Φλογεροί όφεις

Αριθ.κα:4-6 Και εσηκώθησαν από του όρους Ωρ διά της οδού της Ερυθράς θαλάσσης, διά να περιέλθωσι την γην Εδώμ· και ωλιγοψύχησεν ο λαός εν τη οδώ. Και ελάλησεν ο λαός κατά του Θεού και κατά του Μωϋσέως, λέγοντες, Διά τι ανεβίβασας ημάς εξ Αιγύπτου διά ν' αποθάνωμεν εν τη ερήμω; διότι άρτος δεν είναι και ύδωρ δεν είναι και η ψυχή ημών αηδίασε τον άρτον τούτον, τον ελαφρόν. Και απέστειλεν ο Κύριος επί τον λαόν τους όφεις τους φλογερούς και εδάγκανον τον λαόν, και λαός πολύς εκ του Ισραήλ απέθανε.

Το μάνα, το θαύμα αυτό που ο Θεός έκανε μόνο γι’ αυτό το λαό, ο σαρκικός άνθρωπος το ονομάζει «αηδία».

Οι γογγυσμοί της ερήμου.

Κάποτε ήθελαν να επιστρέψουν στην Αίγυπτο.

Πολλές φορές ο άνθρωπος προτιμά να κάθεται κοντά στις χύτρες με το κρέας, σ’ ένα τόπο θανάτου, παρά να περπατά με τον Θεό στην έρημο και να τρώει το μάνα του ουρανού.

Ο καρπός των γογγυσμών ήταν οι φλογεροί όφεις.

Όταν γογγύζουμε στο Θεό, είναι σαν να πετάμε το κάλυμμα από πάνω μας, την εξουσία του Θεού, και έτσι ο διάβολος έρχεται με όλη την λύσσα του.

όφεις φλογερούς, στα Εβραϊκά είναι: χασεραφείμ που σημαίνει «φλέγοντες» είχαν δηλ. τέτοιο δηλητήριο που όταν τους δάγκαναν δημιουργούσαν φλόγωση σ' όλο το σώμα.

Ο Θεός το επέτρεψε γιατί η καρδιά τους ήταν σε συνεχή στάση γογγυσμού, παράπονου, ολιγοπιστίας και απείθειας. Το κάνει αυτό ο Θεός στο λαό Του (να επιτρέπει δυνατά χτυπήματα για να συνετιστεί).

Ιωάν.γ:14,15 Και καθώς ο Μωϋσής ύψωσε τον όφιν εν τη ερήμω, ούτω πρέπει να υψωθή ο Υιός του ανθρώπου, διά να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.

Αριθ.κα:8,9 Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Κάμε εις σεαυτόν όφιν φλογερόν και βάλε αυτόν επί ξύλου· και πας όστις δαγκασθή και εμβλέψη εις αυτόν, θέλει ζήσει. Και έκαμεν ο Μωϋσής όφιν χαλκούν και έβαλεν αυτόν επί ξύλου· και εάν όφις εδάγκανε τινά, εμβλέπων ούτος εις τον όφιν τον χαλκούν, έζη.

Αν ο λαός του Θεού δεν θέλει να περπατά χαρούμενος και ευχαριστημένος με τον Θεό, θα γνωρίσει το δάγκωμα του όφι.

Μετά απ’ αυτό που έγινε, έβαλαν μυαλό.

Πολλοί κάνουν το λάθος και λένε ότι το φίδι συμβολίζει το Χριστό που σταυρώθηκε για μας. Όμως, πουθενά μέσα στο λόγο του Θεού, ο Χριστός δεν συμβολίζεται με φίδι.

Ο χαρακτήρας δεν είναι ποτέ αντίθετος σε ποιότητα απ’ τον τύπο. Κάτι πονηρό δεν μπορεί να είναι τύπος κάποιου καλού κι αγαθού.  Ένας χοίρος, ένα όρνεο ή ένα φίδι δεν μπορεί να είναι τύπος του Χριστού. Γι’ αυτό το λόγο ο χάλκινος όφις που σήκωσε ο Μωυσής πάνω σ’ ένα ξύλο στην έρημο δεν είναι τύπος του Χριστού, αλλά τύπος της αμαρτίας μας για την οποία ο Κύριος πλήρωσε πάνω στο σταυρό. Οι Ισραηλίτες έπρεπε να δουν ότι Αυτός που δεν γνώρισε αμαρτία, ο Χριστός, έγινε αμαρτία (ως προς την τιμωρία και συνεπώς ως προς τη θέση κι όχι ως προς τη φύση Του). Έπρεπε τόσο εκείνοι όσο κι εμείς να δούμε ότι  η αμαρτία μας μεταφέρθηκε πάνω στο Χριστό και πληρώθηκε.

Εδώ  ο όφις συμβολίζει την αμαρτία και τον διάβολο που κρίνονται εν Χριστώ επάνω στο σταυρό με αποτέλεσμα τη σωτηρία και την αιώνια ζωή όλων αυτών.

