Στο βιβλίο των Αριθμών, βλέπουμε το λαό Ισραήλ σαν οδοιπόρους και ξένους σε ξένη γη. Θλίψεις, δοκιμασίες, τελειοποίηση.
Έρημος: Ουρλιαχτά και
ερήμωση.
Όμως, τι θαυμαστό θέαμα
παρουσιάζει το στρατόπεδο του Ισραήλ για το Θεό και τους αγγέλους Του, μέσα σ’
αυτή την έρημο!·
- Το βλέμμα του Θεού αναπαυόταν εκεί.
- Η παρουσία Του ήταν εκεί.
- Κατοικούσε ανάμεσα στο λαό Του.
Δεν μπορούσε να κατοικεί στην
λαμπρότητα και την πολυτέλεια της Αιγύπτου, Ασσυρίας, Βαβυλώνας, Ελλάδας.
Αυτές οι χώρες (ο κόσμος) είχαν
πολλά να προσφέρουν στη σάρκα (τέχνες, επιστήμες…).
Όμως ο Γιάχβε δεν ήταν γνωστός σ’
αυτούς όπως δεν είναι γνωστός ο Ιησούς σήμερα ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν
κατοικούσε ανάμεσά τους.
Μαρτυρούσε τον εαυτό Του και τους
φρόντιζε, αλλά δεν Τον γνώριζαν, δεν ήξεραν το όνομά Του, ούτε Τον ζητούσαν.
Κανένα από αυτά τα έθνη δεν
μπορούσε να πει: «Ο Κύριος είναι η
δύναμίς μου και το άσμά μου, και εστάθη η σωτηρία μου· αυτός είναι Θεός μου και
θέλω δοξάσει αυτόν· Θεός του πατρός μου, και θέλω υψώσει αυτόν» (Έξοδ.ιε:2).
Ο Γιάχβε είχε διαλέξει να
κατοικεί ανάμεσα στον εξαγορασμένο λαό Του και πουθενά αλλού.
Ήταν 3,5 - 4 εκατομμύρια κόσμος και
δεν υπήρχε τροφή, νερό, ρούχα, ιατρική περίθαλψη, τίποτα.
- Πως θα τρεφόταν;
- Πως θα διατηρείτο η τάξη;
- Πως θα εύρισκαν το δρόμο;
Η απάντηση είναι μία: Μόνο με την
πίστη ότι ο Θεός ήταν μαζί τους.
Η παρουσία Του εγγυάτο τα πάντα.
Μόνο η πίστη λοιπόν θα μπορούσε
να λύσει τα προβλήματα.
Ο Θεός βρισκόταν ανάμεσα στο λαό
Του, με όλο το πλήρωμα της χάρης και του ελέους Του.
Με την τέλεια γνώση των αναγκών
τους.
Με την υπέρτατη δύναμή Του.
Με τα απεριόριστα μέσα Του.
Για να ανταποκριθεί στις ανάγκες
τους και να τους βοηθήσει στις δυσκολίες τους.
«και ιδού, εγώ είμαι μεθ' υμών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του
αιώνος. Αμήν» (Ματθ.κη:20).
«Διότι όπου είναι δύο ή τρεις συνηγμένοι εις το όνομά μου, εκεί είμαι
εγώ εν τω μέσω αυτών» (Ματθ.ιη:20).
Ο Γιάχβε τους υπενθύμισε αυτή τη
θέση και στάση Του με τα λόγια: «διότι
Κύριος ο Θεός σου σε ευλόγησεν εις πάντα τα έργα των χειρών σου· γνωρίζει την
οδοιπορίαν σου διά της μεγάλης ταύτης ερήμου· τα τεσσαράκοντα ταύτα έτη Κύριος
ο Θεός σου ήτο μετά σού· δεν εστερήθης ουδενός» (Δευτ.β:7).
«Τα ιμάτιά σου δεν επαλαιώθησαν επάνω σου ουδέ ο πους σου επρήσθη τα
τεσσαράκοντα ταύτα έτη» (Δευτ.η:4).
Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους παραδείγματα, και εγράφησαν προς
νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν. (Α’ Κορ.ι:11).
Δεν είναι ιστοριούλες και παραμύθια
για να περνάει η ώρα, είναι μαθήματα που πρέπει να μάθουμε εμείς!
- Γόγγυζαν
- Έγιναν επιθυμητές κακών
- Πόρνευσαν
- Λάτρεψαν είδωλα
- Επαναστάτησαν κατά του Μωυσή
Στην έρημο φανερώνονται οι καρδιές!
Όλα αυτά, οι καρδιές τους, φανερώθηκαν στην πορεία του δρόμου που τους
οδήγησε ο Θεός. Αν πήγαιναν από τον σύντομο δρόμο….;
Μπορεί να ξέρεις το λόγο του
Θεού, αλλά να μην ξέρεις τίνος πνεύματος είσαι.
Η γνώση χρειάζεται σοφία.
Αυτή η πορεία στην έρημο είναι
γεμάτη μαθήματα για μας σήμερα.
