Υπενθύμιση

Το Δείπνο του Κυρίου είναι μια καθαρά αναμνηστική πράξη. Αναφέρεται σαν ανάμνηση τόσο όταν παίρνουμε το ψωμί, όσο και όταν παίρνουμε το κρασί. (Α΄ Κορ.ια:23-25).

 

Γίνεται σωστά, όταν φέρνει στη μνήμη το Σωτήρα και δημιουργήσει μια βαθιά και ζωντανή αίσθηση της αξίας του θανάτου Του.

Ένας λόγος, λοιπόν, για τον οποίο τελούμε το Δείπνο είναι επειδή ο ίδιος ο Ιησούς όρισε να είναι αυτός ο τρόπος με τον οποίο θα θυμόμαστε τι έκανε για μας. Ο Χριστός είναι το πιο σημαντικό πρόσωπο σε όλο το σύμπαν. Ο θάνατός Του, ήταν ο πιο σημαντικός αλλά και ο πιο άδικος στην ανθρώπινη ιστορία. Ο δίκαιος να πεθαίνει για τους άδικους. Ο αναμάρτητος για τους αμαρτωλούς. «διότι τον μη γνωρίσαντα αμαρτίαν έκαμεν υπέρ ημών αμαρτίαν, διά να γείνωμεν ημείς δικαιοσύνη του Θεού δι' αυτού» (Β΄Κορ.ε:21).

 

Ο Χριστός ήταν ο μόνος απόλυτα αθώος. Μιλάμε για αθώα θύματα που υποφέρουν εξαιτίας άλλων. Η αθωότητα αυτή όμως, είναι σχετική. Γιατί όλοι έχουμε γεννηθεί αμαρτωλοί και μπροστά στα άγια μάτια του Θεού, μικροί και μεγάλοι όλοι είμαστε εχθροί Του, ασεβείς, πνευματικά νεκροί.

 

Ο Χριστός όμως, ήταν ο απόλυτα αθώος. Και ήταν αυτός που υπέφερε όσο κανένας άλλος. Όχι μόνο γιατί ήταν απόλυτα αθώος, αλλά γιατί φορτώθηκε την τιμωρία όλων μας. (Ησαΐας νγ:5). Και ο απόστολος Πέτρος θα πει ακριβώς την ίδια αλήθεια, (Α΄ Πέτρου β:24).

Εν τη νυκτί…

Για να γιορτάσουμε σωστά, πρέπει να τοποθετηθούμε όσο είναι δυνατόν στις συνθήκες κάτω από τις οποίες συστήθηκε και να μην ξεχνάμε ότι παραδόθηκε από ένα προσποιούμενο φίλο και μαθητή.

 

Υπάρχουν πράγματα στη ζωή αυτή που δεν πειράζει αν τα ξεχάσεις. Και υπάρχουν άλλα που πειράζει. Βάζουμε φωτογραφίες σπίτια μας, από τον γάμο των παιδιών, από σημαντικές οικογενειακές στιγμές. Και όσο μεγαλώνουμε και τρέχει το μυαλό στις αναμνήσεις, συγκινούμαστε. Και αυτό είναι σωστό. 

Πόσο μάλλον για τη θυσία του Χριστού. Όχι απλά δεν πρέπει να την ξεχάσουμε, αλλά πρέπει να ζητάμε από το Θεό βοήθεια, να μας προστατέψει από το να συνηθίσουμε να μιλούμε γι’ αυτήν λες και είναι κάτι απλό. Δεν είναι. Και δεν πρέπει να επιτρέψουμε εμείς στον εαυτό μας, να γίνει.

 

Ο Ιησούς θέλει να θυμόμαστε τη θυσία Του. Δε μοιάζει με τίποτα άλλο. Δε συγκρίνεται με καμιά άλλη θυσία. Για αυτό και ο Χριστός ζήτησε, όχι απλά να μιλάμε για τη θυσία Του, αλλά να συμμετέχουμε. Να βλέπουμε τα στοιχεία του Δείπνου. Να πιάνουμε το ψωμί. Να το γευόμαστε. Να πίνουμε το κρασί. Να το μυρίζουμε. Και να ακούμε μια φορά ακόμη τι έκανε ο Χριστός για μας.

