Η παραβολή των εργατών στον αμπελώνα

Εισαγωγή

Η χάρη είναι το κεντρικό θέμα αυτής της παραβολής.

Σε αυτή, συναντάμε μια ομάδα εργατών των οποίων ο κύριος δεν ήταν πολύ ικανοποιημένος (Ματθ.κ:13 η λέξη «φίλος» χρησιμοποιείται ειρωνικά) επειδή απέτυχαν να προσδιορίσουν τη χάρη που τους εξέφρασε.

Ο δε αποκριθείς είπε προς ένα εξ αυτών· Φίλε, δεν σε αδικώ· δεν συνεφώνησας εν δηνάριον μετ' εμού;

Χάρις

Ο άνθρωπος είναι αδύνατον να ξεχρεώσει το χρέος του απέναντι στον Θεό.

Ό, τι κάνουμε είναι αναγνώριση αυτού του γεγονότος και ευγνωμοσύνη απέναντι στον Θεό.

Ρωμ.α:14 Χρεώστης είμαι προς Ελληνάς τε και βαρβάρους, σοφούς τε και ασόφους·

χάριν και δόξαν θέλει δώσει ο Κύριος

Όταν ασχολούμαστε με τα παιδιά του Αδάμ και της Εύας, τον Κάιν και τον Άβελ, συνήθως μιλάμε πιο πολύ για τον Κάιν και δεν παρατηρούμε τη ζωή του Άβελ.

Οι γιοι του Κάιν χρησιμοποίησαν τη γνώση και τη δύναμή τους με τη μάταιη ελπίδα να καλυτερέψουν τον κόσμο.

Ο Ενώχ, είχε βρει ένα καλύτερο κόσμο!

Βέβαια, ζώντας έτσι, κινδυνεύεις και εύκολα κατηγορείσαι σαν «υπερβολικός» ή «αδρανής»!

θέλεις ενθυμείσθαι

Δευτ.η:1,2 Πάσας τας εντολάς, τας οποίας εγώ προστάζω εις σε σήμερον, θέλετε προσέχει να εκτελήτε, διά να ζήτε και να πληθυνθήτε και διά να εισέλθητε και κληρονομήσητε την γην, την οποίαν ώμοσεν ο Κύριος προς τους πατέρας σας. Και θέλεις ενθυμείσθαι πάσαν την οδόν, εις την οποίαν σε ώδήγησε Κύριος ο Θεός σου τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη εν τη ερήμω, διά να σε ταπεινώση, να σε δοκιμάση, διά να γνωρίση τα εν τη καρδία σου, εάν θέλης φυλάξει τας εντολάς αυτού, ή ουχί.

Η κρίση (δικαιοσύνη) του Θεού

Όλοι πρέπει να καταλάβουμε ότι θα δώσουμε λόγο στο Θεό για τις σκέψεις μας, τα λόγια μας και τις πράξεις μας.

Πρέπει να θερίσουμε ό,τι σπείραμε.

Εκκλ.ιβ:14 Διότι ο Θεός θέλει φέρει εις κρίσιν παν έργον και παν κρυπτόν, είτε αγαθόν είτε πονηρόν.

Εβρ.ς:2 της διδαχής των βαπτισμών και της επιθέσεως των χειρών, και της αναστάσεως των νεκρών και της κρίσεως της αιωνίου.

ΕΞΟΔΟΣ Κεφ.ιθ & κ

 

Ο Ισραήλ στο Σινά.

 

Μετά απ’ αυτό το σύντομο τρίμηνο ταξίδι, οι Ισραηλίτες φτάνουν στο όρος Σινά, όπου για ένα χρόνο ο Θεός θα τους δώσει οδηγίες. Ο Μωυσής βρίσκεται σε στενή επαφή με τον Κύριο, γιατί εδώ εκπληρώνεται η υπόσχεση που του είχε δώσει προφητικά ο Κύριος (Έξ.γ:1-12).

Αγώνας Δρόμου

 

Γένεση κθ:31 - λ:24

Τι αξία έχει ένα όνομα; Τι σημασία μπορεί να έχει αν σε λένε Πέτρο ή  Φίλιππο, Ελένη ή Μαρία; Σήμερα καμία.

