χάριν και δόξαν θέλει δώσει ο Κύριος

Όταν ασχολούμαστε με τα παιδιά του Αδάμ και της Εύας, τον Κάιν και τον Άβελ, συνήθως μιλάμε πιο πολύ για τον Κάιν και δεν παρατηρούμε τη ζωή του Άβελ.

Οι γιοι του Κάιν χρησιμοποίησαν τη γνώση και τη δύναμή τους με τη μάταιη ελπίδα να καλυτερέψουν τον κόσμο.

Ο Ενώχ, είχε βρει ένα καλύτερο κόσμο!

Βέβαια, ζώντας έτσι, κινδυνεύεις και εύκολα κατηγορείσαι σαν «υπερβολικός» ή «αδρανής»!

Όμως, η πίστη που μας ικανώνει να περπατάμε με το Θεό, μας διδάσκει: Να μη δίνουμε στο φρόνημα του κόσμου περισσότερη αξία απ’ αυτή που αξίζει!

Η θυσία του Άβελ μας διδάσκει τη βάση πάνω στην οποία στηρίζεται η πίστη μας.

Η μετάθεση (αρπαγή) του Ενώχ, μας διδάσκει τη μακαρία ελπίδα που από τώρα απολαμβάνουμε (Τίτ.β:13).

Ψαλ.πδ:11 Διότι ήλιος και ασπίς είναι Κύριος ο Θεός· χάριν και δόξαν θέλει δώσει ο Κύριος· δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία.

Μεταξύ της χάρης που έχει αποκαλυφτεί (θυσία) και της δόξας που πρόκειται να αποκαλυφτεί (αρπαγή), υπάρχει η βεβαιότητα ότι, δεν θέλει στερήσει ουδενός αγαθού τους περιπατούντας εν ακακία.

Ο Άβελ και ο Ενώχ, σηματοδοτούν τη χριστιανική ζωή.

Ο σταυρός και η επιστροφή του Κυρίου είναι οι δύο άκρες της ύπαρξης της εκκλησίας.

Η εκκλησία γνωρίζει ότι είναι τελείως δικαιωμένη με το θάνατο και την ανάσταση του Ιησού και ζει περιμένοντας την ημέρα που θα έρθει να την παραλάβει προς τον εαυτό Του.

Γαλ.ε:5 διότι ημείς διά του Πνεύματος προσδοκώμεν εκ πίστεως την ελπίδα της δικαιώσεως.

Όμως, το βάδισμα του Ενώχ υπονοεί καθημερινή πρόοδο, εργασία με σκοπό την τελειοποίηση, μεταμόρφωση από δόξα σε δόξα.

Αββακούμ β:1-4 Επί της σκοπιάς μου θέλω σταθή και θέλω στηλωθή επί του πύργου, και θέλω αποσκοπεύει διά να ίδω τι θέλει λαλήσει προς εμέ και τι θέλω αποκριθή προς τον ελέγχοντά με. Και απεκρίθη προς εμέ ο Κύριος και είπε, Γράψον την όρασιν και έκθεσον αυτήν επί πινακιδίων, ώστε τρέχων να αναγινώσκη τις αυτήν· διότι η όρασις μένει έτι εις ωρισμένον καιρόν, αλλ' εις το τέλος θέλει λαλήσει και δεν θέλει ψευσθή· αν και αργοπορή, πρόσμεινον αυτήν· διότι βεβαίως θέλει ελθεί, δεν θέλει βραδύνει. Ιδού, η ψυχή αυτού επήρθη, δεν είναι ευθεία εν αυτώ· ο δε δίκαιος θέλει ζήσει διά της πίστεως αυτού.

Τι είναι λοιπόν ο Θεός; Ο Θεός που περιμένω και ποτέ δεν έρχεται; Ο Θεός που το να Τον περιμένω είναι ένας απλός μηχανισμός άμυνας για να αντιμετωπίσω μια δύσκολη πραγματικότητα;

Στην περικοπή μας ουσιαστικά ο Θεός ζητά από τον Αβακούμ να Τον περιμένει. Τι σημαίνει όμως αυτό; Πώς περιμένει ο Αβακούμ; Πώς να περιμένω το Θεό που προσμένω;

1. Περιμένω ισορροπώντας στην ένταση μεταξύ της απουσίας και της παρουσίας του Θεού.

Ο Αβακούμ νιώθει την απουσία του Θεού. Καλείται να περιμένει ένα Θεό που δεν είναι παρών. Που θα έρθει. Θα του εξηγήσει. Θα εκπληρώσει το σχέδιό του. Θα λύσει το πρόβλημα.