 

Αν σαν παιδιά του Θεού, αυτό δε μας πάει πίσω στο Γολγοθά, αν δε μας οδηγήσει σε πραγματική λατρεία, κανένας ζωγραφικός πίνακας δε θα το κάνει, καμιά κινηματογραφική ταινία, κανένα ποίημα και κανένα κήρυγμα, δε θα μας θυμίσει παραστατικά τι έκανε ο Χριστός για μας. Αν αυτή η τελετή δεν είναι αρκετή για να μας οδηγήσει σε μετάνοια από την αμαρτία μας ώστε να πάρουμε μέρος στο Δείπνο επάξια, τότε δεν ξέρω τι άλλο θα μπορέσει.

 

Διακήρυξη

Το Δείπνο του Κυρίου είναι μια διακήρυξη. «Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού» (Α΄Κορ.ια:26). Καταγγέλλω σημαίνει διακηρύττω. Λέμε ο ένας στον άλλο, λέμε όλοι μαζί στον κόσμο που δεν πιστεύει στο Θεό, το λέμε και στον αόρατο πνευματικό κόσμο πως ο Χριστός πέθανε.

 

Αυτά τα δύο, η υπενθύμιση και η διακήρυξη πάνε μαζί. Η ανάμνηση μας βοηθάει να διακηρύξουμε και η διακήρυξη μας βοηθάει να θυμόμαστε.

 

Πνευματική τροφή

Κατά τη διάρκεια του Δείπνου, τρέφεται η ψυχή μας. Ο Ιησούς είπε: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής· όστις έρχεται προς εμέ, δεν θέλει πεινάσει, και όστις πιστεύει εις εμέ, δεν θέλει διψήσει πώποτε» (Ιωάν.ς:35). Καθώς με πίστη συμμετέχω στο τραπέζι αυτό, η ψυχή μου χορταίνει και ξεδιψάει.

 

Οι ανάγκες της ψυχής μου, βαθιά μέσα μου δεν μπορούν να ικανοποιηθούν με τίποτε λιγότερο απ’ το Χριστό. Όπως χρειάζομαι την τροφή και το νερό για να μπορώ να επιβιώσω, πολύ περισσότερο χρειάζομαι το Χριστό.

 

Δεν πιστεύουμε πως τα στοιχεία του άρτου και του οίνου μετουσιώνονται, δεν μετατρέπονται σε φυσικό σώμα και αίμα Χριστού, αυτό όμως που συμβαίνει είναι βαθιά πνευματικό. Καθώς θυμόμαστε και ακούμε την ιστορία της Σταύρωσης. Καθώς την ξαναζούμε με αυτό το δραματοποιημένο τρόπο, ο Θεός χτίζει μέσα μας την πίστη. Εξάλλου μας λέει ο λόγος του Θεού: «Άρα η πίστις είναι εξ ακοής, η δε ακοή διά του λόγου του Θεού» (Ρωμ.ι:17).

 

Αυτή είναι και η χάρη, η ευλογία που λαμβάνουμε όταν συμμετέχουμε στο Δείπνο. Η τελετή αυτή καθαυτή δεν μπορεί να μας μεταδώσει χάρη με κάποιο μυστηριακό τρόπο. Η χάρη του Θεού στη ζωή μας έρχεται με τη δική μας μετάνοια και πίστη. Χωρίς αυτά τα δύο, η συμμετοχή σε οποιαδήποτε τελετή, ή λατρευτική σύναξη δε μας ωφελεί καθόλου.

 

Απόλαυση της Καινής Διαθήκης

Διαβάζουμε τα λόγια του Χριστού: «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου» (Α΄ Κορ.ια:25). Ο Χριστός μίλησε για μια καινούργια διαθήκη ανάμεσα στο Θεό και τον άνθρωπο, εξαιτίας της θυσίας Του και θέλει να απολαύσουμε τις ευλογίες αυτής  της καινούργιας σχέσης του Θεού με τον άνθρωπο. Τι υπόσχεται ο Θεός σ’ αυτή τη διαθήκη;

 

Διαβάζουμε από τον προφήτη Ιερεμία (λα:31), τέσσερις καταπληκτικές υποσχέσεις.  

1. Συγχώρηση αμαρτιών

Το πρώτο που υπόσχεται ο Θεός με την Καινή Διαθήκη είναι η συγχώρεση των αμαρτιών (Ματθ.κς:27-28).