Εκείνη την εποχή, το όνομα που δινόταν δήλωνε κάτι για το παιδί που γεννιόταν. Το όνομα αναφερόταν σε κάποιο χαρακτηριστικό του χαρακτήρα του, ή σε κάποιο περιστατικό, που σχετιζόταν με τη γέννα του. Το όνομα Ισμαήλ, σημαίνει «ο Θεός ακούει». Το όνομα «Αδάμ» είναι παρμένο από την λέξη χώμα, «αδαμά».

Γι’ αυτό, ο κατάλογος των ονομάτων που δίνονται στα παιδιά του Ιακώβ από τη Λεία και τη Ραχήλ, αποκαλύπτει το πως σκέφτονταν αυτές οι γυναίκες. Αποκαλύπτει το τι συνέβαινε μέσα στην οικογένεια του Ιακώβ.

Η σκανδαλώδης χάρη

 

Δευτ.λ

 

Η θεολογία του βιβλίου του Δευτερονομίου με έναν τίτλο, που πιστεύω ότι συνοψίζει το μήνυμα του βιβλίου, είναι: «Χάρη στο τέλος!»

Στο τέλος των άκαρπων και ατελέσφορων ανθρώπινων προσπαθειών, η χάρη του Θεού. Στο τέλος της επιδίωξης του ανθρώπου, η χάρη του Θεού. Γιατί όμως μιλάμε για χάρη σ’ ένα βιβλίο με τον τίτλο «Δευτερονόμιο»; Σ’ ένα βιβλίο που μιλά για τον νόμο, που παρά την πρώτη αποτυχία επιμένει και επανέρχεται για δεύτερη φορά;

Ο Θεός δίνει τον Νόμο Του, τις εντολές Του στον λαό Ισραήλ. Ο λαός Ισραήλ αποτυγχάνει να κρατήσει τον Νόμο του Θεού. Ο Θεός τον καλεί ξανά σε υπακοή. Πώς; Η λύση που ο Θεός στο τέλος προτείνει δεν είναι: «κοιτάξτε, σας δίνω μια ακόμη ευκαιρία προσπαθήστε τώρα περισσότερο από πριν». «Βάλτε τα δυνατά σας».

«ΑΡΚΕΙ ΕΙΣ ΣΕ Η ΧΑΡΙΣ ΜΟΥ»

Ένα μυστήριο είναι το ταξίδι που ο απόστολος Παύλος μας λέει πως έκαμε, στην Β΄ Κορ.ιβ:1-10. "Γνωρίζω άνθρωπον εν Χριστώ προ ετών δεκατεσσάρων, είτε εντός του σώματος δεν εξεύρω, είτε εκτός του σώματος δεν εξεύρω, ο Θεός εξεύρει, ότι ηρπάγη ο τοιούτος έως τρίτου ουρανού... ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν ανεκλάλητα λόγια τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήση" (εδ.2-4).

ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ - ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Θέλω να ξεκινήσω με μερικές απλές καθημερινές διαπιστώσεις:

Ας απαντήσουμε ειλικρινά, υπάρχει κανείς που τηρεί ευλαβικά τον ΚΟΚ, που σέβεται τα όρια ταχύτητας, που δεν έχει παρκάρει παράνομα, που δεν πετάει τα χρησιμοποιημένα εισιτήρια, που δεν έχει πετάξει ένα χαρτί στο δρόμο, που ζητάει πάντα απόδειξη;

Υπάρχει κανείς που δεν έχει πάρει ποτέ από το γραφείο που δουλεύει ένα μολύβι για να το πάει σπίτι του, που δεν έχει κάνει προσωπικό τηλεφώνημα, που δεν έχει σερφάρει στο διαδίκτυο, που δεν έχει πάρει τη σειρά άλλου;

Η αλήθεια είναι σκληρή: όλοι είμαστε υπόλογοι.

Προσέξτε τις διδασκαλίες της υπερ-χάρης

Αν δεν έχεις ακούσει το όνομα «υπερ-χάρη», μάλλον έχεις ακούσει μερικά από τα λάθη αυτής της διδασκαλίας.

Είναι η διδασκαλία του «να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου» με τις παρακάτω πεποιθήσεις: (1)

1. Ο Θεός συγχωρεί τις αμαρτίες μου από το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, έτσι εγώ δεν χρειάζεται να μετανοήσω.

2. Όταν ο Θεός με κοιτάζει, βλέπει τη δικαιοσύνη του Χριστού, όχι τις δικές μου αμαρτίες.