Τι γίνεται όμως τώρα; Τι να το κάνω το ότι κάποτε, μια μέρα θα εμφανιστείς; Εγώ έχω τώρα το πρόβλημα. Δείτε όμως κάτι ενδιαφέρον.

Ενώ ο Θεός μοιάζει να είναι απών, ταυτόχρονα είναι παρών όσο ποτέ άλλοτε.

Συνομιλεί με τον Αβακούμ. Στο κεφ.β:2 υπάρχει η λέξη «εμέ». “Ο Θεός μου αποκρίθηκε.” Όχι απλά αποκρίθηκε αλλά αποκρίθηκε σε εμένα, απάντησε στην ερώτησή μου, ασχολήθηκε προσωπικά με τον προβληματισμό μου. Ο Θεός που θα έρθει στο μέλλον, είναι εδώ δίπλα μου στο παρόν. Ο Θεός που προσμένω είναι ο Θεός που ήδη απολαμβάνω.

Τη στιγμή που ο Θεός μοιάζει να είναι τόσο απόμακρος, είναι τόσο κοντά μου. Αυτή ήταν και η εμπειρία του Ιώβ. Αν τον ρωτούσες «ποια ήταν η στιγμή που ένιωσες με τον πιο σκληρό και οδυνηρό τρόπο το Θεό μακρύτερα από ότι ποτέ;», θα σου έλεγε «όταν τα έχασα όλα». Και «ποια ήταν η στιγμή που ένιωσες με τον πιο καθαρό και ζεστό τρόπο το Θεό κοντύτερα από ότι ποτέ;», θα σου έλεγε «όταν τα έχασα όλα». Στο τέλος του βιβλίου του λέει «άκουγα για σένα με την ακοή μου αλλά τώρα τα μάτια μου σε βλέπουν».

2. Περιμένω αναμένοντας αλλά και υπακούοντας

Λέει ο Αβακούμ στο β:1, «Θα πάρω θέση, θα σταθώ στη σκοπιά μου και στην πολεμίστρα μου και θα προσμένω…» Έχει ενδιαφέρον ότι η αναμονή δε χαρακτηρίζεται από παθητική αδράνεια αλλά από ενεργή και δραστήρια προσδοκία. Θα σταθώ στη σκοπιά μου. Θα κάνω τη βάρδιά μου. Θα εκτελέσω το καθήκον μου. Θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω.

Δείτε το πώς αντέδρασε ένας άλλος προφήτης όταν το θέλημα του Θεού δεν έβγαζε νόημα γι’ αυτόν: Θυμηθείτε τον Ιωνά. Διαβάζουμε στο α:5β «ο δε Ιωνάς κατέβη εις το κοίλωμα του πλοίου και επλαγίασε και εκοιμάτο βαθέως»

Σε αντίθεση με αυτόν, ο Αβακούμ λέει “θα σταθώ στις επάλξεις. Θα κάνω αυτό που πρέπει και θα περιμένω.” Η αναμονή δεν είναι άλλοθι για αδράνεια και απραξία.

Ο Αβακούμ περιμένει να μάθει το άγνωστο θέλημα του Θεού υπακούοντας στο γνωστό. Περιμένει να πληροφορηθεί τις κρυφές βουλές του Θεού εκτελώντας τις αποκαλυμμένες.

Υπήρχε και υπάρχει μια τάση που θεωρεί ως υψηλότερη πνευματικότητα το να μην κάνεις τίποτα, περιμένοντας μια ειδική κλήση από το Θεό για να κάνεις κάτι. Ο Αβακούμ κάνει το ακριβώς αντίθετο. Εκτελεί το καθήκον του περιμένοντας το άγνωστο.

3. Περιμένω επειδή δε θέλω το μέτριο αλλά το τέλειο

Έχουμε την παροιμία «κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρι». Συχνά σκεφτόμαστε έτσι. Διαβάζουμε όμως στο εδ.3 ότι ο Αβακούμ λέει, «Διότι η όρασις μένει έτι εις ωρισμένον καιρόν…». Στον ορισμένο καιρό.

Ξέρετε, ο Σατανάς έχει μία πολύ συγκεκριμένη άποψη για το χρόνο. Υπάρχει μόνο το τώρα, το σήμερα.

Πάντα μιλά στον ενεστώτα. Δείτε τι λέει στους πρωτόπλαστους: «την ημέρα που θα φάτε από αυτό θα ανοιχτούν τα μάτια σας και θα γίνετε σαν θεοί…». Την ημέρα, σήμερα, τη στιγμή, τώρα!

