Ο Βιβλικός Χριστιανισμός δεν είναι μία ζωή με δεσμά, αλλά μία ζωή
ελευθερίας. Η ελευθερία αυτή δεν αποκλείει όμως την κλήση για αγιασμό. Μπορούμε
να παρουσιάσουμε τρεις όψεις της Χριστιανικής ελευθερίας:
1. Ελευθερία από την αμαρτία. Η αμαρτία και
το θέλημα του Θεού αποκλείουν το ένα το άλλο, έτσι εξ ορισμού, το να είναι
κάποιος ελεύθερος από κάτι, αυτό σημαίνει ότι είναι υποταγμένος στο άλλο. Το να
ζει κάποιος τη Χριστιανική ελευθερία, αυτό σημαίνει να διασπάσει τα δεσμά και
να ελευθερωθεί από τη δουλεία της αμαρτίας, πράγμα το οποίο σημαίνει να
υπακούσουμε και να υπηρετήσουμε το Θεό, και αυτό θα πει να “παραστήσουμε τα μέλη μας δούλα εις την δικαιοσύνην προς αγιασμόν”
και να “έχουμε τον καρπό μας εις
αγιασμόν” (Ρωμ.ς:15-23).
2. Ελευθερία από το νόμο. Ο Θεός δεν
έχει καταργήσει τον ηθικό νόμο, αλλά οι Χριστιανοί σήμερα είναι ελεύθεροι από
το νόμο της Παλαιάς Διαθήκης κατά πολλούς τρόπους:
· Ελευθερία από την ποινή του νόμου-το θάνατο. Ο Χριστός πέθανε στη δική
μας θέση, έτσι ο νόμος δεν έχει πλέον καμία εξουσία να μας καταδικάσει.
· Ελευθερία από την προσπάθεια να εκπληρώσουμε το νόμο με τις δικές μας
μόνον προσπάθειες. Οι άγιοι της Παλαιάς Διαθήκης ήταν δεσμευμένοι από το νόμο,
όπως τα παιδιά είναι κάτω από επιτρόπους και οικονόμους (Γαλ.κεφ.δ). Δεν
μπορούσαν πλήρως να υπερνικήσουν τη σάρκα και να τηρήσουν τον ηθικό νόμο του
Θεού, αλλά το Πνεύμα τώρα μας δίνει τη δύναμη να το κάνουμε (Ρωμ.η:2-4).
· Ελευθερία από την καταστρεπτική δύναμη του νόμου που προξενούνταν με
την παραβίασή του. Ο νόμος, ενώ ήταν καλός καθ’ εαυτός, στην πραγματικότητα
έγινε επιβλαβής, γιατί οι άνθρωποι κακώς βασίστηκαν σ’ αυτόν για τη δικαίωση
τους και έτσι απέρριπταν την πίστη εν Χριστώ (Ρωμ.θ:31-10:3).
· Ελευθερία από τον τελετουργικό νόμο (Μάρκ.ζ:15, Πράξ.κεφ.ιε,
Γαλάτ.κεφ.δ, Κολ.β:16-17).
· Ελευθερία σε μη ηθικά ζητήματα. Μπορούμε να συμμετέχουμε με οιαδήποτε
δραστηριότητα, η οποία δεν παραβαίνει Βιβλική διδασκαλία. Έχουμε ελευθερία να
ακολουθούμε την ατομική μας κρίση, επιθυμία και συνείδηση σε ουδέτερες ηθικά
περιοχές, όπως το να τρώμε κρέας και να τηρούμε ορισμένες ημέρες (Ρωμ.κεφ.ιδ).
Σ’ αυτά τα ζητήματα, δεν πρέπει να κρίνουμε ο ένας τον άλλο, αλλά πρέπει να
είμαστε πιστοί στις πεποιθήσεις μας.
Η Χριστιανική ελευθερία δεν καταργεί την ευθύνη να υπακούμε στη
Γραφική διδασκαλία του αγιασμού (Ρωμ.ς:15, Γαλάτ.ε:13). Ούτε αποκλείει την
ευθύνη να ακολουθούμε ευσεβείς ηγέτες όταν εφαρμόζουν Βιβλικές αρχές περί
αγιασμού σε διάφορα ζητήματα σήμερα (Πράξ.ιε:28-29, Εβρ.ιγ:17).
Η Βίβλος μας δίδει τέσσερις κατευθυντήριες οδηγίες για την σωστή
άσκηση της Χριστιανικής ελευθερίας σε μη ηθικά ζητήματα. Συγκεκριμένα πρέπει:
1. Να πράττουμε τα πάντα “προς
δόξαν Θεού” (Α’ Κορ.ι:31, Κολ.γ:17).
2. Να αποφεύγουμε κάθε τι που δεν είναι προς οικοδομή μας (Α’ Κορ.ς:12, ι:23).
Πρέπει να απέχουμε από πράγματα επιβλαβή σε μας, φυσικά, διανοητικά ή
πνευματικά. Πρέπει να απορρίψουμε κάθε “βάρος”,
ή εμπόδιο, και “την ευκόλως
εμπεριπλέκουσα αμαρτία” (Εβρ.ιβ:1).
3. Να αποφεύγουμε οτιδήποτε θα έβλαπτε τους άλλους (Ρωμ.ιδ:13-21, Α’ Κορ.η:9-13,
κεφ.ι:32-33). Πρέπει να αποφεύγουμε πράγματα τα οποία μπορούν να κάνουν τους
άλλους να προσκόψουν.
4. Να αποφεύγουμε οτιδήποτε που θα μπορούσε να αποκτήσει κυριαρχία πάνω
μας (Α’ Κορ.ς:12). Δεν πρέπει να αφήσουμε τίποτα να μας γίνει συνήθεια, να μας
κλέψει αρκετή ενέργεια, χρόνο, χρήμα, ή να μπει ανάμεσα σε μας και στη σχέση
μας με το Θεό.
Εάν η Βίβλος καταδικάζει μία συνήθεια, είτε ειδικά ή σαν αρχή, η
υπακοή είναι αναγκαία. Εάν οι τέσσερις κατευθυντήριες οδηγίες για τη σωστή
άσκηση της Χριστιανικής ελευθερίας δείχνουν μία ορισμένη πορεία ενέργειας, τότε
πάλι η υπακοή είναι αναγκαία.
Για παράδειγμα, το να τρώγει κάποιος ειδολώθυτα, δηλαδή κρέας που είχε
προσφερθεί στα είδωλα, είχε ξεφύγει απ’ το σκοπό της Χριστιανικής ελευθερίας,
και η αποστολική εκκλησία απαγόρευσε απόλυτα τη συνήθεια αυτή, γιατί είχε γίνει
λίθος προσκόμματος. Εάν κάποιο ζήτημα είναι ηθικά ουδέτερο, και οι τέσσερις παραπάνω
κατευθυντήριες οδηγίες δεν καθορίζουν μια σίγουρη λύση, τότε η διδασκαλία του
κεφ. 14 της Επιστολής προς Ρωμαίους θα εφαρμοστεί.
