Φιλαδέλφεια

Αποκ.γ:7 «Και προς τον άγγελον της εν Φιλαδελφεία εκκλησίας γράψον· Ταύτα λέγει ο άγιος, ο αληθινός, ο έχων το κλειδίον του Δαβίδ, όστις ανοίγει και ουδείς κλείει, και κλείει και ουδείς ανοίγει»

Ο Θεός, στην περίοδο αυτή που ζούμε, θέλει να μας χαρακτηρίζει η αγάπη των αδελφών!

Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο, ο διάβολος χρησιμοποιεί ευάλωτα άτομα, να πολεμάνε αυτό που ο Θεός θέλει να φτιάξει. Και βέβαια, θεωρούν εαυτούς υπερέχοντας, ανώτερους, οξυδερκείς, είναι αυτοί που βλέπουν και καταλαβαίνουν – δεν είναι σαν τους πολλούς - δεν τους ξεγελάς εύκολα για να τους βάλεις στο μαντρί!

Ρωμ.ιβ:10 «γίνεσθε προς αλλήλους φιλόστοργοι διά της φιλαδελφίας, προλαμβάνοντες να τιμάτε αλλήλους»

Τα προβλήματα των αδελφικών σχέσεων εν Χριστώ ξεκινάνε από εκεί που δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι ανήκουμε στην ίδια οικογένεια.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ = ΟΙΚΟΣ ΘΕΟΥ

Α’ Τιμ.γ:15 «αλλ' εάν βραδύνω, διά να εξεύρης πως πρέπει να πολιτεύησαι εν τω οίκω του Θεού, όστις είναι η εκκλησία του Θεού του ζώντος, ο στύλος και το εδραίωμα της αληθείας».

Σε κάθε ανθρώπινη οργάνωση, μπορείς να είσαι απλά μέλος. Στο ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ όμως υπάρχει δεσμός αίματος, μια άλλη οργανική σύνδεση.

Α΄Κορ.ιβ:27 «Και σεις είσθε σώμα Χριστού και μέλη κατά μέρος»

Α) Γίνεσαι παιδί του Θεού (Ιωάν.α:12)

Β) Αδελφός του Χριστού (Ματθ.κη:10, Εβρ.β:11)

Γ) Αποκτάς αδελφούς και αδελφές

Όταν γίνεσαι οικείος του Θεού (Εφες.β:19  Γαλ.ς:10  Πράξ.δ:23) βλέπεις τους οικείους της πίστης σαν αδελφούς.

ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ είναι η ΔΙΑΘΕΣΗ που πρέπει να έχει κάθε πιστός προσωπικά και υπεύθυνα ώστε να:

α) Προασπίζει

β) Προάγει αυτή την αδελφική σχέση που είναι θεμελιωμένη στο αίμα του Χριστού.

Εφες.β:13 «Τώρα όμως διά του Ιησού Χριστού σεις οι ποτέ όντες μακράν εγείνετε πλησίον διά του αίματος του Χριστού»

Δεν μπορούμε να είμαστε ανεξάρτητοι

Φιλ.β:3,4 μη πράττοντες μηδέν εξ αντιζηλίας ή κενοδοξίας, αλλ' εν ταπεινοφροσύνη θεωρούντες αλλήλους υπερέχοντας εαυτών. Μη αποβλέπετε έκαστος τα εαυτού, αλλ' έκαστος και τα των άλλων.

Ματθ.ε:23,24 Εάν λοιπόν προσφέρης το δώρον σου εις το θυσιαστήριον και εκεί ενθυμηθής ότι ο αδελφός σου έχει τι κατά σου, άφες εκεί το δώρον σου έμπροσθεν του θυσιαστηρίου, και ύπαγε πρώτον φιλιώθητι με τον αδελφόν σου, και τότε ελθών πρόσφερε το δώρον σου.

Δεν μπορούμε να είμαστε ανεξάρτητοι (Φιλιπ.β:4).

Δεν είμαστε απλά ένα σωματείο, είμαστε σώμα Χριστού και το σώμα επηρεάζεται από την κατάσταση των μελών. Το μέλος επιδρά στο σώμα. Όταν ο Αχάν αμάρτησε, ο Θεός είπε, Ο Ισραήλ αμάρτησε!

