Ένα μυστήριο
είναι το ταξίδι που ο απόστολος Παύλος μας λέει πως έκαμε, στην Β΄ Κορ.ιβ:1-10.
"Γνωρίζω άνθρωπον εν Χριστώ προ ετών δεκατεσσάρων, είτε εντός του
σώματος δεν εξεύρω, είτε εκτός του σώματος δεν εξεύρω, ο Θεός εξεύρει, ότι
ηρπάγη ο τοιούτος έως τρίτου ουρανού... ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον και
ήκουσεν ανεκλάλητα λόγια τα οποία δεν συγχωρείται εις άνθρωπον να λαλήση"
(εδ.2-4).
Συνεχίζοντας
μας λέει πως αμέσως μετά βρέθηκε από ψηλά χαμηλά και δεμένος σφιχτά μ' έναν
"σκόλοπα" που του έστειλε ο Θεός, κι ο οποίος, όπως αυτός τον
ερμήνευσε, ήταν μια σκληρή παιδαγωγική του Θεού επάνω του. Μας λέει: "Και
δια να μη υπεραίρομαι δια την υπερβολήν των αποκαλύψεων μοι εδόθη σκόλοψ εις
την σάρκα, άγγελος Σατάν δια να με ραπίζη δια να μη υπεραίρωμαι"
(εδ.7).
Αλλά κι ένα
τρίτο μέρος του ταξιδιού του αυτού ήταν η πορεία της υπόλοιπης ζωής του με
παρέα το σκόλοπα. Μ' αυτόν θα διδασκόταν κάθε μέρα και περισσότερο, πως η χάρις
του Χριστού που τον έσωσε, θα τον διατηρούσε κιόλας πιστό μέχρι τέλους, ήταν
"αρκετή" γι' αυτόν. Να πώς το λέει: "Περί τούτου τρις
παρεκάλεσα τον Κύριο δια να απομακρυνθή απ' εμού, και μοι είπεν: Αρκεί εις σε η
χάρις μου· διότι η
δύναμίς μου εν αδυναμία δεικνύεται τελεία" (εδ.8-9).
Μια τριπλή
δοκιμασία ήταν το τριμερές τούτο ταξίδι για τον απ. Παύλο. Αλλά σε παρόμοια
τριπλή δοκιμασία μπαίνει και κάθε Χριστιανός στον οποίο δίδονται ειδικές
επισκέψεις του Θεού, όπως είναι οι πληρώσεις με το Πνεύμα, κάποιοι θρίαμβοι
πίστης, ή κάποια πλούσια καρποφορία στη διακονία. Τούτο τον τρόπο διάλεξε ο
Θεός για να διατηρεί τα τέκνα Του πιστά και για να τα χρησιμοποιεί να
ευλογούνται άλλοι μέσω αυτών.
Η πρώτη
δοκιμασία είναι εκείνη του θαυμασμού, όταν γευόμαστε κάποιες σπάνιες εμπειρίες,
σαν αυτές που ήδη αναφέραμε. Η ψυχή εκπλήσσεται, θαμπώνεται από αυτό που
αντικρίζει, απ' αυτό που βιώνει. Ο Παύλος, ούτε λίγο ούτε πολύ, απότομα και
ανεξήγητα βρέθηκε στον παράδεισο του Θεού κι είδε κι άκουσε πράγματα που δε θα
'βρισκε λόγια, αλλά ούτε κι αν έβρισκε του επιτρεπόταν να τα πει. Εκεί του
αποκαλύφθηκε το μυστήριο της Εκκλησίας, εκεί έστω κι υποτυπωδώς βρέθηκε
τυλιγμένος στις ομορφιές του ουρανού, κι από κει πολύ πιθανόν να είδε από κάτω
του την κόλαση και το τι οι ψυχές των ασεβών υποφέρουν. Έτσι με πολύ θερμότερο
ζήλο, όταν θα γύριζε απ' το ταξίδι του αυτό, θα κήρυττε για τα πλούτη της χάρης
που περιμένουν στον ουρανό, εκείνους που δέχονται τη σωτηρία του Χριστού και με
βαθύτερο πόνο θα μιλούσε για τα βάσανα που περιμένουν εκείνους που στο διάστημα
της εδώ ζωής τους αρνούνται τον Χριστό.
Όμως, σε
τούτη δω τη δοκιμασία του θαυμασμού, υπάρχει πάντα και ο μεγάλος κίνδυνος του
κομπασμού για τον Χριστιανό. Η φύση μας τόσο εύκολα που υπερηφανεύεται! "Στο
νόμο του Θεού δεν υποτάσσεται, αλλ' ουδέ δύναται" (Ρωμ.η:7). Το μόνο,
όμως, που μπορεί να την υποτάξει είναι "ο νόμος του Πνεύματος της ζωής
εν Χριστώ Ιησού", ο οποίος ισχύει εάν και εφόσον ο Χριστιανός είναι
πλήρως παραχωρημένος στον Κύριο. Κάτι όχι τόσο συχνό ούτε και διαρκές στην
πείρα μας, γι' αυτό και η ανάγκη κάποιου σκόλοπα που θα φέρνει την ισορροπία.
