
αυτού διά του εμού ψεύσματος, διά τι πλέον εγώ κρίνομαι ως αμαρτωλός;». Αν έχω κάνει μια χάρη στο Θεό, γιατί να με τιμωρήσει
γι’ αυτό; Κι αυτό οδηγεί κατ’ ευθείαν στην τελευταία ένσταση.
(3) Γιατί να μην κάνω
κάτι κακό από το οποίο μπορεί να προέλθει καλό;
Ρωμ.γ:8 και καθώς
βλασφημούμεθα και καθώς κηρύττουσί τινές, ότι ημείς λέγομεν, Διά τι να μη πράττωμεν
τα κακά, διά να έλθωσι τα αγαθά; των οποίων η κατάκρισις είναι δικαία.
Αυτή η αντίρρηση
είναι η λογική προέκταση της προηγούμενης, και στηρίζεται στο σκεπτικό ότι ο
σκοπός αγιάζει τα μέσα. Με άλλα λόγια, αν το τελικό αποτέλεσμα είναι καλό, δεν
έχει σημασία αν τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν είναι κακά. Έτσι, αυτή η
ψευδοδιδασκαλία επιτρέπει σε κάποιον να πει ψέματα για κάποιο σοβαρό λόγο ή να
διαστρεβλώσει μια Βιβλική αλήθεια όταν βολεύει σε μια συγκεκριμένη περίπτωση.
Αν η αμαρτία μου φανερώνει τη χάρη του
Θεού, γιατί να μην αμαρτήσω;
Κάποιοι, συκοφαντικά,
ανέφεραν ότι ο Παύλος αναφέρεται σ’ αυτή τη θεωρία και κάποιοι άλλοι
επιβεβαίωναν ότι όντως αυτή είναι η διδασκαλία του. Ίσως κάποιοι εσκεμμένα
διαστρέβλωναν τη διδασκαλία του αποστόλου Παύλου για να τον δυσφημίσουν ενώ
κάποιοι άλλοι τον κατηγορούσαν σαν εξουσία, ενώ στην πραγματικότητα οι ίδιοι
δίδασκαν αυτή τη θεωρία.
Σήμερα, κάποιοι
διαστρέφουν τη διδασκαλία της δικαίωσης δια πίστεως, λέγοντας ότι η χάρις του
Θεού καλύπτει αυτόματα τον «πιστό», ακόμα κι αν αυτός συνεχίζει να ζει μέσα
στην αμαρτία.
Υπάρχουν διδασκαλίες,
που ενθαρρύνουν τους ανθρώπους να μείνουν στις αμαρτίες τους, όπως παράδειγμα
αυτή της «εύκολης πίστης», ότι δηλαδή μπορεί κάποιος να σωθεί πιστεύοντας
διανοητικά, χωρίς μετάνοια και υπακοή στις αρχές του λόγου του Θεού. Μια άλλη
τέτοια διδασκαλία είναι αυτή που λέει «σώθηκες μια φορά, θα είσαι για πάντα
σωσμένος», δηλαδή άνευ όρων αιώνια ασφάλεια σ’ αυτή τη ζωή άσχετά αν μετανοείς
ή όχι από τις συνηθισμένες σου αμαρτίες.
Το εδάφιο Ρωμ.γ:8 «και καθώς
βλασφημούμεθα και καθώς κηρύττουσί τινές, ότι ημείς λέγομεν, Διά τι να μη
πράττωμεν τα κακά, διά να έλθωσι τα αγαθά; των οποίων η κατάκρισις είναι δικαία» αντικρούει τη διδασκαλία ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Ότι αν κάποιος συνεχίζει να αμαρτάνει, αυτό φέρνει περισσότερη δόξα στο Θεό.
Όσοι υποστηρίζουν ότι ο απόστολος Παύλος δίδαξε κάτι τέτοιο, είναι άξιοι να
κατακριθούν ανάλογα.
Το έκτο κεφάλαιο της επιστολής που
εξετάζουμε, ασχολείται περισσότερο με τις επιπτώσεις αυτών των δύο τελευταίων
ενστάσεων.
