Ό,τι κι αν σου
στέλνει ο Θεός, να το δέχεσαι με υπομονή και χαρά. Οι κοσμικές υποσχέσεις είναι
ψεύτικες.
ΓΙΑΤΙ επιθυμείς μόνο την ανάπαυση, αφού έχεις γεννηθεί για
να εργάζεσαι;
Να ετοιμάζεις μάλλον τον εαυτό σου για την υπομονή, παρά για
την απόλαυση. Να είσαι έτοιμος μάλλον να βαστάζεις το σταυρό σου, παρά να
χαίρεσαι.
Ποιος αλήθεια είναι εκείνος που δεν θα ήθελε να απολαμβάνει
συνεχώς παρηγοριά και χαρά, και να την διατηρεί πάντοτε; Γιατί η ανακούφιση και
η παρηγοριά που προέρχεται από τον Θεό είναι απείρως ανώτερη απ’ τις χαρές και
τα θέλγητρα του κόσμου.
Όλες οι απολαύσεις του κόσμου, είναι ως επί το πλείστο μάταιες, πολλές δε φορές είναι και
ανωφελείς και βλαβερές.
Μόνον οι χαρές του πνεύματος είναι πράγματι ευχάριστες και
αγνές, γιατί προέρχονται από την αρετή, και δίδονται από τον Θεό σε όσους έχουν
καθαρή καρδιά.
Κανείς όμως δεν είναι δυνατόν να απολαμβάνει την θεία παρηγοριά
και χαρά συνεχώς, γιατί οι πειρασμοί, υστέρα από μικρά διαλείμματα,
επανέρχονται και ο αγώνας ξαναρχίζει σκληρός.
H ψεύτικη, δήθεν πνευματική ελευθερία και η υπερβολική και
εγωιστική αυτοπεποίθηση, απομακρύνουν πολλές φορές την θεία επίσκεψη.
Ο Θεός δίνει πλούσια
χάρη στον ταπεινό άνθρωπο.
Ο Θεός μας ευεργετεί, αποστέλλοντας τη χάρη Του.
Ο άνθρωπος όμως δείχνεται αχάριστος, και δεν ανταποδίδει
αμέσως την ευγνωμοσύνη.
Δεν απολαμβάνουμε πλούσια τα δώρα της θείας χάρης, γιατί δεν
ευγνωμονούμε αρκετά τον Δοτήρα, ούτε αποδίδομε τα πάντα στην πρώτη πηγή τους.
Η θεία χάρη πάντοτε δίδεται στον ευγνώμονα και ταπεινό
άνθρωπο. Αφαιρείται δε από τον αχάριστο και υπερήφανο.
Δεν επιθυμώ την παρηγοριά εκείνη που θα εμποδίσει την
μεταμέλεια και την μετάνοιά μου, ούτε θέλω να έχω τόσο μεγάλες πνευματικές
δυνάμεις ώστε να οδηγηθώ στον εγωισμό.
Κάθε υψηλό δεν είναι και άγιο. Κάθε ευχάριστο δεν είναι τον
καλό. Κάθε επιθυμία δεν είναι καθαρή, ούτε ό,τι αρέσει στον άνθρωπο, αρέσει και
στον Θεό.
Με μεγάλη ευχαρίστηση δέχομαι τη θεία χάρη που θα με κάνει
ταπεινότερο και περισσότερο προσεκτικό, και θα με προπαρασκευάσει ν’ απαρνηθώ
τον εαυτό μου.
Εκείνος που έχει πλούσια τα δώρα της χάρης και έχει
κατορθώσει να απαρνείται τον εαυτό του, ας μη καυχάται, άλλα ας ομολογεί με ταπείνωση
ότι είναι αδύνατος και πτωχός.
Να αποδίδεις πάντοτε «τα
του Θεού εις τον Θεόν» (Ματθ.κβ:21) και στον εαυτό σου ό,τι πράγματι είναι
δικό σου.
Να δοξάζεις πάντοτε τον Θεό και να τον ευχαριστείς για την
χάρη που σου δίνει.
Ότι καλό έχεις απ’ το
Θεό προέρχεται. Να τον ευγνωμονείς λοιπόν μ’ όλη σου την ψυχή.
Μέσα σου πρέπει να έχεις βαθιά την πεποίθηση ότι το μόνο που
σου ανήκει είναι η ενοχή - το μόνο δε που σου πρέπει, η τιμωρία.
Να βάζεις τον εαυτό σου πάντοτε στην τελευταία θέση και θα
σου δοθεί η πρώτη. Αυτή θα είναι η αμοιβή της ταπείνωσής σου.
Κανένας άγιος δεν θεωρούσε τον εαυτό του άγιο. Όσο δε
υψηλότερα τους ανέβαζε ο Θεός, τόσο ταπεινότερη ιδέα αποκτούσαν για τον εαυτό
τους.
Εκείνοι που κατέχουν την αλήθεια και ατενίζουν την ουράνια
δόξα δεν δίνουν σημασία στις μάταιες τιμές.
Εκείνοι που θεμελιώθηκαν στον Θεό και έγιναν έτσι ισχυροί
δεν μπορούν να είναι υπερήφανοι.
Τα πάντα τα αποδίδουν στον Θεό και «δεν λαμβάνουν δόξαν παρ’ ανθρώπων» (Ιωάν.ε:41), αλλά μόνο από τον
Θεό.
Τίποτε δεν ποθούν περισσότερο από το να δοξαστεί ο Θεός δι’
αυτών και να έρθει στη γη η βασιλεία Του.
Να είσαι λοιπόν ευγνώμων και για την πιο μικρή αρετή και θα
γίνεις άξιος ν’ απολαύσεις μεγαλύτερες.
Και τη μικρότερη ευεργεσία του Θεού να την θεωρείς μεγάλη,
σκεπτόμενος ποιος είναι εκείνος που σου κάνει την ευεργεσία. Γιατί πράγματι,
τίποτε δεν είναι μικρό από τα όσα ο Ύψιστος Θεός μας χαρίζει.
Ακόμη και όταν ο Θεός σε τιμωρεί, να δέχεσαι ευχαρίστως την
τιμωρία Του, γιατί ό,τι στέλνει ο Θεός είναι για το καλό μας και αποβλέπει στη
σωτηρία μας.
Εκείνος λοιπόν που θέλει να κατέχει με ασφάλεια τη χάρη του
Θεού πρέπει να είναι ευγνώμων και υπομονητικός.
H χάρις του Θεού μένει μονίμως σ’ αυτόν που προσεύχεται
θερμά και στη ζωή του έχει σαν βάση την ταπείνωση.
