Το «Πού;» & «Πότε;» της Κοινωνίας
Στα πρώτα βήματα της Εκκλησίας, το «πού;»
καθοριζόταν από το πού μαζευόταν η Εκκλησία για να λατρεύσει το Θεό (στο ιερό
& σε αδελφικά σπίτια Πραξ.β:46, ε:42). Όπως και στη διδασκαλία, το «που;»
εξαρτάται από τη παρουσία των πιστών, που είναι η ζωντανή Εκκλησία του Χριστού,
οι ζωντανές «πέτρες», που συνοικοδομούνται από το Άγιο Πνεύμα σε πνευματικό
κατοικητήριο και ναό του Θεού (Εφεσ.β:21-22, Α΄Τιμ.γ:15, Α΄Πετρ.β:5). Όσο αφορά
στο «πότε;», όπως και τότε, δεν υπήρχε χρόνος, αλλά πάντοτε («ήσαν δε προσκαρτερούντες...τη κοινωνία»).
Το «Πώς;» της Κοινωνίας
Ο «λόγος» γίνεται «Έργο»
Ετυμολογικά, «κοινωνία» (απ' το ουσ. «κοινός»)
σημαίνει ένωση, «μοιρασιά μαζί», συντροφιά, συμμετοχή, συναναστροφή. Ήταν μία
κοινωνία αγάπης, συντροφιάς και φιλίας με το Θεό και το Σωτήρα που τους έσωσε,
και με τους άλλους σωσμένους (Α΄ Ιωάν.α:3). Η φιλία, και η κοινωνία, αν θέλετε,
που συνδέει τον Κύριο Ιησού με τους μαθητές Του, και συνεπώς η φιλία και η κοινωνία
μεταξύ των «φίλων» Του - των μαθητών Του - βασιζόταν στη μαρτυρία του λόγου του
Πατέρα (Ιωάν.ιε:15).
Αποτέλεσμα, τα σπλάγχνα του Θεού να ελευθερώνονται
στους οικείους της πίστης. Καθώς πολλοί μεταξύ τους ήταν φτωχοί, φρόντιζαν ο
ένας για τις άμεσες ανάγκες του άλλου (τροφή, γεύματα αγάπης, ρούχα, κ.ά.). Το «είχαν
τα πάντα κοινά» για εκείνη τη συγκεκριμένη εποχή δεν ήταν παρά μια αναγκαία
έκφραση του «αγαπάτε αλλήλους όπως εγώ σας αγάπησα» του Ιησού Χριστού, ο οποίος
φτώχυνε για να πλουτίσουν αυτοί. Παράλληλα, ζούσε ως μια κοινότητα που
ενθάρρυνε, παρηγορούσε, στήριζε, αλλά και έλεγχε ο ένας τον άλλον, καθώς οι
διωγμοί, οι δοκιμασίες, αλλά και ο κίνδυνος της πνευματικής δειλίας ήταν
άμεσος.
Συνεπώς, βλέπουμε ότι ο λόγος και οι εντολές του
Κυρίου και Σωτήρα τους Ιησού Χριστού μετουσιώνονταν σε ζωή/ έργο πίστης και
υπακοής. Ήταν, στην πράξη, μία κοινότητα του λόγου.
Αποτέλεσμα; Ενδυνάμωση & Αύξηση. Στο βιβλίο των
Πράξεων η αύξηση της Εκκλησίας, ποιοτικά και ποσοτικά, περιγράφεται κι ως «αύξηση
του λόγου» (ς:7, ιβ:24, ιθ:20), εκπληρώνοντας το: «...έτσι θα σας ξεχωρίζουν
όλοι ότι είστε μαθητές μου, εάν έχετε αγάπη ο ένας για τον άλλο», και το: «...ώστε
να είναι κι αυτοί ενωμένοι...κι έτσι να πιστεύει ο κόσμος ότι μ' έστειλες εσύ»
(Ιωάν.ιγ:35, ιζ:21). Συνεπώς, βλέπουμε ότι η αποκάλυψη της Αλήθειας του Ευαγγελίου
του Ιησού Χριστού όχι μόνο «γέννησε» την κοινότητα των πιστών, αλλά η συνέχιση
της αποκάλυψης της Αλήθειας του Ευαγγελίου, με τη διδαχή των αποστόλων, οδήγησε
στη συνεχή ενδυνάμωση, ωρίμανση και αύξηση της κοινότητας/ κοινωνίας της πρώτης
εκκλησίας.
Η αποκάλυψη και η μαρτυρία του λόγου του Θεού στη
ζωή μας σαν κοινότητα μαθητών και φίλων του Ιησού Χριστού, θα οδηγήσει όλο και
περισσότερο στην ωρίμανση της τοπικής κοινωνίας της εκκλησίας μας. Όλο και
περισσότερο θα γινόμαστε, ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ, «κοινότητα του λόγου».