 

Όταν λοιπόν, σε λίγο θα πιούμε ο καθένας από το ποτήρι αυτό, θα απολαύσουμε την υπόσχεση της συγχώρησης επειδή ο Χριστός έχυσε το αίμα Του για μας. Υπάρχουν άνθρωποι που τους έχουν καταβάλει οι ενοχές τους. Ψυχές που δεν μπορούν να συγχωρήσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους. Άνθρωποι που προσπαθούν να γίνουν λίγο καλύτεροι για να τους δεχτεί ο Θεός. Ο Χριστός υπόσχεται συγχώρεση, άφεση, δεύτερη ευκαιρία.

 

2. Ο νόμος του Θεού γράφεται στις καρδιές μας

Η δεύτερη υπόσχεση από τον Ιερεμία που έκανε πραγματικότητα ο Χριστός είναι πως ο νόμος του Θεού θα γραφτεί στις καρδιές μας.

 

3. Αυτοί που ανήκουν στη διαθήκη του Χριστού θα γνωρίζουν το Θεό.

Η τρίτη υπόσχεση από τον Ιερεμία που μπορούμε να την απολαμβάνουμε είναι το ότι γνωρίζουμε το Θεό στο πρόσωπο του Χριστού. Η Εκκλησία, ο αληθινός Ισραήλ, είναι αυτοί που έχουν προσωπική σχέση με το Θεό. Δεν το λέμε εμείς, αλλά ο Θεός το είπε για μας. Εμείς που είμαστε μέρος αυτής της διαθήκης, γνωρίζουμε το Θεό.

 

4. Ο Θεός είναι Θεός μας, και εμείς είμαστε ο λαός Του.

Αυτή είναι η τέταρτη υπόσχεση από τον Ιερεμία. Όταν συγχωρούνται οι αμαρτίες, όταν ο νόμος του Θεού έχει γραφτεί στην καρδιά μας, όταν γνωρίζουμε το Θεό, τότε έχουμε γίνει λαός Του και Αυτός είναι ο Θεός μας. Όλη Του η αγάπη, η πανσοφία, η παντοδυναμία, το έλεος, η δικαιοσύνη είναι δικά μας.

 

Τι θα κάνουμε λοιπόν; 

1.        Θα θυμηθούμε τι έκανε ο Χριστός για μας. Θα πάμε όλοι στο Γολγοθά εκεί που όλοι ξεκινήσαμε τη σχέση μας με το Θεό. Είμαστε εδώ γιατί ο Χριστός πέθανε για μας. Είμαστε εδώ, είμαστε σωσμένοι, αν είμαστε σωσμένοι, επειδή ο Χριστός έκανε κάτι. Πέθανε για όλους μας. Και θα το κάνουμε αυτό, μέχρι ο Χριστός να έρθει να μας πάρει, μέχρις της ελεύσεως αυτού. 

2.        Θα διακηρύξουμε το θάνατό Του. Θα πούμε πως ο Χριστός είναι ο μόνος Σωτήρας γιατί Αυτός μόνο πέθανε για μας. Αυτός τιμωρήθηκε στη θέση μας. Κανένας άνθρωπος, κανένας άγιος, κανένας άλλος δε μας σώζει. Μόνο ο Χριστός. Και η θυσία αυτή είναι αρκετή για να μας σώσει. Δε χρειάζεται κάτι άλλο. Ο Χριστός μαθαίνουμε, με μία προσφορά τελειοποίησε για πάντα αυτούς που αγιάζονται (Εβραίους ι:14). 

3.        Καθώς θα φάμε το ψωμί και θα πιούμε το κρασί, θα πούμε στον εαυτό μας, πως έτσι ακριβώς χρειάζομαι το Χριστό για να ζήσω. Χωρίς Αυτόν δεν μπορώ να ζήσω. Αυτός μόνο ικανοποιεί βαθιά την ψυχή μου. 

4.        Θα απολαύσουμε τις ευλογίες της Καινής Διαθήκης. Τη συγχώρεση των αμαρτιών μας, το ότι το Πνεύμα το Άγιο γράφει το θέλημα του Θεού μέσα μας, το ότι γνωρίζουμε το Θεό, το ότι είμαστε λαός Του.