Ο χαλκός συμβολίζει την κρίση (το θυσιαστήριο ήταν φτιαγμένο από χαλκό) και η κρίση του Θεού ικανοποιήθηκε όσον αφορά την αμαρτία, πάνω στο σταυρό. Εκεί συμφιλιώθηκε ο άνθρωπος με το Θεό, μέσω του Χριστού.

εμβλέπω σημαίνει κοιτάζω με προσήλωση και είναι η ίδια Εβραϊκή λέξη που χρησιμοποιεί το Πνεύμα του Θεού στο Ζαχ.ιβ:10


Και θέλω εκχέει επί τον οίκον Δαβίδ και επί τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ πνεύμα χάριτος και ικεσιών· και θέλουσιν επιβλέψει προς εμέ, τον οποίον εξεκέντησαν, και θέλουσι πενθήσει δι' αυτόν ως πενθεί τις διά τον μονογενή αυτού, και θέλουσι λυπηθή δι' αυτόν, ως ο λυπούμενος διά τον πρωτότοκον αυτού.

Αν σε «δαγκάσει κανένα φίδι» μη ξεχάσεις να κοιτάξεις το Χριστό κι Εκείνος θα πάρει το βάρος σου.

Δευτ.η:15 όστις σε ώδήγησε διά της μεγάλης ταύτης και τρομεράς ερήμου, όπου ήσαν όφεις φλογεροί και σκορπίοι και ξηρασία, όπου δεν ήτο ύδωρ· όστις ανέδωκεν εις σε ύδωρ εκ της σκληράς πέτρας·

Τέτοια φίδια υπήρχαν σε όλη την έρημο, αλλά ο Θεός τους φύλαγε από το δάγκωμα τους, μέχρι που….

Το δάγκωμα τους, κάνει να καταλάβουν την αμαρτία τους:

Αριθ.κα:7 Και ελθών ο λαός προς τον Μωϋσήν είπον, Ημαρτήσαμεν, διότι ελαλήσαμεν κατά του Κυρίου και κατά σού· δεήθητι του Κυρίου να σηκώση τους όφεις αφ' ημών. Και εδεήθη ο Μωϋσής υπέρ του λαού.

Η πτώση του ανθρώπου ήταν το αποτέλεσμα της αμφιβολίας του για την αγάπη του Θεού προς αυτόν.

Οι Ισραηλίτες ζήτησαν να σηκώσει τους όφεις, αλλά ο Μωυσής δεν το έκανε όπως του είπαν, αλλά όπως ο Θεός του είπε.

Η σωτηρία, είναι το αποτέλεσμα της πίστης στην αγάπη του Θεού.

Όλη η ανθρώπινη φυλή, έχει αισθανθεί το δάγκαμα του όφι.

Ο Θεός, έχει ορίσει το μοναδικό φάρμακο γι’ αυτή την περίπτωση.

Η ανάσταση του Χριστού, είναι η εγγύηση  του έργου του σταυρού.

Η πίστη λοιπόν είναι το μέσον δια του οποίου ο αμαρτωλός παίρνει τη σωτηρία του Χριστού.

Ο πληγωμένος Ισραηλίτης έπρεπε απλά να παρατηρήσει για να ζήσει.

Όχι τον εαυτό του, όχι τις πληγές του, όχι αυτούς που ήταν γύρω του, αλλά αποκλειστικά το φάρμακο του Θεού.

Αν αρνιόταν ή αμελούσε θα πέθαινε.

Ο Θεός βεβαιώνει: «πας ο πιστεύων» δεν μένει στο σκοτάδι, δεν χάνεται, έχει ζωή αιώνια, δικαιούται, συγχωρούνται οι αμαρτίες του, δεν καταισχύνεται!

Κάθε κουρασμένη συνείδηση, κάθε ανήσυχη καρδιά πρέπει να ικανοποιηθεί.

Το «βλέμμα» ήταν ατομική υπόθεση, εδώ δεν χωράνε πληρεξούσια.

Η ζωή βρισκόταν σ’ ένα βλέμμα.

Η πίστη, η μετάνοια, η σωτηρία είναι ατομική.

Υπάρχει μια ισχυρή αρχή ατομικού έργου σε κάθε φάση της ζωής του χριστιανού.

Εβρ.γ:12 προσέχετε, αδελφοί, να μη υπάρχη εις μήδενα από σας πονηρά καρδία απιστίας, ώστε να αποστατήση από Θεού ζώντος,

Εβρ.δ:2 Διότι ημείς ευηγγελίσθημεν, καθώς και εκείνοι· αλλά δεν ωφέλησεν εκείνους ο λόγος, τον οποίον ήκουσαν, επειδή δεν ήτο εις τους ακούσαντας ηνωμένος με την πίστιν.