Λατρεία - Αγιασμός - Χαρίσματα
Στο πλαίσιο της «κοινωνίας» λαμβάνουν χώρα όλα αυτά
που περιγράφει το Πράξ.β:42 (διδασκαλία, πνευματική συναναστροφή, δείπνο/ θεία
ευχαριστία, προσευχές). Είναι μέσα στο πλαίσιο αυτής της «κοινωνίας των πιστών»
που η Εκκλησία του Χριστού - και κάθε τοπική εκκλησία - δυναμώνει, ωριμάζει και
αυξάνει πνευματικά.
Αυτό επιτυγχάνεται μέσα από:
α) Τη ΖΩΗ ΜΕ ΑΥΤΟΝ = Λατρεία κι εκζήτηση του Θεού,
καθώς και εξάρτηση απ' Αυτόν στην προσευχή. Χριστιανική ζωή, σύμφωνα με το
θέλημα του Θεού, είναι μία σχέση μ' ένα Πρόσωπο, αυτό του Σωτήρα Χριστού (Ρωμ.η:29,
Β΄ Κορ.γ:18, Εφεσ.γ:14-19).
Σκοπός όλης αυτής της σχέσης και πνευματικής διαδικασίας
είναι, σε ατομικό επίπεδο, η εγκατοίκηση του Χριστού μέσα μας (Εφεσ.γ:17), με
άλλα λόγια, ο Χριστός καλείται να πληρώνει με δύναμη όλα τα «διαμερίσματα» της
καρδιάς και της ζωής μας (νου, βούληση, συναισθήματα) καθώς κάθε μέρα Τον γνωρίζουμε,
γνωρίζουμε τη Δόξα Του - τη ζωή Του.
Αυτό μπορεί να επιτευχθεί απ' τη μεριά μας, χωρίς
παρατράγουδα και δυστροπίες, μόνο όταν στεκόμαστε πάνω στο έδαφος της αγάπης
και εμπιστοσύνης σ' Αυτόν, γνωρίζοντας ότι Εκείνος είναι κι έχει το καλύτερο
για εμάς ανά πάσα στιγμή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι δεν θα ανησυχώ, αλλ' ούτε
θα μεμψιμοιρώ όταν Αυτός, ο Κύριος, μου ζητά να του δώσω κάτι ή να σταματήσω να
κάνω κάτι ή να κάνω κάτι ή να μην ζητώ τα δικαιώματά μου και το τι εγώ θέλω και
μου αρέσει κ.ο.κ. Και όλα αυτά είναι μία πράξη πίστης κι εμπιστοσύνης προς
Εκείνον, που τα ζούμε ανεξάρτητα του τι νομίζουμε ή τι αισθανόμαστε ή τι λένε
οι καταστάσεις γύρω μας.
Στη συνέχεια, σε συλλογικό επίπεδο, κι αφού υπάρχει
συνέπεια στο ατομικό μας καθήκον, μπορούμε να καταλάβουμε όλοι μαζί - σαν Σώμα
Του - (καθώς ατομικά και μόνο δεν είναι εφικτό) τη Δόξα της Κεφαλής (ζωή,
χαρακτήρας, δύναμη, όραση) και το θαυμαστό μέγεθος της Αγάπης Του, με σκοπό να
γίνουμε και να είμαστε ένας Ένδοξος Ναός του Θεού, όπου η Παρουσία Του θα μας
πληρώνει διαρκώς και μοναδικά (Εφεσ.γ: 18-19
β:21-22).
β) Τη ΖΩΗ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ = Υπακοή στο λόγο Του. Αυτό
σημαίνει ζωή ΑΓΙΑΣΜΟΥ και ζωή γεμάτη με ΚΑΡΠΟ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ. Αφού μαθαίνουμε
να ζούμε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο το Εφεσ.γ:16-19, τότε δεν θα έχουμε
απολύτως κανένα πρόβλημα να ζήσουμε μια ζωή Υπακοής, δηλ. μια ζωή Αγιασμού,
στην οποία είναι εμφανής ο καρπός του Αγίου Πνεύματος.
γ) Τη ΖΩΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ = Υπηρεσία μας πρωταρχικά
προς τους οικείους της πίστης, αλλά και προς εκείνους που δεν γνωρίζουν ακόμη
το Χριστό. Αυτό σημαίνει να μπορούμε να ζούμε χρησιμοποιώντας τα ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ του
ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ που μας έχουν δοθεί. Μόνο κάνοντας ο καθένας το δικό του μέρος
το Σώμα συνοικοδομείται, δυναμώνει και αυξάνει ποιοτικά (στην ενότητα, που
αφορά την Πίστη και την Αλήθεια του Θεού, στην πνευματική ωριμότητα), αλλά και
ποσοτικά (Εφεσ.δ:11-16). Δεν μπορεί να υπάρξει το γ) δίχως το β). Ενώ το β)
δίχως το α) γίνεται νόμος.
Συνεχίζεται