 

Υπάρχουν άλλα δύο πράγματα που κάνουμε καθώς παίρνουμε μέρος στο Δείπνο. Και αυτά τα δύο είναι προϋποθέσεις για να πάρουμε μέρος.

1) Το Δείπνο του Κυρίου είναι ένα κάλεσμα αγάπης των αδελφών. Ο Κύριός μας, στο λόγο Του, άφησε δύο τελετές στην Εκκλησία. Το βάπτισμα και το Δείπνο. Είναι εντυπωσιακό πως ενώ είναι τόσο σημαντικό, στην Α΄ Κορινθίους, ο απόστολος Παύλος δεν το διδάσκει σαν ξεχωριστό θέμα, αλλά σαν τμήμα της επιτίμησης του στην Εκκλησία της Κορίνθου. Με απλά λόγια, τους μαλώνει, γιατί σε μια τέτοια περίσταση δε δείχνουν αγάπη. Η συμπεριφορά τους δε συμβαδίζει με αυτά που λένε στο Δείπνο.

 

Τι γράφει λοιπόν; «Ενώ δε παραγγέλλω τούτο, δεν επαινώ ότι συνέρχεσθε ουχί διά το καλήτερον αλλά διά το χειρότερον» (Α΄Κορ.ια:17). Φανταστείτε, να μαζεύονται για να έχουν κοινωνία, και κάνουν κάτι τόσο άγιο και να καταλήγουν στο χειρότερο. Τι μπορεί να έκαναν;

 

Υπήρχαν μεταξύ τους σχίσματα και το αναφέρει από την αρχή της επιστολής. Ο καθένας έκανε το δικό του, πίστευε το δικό του, ακολουθούσε όποιον πνευματικό ηγέτη θεωρούσε καλύτερο. «Διότι πρώτον μεν όταν συνέρχησθε εις την εκκλησίαν, ακούω ότι υπάρχουσι σχίσματα μεταξύ σας, και μέρος τι πιστεύω» (Α΄Κορ.ια:18). Γράφει λοιπόν στο επόμενο εδάφιο, «διότι είναι ανάγκη να υπάρχωσι και αιρέσεις μεταξύ σας, διά να γείνωσι φανεροί μεταξύ σας οι δόκιμοι» (ια:19).

 

Υπάρχει όμως μια διαφορά. Τα σχίσματα για τα οποία μιλάει εδώ, δεν είναι θεολογικά, είναι οικονομικά. Κάποιοι από την εκκλησία ήταν φτωχοί, και κάποιοι δεν ήταν φτωχοί. Και αυτοί που ήταν σε καλύτερη θέση φέρονταν σχεδόν εχθρικά προς τους φτωχούς. Και αυτό φαίνονταν ξεκάθαρα γιατί μαζί με το Δείπνο του Κυρίου, είχαν «αγάπη». Τρώγανε όλοι μαζί. Η αμαρτία ήταν η συμπεριφορά αυτών που είχαν προς αυτούς που δεν είχαν. «διότι έκαστος λαμβάνει προ του άλλου το ίδιον εαυτού δείπνον εν τω καιρώ του τρώγειν, και άλλος μεν πεινά, άλλος δε μεθύει» (Α΄Κορ.ια:21). Τόσο πολύ ξεχνούσαν τους φτωχούς που μεθούσαν ακόμη, ενώ αυτοί που δεν είχαν, έμεναν και πεινούσαν. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και σήμερα σε κάθε εκκλησία.

 

Θυμώνει λοιπόν ο απόστολος Παύλος και τους λέει, «Μη δεν έχετε οικίας διά να τρώγητε και να πίνητε; ή την εκκλησίαν του Θεού καταφρονείτε, και καταισχύνετε τους μη έχοντας; τι να σας είπω; να σας επαινέσω εις τούτο; δεν σας επαινώ» (Α΄Κορ.ια:22).  Φάτε σπίτι σας πριν να έρθετε αν πρόκειται το Δείπνο του Κυρίου να το μετατρέψετε σε ευκαιρία για να δείξετε τη λαιμαργία σας και την απονιά σας. Προσέξτε τα πολύ σκληρά λόγια: καταφρονείτε την Εκκλησία του Θεού. καταισχύνετε αυτούς που δεν έχουν.