Ο Αβακούμ όμως περιμένει τον «ορισμένο καιρό». Γιατί; Με άλλα λόγια η υπομονή είναι όχι επειδή είμαστε μαζοχιστές αλλά το αντίθετο, επειδή θέλω το καλύτερο. Το πρόβλημα του ανθρώπου είναι ότι επιλέγει να ικανοποιηθεί πολύ γρήγορα και πολύ εύκολα. Περιμένω επειδή θέλω να απολαύσω τον καρπό της απάντησης του Θεού στον «ορισμένο καιρό», τη σωστή στιγμή.

4. Περιμένω με πίστη στην πιστότητα του Θεού

Διαβάζουμε στο εδ.4, «ο δε δίκαιος θέλει ζήσει δια της πίστεως αυτού». Η φράση αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική. Την αναφέρει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους, στην προς Γαλάτας, στην προς Εβραίους. Τι σημαίνει;

Ο δίκαιος θα ζήσει με πίστη στην πιστότητα του Θεού. Τώρα για να καταλάβουμε τη σημαίνει αυτό, αξίζει να σημειώσουμε κάτι. Τι είναι το αντίθετο της πίστης; Η απιστία, η αμφιβολία, η ασέβεια; Αν δείτε το πλαίσιο θα ανακαλύψουμε ότι το αντίθετο είναι η υπερηφάνεια. Δείτε το εδ.4: «Ιδού η ψυχή αυτού επήρθη». Είναι η στάση που λέει «πάρε τη ζωή στα χέρια σου». Μην εξαρτάσαι από κανέναν και τίποτα. Διάλεξε το δρόμο της «αυτοεξάρτησης».

Β’ Τιμ.δ:6,7 Διότι εγώ γίνομαι ήδη σπονδή και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου έφθασε. Τον αγώνα τον καλόν ηγωνίσθην, τον δρόμον ετελείωσα, την πίστιν διετήρησα·

Β’ Τιμ.δ:17 αλλ' ο Κύριος με παρεστάθη και με ενεδυνάμωσε, διά να πληρωθή δι' εμού το κήρυγμα και να ακούσωσι πάντα τα έθνη· και ηλευθερώθην εκ του στόματος του λέοντος.

 

Πρόθυμος υπηρέτη	Έτοιμος ταξιδιώτης	Νικηφόρος αγωνιστής
Συνεπής δρομέας	Πιστός οικονόμος	Εγκαταλελειμμένος

 

Β’ Τιμ.β:5 Εάν δε και αγωνίζηταί τις, δεν στεφανούται, εάν νομίμως δεν αγωνισθή. Υπάρχουν κανόνες!!!

Κολ.α:10 διά να περιπατήσητε αξίως του Κυρίου, ευαρεστούντες κατά πάντα, καρποφορούντες εις παν έργον αγαθόν και αυξανόμενοι εις την επίγνωσιν του Θεού

Αποκ.γ:1 Και προς τον άγγελον της εν Σάρδεσιν εκκλησίας γράψον· Ταύτα λέγει ο έχων τα επτά πνεύματα του Θεού και τους επτά αστέρας. Εξεύρω τα έργα σου, ότι το όνομα έχεις ότι ζης και είσαι νεκρός.

Β’ Κορ.ια:2 Διότι είμαι ζηλότυπος προς εσάς κατά ζηλοτυπίαν Θεού· επειδή σας ηρραβώνισα με ένα άνδρα, διά να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν. Μήπως όμως στην πορεία χωρίζουμε;

Λουκ.ιζ:32 Ενθυμείσθε την γυναίκα του Λωτ. Αυτό είπε ο Ιησούς μιλώντας για τις μέρες μας.

    1)   Παρόλο που ήταν σύζυγος πιστού ανθρώπου. Όσο πιστός ήταν ο Λωτ, αλλά είχε κάποια πνευματική υπόσταση (Β’ Πέτρ.β:8).

    2)  Παρόλο που προειδοποιήθηκε προσωπικά για την επερχόμενη κρίση. Γεν.ιθ:2 Το γεγονός ότι δεν αναφέρουν σύζυγο, σημαίνει ότι ήταν εκεί και άκουγε.

    3)   Παρόλο που έκανε κάποια προσπάθεια να σωθεί. Το ότι περιέβλεψε οπίσω (Γέν.ιθ:26), σημαίνει ότι προχώρησε, βγήκε έξω. Όμως, φαίνεται ότι έβγαλε μόνο το σώμα της, όχι την καρδιά της.

     4)     Παρόλο που είχε διαχωρίσει τη θέση της από τους Σοδομίτες. Δεν είχε κάνει βέβαιη την κλήση τους (Β’ Πέτρ.α:10). Η αναποφασιστικότητα, μπορεί να στοιχίσει την αιώνια απώλεια.

     5)     Χάρη σε μία μόνο αμαρτία. Την παρακοή.