Η δεύτερη
δοκιμασία είναι κείνη του ανεξήγητου, του μυστηριώδους δηλαδή, όταν, μετά την
κάποια απολαυστική κι ένδοξη εμπειρία, κατέλθουμε απότομα και βρεθούμε
βυθισμένοι σε μια οδυνηρή κι επαχθή εμπειρία, σε κάποιο "σκόλοπα"
κατά τη γλώσσα του κειμένου μας, από ανεξήγητους τουλάχιστον προς το παρόν
λόγους. Λέμε στην προσευχή μας: "Κύριε, τι συμβαίνει; Πώς βρέθηκα από τόσο
ψηλά τόσο χαμηλά; Γιατί; Ανάμεσα στ' άλλα υποφέρω, πονάω, αγωνιώ". Μια
αρρώστια, μια οικογενειακή στενοχώρια, μια ανεργία, μια πυρκαγιά, ένα
αυτοκινητιστικό δυστύχημα ή κάτι άλλο, κάποιο πρωινό χτυπάει την πόρτα μας και
μάλιστα πολλές φορές αυτό το κάτι παραμένει αθεράπευτο στην υπόλοιπη ζωή μας.
Φαντάζομαι
τον Παύλο στις προσευχές του, μέσα σ' αυτή τη δοκιμασία του "σκόλοπα"
που όπως υποστηρίζεται από Βιβλικά δεδομένα ήταν πιθανόν μια αρρώστια των
ματιών. "Κύριε, ο σκόλοπας τούτος μ' εμποδίζει να γράψω επιστολές στις
Εκκλησίες κι άνετα να κηρύττω. Με παρουσιάζει στους ακροατές μου μ' ένα απεχθές
πρόσωπο. Μ' εμποδίζει να ταξιδεύω, ακόμα και ν' αντιμετωπίζω εύκολα τις φυσικές
μου ανάγκες. Κύριε, απομάκρυνέ τον σε παρακαλώ". Όμως, και στην πρώτη και
στη δεύτερη και στην τρίτη αίτησή του ήταν τελεσίδικα οριστική η απάντηση του
Κυρίου: "Αρκεί εις σε η χάρις μου", με την επεξήγηση: "διότι
η δύναμίς μου στην αδυναμία δεικνύεται τελεία".
Ο Παύλος
ονομάζει το σκόλοπά του "άγγελο Σατάν που τον εράπιζε" (εδ.7), πράγμα
που δείχνει πως τα ραπίσματα που δεχόταν απ' αυτόν, συνοδεύονταν με διαρκή
πειράγματα του εχθρού, μηνύματα δηλαδή που θα τον έφερναν στον κίνδυνο να
υποπέσει σε τρομερή αμηχανία, για να οδηγηθεί είτε σε ολιγοπιστία ίσως και σε
παράπονο.
Η τρίτη
δοκιμασία στην οποία υποβλήθηκε ο Παύλος ήταν εκείνη της μονοτονίας. Αυτή ήταν
και είναι για όλους μας η σκληρότερη όλων. Μοιάζει με μύλο, πάνω στον οποίο
είσαι δεμένος κι αδιάλειπτα γυρίζεις μαζί του, χωρίς να μπορείς να κάμεις
αλλιώς. Μονοτονία φέρνει πάνω στο σώμα του αδιάκοπα το σκόλοπα, με τον κίνδυνο
της ανίας, αλλά συγχρόνως και με τη μέγιστη των ευλογιών, να μαθαίνει κάθε μέρα
και καλύτερα πως κάτι που του είναι αρκετό για όλα και για πάντα είναι η χάρη
του Κυρίου. Κι αυτό θα το βίωνε με βάση της συναίσθηση της τέλειας αδυναμίας
του -να είναι και να κάνει κάτι για τον Κύριο. Έτσι ο Κύριος, στη συναίσθηση
αυτή του Παύλου θα 'δειχνε την τέλεια δική Του δύναμη (εδ.9).
Ο Κύριος σαν
άνθρωπος πειραματίστηκε και τις τρεις αυτές δοκιμασίες. "Επειράσθη κατά
πάντα" διαβάζουμε στην Εβρ.β:18. Και στις τρεις θριάμβευσε για λογαριασμό
μας, ώστε για όλα η χάρη Του για μας να 'ναι πάντα αρκετή και να πλεονάζει
μάλιστα, η δε τριπλή απειλή που συνοδεύει τις δοκιμασίες να μεταβάλλεται σ'
έναν τριπλό θρίαμβο.
Η πλήρης
επιτυχία και η πλούσια καρποφορία της πνευματικής μας ζωής εναπόκεινται στον
διαρκώς αυξανόμενο βαθμό της πίστης μας και της υπακοής μας στον λατρευτό μας
Κύριο, τον Ιησού Χριστό, κι όταν ακόμα αυτή πορεύεται μ' έναν σκόλοπα μ' όλες
τις απειλές του.