 

Σίγουρα οι ίδιοι δεν το έβλεπαν έτσι. Τι θα πει περιφρονούμε την Εκκλησία; Αφού είμαστε εδώ. Μας αρέσει η Εκκλησία. Αγαπάμε την Εκκλησία. Δε θα πηγαίναμε πουθενά αλλού. Δεν την περιφρονούμε.

 

Εδώ χρειάζεται πολύ γενναίος αυτοέλεγχος. Αυτά τα λόγια προειδοποιούν πως το να έρχεται κάποιος στην Εκκλησία, δε σημαίνει ότι δεν την περιφρονεί. Άτομα μπορεί να συναθροίζονται μαζί, να συμμετέχουν στο δείπνο, κι όμως να υπάρχουν σχίσματα μεταξύ τους. Μπορεί να έρχεται και ταυτόχρονα να την περιφρονεί. Και όχι μόνο αυτό, στους πλούσιους γράφει, καταντροπιάζετε εκείνους που δεν έχουν.

 

Έρχονται μεν, αλλά στο μυαλό τους, η Εκκλησία είναι κάτι άλλο, κατώτερο από αυτό που στην πραγματικότητα είναι. Η Εκκλησία είναι (1) το Σώμα του Χριστού (Α΄Κορ.ιβ:27), είναι (2) η νύφη του Χριστού (Εφες.ε:25-27), είναι (3) ο ναός του Θεού (Εφες.β:22).

 

Δεν μπορεί λοιπόν, να είναι κάποιος στην Εκκλησία και να σκέφτεται σαν να είναι αυτός στο κέντρο του σύμπαντος, γιατί πολύ απλά δεν είναι. Όταν στο Σώμα του Χριστού υπάρχουν κάποιοι που τους περιφρονείς μέσα σου, κάποιοι που δεν σε νοιάζει αν υπάρχουν, που αδιαφορείς για την ύπαρξή τους, ενώ ο Χριστός πέθανε για αυτούς, τότε υποτιμάς, περιφρονείς αυτό που ο Θεός θεωρεί πολύτιμο.

 

Οι άνθρωποι πρέπει να ντρέπονται γι’ αυτά που είναι άξια ντροπής. Το να είναι κάποιος φτωχός όμως, δεν είναι ντροπή. «τι να σας είπω; να σας επαινέσω εις τούτο; δεν σας επαινώ»  (Α΄Κορ. ια:22).  Δεν μπορεί να σκέφτεται κάποιος τόσο ποταπά και να κάθεται στο Δείπνο. Το Δείπνο του Κυρίου είναι ένα δείπνο αγάπης προς το Σώμα του Χριστού. Δε μπορώ να επαινέσω μια συμπεριφορά που δεν έχει μέσα της αγάπη.

 

Το Δείπνο του Κυρίου δεν είναι μια θρησκευτική τελετή. Δείχνουμε συμβολικά πως είμαστε ένα Σώμα. Είναι μια καταδίκη στην έλλειψη αγάπης και ενδιαφέροντος. «διότι εις άρτος, εν σώμα είμεθα οι πολλοί· επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν» (Α΄ Κορ.ι:17).

 

Δε μπορεί να πάρω στα χέρια μου το ψωμί που λέει πως ο Χριστός έδωσε τη ζωή του για τις αμαρτίες όλων μας, και ταυτόχρονα να περιφρονώ κάποιους. Στην Κόρινθο ήταν οι φτωχοί. Και σήμερα μπορεί να είναι. Μπορεί σαν Εκκλησία να φροντίζουμε τους φτωχούς, αλλά εσύ και εγώ μέσα μας,  αν δυσκολευόμαστε με το ότι έχουμε φτωχούς και νοιώθουμε ενοχλημένοι, αμαρτάνουμε.

 

Μπορούμε να περιφρονούμε για άλλους λόγους. Επειδή δε συμφωνούμε με τις απόψεις τους. Επειδή δεν είναι μορφωμένοι. Επειδή είναι ξένοι. Επειδή δεν έχουμε συγχώρηση μέσα μας για αυτούς.

 

Είναι απίθανα πολλές οι δικαιολογίες που μπορεί το μυαλό μας να εφεύρει για να καθησυχάσουμε τις συνειδήσεις μας, όταν κάποιους δεν τους θέλουμε.

