Ολοι γνωρίζουμε τον μύθο του "αγίου" Γεωργίου του
"τροπαιοφόρου". Υπήρξε άραγε κάποιος
Γεώργιος και ποιος ήταν ο πραγματικός Γεώργιος;
Υπάρχει η άποψη ότι δεν έχει καμία σχέση με τη σύντομη
αναφορά του Ευσέβιου σε έναν επιφανή μάρτυρα από τη Νικομήδεια. Λέγεται λοιπόν ότι στην πραγματικότητα, πλάστηκε όλος αυτός ο μύθος γύρω από έναν διαβόητο
επίσκοπο του 4ου αιώνα, τον αρειανόφρονα Γεώργιο της Καππαδοκίας.
Ξεκίνησε ως
υφαντουργός στην Κιλικία της σημερινής Τουρκίας και κατάφερε να γίνει
προμηθευτής κρεάτων για το ρωμαϊκό στρατό. Ο Gibbon ισχυρίζεται ότι ήταν
απατεώνας και φυγόδικος. Κατέφυγε λοιπόν στην Αίγυπτο.
Εκεί ανελίχθηκε στην ιεραρχία της κρατούσας καθολικής
εκκλησίας των αρειανιστών και, χάρη στην επιρροή και τα λεφτά που είχε αποκτήσει,
πήρε τον επισκοπικό θρόνο και συνέβαλλε στο να οδηγηθεί ο πατέρας των τριαδιτών
Αθανασίος στην εξορία.
Ακόμα και η καθολική εγκυκλοπαίδεια αποδέχεται ότι είναι
πιθανό ότι κάποιες από τις απόκρυφες βιογραφίες του "αγίου" να
βασίζονται στον αρειανόφρονα επίσκοπο.
Από το νέο του αξίωμα, ο Γεώργιος ήταν ελεύθερος να
ικανοποιήσει την απληστία του. Έστησε εμπορικά μονοπώλια κι άρχισε να λεηλατεί
αρχαίους ναούς.
Με την άνοδο του Ιουλιανού στον αυτοκρατορικό θρόνο, οι
εξοργισμένοι εθνικοί, πιθανότατα με τη βοήθεια των (αθανασιαδικών) καθολικών,
τον στραγγάλισαν και πέταξαν το κουφάρι του στη θάλασσα. Πιθανολογείται ότι
λείψανά του μάζεψαν οι αρειανόφρονες οπαδοί του και τα πήγαν στη Λύδδα της
Παλαιστίνης, η οποία ήταν μεγάλο κέντρο του αρειανισμού.
Η οικογένειά του του
έχτισε τάφο και ναό για να φιλοξενήσει τον τάφο στην Λύδδα κι εκεί άρχισε να
εισρέει αρκετό χρήμα από τους (αρειανόφρονες) προσκυνητές.
Έτσι σιγά σιγά έχτισαν πάνω σ'αυτόν ένα νέο θρύλο: το θρύλο
του τροπαιοφόρου "αγίου" Γεωργίου. Αργότερα την στημένη κερδώα
επιχείρηση κληρονόμησαν και υιοθέτησαν και εμπλούτισαν και με άλλους μύθους οι
τριαδικοί καθολικοί (ανατολικοί και δυτικοί).
Σήμερα συμβολίζει το δαιμόνιο του προστάτη της Αγγλίας, του
ελληνικού στρατού κλπ...