Ευχαριστία για τη θεία χάρη

Ό,τι κι αν σου στέλνει ο Θεός, να το δέχεσαι με υπομονή και χαρά. Οι κοσμικές υποσχέσεις είναι ψεύτικες.

ΓΙΑΤΙ επιθυμείς μόνο την ανάπαυση, αφού έχεις γεννηθεί για να εργάζεσαι;

Να ετοιμάζεις μάλλον τον εαυτό σου για την υπομονή, παρά για την απόλαυση. Να είσαι έτοιμος μάλλον να βαστάζεις το σταυρό σου, παρά να χαίρεσαι.

Ποιος αλήθεια είναι εκείνος που δεν θα ήθελε να απολαμβάνει συνεχώς παρηγοριά και χαρά, και να την διατηρεί πάντοτε; Γιατί η ανακούφιση και η παρηγοριά που προέρχεται από τον Θεό είναι απείρως ανώτερη απ’ τις χαρές και τα θέλγητρα του κόσμου.

H απελπισία

Χρειάζεται υπομονή μεγάλη, όταν ο Κύριος αποσύρει τη χάρη Του, για να σε παιδαγωγήσει.

ΕΥΚΟΛΟ είναι να περιφρονείς την ανθρώπινη παρηγοριά όταν έχεις την θεία.

Είναι όμως κατόρθωμα μέγα, όταν δεν έχεις ούτε την θεία ούτε την ανθρώπινη παρηγοριά, να υποφέρεις προς δόξα Θεού και μάλιστα με χαρά, παρά την ερήμωση της καρδιάς σου, και να μη ζητάς ούτε να επιδιώκεις τίποτε για τον εαυτό σου.

Το Ευαγγέλιο στην προς Γαλάτας: δια της χάριτος μόνο

Γιατί πρέπει να μελετούμε την επιστολή προς Γαλάτες;

Η ανθρώπινη καρδιά λαχταρά τη σωτηρία. Αν και είμαστε καλοί στο να καταστέλλουμε αυτή την επιθυμία με το άνετο σπίτι μας, την καλή θέση εργασίας και τις ευχάριστες δραστηριότητες μας, σε στιγμές που είμαστε περισσότερο ειλικρινείς, αναγνωρίζουμε ότι τα πράγματα δεν είναι σωστά. Η ζωή δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Αυτό είναι πάντα το δίλημμα της ανθρωπότητας. Στην ιστορία του κόσμου, οι άνθρωποι πάντα με λυγισμένα γόνατα και υψωμένα χέρια, προσπαθούν να επικαλεστούν, να κατευνάσουν και να ικανοποιήσουν όποιον και ό, τι θεωρούν Θεό.

Χάρις

Ο άνθρωπος είναι αδύνατον να ξεχρεώσει το χρέος του απέναντι στον Θεό.

Ό, τι κάνουμε είναι αναγνώριση αυτού του γεγονότος και ευγνωμοσύνη απέναντι στον Θεό.

Ρωμ.α:14 Χρεώστης είμαι προς Ελληνάς τε και βαρβάρους, σοφούς τε και ασόφους·

Α΄Κορ.θ:16 Διότι εάν κηρύττω το ευαγγέλιον, δεν είναι εις εμέ καύχημα· επειδή ανάγκη επίκειται εις εμέ· ουαί δε είναι εις εμέ εάν δεν κηρύττω·

ΣΩΤΗΡΙΑ:

Εφεσ.β:8-9 Διότι κατά χάριν είσθε σεσωσμένοι διά της πίστεως· και τούτο δεν είναι από σας, Θεού το δώρον· ουχί εξ έργων, διά να μη καυχηθή τις.      

