Κάνουμε ποδήλατο στο χωματόδρομο της ζωής, τον γεμάτο λακκούβες.
Κι οι κραδασμοί είναι αναπόφευκτοι.
Εσύ όμως θες μια απόλυτα ήσυχη ζωή, όλα να είναι τέλεια, σταθερά κι «αναμάρτητα».
Κατέβα τότε απ’ το ποδήλατο, και πάρκαρε στην άκρη.
Διότι η ζωή κυλά και όλα πορεύονται. Κι αυτό είναι που αξίζει.
Όχι η ατσαλάκωτη ζωή, μα ο αγώνας, η πορεία κι η φιλότιμη προσπάθειά σου.
Ασχέτως αν θα φτάσεις για να δεις τον Ήλιο που ανατέλλει, έχοντας ματωμένα γόνατα, μπαλώματα στα λάστιχα, και διαλυμένη αλυσίδα.
Ευτυχώς ο Κριτής ξέρει να κατανοεί, να αγαπά, να συγχωρεί.
Όλα τα ποδήλατα στην πίστα!!