Α’ Πέτρ.β:17 «Πάντας τιμήσατε, την αδελφότητα αγαπάτε, τον Θεόν φοβείσθε, τον βασιλέα τιμάτε».

Α’ Πέτρ.ε:9 (κείμενο) είναι η δική μας αδελφότητα και είναι προνόμιο να ανήκεις!

Στην σαρκική συγγένεια, παραβλέπεις, ανέχεσαι, συμπαραστέκεσαι, υπηρετείς….

Εβρ.ιγ:1 «Η φιλαδελφία ας μένη». Άλλα μπορεί να φύγουν, όχι όμως η Φιλαδέλφεια!

Α’ Πέτρ.α:22 «Καθαρίσαντες λοιπόν τας ψυχάς σας με την υπακοήν της αληθείας διά του Πνεύματος προς φιλαδελφίαν ανυπόκριτον, αγαπήσατε ενθέρμως αλλήλους εκ καθαράς καρδίας»

Πρέπει να είμαι καθαρός για να μπορέσω να αγαπήσω τον αδελφό μου.

Α’ Πέτρ.γ:8,9 Τελευταίον δε, γίνεσθε πάντες ομόφρονες, συμπαθείς, φιλάδελφοι, εύσπλαγχνοι, φιλόφρονες, μη αποδίδοντες κακόν αντί κακού ή λοιδορίαν αντί λοιδορίας, αλλά το εναντίον ευλογούντες, επειδή εξεύρετε ότι εις τούτο προσεκλήθητε, διά να κληρονομήσητε ευλογίαν.

Ψαλ.ρλγ:1-3 «Ωιδή των Αναβαθμών, του Δαβίδ.» Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί. Είναι ως το πολύτιμον μύρον επί την κεφαλήν, το καταβαίνον επί τον πώγωνα, τον πώγωνα του Ααρών· το καταβαίνον επί το στόμιον του ενδύματος αυτού· ως η δρόσος του Αερμών, η καταβαίνουσα επί τα όρη της Σιών· διότι εκεί διώρισεν ο Κύριος την ευλογίαν, ζωήν έως του αιώνος.

Μη σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου και τα δικά σου

Ρωμ.ιε:1,2 «Οφείλομεν δε ημείς οι δυνατοί να βαστάζωμεν τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκωμεν εις εαυτούς. Αλλ' έκαστος ημών ας αρέσκη εις τον πλησίον διά το καλόν προς οικοδομήν».

Αν υστερείς, μην προσπαθείς να δικαιολογηθείς, δείξε γενναιότητα και παραδέξου το! Κάνε μια αρχή!

Αν δυσκολεύεσαι να συγχωρέσεις άλλους, είναι ώρα να πέσεις στα γόνατα.

Α΄Κορ.ιγ:4-6 «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν, δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν»

Μερικοί, λόγω ανασφάλειας, γίνονται σφουγγάρια. Θέλουν όλοι να τους προσέχουν, να τους δίνουν, να είναι το κέντρο! Κι αν δεν τα βρουν αυτά, τότε η εκκλησία δεν είναι καλή.

Β΄Κορ.ς:11-13 «Το στόμα ημών ηνοίχθη προς εσάς, Κορίνθιοι, η καρδία ημών επλατύνθη· δεν έχετε στενοχωρίαν εν ημίν, αλλ' έχετε στενοχωρίαν εν τοις σπλάγχνοις υμών· την αυτήν λοιπόν αντιμισθίαν αποδίδοντες, ως προς τέκνα λαλώ, πλατύνθητε και σεις».

Όταν η «στένωση» προσβάλει την πνευματική καρδιά, δύσκολα εισέρχεται και δύσκολα γίνεται δεκτός ο εξαγορασμένος με το αίμα του Χριστού αδελφός.

Ιακ.β:9 εάν όμως προσωποληπτήτε, κάμνετε αμαρτίαν και ελέγχεσθε υπό του νόμου ως παραβάται.

Ο Θεός ποτέ δεν χρησιμοποίησε καρμπόν! Μην θες να τους κάνεις όλους σαν εσένα!

Αναγνώρισε το δικαίωμα στον καθένα να είναι αυτός που είναι και προσπάθησε να τον νοιώσεις.

