Δευτ.ιδ:1-2 Σεις είσθε υιοί
Κυρίου του Θεού σας· δεν θέλετε κάμει εις το σώμα σας εντομάς, ουδέ θέλετε
κάμει φαλάκρωμα αναμέσον των οφθαλμών σας, διά νεκρόν. Διότι λαός άγιος είσαι
εις Κύριον τον Θεόν σου· και σε εξέλεξεν ο Κύριος διά να ήσαι εις αυτόν λαός
εκλεκτός, παρά πάντα τα έθνη τα επί της γης.
Αυτή είναι η βάση των προνομίων αλλά και των ευθυνών του λαού Ισραήλ.
Πρέπει ν’ αρχίσει ένας συγγενικός
δεσμός, πριν μπορέσει κανείς να καταλάβει ή να εκπληρώσει τα καθήκοντά του
(πατέρας, μητέρα).
Το ίδιο ισχύει με τον Θεό. Δεν
μπορούμε να καταλάβουμε τα αισθήματα ή τα καθήκοντα ενός παιδιού του Θεού,
μέχρι να βρεθούμε σ’ αυτή τη θέση.
Πρέπει να είναι κανείς
Χριστιανός για να μπορέσει να εκπληρώσει τα καθήκοντα ενός Χριστιανού. Και
τότε, μόνο με τη χάρη του Θεού!
«Σεις είσθε υιοί Κυρίου του Θεού σας» Ωραίο προνόμιο, μας αρέσει;
Όμως, σημαίνει και ότι δεν
ανήκεις στον εαυτό σου, αλλά στον Θεό! Γι’ αυτό δεν είχαν το δικαίωμα να κάνουν
εντομές κτλ.
Ο υπερήφανος άνθρωπος θα μπορούσε
να πει: «Γιατί, που το κακό;».
Σε τέτοιες σκέψεις υπάρχει μόνο
μία απάντηση: «Σεις είσθε υιοί Κυρίου του
Θεού σας».
Αυτό το γεγονός είναι που τα
αλλάζει όλα.
Οι φτωχοί εθνικοί, που εν
γνωρίζουν τον Θεό, μπορούν να τα κάνουν όλα αυτά.
Ο Ισραήλ του Θεού όμως, βρίσκεται
σε μια υψηλή θέση αγιότητας κοντά στον Θεό, πράγμα που πρέπει να χαρακτηρίζει
όλες τις πράξεις του.
Καλούμαστε να αρνηθούμε κάποιες
συνήθειες και να αποδεχτούμε κάποιες άλλες, όχι για να γίνουμε παιδιά του Θεού,
αλλά γιατί είμαστε!
«Διότι λαός άγιος είσαι εις
Κύριον τον Θεόν σου» (όχι οφείλεις να είσαι)!
Από μόνοι τους; Αδύνατον.
Η χάρη του Θεού τους είχε
καταστήσει με την διαθήκη που είχε κάνει προς τους πατέρες τους.
Όλες οι συνήθειες, τα έθιμα, οι
πράξεις, οι τροφές, τα ρούχα….. έπρεπε να απορρέουν από το γεγονός ότι ήταν
παιδιά του Θεού, λαός της εκλογής Του!
Είναι δηλαδή προνόμιο, να έχουμε
τον Κύριο τόσο κοντά μας και να ενδιαφέρεται τόσο για όλες τις συνήθειες μας.
Αυτό, για τον φυσικό άνθρωπο,
είναι ανυπόφορο.
Δευτ.ιδ:21 Ουδέν θνησιμαίον
θέλετε τρώγει· εις τον ξένον τον εντός των πυλών σου θέλεις δίδει αυτά, διά να
τρώγη αυτό· ή θέλεις πωλεί αυτό εις αλλογενή· διότι λαός άγιος είσαι εις
Κύριον τον Θεόν σου. Δεν θέλεις εψήσει ερίφιον εν τω γάλακτι της μητρός
αυτού.
Η σχέση που υπήρχε ανάμεσα στον
Ισραήλ και τον Θεό, είναι που τους ξεχώριζε απ’ όλα τα έθνη. Όχι γιατί ήταν
καλύτεροι.
Ο λόγος ήταν ότι ο Γιάχβε ήταν
άγιος, και αυτοί ήταν ο λαός Του.
Συχνά οι άνθρωποι μας κατηγορούν
ότι αποχωριζόμαστε και δεν συμμετέχουμε στις διασκεδάσεις και τις απολαύσεις
τους.
Δεν καταλαβαίνουν ότι αν το
κάνουμε, είναι σαν να τρώμε θνησιμαίο (συμμετοχή σε ματαιότητες και αφροσύνες).
Ο χριστιανός έχει να «τρώει»
καλύτερα πράγματα από τα φτωχά και νεκρά πράγματα του κόσμου.
Έχει τον ζωντανό λόγο, τον άρτο
που κατέβηκε από τον ουρανό, το αληθινό μάνα.
Ο ταλαίπωρος κοσμικός δεν
γνωρίζει απολύτως τίποτα για όλα αυτά τα πολύτιμα. Τρέφεται με ό, τι ο κόσμος
μπορεί να του προσφέρει.
Το θέμα δεν είναι αν αυτά καθ’
αυτά τα θνησιμαία είναι καλά ή κακά, γιατί κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι
είναι κακό να φαγωθούν, αν ο Θεός δεν είχε πει ότι δεν πρέπει.
Πράγματα που ο κοσμικός μπορεί να
κάνει, ο χριστιανός δεν μπορεί ούτε να τα πλησιάσει, επειδή είναι χριστιανός!
Λυδία λίθος, ο Χριστός. Ό, τι δεν
ταιριάζει στον Χριστό, δεν ταιριάζει ούτε στον Χριστιανό.
