Στον κόσμο αυτό υπάρχουν δύο
κατηγορίες ανθρώπων: Οι ικανοποιημένοι και οι ανικανοποίητοι. Σε μια οπό τις
δυο αυτές κατηγόριες ανήκουμε όλοι μας κι αυτό δεν είναι θέμα περιστάσεων αλλά καρδιάς.
Εκείνος που είναι ικανοποιημένος με τα
λίγα, κατέχει στην πραγματικότητα τα πάντα.
Η ικανοποίηση δεν βρίσκεται στον
υλικό πλούτο, αλλά στο αίσθημα της αυτάρκειας.
Στη Φιλιπ.δ:1 επιστολή του ο
απόστολος Παύλος γράφει: «Δεν το λέω αυτό επειδή στερούμαι, γιατί εγώ έμαθα
να αρκούμαι σ' αυτά που έχω».
Ήταν ικανοποιημένος ο απόστολος Παύλος
μ' αυτά που είχε. Το μυστικό βρίσκεται στο να ξέρεις πώς να απολαμβάνεις εκείνα
που έχεις.
Για να είσαι ικανοποιημένος, να
σκέφτεσαι τις ευχάριστες στιγμές που είχες στο παρελθόν, να απολαμβάνεις
εκείνα που έχεις τώρα και να προσβλέπεις στις ευλογίες του Θεού στο μέλλον.
Η έλλειψη ικανοποίησης, η δυστυχία,
είναι η τιμή που πληρώνουμε για την αγνωμοσύνη μας γι' αυτά που έχουμε.
Το φθονερό, ανικανοποίητο πνεύμα του
ανθρώπου, που δεν έχει μάθει να είναι ικανοποιημένος, αποτελεί την ίδια του την
τιμωρία, αφού αυτό βασανίζει το νου και το σώμα του μέρα και νύχτα.
Η ικανοποίηση είναι τόσο κοντά σου και
παίρνει τόση ώρα να τη νιώσεις, όση ώρα χρειάζεται για να αναγνωρίσεις το Χριστό
σαν Σωτήρα και Κύριό σου. Πουθενά αλλού δεν υπάρχει πραγματική ειρήνη ή διαρκής
ικανοποίηση, παρά μόνο στο Χριστό.
Ο λόγος του Θεού μας λέει: «Μέγας δέ
πλουτισμός είναι η ευσέβεια μετά αυταρκείας» (Α΄Τιμ.ς:6). Εσύ, αγαπητέ μας
φίλε, έχεις βρει τη μεγάλη αυτή ικανοποίηση που προσφέρει ο Θεός μόνιμα, στον
καθένα που παραδίνεται σ’ Αυτόν; Μη χάνεις την ευκαιρία. Έλα σ' Αυτόν σήμερα.
