1. Ο υποκριτής μπορεί να είναι επηρεασμένος από το ευαγγέλιο
σε κάθε πτυχή της ζωής του. Μπορεί να φτάσει σε σπουδαία γνώση της αλήθειας του Θεού (Εβρ.ς:4).
Τα συναισθήματά του για τον Χριστό μπορεί να είναι υψηλά (Ματθ.ιγ:20). Μπορεί
ακόμη να νιώσει δραστικές αλλαγές στον εξωτερικό άνθρωπο, όπως ο Φαρισαίος που
προσευχήθηκε, «Ευχαριστώ σοι, Θεέ, ότι
δεν είμαι καθώς οι λοιποί άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και καθώς ούτος
ο τελώνης· νηστεύω δις της εβδομάδος, αποδεκατίζω πάντα όσα έχω»
(Λουκ.ιη:11-12).
2. Ο υποκριτής μπορεί να φαίνεται στους άλλους, σαν να είναι
αληθινός πιστός. Μπορεί να μιλά για το Νόμο και το Ευαγγέλιο (Ψαλμ.ν:16), να
ομολογεί ανοιχτά την αμαρτία του προς ντροπή του (Α’ Σαμ.κς:21), και να
ταπεινώνεται με σάκκο και σποδό (Α’ Βας.κα:27). Μπορεί ακόμη να μελετά προσεκτικά
τι πρέπει να κάνει και να το προσπαθεί (Ης.νη:2), να επιμένει ακόμη και σε
δύσκολους καιρούς, να δίνει τα υπάρχοντά του στον Θεό και τους αγίους, ή ακόμη να
δώσει το σώμα του για να καφτεί (Α’ Κορ.ιγ:3).
3. Ο υποκριτής μπορεί να προχωρήσει πολύ πιο μπροστά από τη συνηθισμένη
χάρη του Θεού. Μπορεί να βρεθεί κάτω από μεγάλη καταδίκη αμαρτίας, όπως ακριβώς
έκανε ο Ιούδας (Ματθ.κζ:3-5). Μπορεί να τρέμει το λόγο του Θεού, όπως έκανε ο
Φήλικας (Πράξ.κδ:25), να χαίρεται που έχει δεχτεί την αλήθεια (Ματθ.ιγ:20), και
να έχει πολλές εμπειρίες της επουράνιας δωρεάς (Εβρ.ς:4).
4. O υποκριτής μπορεί να έχει κάποια χαρακτηριστικά πολύ παρόμοια
με αυτά της χάρης του Αγίου Πνεύματος. Μπορεί να έχει ένα είδος πίστης, όπως ο Σίμων
ο μάγος που «και αυτός επίστευσε, και
βαπτισθείς έμενε πάντοτε μετά του Φιλίππου» (Πράξ.η:13) αλλά στη συνέχεια
αποδείχτηκε ότι η καρδιά του δεν ήταν ευθεία ενώπιον του Θεού. Μπορεί να έχει ένα
είδος νόμιμης και φαινομενικά σωστής μετάνοιας που μοιάζει πολύ με την αληθινή
μετάνοια (Μαλαχ.γ:14). Μπορεί να έχει μεγάλο φόβο Θεού, όπως ο Βαλαάμ (Αριθ.κβ:18).
Μπορεί να έχει εμπειρίες ελπίδας (Ιώβ η:13). Μπορεί επίσης να έχει κάποια
αγάπη, όπως ο Ηρώδης είχε στον Ιωάννη (Μάρκ.ς:26).
5. Ένας υποκριτής μπορεί ακόμη να έχει θαυμαστές εμπειρίες
με το Θεό. Μπορεί να έχει «γευθεί την επουράνια δωρεά» και να έχει γίνει «μέτοχος
του Αγίου Πνεύματος», να «έχει γευθεί τον καλό λόγο του Θεού και τις δυνάμεις
του μέλλοντος αιώνος» (Εβρ.ς:4,5) και ακόμα να μην είναι πραγματικός πιστός.
