Οι αρχές αυτές του αγιασμού έχουν
αναφερθεί πολύ στο παρελθόν δια μέσου των αιώνων μέσα στην ιστορία. Οι
περισσότερες, αν όχι όλες, έχουν διδαχθεί από τους πατέρες του δεύτερου και
τρίτου αιώνα, διάφορες ομάδες του Μεσαίωνα, Θρησκόληπτους, Καλβινιστές,
Πουριτανούς, Μεθοδιστές, Εκκλησίες Αγιασμού, και Πεντηκοστιανούς. Η αλλαγή των
πολιτισμών έχει κάνει αρκετούς από αυτούς τους πνευματικούς κληρονόμους αυτών
των ομάδων να εγκαταλείψουν πολλές απ’ αυτές τις διδασκαλίες. Πόσο όμως πρέπει
ο πολιτισμός να επιδρά στα κριτήρια του αγιασμού; Πρέπει να αναφέρουμε αρκετές
αλήθειες για να απαντήσουμε στην ερώτηση αυτή.
1.
Ο ηθικός νόμος του Θεού δεν αλλάζει.
Η φύση του Θεού δεν αλλάζει, και
για αυτό το λόγο οι ηθικοί νόμοι που βασίζονται στην αγιότητα του Θεού
παραμένουν ανάλλαχτοι σε όλους τους καιρούς, τόπους, πολιτισμούς, και
περιστάσεις. Ο Θεός κατήργησε τους τύπους της Παλαιάς Διαθήκης καθώς και τον
τελετουργικό νόμο - όπως διαιτολογικούς νόμους, αιματηρές θυσίες, το Σάββατο,
και τις εορτές - αλλά ποτέ δεν κατήργησε τον ηθικό νόμο.
2.
Οι Βιβλικές αρχές δεν αλλάζουν.
Η Βίβλος είναι ο θεόπνευστος,
αλάνθαστος, αυθεντικός λόγος του Θεού. Είναι η αλήθεια και η αλήθεια είναι
απόλυτη, αμετάβλητη και ακλόνητη.
3.
Ο Θεός έχει αποκαλύψει προοδευτικά την αλήθεια από την Παλαιά στην
Καινή Διαθήκη.
Η Καινή Διαθήκη δεν αντιφάσκει με
την Παλαιά διαθήκη, αλλά ξεδιπλώνει το θέλημα του Θεού περισσότερο και καλεί
τους πλήρεις Πνεύματος Αγίου πιστούς σε υψηλότερο επίπεδο τελειοποίησης σε
πολλούς τομείς. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, η Παλαιά Διαθήκη συνήθως περιέχει ενδείξεις
του υψηλότερου σχεδίου του Θεού. Παραδείγματα είναι η αιμομιξία, η πολυγαμία,
το διαζύγιο, ο πόλεμος, ο στολισμός και η χρήση οινοπνευματωδών.
4.
Ο Θεός έδωσε το λόγο Του σε μία ειδική πολιτιστική περίοδο, αλλά
δεν ανέφερε όλες τις συνήθειες του πολιτισμού αυτού.
Οι Χριστιανοί δεν είναι
υποχρεωμένοι να ακολουθούν τον πολιτισμό των Βιβλικών χρόνων, εκτός εάν
εκφράζει αιώνιες αλήθειες που αναφέρονται στο λόγο του Θεού.
5.
Για να εφαρμόσουμε μία Βιβλική αρχή σε μία σημερινή κατάσταση
πρέπει να λάβουμε υπόψη τον πολιτισμό που επικρατούσε τότε, αλλά ο πολιτισμός
ποτέ δεν καταργεί τη Βιβλική αρχή.
Για παράδειγμα, σε κάποιο βαθμό η
σεμνότητα είναι σχετική ανάλογα με τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμα. Τον
δέκατο ένατο αιώνα, ήταν απρεπές για μία γυναίκα να εκθέτει τα πόδια της
δημόσια και γι’ αυτό και οι χριστιανές γυναίκες δεν έπρεπε να φορούν φορέματα
που ήταν μέχρι το γόνατο. Για τη Βιβλική διδασκαλία περί σεμνότητας όμως,
έπρεπε να υπάρχει κάποιο κριτήριο που θα ήταν απόλυτο, διαφορετικά εάν η
κοινωνία ανεχόταν τον πλήρη γυμνισμό, έπρεπε να κάνουν το ίδιο και οι
Χριστιανοί.
