Το δείπνο του Κυρίου είναι μια πράξη λατρείας.

 

Αν και είναι μια φαινομενικά απλή διαδικασία, όπου οι Χριστιανοί κόβουν και τρώνε το ψωμί και πίνουν το κρασί, το δείπνο του Κυρίου είναι μια πολύ σημαντική πράξη.

Επομένως, θα πρέπει να επιδιώξουμε να καταλάβουμε (ειδικά αν είμαστε νέοι στην πίστη) γιατί το κάνουμε, γιατί διαφορετικά, η συμμετοχή μας γίνεται χωρίς νόημα, δυσάρεστη στον Θεό και επιζήμια για εμάς.

Θα αναφερθώ σε τρεις σημαντικές αλήθειες που όλοι μας πρέπει να γνωρίζουμε:

Α ́ Κορ.ια:23-33 Διότι εγώ παρέλαβον από του Κυρίου εκείνο, το οποίον και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ' ην παρεδίδετο έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων· Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου. Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε, μέχρι της ελεύσεως αυτού. Ώστε όστις τρώγη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος θέλει είσθαι του σώματος και αίματος του Κυρίου. Ας δοκιμάζη δε εαυτόν ο άνθρωπος, και ούτως ας τρώγη εκ του άρτου και ας πίνη εκ του ποτηρίου· διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. Διά τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικανοί. Διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι· αλλ' όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Κυρίου, διά να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου. Ώστε αδελφοί μου, όταν συνέρχησθε διά να φάγητε, περιμένετε αλλήλους·

 

1. Το μήνυμα του δείπνου του Κυρίου

Μια νέα διαθήκη εγκαθιδρύθηκε όταν ο Ιησούς έχυσε το αίμα του στο σταυρό του Γολγοθά:

 ια:25 Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων· Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου.

Ο ίδιος ο Χριστός έγινε η θυσία έτσι ώστε η Παλαιά Διαθήκη που βασιζόταν σε θυσίες ζώων για εξιλέωση της αμαρτίας να μην είναι πλέον απαραίτητη:

Εβρ.η:13 Λέγων δε καινήν, έκαμε παλαιάν την πρώτην· το δε παλαιούμενον και γηράσκον είναι πλησίον αφανισμού.

Ο Θεός σφραγίζει τη διαθήκη Του για σωτηρία, σε εκείνους που πιστεύουν ότι ο Ιησούς πέθανε για να τους ελευθερώσει:

Εφες.α:13-14 εις τον οποίον και σεις ηλπίσατε, ακούσαντες τον λόγον της αληθείας, το ευαγγέλιον της σωτηρίας σας, εις τον οποίον και πιστεύσαντες εσφραγίσθητε με το Πνεύμα το Άγιον της επαγγελίας, όστις είναι ο αρραβών της κληρονομίας ημών, μέχρι της απολυτρώσεως του αποκτηθέντος λαού αυτού, εις έπαινον της δόξης αυτού.

 

2. Ο σκοπός της Θείας Κοινωνίας

Να θυμόμαστε τα πάθη και το θάνατό Του, όπως υπαγορεύτηκε από τον ίδιο τον Κύριο:

Α ́ Κορ.ια:23-25 Διότι εγώ παρέλαβον από του Κυρίου εκείνο, το οποίον και παρέδωκα εις εσάς, ότι ο Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ' ην παρεδίδετο έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε και είπε· Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων· Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου.

Να διακηρύξουμε την πίστη μας στην αποτελεσματικότητα του θανάτου του:

Α ́ Κορ.ια:26^α Διότι οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε,

και στην επιστροφή του:

Α ́ Κορ.ια:26β μέχρι της ελεύσεως αυτού

Να έχουμε κοινωνία σαν σώμα του Χριστού με την έννοια της ενίσχυσης της σχέσης μεταξύ μας στην εκκλησία:

Α ́ Κορ.ια:33 Ώστε αδελφοί μου, όταν συνέρχησθε διά να φάγητε, περιμένετε αλλήλους·

 

3. Η τάξη στο δείπνο

Δεν πρέπει να συμμετέχουμε με τρόπο ανάξιο των παθημάτων του Χριστού. Υπονοεί αμαρτία για την οποία δεν μετανοούμε και ασεβείς συμπεριφορές:

Α ́ Κορ.ια:27 Ώστε όστις τρώγη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος θέλει είσθαι του σώματος και αίματος του Κυρίου.

Ο καθένας πρέπει να δοκιμάζει τον εαυτό του ως προς τη στάση της καρδιάς του, την εξωτερική διαγωγή και την κατανόηση της αληθινής φύσης και του σκοπού του δείπνου:

Α ́ Κορ.ια:28 Ας δοκιμάζη δε εαυτόν ο άνθρωπος, και ούτως ας τρώγη εκ του άρτου και ας πίνη εκ του ποτηρίου·

Α ́ Κορ.ια:29-30 διότι ο τρώγων και πίνων αναξίως τρώγει και πίνει κατάκρισιν εις εαυτόν, μη διακρίνων το σώμα του Κυρίου. Διά τούτο υπάρχουσι μεταξύ σας πολλοί ασθενείς και άρρωστοι, και αποθνήσκουσιν ικανοί.

