Ιωάν.κ:23 Αν τινών συγχωρήσητε τας αμαρτίας, είναι
συγκεχωρημέναι εις αυτούς, αν τινών κρατήτε, είναι κεκρατημέναι.
Ματθ.ις:19 Και θέλω σοι δώσει τα κλειδία της βασιλείας
των ουρανών, και ό,τι εάν δέσης επί της γης, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις
ουρανοίς, και ό,τι εάν λύσης επί της γης, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις
ουρανοίς.
Ματθ.ιη:18 Αληθώς σας λέγω, Όσα εάν δέσητε επί της γης,
θέλουσιν είσθαι δεδεμένα εν τω ουρανώ, και όσα εάν λύσητε επί της γης, θέλουσιν
είσθαι λελυμένα εν τω ουρανώ.
Παρατηρούμε ότι ο Κύριος τα λόγια αυτά τα είπε σε τρεις
περιπτώσεις: α) Ματθ.ις:19. Ατομικά στον Απόστολο Πέτρο. β) Ματθ.ιη:17-18. Προς
την Εκκλησία, το σώμα των πιστών. γ) Ιωάν.κ:23. Στους δέκα μαθητές (πλην του
Θωμά).
Τα λόγια αυτά δεν αφορούν μυστηριακή εξομολόγηση των πιστών
στον ιερέα, αλλά είναι η πειθαρχική εξουσία που έδωσε ο Χριστός στους
αποστόλους και στην Εκκλησία για να εμποδίσουν τη μόλυνση του καθαρού περιβάλλοντος
των πιστών από ασυνείδητους και αμετανόητους ανθρώπους.
Ποτέ οι απόστολοι δεν
τα χρησιμοποίησαν σαν εξουσία να συγχωρούν τις αμαρτίες των πιστών με
εξομολόγηση. Αντίθετα, προέτρεπαν τους ανθρώπους στο Θεό να στραφούν για έλεος
και συγχώρηση. Τα εφάρμοσαν όμως σαν πειθαρχική εξουσία. Αναφέρονται τρεις
τέτοιες περιπτώσεις:
Πρώτη περίπτωση: Ανανίας και Σαπφείρα. Πραξ.ε:1-11.
Το κακό κτυπήθηκε και αυτοί που είχαν ψευστεί τιμωρήθηκαν.
Δεύτερη περίπτωση: Ο ανήθικος νέος. Α’ Κορ.ε:4-5,
11-13 “Παραδόσατε τον τοιούτον εις τον Σατανά”. “Εκβάλλατε το κακόν εκ μέσου
ημών”. Εδώ έχουμε παράδειγμα του “όσα αν δέσητε” και του “αν τινών κρατήτε”.
Τρίτη περίπτωση: Πρόσληψη μετανοήσαντος. Β’
Κορ.β:5-11 “....Πρέπει μάλλον να συγχωρήσητε αυτόν, και να παρηγορήσητε,
.....εις όντινα δε συγχωρείτε τι, συγχωρώ και εγώ...” Εδώ έχουμε παράδειγμα
“όσα εάν λύσητε” “αν τινών αφήτε αφίενται”.
Αξίζει να παρατηρήσουμε εδώ ότι ο Ιησούς δίνει την ίδια
δύναμη σε όλους τους αποστόλους. Δεν δίνει σε κάποιον από αυτούς κάποια
ιδιαίτερη εξουσία. Εάν στον Πέτρο, όπως ισχυρίζονται οι Καθολικοί, είχε δοθεί
ιδιαίτερη εξουσία, είναι θαυμάσιο ότι ο Σωτήρας εδώ δεν υπαινίσσεται για κανένα
μια τέτοια υπεροχή. Αυτό το απόσπασμα αποδεικνύει απόλυτα ότι είχαν
εξουσιοδοτηθεί με την ίδια δύναμη για να οργανώσουν και να κυβερνήσουν την
εκκλησία. Η εξουσία που δόθηκε στον Πέτρο να κηρύξει το Ευαγγέλιο πρώτα στους
Εβραίους και μετά στους Εθνικούς, δεν στρέφεται εναντίον αυτού.
Αυτή η εξουσία που τους δόθηκε, αποδεικνύει ότι ήταν θεόπνευστοι.
Η έννοια του αποσπάσματος δεν είναι ότι ο άνθρωπος μπορεί να συγχωρήσει αμαρτίες,
κάτι που ανήκει μόνο στον Θεό (Ησαΐας μγ:23), αλλά ότι θα έπρεπε να είναι πλήρεις
Πνεύματος Αγίου, ώστε θεμελιώνοντας την εκκλησία και κηρύσσοντας το θέλημα του
Θεού, το Άγιο Πνεύμα να μπορέσει να τους οδηγήσει να διδάξουν υπό ποιες
συνθήκες, σε τι χαρακτήρες, και σε τι μυαλά, ο Θεός θα μπορούσε να συγχωρέσει
τις αμαρτίες.