 

Η αποκατάσταση με κάποιον που μας έβλαψε μπορεί να μη γίνει ποτέ. Πρέπει να θέλει και ο άλλος. Μέσα μας όμως, πρέπει να τον έχουμε συγχωρήσει. Αν θέλει ο άλλος να πάρει τη συγχώρηση έχει καλώς. Αν δε θέλει, εμείς πρέπει να είμαστε καθαροί στο Θεό μπροστά. Η καρδιά μας να είναι καθαρή. «ει δυνατόν, όσον το αφ' υμών ειρηνεύετε μετά πάντων ανθρώπων» (Ρωμ.ιβ:18).

 

Όταν θα πάρουμε το ψωμί, ένας από τους συμβολισμούς είναι πως είμαστε ένα Σώμα. Δεν μπορώ να πάρω το σύμβολο αλλά να μην πιστεύω πως είμαι ένα Σώμα με όλους τους αδελφούς. Εκεί που πρέπει να σταθούμε με ειλικρίνεια και αυτοεξέταση είναι αν όντως έχουμε κάνει το δικό μας μέρος για την ειρήνευση.

 

Μπορούμε εμείς όμως, να έχουμε την αγάπη του Κυρίου; «Εν τούτω είναι η αγάπη, ουχί ότι ημείς ηγαπήσαμεν τον Θεόν, αλλ' ότι αυτός ηγάπησεν ημάς και απέστειλε τον Υιόν αυτού ιλασμόν περί των αμαρτιών ημών. Αγαπητοί επειδή ούτως ηγάπησεν ημάς ο Θεός και ημείς χρεωστούμεν να αγαπώμεν αλλήλους» (Α΄ Ιωάν.δ:10-11).

 

Μπορεί να είσαι στη θέση αυτού που πρέπει να ζητήσει συγνώμη. Πολύ πιθανόν, για να μην το έχεις κάνει, να πιστεύεις μέσα σου, πως δε φταις. Είναι αλήθεια αυτό; Κάντο αδελφέ μου και αδελφή μου. Στο Θεό μπροστά θα σταθούμε μια μέρα. Μην κρύβεσαι πίσω από το ότι και ο άλλος έχει τα λάθη του. Όλοι έχουμε. Κάνε εσύ το δικό σου μέρος. Και άσε το Θεό να δουλέψει στην καρδιά του άλλου. Δεν είναι δικοί μας δούλοι για να περιμένουμε και να απαιτούμε να παραδεχτούν εκείνοι τα δικά τους λάθη, ώστε τότε μόνο εμείς να κάνουμε το άλλο βήμα.

 

Κάντο εσύ πρώτος. Αυτό είναι νίκη. Αυτό είναι μεγαλείο και ελευθερία. Ο λόγος του Θεού είναι ξεκάθαρος. Είτε εσύ έφταιξες, είτε ο άλλος, πάλι εμάς καλεί πρώτοι να πάμε προς τη συμφιλίωση. Ψάχνουμε να δικαιωθούμε για το κακό που μας έγινε. Ο Θεός υπόσχεται και διδάσκει πως αυτό ανήκει σε Εκείνον. Σε μας ανήκει η συγχώρηση. Ο Θεός δεν παραβλέπει την αδικία σε βάρος μας. Θέλει όμως, να είμαστε ελεύθεροι από το κακό που μας έγινε. Και η λύση για τη δική μας ειρήνη και ελευθερία είναι μία: συγχώρηση. Δεν υπάρχει άλλη.

 

2) Το Δείπνο είναι ένα κάλεσμα αυτοεξέτασης. Όχι μόνο στη σχέση μας με τους αδελφούς, αλλά στη σχέση μας με το Θεό.  «Ώστε όστις τρώγη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος θέλει είσθαι του σώματος και αίματος του Κυρίου. Ας δοκιμάζη δε εαυτόν ο άνθρωπος, και ούτως ας τρώγη εκ του άρτου και ας πίνη εκ του ποτηρίου» (Α΄Κορ.ια:27-28).

