ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΦΑΝΕΡΩΘΗΚΕ «ΩΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ»
(Λουκ.γ:22,
ΜΑτθ.γ:16);
Ο άπειρος Θεός μας που στην
φύση Του είναι ΕΙΣ, φανερώνει στον άνθρωπο διάφορες πτυχές του Εαυτού Του με
διάφορες φανερώσεις. Αυτό είναι λογικό, γιατί πως αλλιώς θα μπορούσαμε να δούμε
τον άπειρο Θεό;
Ο Θεός για να μπορέσει να
επικοινωνήσει μ’ εμάς φανερώνεται με διαφορετικούς τρόπους. Μας φανερώνεται
λοιπόν σαν Πατέρας που φροντίζει τα παιδιά Του. Ο Ίδιος Θεός φανερώθηκε στο
πρόσωπο του ανθρώπου Ιησού Χριστού σαν n θυσία. Και ο Ιωάννης λέει ότι Τον είδαμε, τον ψηλαφήσαμε,
νοιώσαμε την αγάπη Του, το έλεός Του, τη θεραπεία Του, την κατανόηση και την
συμπόνια, τη συμπαράσταση, πράγματα που είναι πτυχές του ενός Θεού.
Μια άλλη φανέρωση του Θεού
είναι αυτό που ο Κύριος Ιησούς είπε ότι «ο
Θεός είναι Πνεύμα» και φυσικά Πνεύμα Άγιο. Ακόμη ο Κύριος μας είπε ότι το
πνεύμα δεν έχει σάρκα και οστά. Δεν ανήκει στην υλική σφαίρα. Και απ’ αυτό το
Πνεύμα, το δικό Του, ο Θεός ενεφύσησε και σ’ εμάς και γίναμε πνευματικά όντα σε
αντίθεση με τα ζώα που έχουν μόνο ψυχή. Έτσι αποκτήσαμε την ικανότητα της
επαφής με το άπειρο του Θεού.
Ένα ζώο όταν φάει και
ικανοποιηθούν όλες οι φυσικές του ανάγκες είναι ήσυχο. Ο άνθρωπος όμως, επειδή
δεν έχει μόνο ψυχή αλλά και πνεύμα, μέχρι να ενωθεί με την πηγή του Πνεύματος,
άσχετα με τις φυσικές υλικές απολαύσεις, μένει ανικανοποίητος, νοιώθει ένα κενό
μέσα του.
Αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός
φανερώνεται σαν Πνεύμα Άγιο τώρα, για να ικανοποιήσει αυτή την βαθύτερη
εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου που είναι να εμπλησθεί το πνεύμα του με το Πνεύμα
του Θεού.
Ο Θεός είναι Πνεύμα, και
λατρεύεται εν πνεύματι. Το πνεύμα μας έχει την ικανότητα της λατρείας.
Θα μπορούσαμε να παραβάλουμε
την σχηματική παράσταση του ναού με τον άνθρωπο: Η αυλή του ναού με το
θυσιαστήριο είναι το σώμα μας - σηκώνουμε τα χέρια μας προς το Θεό. Τα Άγια
είναι η ψυγή και είναι εκεί που γίνεται η λογική μας λατρεία, βγαίνει το
θυμίαμα από το θυσιαστήριο του θυμιάματος, ακόμη είναι ο άρτος της προθέσεως, ο
λόγος του Θεού που τον ακούμε με τα αυτιά μας και γεμίζει η ψυχή μας. Όμως η
πιο ανώτερη πνευματική λατρεία του προσώπου του Θεού γίνεται μέσα στα Άγια των
Αγίων, στο πνεύμα. Μέσα στο πνεύμα του ανθρώπου είναι που φανερώνεται η δόξα
του Θεού όπως φανερωνόταν ανάμεσα στα δύο χερουβείμ.
Ο απώτερος σκοπός του Θεού
λοιπόν ήταν να κατοικήσει και να φανερωθεί μέσα στο πνεύμα μας. Η φανέρωση
λοιπόν του Θεού σαν Πνεύμα Άγιο είναι η φανέρωση του βαθύ Εαυτού του Θεού, πώς
είναι στα βάθη Του ο Θεός και γι’ αυτό και η βλασφημία του Αγίου Πνεύματος δεν
συγχωρείται! (Ματθ.ιβ:31, Λουκ.ιβ:10, Εβρ.ς:4-12).
Γέν.α:2 Το Πνεύμα του
Θεού «εφέρετο». Στα Εβραϊκά έχει την
έννοια φτερουγίζω, πετώ, όπως το περιστέρι πάνω από τους νεοσσούς του. Ο Θεός τότε
επρόκειτο να δημιουργήσει την υλική δημιουργία την οποία αγαπά.
Ιωνάς δ:10,11 βλέπουμε το Θεό
να ενδιαφέρεται όχι μόνο για τους ανθρώπους αλλά και για τα κτήνη.
Τώρα το ίδιο Πνεύμα φτερούγισε
κι έμεινε μέσα στο Χριστό για να δημιουργήσει την νέα κτίση.
Πάνω απ’ ότι φτερούγισε το
Πνεύμα του Θεού ήταν καλό.
Το περιστέρι φανερώνει τη φύση
του Θεού προς τους ανθρώπους που συνεργάζονται με το θέλημά Του: Πραότητα,
ευγένεια, καθαρότητα, αγάπη, απαλότητα, ακακία. Ακόμη είναι ελαφρύ, εύκολο να
το κρατήσει κανείς (ο ζυγός μου είναι ελαφρύς).
Η περιστερά τρομάζει εύκολα -
έτσι είναι και το Πνεύμα το Άγιο, εύκολα λυπάται (Εφεσ.δ:30 & Ησ.ξγ:10)
όταν κάνουμε πράγματα αντίθετα με το λόγο και το θέλημα του Θεού - πρέπει να
είμαστε ήρεμοι, ήσυχοι και να έχουμε εμπιστοσύνη μέσα μας ώστε να έρθει. Ο
άνθρωπος που δεν δείχνει καμία αντίσταση και καμία έχθρα στο θέλημα του Θεού,
παίρνει το περιστέρι.
Είναι σύμβολο της τέλειας
κοινωνίας - χωρίς μάχες.
Η περιστερά είναι φθηνή. Ήταν η
θυσία των φτωχών έτσι συμβολίζει τη θυσία του Χριστού που είναι για όλους τους
ανθρώπους (προσιτή) Ψαλμ.ιη:25,26.
Δεν χρειάστηκε η φωτιά όπως την
πεντηκοστή γιατί ο Χριστός ήταν καθαρός.
Το Πνεύμα φανερώθηκε μόνο στον
Ιωάννη και τον Ιησού, γιατί έπρεπε να το δει ο Ιωάννης. Σαν δεύτερη μαρτυρία
για τον Ιωάννη, εκτός του ότι είδε το Πνεύμα, ο Θεός μαρτύρησε και στ’ αυτιά
του λέγοντας: «ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός εις τον οποίον ευηρεστήθην»
(Ιωάν.α:32-34).