Αν κρίνουμε τον εαυτό μας πριν συμμετάσχουμε, όμως, ο Κύριος δεν θα μας κρίνει αιώνια μαζί με τον κόσμο, αλλά θα μας πειθαρχήσει:

Α ́Κορ.ια:31-33 Διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς, δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι· αλλ' όταν κρινώμεθα, παιδευόμεθα υπό του Κυρίου, διά να μη κατακριθώμεν μετά του κόσμου. Ώστε αδελφοί μου, όταν συνέρχησθε διά να φάγητε, περιμένετε αλλήλους·

 

Συμπέρασμα

Η τήρηση του δείπνου του Κυρίου με τρόπο αντάξιο των παθημάτων Του, βρίσκεται στον πυρήνα των οδηγιών του Παύλου προς την εκκλησία της Κορίνθου, οι οποίες μου θυμίζουν τη συνομιλία του Ιησού με τον Πέτρο ακριβώς πριν από το τελευταίο δείπνο που καταγράφεται στο Ιωάν.ιγ:9,10.

Ο Σίμων Πέτρος Του είπε: «Κύριε, [σε αυτή την περίπτωση, πλύνε] μη τους πόδας μου μόνον, αλλά και τας χείρας και την κεφαλήν!»

Ο Ιησούς του είπε, «Ο λελουμένος δεν έχει χρείαν ειμή τους πόδας να νιφθή, αλλ' είναι όλος καθαρός· και σεις είσθε καθαροί, αλλ' ουχί πάντες».

Αν διαβάσουμε από το Λουκά κβ, το οποίο περιλαμβάνει το τελευταίο δείπνο και τα γεγονότα γύρω από αυτό, εκτός από αυτά τα γνωστά λόγια από το δείπνο, ξαφνιάζεται κανείς από ορισμένα άλλα λόγια που λέγονται από τον Ιησού σε αυτή τη βαρυσήμαντη περίσταση.

Αφού ο Ιησούς και οι μαθητές κάθισαν μαζί γύρω από το τραπέζι του Πάσχα, τα πρώτα λόγια που είπε ο Ιησούς ήταν:

«Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προ του να πάθω» (Λουκ.κβ:15).

Έχοντας μπροστά Του μια περίοδο αφάνταστα έντονων δεινών στη ζωή Του, ο Ιησούς έχει μια βαθιά επιθυμία να είναι μαζί με τους μαθητές Του.

Αν και σαφώς είχε ανάγκη να είναι με τον Πατέρα Του, όπως βλέπουμε στα εδ.41-44, φαίνεται ότι αισθανόταν την ανάγκη να είναι με τους μαθητές Του – τους στενούς φίλους Του.

Η βαθιά λαχτάρα του Ιησού να είναι με τους μαθητές Του σ’ αυτή την πιο σκοτεινή και πιο δύσκολη περίοδο της ζωής Του είναι ένα αρκετά αξιόλογο θέμα.

Αυτή η επιθυμία γίνεται ακόμη πιο αξιοσημείωτη, όταν εξετάζουμε τις μεγάλες ατέλειες των μαθητών, που ο καθένας μπορεί να δει στα γεγονότα που επακολούθησαν εκείνο το δείπνο στο Λουκ.κβ.

Η άμεση αντίδρασή τους όταν ο Ιησούς τους αποκάλυψε τα επικείμενα παθήματα, δεν ήταν συμπάθεια, αλλά μια συζήτηση για το ποιος από αυτούς πρόκειται να προδώσει τον Ιησού:

Λουκ.κβ:23 Και αυτοί ήρχισαν να συζητώσι προς αλλήλους το ποίος τάχα ήτο εξ αυτών, όστις έμελλε να κάμη τούτο.

Αμέσως μετά, ξεκινά μια διαφορά που προέκυψε μεταξύ τους, ως προς το ποιος από αυτούς θα πρέπει να θεωρηθεί ότι είναι μεγαλύτερος:

Λουκ.κβ:24-30 Έγεινε δε και φιλονεικία μεταξύ αυτών, περί του τις εξ αυτών νομίζεται ότι είναι μεγαλήτερος. Ο δε είπε προς αυτούς· οι βασιλείς των εθνών κυριεύουσιν αυτά, και οι εξουσιάζοντες αυτά ονομάζονται ευεργέται. Σεις όμως ουχί ούτως, αλλ' ο μεγαλήτερος μεταξύ σας ας γείνη ως ο μικρότερος, και ο προϊστάμενος ως ο υπηρετών. Διότι τις είναι μεγαλήτερος, ο καθήμενος εις την τράπεζαν ή ο υπηρετών; ουχί ο καθήμενος; αλλ' εγώ είμαι εν μέσω υμών ως ο υπηρετών. Σεις δε είσθε οι διαμείναντες μετ' εμού εν τοις πειρασμοίς μου· όθεν εγώ ετοιμάζω εις εσάς βασιλείαν, ως ο Πατήρ μου ητοίμασεν εις εμέ, διά να τρώγητε και να πίνητε επί της τραπέζης μου εν τη βασιλεία μου, και να καθήσητε επί θρόνων, κρίνοντες τας δώδεκα φυλάς του Ισραήλ.