 

Μπορεί λοιπόν, να έχω σωτηρία, να είμαι του Χριστού, και να πάρω μέρος ανάξια; Ναι, γίνεται. Γι’ αυτό και πρέπει εγώ να εξετάζω τον εαυτό μου.  Τι σημαίνει να πάρω μέρος «ανάξια»; Σημαίνει, έχοντας υπόψη μας τα όσα έχουμε πει, πως δεν καταλαβαίνω τι συμβολίζουν. Το ψωμί και το κρασί συμβολίζουν τη θυσία του Χριστού, το ότι ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία και πέθανε για την Εκκλησία. Παίρνω μέρος ανάξια όταν δεν ελέγχομαι για την αμαρτία μου. Όταν δε με ενοχλεί κάποια συμπεριφορά, κάποια διάθεση της καρδιάς μου, που δεν συμφωνεί με το λόγο του Θεού. Όταν παίζω με την αμαρτία στη ζωή μου. Όταν τη χαϊδεύω. Όταν κάθε αμαρτία γνωστή σε μένα, δεν την εξομολογούμε ζητώντας συγνώμη πραγματικά, αληθινά. Παίρνω μέρος ανάξια όταν δεν εμπιστεύομαι πως μόνο ο Χριστός με σώζει και μόνο Αυτός μπορεί να με βάλει στον ουρανό, όχι ο Χριστός και εγώ, η πίστη και οι δικές μου προσπάθειες.

 

Από τη μία δεν υπάρχουν αναμάρτητοι. Κανένας μας δεν είναι, ούτε και πρόκειται να γίνει στη ζωή αυτή. Ακόμη και στην πιο άγια στιγμή μας, υπάρχει αμαρτία μέσα μας. Ο Χριστός μας δικαιώνει. Δεν μπορεί κανένας να πει, εγώ υπάκουσα τόσο καλά και τόσο πολύ που αξίζω να πάρω μέρος. Οι πολύ πνευματικοί άνθρωποι θα μιλήσουν με πολλή ταπείνωση για τις αμαρτίες τους. Δεν υπάρχουν αναμάρτητοι.

 

Υπάρχουν όμως, συμβιβασμένοι. Καθένας μας μπορεί να βρίσκεται σ’ αυτή τη φάση. Να ξέρουμε ότι υπάρχει αμαρτία στη ζωή μας, και να μη μετανοούμε. Να ξέρουμε ότι πρέπει να τακτοποιήσουμε κάποια σχέση μας, να κάνουμε το δικό μας μέρος και να μην το κάνουμε.

 

Αν πάρουμε μέρος, τότε κινδυνεύουμε. Ο Θεός επειδή μας αγαπάει δε θέλει να μας αφήσει να κατακριθούμε με τον κόσμο για αυτό μας διαπαιδαγωγεί. Στην Κόρινθο το έκανε. «διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. Διά τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικανοί. Διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι· αλλ' όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Κυρίου, διά να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου» (Α΄ Κορ.ια:29-32). Η αρρώστια και ο θάνατος ήταν η παιδεία του Θεού, όχι η καταδίκη του Θεού. Μας πειθαρχεί ο Θεός ώστε να μην κατακριθούμε με τον κόσμο.

 

Δε σημαίνει πως ο Θεός με τον ίδιο τρόπο θα μας διαπαιδαγωγήσει. Θα το κάνει όμως, είτε με τον ίδιο, είτε με κάποιον άλλο τρόπο. Δεν υπάρχουν τέλειοι άγιοι στο Δείπνο. Όλοι είμαστε οφειλέτες της χάρης του Θεού. Όλοι είμαστε συγχωρεμένοι αμαρτωλοί. Μη νομίζουμε όμως, πως η συγχώρηση του Θεού αποκλείει την παιδεία του Θεού. Το αντίθετο μάλιστα.

 

Αν δεν είσαι έτοιμος, δεν πειράζει. Γίνε για την επόμενη φορά.  Είναι θέλημα Θεού να παίρνουμε μέρος, είναι εντολή. Και έχει σκοπό αυτή η εντολή να μας σπρώξει να τακτοποιηθούμε. Είναι τραπέζι χαράς, αλλά και αυτοεξέτασης. Και μπορεί και πρέπει η συμμετοχή μας σε αυτό να μας οδηγήσει σε περισσότερη υπακοή, περισσότερη αφιέρωση, ειλικρινή, διαρκή μετάνοια.