Ποια είναι λοιπόν τα σημάδια ενός αληθινού πιστού; Πώς μπορούμε
να διακρίνουμε τη γνήσια μεταστροφή από την ψεύτικη; Θα δούμε πέντε σημάδια του
αληθινού πιστού που δεν μπορεί να τα έχει ο υποκριτής.
1. Η καρδιά του αληθινού πιστού αλλάζει «πάσας τας ημέρας».
Ιερ.λβ:39 και θέλω δώσει εις αυτούς καρδίαν μίαν και
οδόν μίαν, διά να με φοβώνται πάσας τας ημέρας
Ο χαρακτήρας του υποκριτή ποτέ δεν αλλάζει. Θέλει το Χριστό
για ό, τι καλό μπορεί να του κάνει στον κόσμο αυτό. Αλλά η καρδιά του αληθινού
πιστού αγαπά τον Χριστό σαν τον θησαυρό που ικανοποιεί αυτή τη ζωή αλλά και τη
μέλλουσα.
2. Η αλλαγμένη ζωή του αληθινού πιστού, προέρχεται από μια
καρδιά αγάπης για τον Χριστό. Οι υποκριτές μπορούν να ρυθμίσουν την εξωτερική
τους συμπεριφορά για να βλέπονται από τους ανθρώπους, να ησυχάσουν την
ταραγμένη συνείδησή τους, ή να φυλαχτούν από τις συνέπειες των αμαρτιών τους.
Αλλά οι αληθινοί πιστοί αγαπούν τον Χριστό και τηρούν τις εντολές Του για χάρη Του,
για να Τον υπηρετήσουν και να Τον γνωρίσουν και να φέρουν δόξα στο όνομά Του (Ψαλμ.ριθ:6).
3. Ένας αληθινός πιστός εκζητά τον Χριστό και τη Βασιλεία Του
πρώτα και πάνω από οτιδήποτε άλλο. Αυτό είναι το μόνο που χρειάζεται: η φιλία
και η κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού. Αλλά αυτό δεν είναι ποτέ η μοναδική
ικανοποίηση της καρδιάς του υποκριτή. Οι αληθινοί πιστοί, από την άλλη μεριά, πιστεύουν
ότι «ενός είναι χρεία» και αυτή η
μερίδα «δεν θέλει αφαιρεθή απ' αυτών»
Λουκ.ι:42.
4. Ένας αληθινός πιστός, υποτάσσεται στη δικαιοσύνη του
Θεού. Εγκαταλείπει κάθε ελπίδα στον εαυτό του και τη δικαιοσύνη του, και
στηρίζεται εξολοκλήρου στη δικαιοσύνη του Χριστού για την αποδοχή του ενώπιον
του Θεού. Ο αληθινός πιστός αναπαύεται στον Χριστό και Αυτόν μόνο σαν Σωτήρα
του. Οι υποκριτές δεν το κάνουμε αυτό (Ρωμ.ι:3). Εξαρτώνται, σε κάποιο βαθμό,
από τη δική τους δικαιοσύνη.
5. Ο αληθινός πιστός έχει τα τρία μεγάλα χαρακτηριστικά του
γνήσιου Χριστιανισμού:
1. Μια σπασμένη καρδιά. Έχει αδειάσει από δική τη
δική του δικαιοσύνη και αισθάνεται ότι έχει ανάγκη (Λουκ.ιθ:10).
2. Δέχεται τον Ιησού Χριστό σαν το μόνο θησαυρό και
κόσμημα που μπορεί να πλουτίσει και να ικανοποιήσει (Ματθ.ιγ:44).
3. Ειλικρινά αποδέχεται το ζυγό του Χριστού χωρίς
εξαίρεση, κρίνοντας ότι η εντολή Του είναι «αγία
και δικαία και αγαθή» (Ρωμ.ζ:12).
Ο Υποκριτής δεν κάνει τέτοια πράγματα.