Αργότερα, τους ζητά να προσευχηθούν για να μην μπουν σε πειρασμό, ενώ είναι μόνος Του στην προσευχή με τον Πατέρα. Αντ’ αυτού, κοιμούνται (εδ.39-46).

Ο Ιούδας Τον προδίδει (εδ.47-48), και ο Πέτρος Τον αρνείται (εδ.54-62).

Οι πράξεις τους δεν φανερώνουν μαθητές με πρόθεση την ενθάρρυνση και την ενίσχυση ενός φίλου σε μια στιγμή μεγάλης ανάγκης.

Όμως, παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες και τις αποτυχίες των μαθητών, τις οποίες ο Ιησούς γνώριζε καλά, εξακολουθεί να επιθυμεί διακαώς να είναι μαζί τους σε αυτό το φρικτά εξαντλητικό σημείο στη ζωή Του.

Υπάρχουν δύο αλήθειες, ιδίως στην αφήγηση του Λουκ.κβ που τις βρίσκω πιο εντυπωσιακές και εξαιρετικές.

Πρώτη αλήθεια, ο Ιησούς αγαπούσε τους μαθητές του όπως ήταν και επιθυμούσε πολύ να είναι μαζί τους. Είναι προφανές ότι οι μαθητές χρειάζονταν τον Ιησού πάρα πολύ.

Ωστόσο, σε κάποιο βαθμό, ο Ιησούς «χρειαζόταν» τους μαθητές - ή τουλάχιστον τους ήθελε μαζί Του σ’ αυτό το μέρος της σκληρής πάλης και του πόνου.

Και δεν ήθελε να είναι μαζί τους λόγω της βαθιάς ωριμότητάς τους, μάλλον, ήθελε να είναι μαζί τους με όλες τις ατέλειες και τα ελαττώματά τους, επειδή ήξερε ότι Τον αγαπούσαν (εκτός ίσως από τον Ιούδα),  σε βαθμό που μπορούσαν να το κάνουν.

Θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ παρήγορο και αρκετά εκπληκτικό να ξέρω ότι ο Ιησούς θέλει πραγματικά να είναι μαζί μου με όλες τις ατέλειες και τις αδυναμίες μου - επειδή έχω πολλά από αυτά.

Δεύτερη αλήθεια, αν και οι μαθητές ήταν με τον Ιησού σ’ αυτό το μέρος της μεγάλης αγωνίας, δεν άκουσαν πραγματικά τι είχε να τους πει.

Ήταν περισσότερο επικεντρωμένοι στον εαυτό τους και στις ανάγκες τους.

Φάνηκε να ανησυχούν περισσότερο για το ποιος από αυτούς θα Τον προδώσει και όχι το γεγονός ότι ο Ιησούς επρόκειτο να προδοθεί.

Στις τελευταίες ώρες τους μαζί με τον πιο σημαντικό άνθρωπο που έζησε ποτέ, διαφωνούσαν για το ποιος από αυτούς ήταν μεγαλύτερος.

Όταν ο Ιησούς τους ζήτησε να προσευχηθούν ενώ Αυτός ήταν μόνος με τον Πατέρα, αποκοιμήθηκαν.

Με σημαντικότατα γεγονότα αιώνιας συνέπειας να συμβαίνουν γύρω τους και με την παρουσία του Ιησού στο κέντρο αυτών των γεγονότων, οι μαθητές φαίνεται να χάνουν τη σημασία των λόγων Του και το προνόμιο της παρουσίας Του.

Με λυπεί να συνειδητοποιώ ότι συχνά είμαι ευπρόσδεκτος στην παρουσία του Ιησού, ο οποίος θέλει διακαώς να είναι μαζί μου, και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σκέφτομαι και να μιλάω για μένα.

Έτσι, χάνω αυτά που μου λέει και αυτά που κάνει, τα οποία είναι πολύ μεγαλύτερα, βαθύτερα και διαρκούν αιώνια, από ό, τι εγώ λέω και κάνω.

Ο Ιησούς έδωσε το σώμα του για μένα και έχυσε το αίμα του για μένα. Θυσίασε τα πάντα για μένα.

Δεν θα έπρεπε αυτό να με παρακινεί να αναγνωρίζω την αιώνια, ανυπολόγιστη αξία της αποκάλυψης και του προνομίου να απολαμβάνω την παρουσία Του και να παρακολουθώ στενά τι λέει και τι κάνει, ενώ είμαι μαζί Του;