Το στρατόπεδο στην έρημο:
Τελείως ξεχωριστό έθνος, ολική
έλλειψη κάθε βοήθειας, απόλυτη εξάρτηση από το Θεό.
Οι άλλοι στις ανέσεις τους, αυτοί
φαινόταν ταλαίπωροι.
- Δεν είχαν τίποτα
- Δεν μπορούσαν τίποτα.
- Δεν γνώριζαν τίποτα.
Δεν υπήρχαν μαγαζιά, κάτι που να
μπορούν να υπολογίζουν.
Ήταν υποχρεωμένοι να εξαρτώνται
απόλυτα από το Θεό.
Η πίστη βρίσκει στον ουρανό «πάσας τας πηγάς της».
Διατηρήθηκε τότε το στρατόπεδο;
ΝΑΙ!
Θα διατηρηθεί και σήμερα.
Τα έθνη ποτέ δεν θα μπορούσαν να
καταλάβουν, δεν είχα ώτα για να ακούουν ούτε μάτια για να βλέπουν.
Δεν γνώριζαν το Θεό του Ισραήλ.
Οι υποσχέσεις Του, γι’ αυτούς ήταν μύθοι.
Όπως είναι αλήθεια ότι υπήρξε το
στρατόπεδο στην έρημο, άλλο τόσο είναι αλήθεια ότι υπάρχει η εκκλησία του Θεού,
το σώμα του Χριστού, στην έρημο των ημερών μας.
Τα έθνη μπορεί να μην το ήξεραν,
αλλά αυτό δεν επηρέαζε το γεγονός της ύπαρξης.
Είναι αλήθεια ότι είχαν:
o
δοκιμασίες
o
αγώνες
o
πειρασμούς
o
κόπους
o
φιλονικίες
o
αντιρρήσεις
o
δυσκολίες
o
ταραχές
Όμως ο Θεός πάντοτε μέσα από τη
διακονία του προφήτη και του ιερέα που Αυτός είχε χρίσει, βοηθούσε το λαό Του.
Η εκκλησία όπως την βλέπει ο Θεός
είναι τελείως αποχωρισμένη απ’ τον κόσμο, όπως ο Ισραήλ στην έρημο που δεν είχε
να του προσφέρει τίποτα.
Πρέπει ν’ αναγνωρίσουμε σήμερα
την ύπαρξη της εκκλησίας στη γη.
Την ύπαρξη του σώματος στο οποίο
ο Θεός αναπαύεται και το οποίο έχει κεφαλή το Χριστό.
Αυτό δεν είναι ζήτημα προσωπικής
γνώμης, (εσύ τι λες…) είναι γεγονός!
διότι ημείς πάντες διά του ενός Πνεύματος εβαπτίσθημεν εις εν σώμα,
είτε Ιουδαίοι είτε Έλληνες, είτε δούλοι είτε ελεύθεροι, και πάντες εις εν
Πνεύμα εποτίσθημεν (Α’ Κορ.ιβ:13)
διότι ουδείς εμίσησέ ποτέ την εαυτού σάρκα, αλλ' εκτρέφει και
περιθάλπει αυτήν, καθώς και ο Κύριος την εκκλησίαν· (Εφεσ.ε:29)
Βέβαια, δεν λείπουν οι γογγυστές
που επειδή δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, ασχολούνται με τα αλλότρια, με
κρίσεις επικρίσεις και κατακρίσεις:
- Τα πράγματα σήμερα δεν είναι σαν τις μέρες των αποστόλων.
- Η εκκλησία έχει πέσει
- Τα χαρίσματα δεν ενεργούνται
- Είστε χωρισμένοι σε χιλιάδες δόγματα
Η απάντησε σε κάθε τέτοιου είδους
«διαπίστωση» είναι: Μήπως απέτυχε ο Θεός; Η κεφαλή του σώματος απέτυχε;
Αφού ούτε ένα γιοδ ή μία κεραία
δεν θα εκπέσει μέχρι να γίνουν όλα.
Το στερεό θεμέλιο της πίστης μας
είναι:
Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αυτός χθές και σήμερον και εις τους αιώνας.
(Εβρ.ιγ:8)
Και εγώ δε σοι λέγω ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω
οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ' αυτής.
(Ματθ.ις:18).
Το μεγαλείο της πρόνοιας του
Θεού:
1. Μέσα σε 3.500.000 κόσμο δεν υπήρχε άρρωστος.
2. Ο Θεός έπρεπε καθημερινά να παρέχει σ’ αυτό το
λαό:
·
τόνους μάνα (1 Κιλό κατ’ άτομο)
·
14.000.000 λίτρα νερό (4 λίτρα κατ’ άτομο)
·
7.000.000 ορτύκια (2 ορτύκια κατ’ άτομο)
Ο Θεός έκανε όλα αυτά τα μεγαλεία
για το λαό που αγάπησε και ο οποίος αποφάσισε να Τον ακολουθήσει. Αν κάποιος
νομίζει ότι ο Θεός έχασε τη δύναμή Του, ότι έπαψε να αγαπάει το λαό Του ή ότι
δεν έχει δικό Του λαό, κάνει μεγάλο λάθος (Φιλιπ.δ:17).