«ΤΙ ΔΥΝΑΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΚΑΜΕΙ»

Η έκφραση είναι παρμένη από τον Ησαΐα ε:4, όπου ο Θεός απορεί για την ακαρπία του Ισραήλ και ρωτά - «τι ήτο δυνατόν να κάμω έτι εις τον αμπελώνα μου και δεν έκαμον εις αυτόν;». Σ' αυτή τη μελέτη ας δούμε - «τι δύναται ο Θεός να κάμει» για μας, σε μας και με μας. Είναι, όπως θα δούμε, τρεις χώροι, στους οποίους ο Θεός μπορεί να κάνει θαυμάσια. Μ’ ένα βέβαια βασικό όρο. Ότι εμείς θα το θελήσουμε και πιστεύοντάς Τον, θα Τον αφήσουμε να ξεδιπλώσει όλο το θαυμαστό Του σχέδιο για μας, σε μας και με μας. Ας δούμε:

«ΑΡΚΕΙ ΕΙΣ ΣΕ Η ΧΑΡΙΣ ΜΟΥ»

Ένα μυστήριο είναι το ταξίδι που ο απόστολος Παύλος μας λέει πως έκαμε, στην Β΄ Κορ.ιβ:1-10. "Γνωρίζω άνθρωπον εν Χριστώ προ ετών δεκατεσσάρων, είτε εντός του σώματος δεν εξεύρω, είτε εκτός του σώματος δεν εξεύρω, ο Θεός εξεύρει, ότι ηρπάγη ο τοιούτος έως τρίτου ουρανού... ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν ανεκλάλητα λόγια τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήση" (εδ.2-4).

Συνεχίζοντας μας λέει πως αμέσως μετά βρέθηκε από ψηλά χαμηλά και δεμένος σφιχτά μ' έναν "σκόλοπα" που του έστειλε ο Θεός, κι ο οποίος, όπως αυτός τον ερμήνευσε, ήταν μια σκληρή παιδαγωγική του Θεού επάνω του. Μας λέει: "Και δια να μη υπεραίρομαι δια την υπερβολήν των αποκαλύψεων μοι εδόθη σκόλοψ εις την σάρκα, άγγελος Σατάν δια να με ραπίζη δια να μη υπεραίρωμαι" (εδ.7).

ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Θέλω να ξεκινήσω με μερικές απλές καθημερινές διαπιστώσεις:

Ας απαντήσουμε ειλικρινά, υπάρχει κανείς που τηρεί ευλαβικά τον ΚΟΚ, που σέβεται τα όρια ταχύτητας, που δεν έχει παρκάρει παράνομα, που δεν πετάει κάτω τα χρησιμοποιημένα εισιτήρια, που δεν έχει πετάξει ένα χαρτί στο δρόμο, που ζητάει πάντα απόδειξη;

Υπάρχει κανείς που δεν έχει πάρει ποτέ από το γραφείο που δουλεύει ένα μολύβι για να το πάει σπίτι του, που δεν έχει κάνει προσωπικό τηλεφώνημα, που δεν έχει σερφάρει στο διαδίκτυο, που δεν έχει πάρει τη σειρά άλλου;

Η αλήθεια είναι σκληρή: όλοι είμαστε εγκληματίες.

ΕΞΟΔΟΣ - κ

 

Είναι πολύ σημαντικό να καταλάβει κανείς τον αληθινό χαρακτήρα και το αντικείμενο του ηθικού νόμου, όπως παρουσιάζεται σ’ αυτό το κεφάλαιο. Οι άνθρωποι έχουν την τάση να συγχέουν τις αρχές του νόμου με τις αρχές της χάρης, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να καταλάβουν σωστά ούτε το νόμο ούτε τη χάρη.

Αποστερούν το νόμο από το σοβαρό και άκαμπτο μεγαλείο του και τη χάρη από τα θεία χαρακτηριστικά της. Το αποτέλεσμα είναι οι απαιτήσεις του Θεού να παραμένουν χωρίς απάντηση, αλλά και οι μεγάλες ανάγκες του αμαρτωλού να μένουν ανικανοποίητες.

Ο νόμος είναι η έκφραση αυτού που ο άνθρωπος όφειλε να είναι, ενώ η χάρη φανερώνει αυτό που ο Θεός είναι.

Αν οι δέκα εντολές είναι η έκφραση της σκέψης του Θεού, δικαιολογημένα θα ρωτήσει κάποιος: δεν υπάρχει στη σκέψη του Θεού τίποτε άλλο εκτός από «Μη κάμεις» και «Κάμε»; Δεν υπάρχει καθόλου χάρις, έλεος, αγαθότητα; Στο χαρακτήρα του Θεού υπάρχουν μόνο άκαμπτες απαιτήσεις και απαγορεύσεις; Αν είναι έτσι, τότε πρέπει να λέμε ότι ο Θεός είναι νόμος κι όχι ότι «Ο Θεός είναι αγάπη».