Πως μπορούμε να καθορίσουμε τι
είναι σχετικό με κάποιο πολιτισμό και τι δεν είναι: Κατ’ αρχήν η Βιβλική αρχή
θα καθορίσει το βασικό κριτήριο άσχετα με τον πολιτισμό. Δεύτερον, η Βίβλος
αναφέρει κάτι επιδοκιμαστικά ή ουδέτερα, τότε δεν είναι λάθος κάτω από
οποιοσδήποτε περιστάσεις. Εάν η Βίβλος μιλάει πάντα αποδοκιμαστικά για κάτι,
τότε προφανώς παραβαίνει Βιβλικές αρχές.
Για παράδειγμα, τί αρχές
εφαρμόζονται όσον αφορά τη σεμνότητα στην ενδυμασία: Άσεμνη ενδυμασία προάγει
την επιθυμία της σάρκας, την επιθυμία των οφθαλμών και την αλαζονεία του βίου.
Το εκτεθειμένο σώμα έχει την τάση να παράγει απρεπείς σκέψεις και σε αυτόν που
το εκθέτει, αλλά και σ’ αυτόν που το κοιτάζει. Αυτό δείχνει ότι η ενδυμασία
πρέπει να καλύπτει βασικά το σώμα-την πίσω πλευρά και τα άνω άκρα. Επί πλέον,
σύμφωνα με τον προφήτη Ησαία 47:2-3, ο Θεός θεωρεί ότι η γύμνωση των ποδών και
η μη κάλυψη των πλοκάμων και των μηρών είναι αισχύνη και γυμνότητα.
Η Βίβλος μιλάει για τα γένια
ευνοϊκά ή ουδέτερα, και βέβαια αποτελούν φυσικό μέρος της ανδρικής εμφάνισης.
Δεν είναι εκ φύσεως κακό, αλλά είναι κακό όταν αυτό συνδέεται με κοσμική
εμφάνιση, επαναστατικότητα ή υπερηφάνεια. Κατά την εποχή των χίπις γενικά
υπήρχαν κοσμικές επιρροές αυτού του είδους, αλλά καθώς ο πολιτισμός αφαιρεί
αυτή τη σύνδεση με την κοσμικότητα, δεν χρειάζεται να είμαστε αντίθετοι.
Ο πολιτισμός καθορίζει τη διαφορά
στην ενδυμασία μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας. Για παράδειγμα, η φουστανέλα
στην παραδοσιακή Σκωτία ήταν αποκλειστικά ανδρική και γι’ αυτό το λόγο δεν
παρέβαινε την αρχή του διαχωρισμού ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα. Τα
γυναικεία παντελόνια σήμερα παραβαίνουν την αρχή αυτή, αν και ορισμένα έχουν
σχεδιαστεί αποκλειστικά για γυναίκες. Συνεχίζουν να είναι “το ανήκον στον άνδρα” κατά το Δευτ.22:5. Και πράττουν αντίθετα με
το εδάφιο αυτό όταν σχεδιάζουν στο ανδρικό στυλ ενδυμασίας, προάγουν σχέδια
ανδρικής συμπεριφοράς, δεν διαχωρίζουν ξεκάθαρα το γένος αν είναι αρσενικό ή
θηλυκό στην εξωτερική εμφάνιση (η σιλουέτα από απόσταση), και αφήνουν τους
άνδρες χωρίς κάποιο διαχωριστικό στυλ ενδυμασίας. Συχνά είναι και άσεμνοι στην
ενδυμασία τους.
Ο σημερινός πολιτισμός δέχεται το
μέικ απ, και δεν το συνδέει πλέον με την πορνεία. Η Βίβλος πάντα συνδέει το
μέικ απ με το κακό (Ιερεμ.δ:30, Iεζεκ.κγ:40). Επίσης το μέικ απ, προάγει την
επιθυμία της σάρκας, την επιθυμία των οφθαλμών, την αλαζονεία του βίου, την
υποκρισία, δυσαρέσκεια το δημιουργικό έργο του Θεού, και ψεύτικες αξίες.
Έρχεται σε αντίθεση με τη Βιβλική διδασκαλία περί σεμνότητας και
ταπεινοφροσύνης, αιδούς και απόρριψης του στολισμού.
Ο σημερινός πολιτισμός προωθεί το
κούρεμα των γυναικείων μαλλιών, αλλά ο λόγος του Θεού λέγει ότι είναι αισχρό
και αφύσικο. Επίσης στην Α’ Κορ.ια:5-6 και 13-14 σαφώς διδάσκει ότι ο Θεός
θέλει όλες οι γυναίκες άσχετα από τα ήθη και έθιμα να έχουν μακριά μαλλιά.