Δεν ήταν εξουσία να συγχωρούν άτομα, αλλά εξουσία να
εδραιώσουν σε όλες τις εκκλησίες, τους όρους και τις προϋποθέσεις κάτω από τις
οποίες μπορούν οι άνθρωποι να βρουν συγχώρεση, με την υπόσχεση ότι ο Θεός θα
επιβεβαιώσει όλα όσα δίδαξαν, ότι όλοι που θα συμμορφώνονταν με αυτούς τους
όρους θα μπορούσαν να έχουν τη βεβαιότητα της συγχώρεσης και ότι όσοι δεν
συμμορφωνόταν δεν θα συγχωρούντο, αλλά οι
αμαρτίες τους θα ήταν κρατημένες.
Στην εκκλησία της Καινής Διαθήκης συγχωρούμαστε με τη
μετάνοια και το βάπτισμα στο νερό στο όνομα του Ιησού. Η μετάνοια και το
βάπτισμα μπορούν να γίνουν και να έχουν αποτέλεσμα, με το αίμα του Ιησού
Χριστού.
Αυτή η αλήθεια εξηγεί ένα πολύ δύσκολο εδάφιο της Γραφής. Ο
Ιησούς είπε στους μαθητές Του: «Αν τινων
συγχωρήσητε τάς αμαρτίας, είναι συγκεχωρημέναι εις αυτούς, άν τινων κρατήτε,
είναι κεκρατημέναι» (Ιωάν.κ:23). Αν η συγχώρεση δίνεται μόνο με την
ομολογία της αμαρτίας, πως μπορούσαν οι απόστολοι να συγχωρούν αμαρτίες; Δεν
μπορούσαν να πάρουν τη θέση του Θεού, ούτε να γίνουν μεσίτες στη θέση του
Χριστού. Όμως, όσους βάπτιζαν, αυτοί έπαιρναν άφεση αμαρτιών. Οι απόστολοι δεν
μπορούσαν αυθαίρετα ν’ αρνηθούν να βαπτίσουν πιστούς (Πράξ.ι:47). Όλοι όσοι
βαπτίστηκαν από τους αποστόλους συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες τους, αντίθετα μ’
αυτούς που αρνήθηκαν το βάπτισμα και δεν συγχωρέθηκαν.
Στην πραγματικότητα δεν ήταν οι μαθητές που είχαν τη δύναμη
να δένουν ή να λύνουν πράγματα στον ουρανό και τη γη, ή να συγχωρούν και να
κρατούν τις αμαρτίες των ανθρώπων, αλλά ο λόγος του Θεού. Με άλλα λόγια, το
μήνυμα που έφερναν. Όσοι απέρριπταν το μήνυμα, στον ουρανό ήταν ακόμα δεμένοι
από την αμαρτία, ενώ όσοι δεχόταν το μήνυμα, για τον ουρανό είχαν λευτερωθεί
από τη δύναμη της αμαρτίας.
Ο Κύριος έδωσε εξουσία:
· Στους μαθητές Του να γράψουν τα κείμενα της Καινής
Διαθήκης καθορίζοντας τα κριτήρια με τα οποία συγχωρούνται οι αμαρτίες και να
εκφράσουν με σαφήνεια την καρδιά και τις αποφάσεις του Κυρίου πάνω στο θέμα της
συγχώρεσης της αμαρτίας.
· Στην εκκλησία σαν σύνολο να αποφασίζει - ΜΕΣΑ
ΑΠ' ΤΟΝ ΓΡΑΠΤΟ ΛΟΓΟ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ - για υποθέσεις που παρουσιάζονται κατά
διαστήματα, για παράδειγμα, αν η μετάνοια κάποιου είναι αληθινή ή απλώς
υποκρίνεται για να βλάψει την εκκλησία, οπότε η αμαρτία του είναι δεμένη μέχρι
το Πνεύμα να δώσει διαφορετική οδηγία.
Η ουσία μπορεί ίσως να εκφραστεί έτσι:
Ο Θεός στον ουρανό αποφασίζει κάτι και το γνωστοποιεί στην
εκκλησία μέσα απ' το λόγο Του ή τα χαρίσματα του Πνεύματος.
Η εκκλησία εκτελεί το θέλημα του Θεού σαν πρέσβης Του στη γη
κι η ουράνια κυβέρνηση επικυρώνει με τη δύναμη και την απόδειξη του Πνεύματος
αυτό που η πρεσβεία της, στ' όνομα του Ιησού Χριστού, διέταξε στη γη.
Τα παραπάνω εδάφια δεν αναφέρονται στην εξουσία ανθρώπου
πάνω σε άνθρωπο ή ανθρώπους.