Οι υποψίες για τους άλλους προέρχονται συνήθως απ’ όσα ξέρουμε για τον εαυτό μας.

Ματθ.ιβ:25 «Νοήσας δε ο Ιησούς τους διαλογισμούς αυτών, είπε προς αυτούς· Πάσα βασιλεία διαιρεθείσα καθ' εαυτής ερημούται, και πάσα πόλις ή οικία διαιρεθείσα καθ' εαυτής δεν θέλει σταθή».

Η Αχίλλειος πτέρνα της εκκλησίας!

Ιωάν.ιζ:11, 23 «Και δεν είμαι πλέον εν τω κόσμω, αλλ' ούτοι είναι εν τω κόσμω, και εγώ έρχομαι προς σε. Πάτερ άγιε, φύλαξον αυτούς εν τω ονόματί σου, τους οποίους μοι έδωκας, διά να ήναι εν καθώς ημείς …… εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί, διά να ήναι τετελειωμένοι εις εν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας.»

Είναι κάτι που κατασκευάζεται;

Είναι κάτι που επιβάλλεται;

Είναι στόχος που ποτέ δεν θα φτάσουμε;

Ο Θεός δεν μας ζητά να φτιάξουμε εμείς την ενότητα, μας ζητά να τη διατηρήσουμε:

Εφες.δ:3 «σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του Πνεύματος διά του συνδέσμου της ειρήνης».

ΔΙΑΤΗΡΩ = φροντίζω, αγρυπνώ, συμβάλω, θυσιάζω, προσέχω να μη βλάψω!

Το ότι ανήκεις σ’ ένα σύνολο δεν σημαίνει ομαδοποίηση ή μείωση της προσωπικότητας.

Δεν σεβόμαστε ο ένας τον άλλο γι’ αυτό που είμαστε, αλλά γιατί Αυτός κατοικεί μέσα μας.

Ιάκ.γ:17 «Η άνωθεν όμως σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος».

Όχι ενότητα σε βάρος του αγιασμού και των αρχών του δικαίου.

Α’ Ιωάν,γ:16 «Εκ τούτου γνωρίζομεν την αγάπην, ότι εκείνος υπέρ ημών την ψυχήν αυτού έβαλε· και ημείς χρεωστούμεν υπέρ των αδελφών να βάλλωμεν τας ψυχάς ημών».

Ψαλμ.ρλγ «Ιδού, τι καλόν και τι τερπνόν, να συγκατοικώσιν εν ομονοία αδελφοί. Είναι ως το πολύτιμον μύρον επί την κεφαλήν, το καταβαίνον επί τον πώγωνα, τον πώγωνα του Ααρών· το καταβαίνον επί το στόμιον του ενδύματος αυτού· ως η δρόσος του Αερμών, η καταβαίνουσα επί τα όρη της Σιών· διότι εκεί διώρισεν ο Κύριος την ευλογίαν, ζωήν έως του αιώνος».

Η ενότητα των αδελφών έχει σαν αποτέλεσμα, κουβαλάει την υπόσχεση της ευλογίας.

Ο λόγος που είναι καλό και τερπνό να κατοικούν ενωμένοι οι αδελφοί, είναι ότι ΕΚΕΙ ΔΙΟΡΙΣΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ να στείλει ευλογία.

Πράξ.β:1-4 «Και ότε ήλθεν η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω. Και εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι· και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθησεν επί ένα έκαστον αυτών, και επλήσθησαν άπαντες Πνεύματος Αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το Πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν».

Δεν εννοεί απλά να μη τσακωνόμαστε, αλλά να αισθανόμαστε μεγάλη ευχαρίστηση να ευφραινόμαστε ο ένας με τον άλλο λόγω αμοιβαίας αγάπης.

Ίσως, να ακούγεται πολλές φορές, ότι ο καλλίτερος τρόπος διατήρησης της ειρήνης είναι να βρίσκονται οι αδελφοί μακριά ο ένας απ’ τον άλλο (Γέν.ιγ:9).

Όμως, το καλό και το τερπνό, είναι να κατοικούν μαζί, να κατοικούν ενωμένοι, έχοντας μια καρδιά, μια ψυχή ένα σκοπό.