Η Εκκλησιαστική «Πράξη» (5)

Το «Γιατί;» της Κοινωνίας

«Ένας για Όλους & Όλοι για έναν!»

«Το σκεύος εκείνο μέσω του οποίου ο Κύριος Ιησούς μπορεί - και θέλει - να αποκαλύψει τον εαυτό Του στη γενιά μας, δεν είναι η μονάδα/ ο μεμονωμένος πιστός, αλλά το Σώμα Του...Μεμονωμένοι πιστοί δεν είναι το Σώμα» (οι πιστοί ατομικά δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη λειτουργία και τη μαρτυρία του Σώματος συνολικά).

Τι θέλει να πει αυτό; Εάν επιθυμούμε ο Θεός να φανερώσει τη Δόξα και τη Σωτηρία Του με μοναδικό τρόπο στις ημέρες μας, έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. Εμείς, μόνοι μας, σαν άτομα, σαν τοπικές εκκλησίες και σαν εκκλησιαστικές ομολογίες δεν τα ξέρουμε όλα, και δεν μπορούμε να τα κάνουμε όλα.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι: «με τον αδελφό/ αδελφή μου είμαι πιο δυνατός, χωρίς αυτόν/ αυτήν πιο αδύναμος»! Δεν μπορώ να σταθώ μόνος, χωρίς τα πνευματικά μου αδέλφια στον αγιασμό, στις δοκιμασίες & τους πειρασμούς τις καθημερινότητας, στον πνευματικό πόλεμο, στην υπηρεσία, στη μαρτυρία μας στο κόσμο, στην εκζήτηση και λήψη μεγάλων πραγμάτων απ' τον Θεό στη προσευχή παρά μόνο ΜΑΖΙ, ζώντας & δουλεύοντας με το Κύριο και για το Κύριο (Εκκλ.δ:12, Ρωμ.ιβ:4-5, Α΄Κορ.ιβ:2,14, Εφεσ.:15,16, Εβρ.ι:24,25). Δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ζήσουμε και να λειτουργήσουμε σαν «Σώμα» Ιησού Χριστού, παρά μόνο όταν μάθουμε να λειτουργούμε σαν μία αληθινή κοινότητα - κοινωνία πιστών ζώντας «ΜΑΖΙ»!

Πρακτικές Συμβουλές για την Κοινωνία

Βρες άλλους, τουλάχιστον ένα ακόμη άτομο που να αγαπά το Θεό και το λαό Του (η μικρότερη δυνατή κοινωνία - κοινότητα) και ενθαρρύνετε και προτρέπετε ο ένας τον άλλον να «μένετε ΜΑΖΙ» -Εβρ.ι:25.

Ξοδέψτε χρόνο μεταξύ σας σε συντροφιά και περαιτέρω γνωριμία. Συμφωνείστε να «ζητάτε» απ' το Θεό για το λαό Του ό,τι Εκείνος επιθυμεί γι' αυτόν.

Προτρέψτε και ενθαρρύνετε κι άλλους, και καθώς το κάνετε σιγά σιγά αυτό το «πνεύμα της κοινωνίας θα κατακτά την τοπική σας εκκλησία.

«Κοινότητα Διαθήκης»: Δείπνο/ Θεία Ευχαριστία

«Ήσαν δε προσκαρτερούντες...τη κλάσει του άρτου»

Η «Κλάση του Άρτου» ή αλλιώς «το Δείπνο του Κυρίου» ή «Θεία Ευχαριστία», αποτελεί τη μία από τις δύο τελετές που ο Κύριος Ιησούς εμπιστεύθηκε στην Εκκλησία Του, και αποτελούσε, μαζί με τη διακήρυξη του λόγου, το επίκεντρο της λατρευτικής ζωής και της κοινωνίας της πρώτης Εκκλησίας, καθώς «μαζί» η εκκλησιαστική κοινότητα γιόρταζε τη Διαθήκη του Θεού με αυτούς εν Χριστώ.

Εάν ο λόγος του κηρύγματος του Ευαγγελίου ήταν η γενεσιουργός αιτία της νέας αυτής κοινότητας των οπαδών του Ναζωραίου, η τελετή του Δείπνου αποτελούσε την ορατή έκφραση - «γραφική παράσταση» - της πνευματικής εκείνης βάσης της ύπαρξης της νέας κοινότητας. Εξηγούσε το «γιατί;» η κοινότητα των «μαθητών του Ναζωραίου» υπήρχε. «Γιατί;» ο ένας στεκόταν δίπλα στον άλλο, και ήταν τόσο σημαντικός όσο το πόδι και το χέρι είναι για το υπόλοιπο σώμα;

Υπήρχε, διότι ο Ιησούς Χριστός, ο Γιος του Θεού έδωσε τη ζωή Του, με το θέλημα του Θεού, πάνω σ' ένα σταυρό για να τους λυτρώσει από τα δεσμά και τη κατάρα της αμαρτίας, ώστε να τους δώσει μια νέα ζωή - τη ζωή του Θεού - με σκοπό να γίνουν ένας λαός Διαθήκης και Πίστης, ώστε να είναι ένας λαός που θα επιζητά διαρκώς τη Δόξα και το θέλημα του Κυρίου τους.

Τραπέζι ειρήνης και φιλίας

Αυτό το ειδικό τραπέζι, η τελετή, η οποία έρχεται να μας θυμίσει το Πασχαλινό Δείπνο του Ιησού στο ανώγι με τους μαθητές Του πριν το πάθος Του, είναι ζωτικής σημασίας για εμάς σαν λαός του Θεού, καθώς μας ωθεί να σκεφτούμε τη Διαθήκη του Θεού με εμάς μέσω του Χριστού (το σώμα & το αίμα Του), και τη σχέση διαθήκης που έχουμε εμείς με το Θεό, και μεταξύ μας («αυτό είναι το αίμα μου, που επισφραγίζει τη νέα διαθήκη» & «Όπως ο άρτος είναι ένας, έτσι κι εμείς αποτελούμε ένα σώμα, αν και είμαστε πολλοί, γιατί όλοι τρώμε από τον ίδιο άρτο» Ματθ.κς:28, Α΄Κορ.ι:17). Κάθε φορά που ο Θεός συνήπτε διαθήκη με το λαό Του, επισφράγιζε τη διαθήκη Του με ένα ειδικό γεύμα φιλίας (Εξ.κδ:11, Ματθ.κς:29). Έτσι έγινε και στο ανώγειο, εκείνο το βράδυ, το οποίο προσέβλεπε στη μοναδική θυσία του Χριστού σε λίγο, υπέρ της Εκκλησίας Του, και στην ειρήνευση και φιλία του Θεού με αυτούς μέσω αυτού της μοναδικής αυτής θυσίας.

Η σημασία του για μάς Σήμερα

Η πραγματοποίησή του σήμερα αποτελεί:

α) μια πράξη υπενθύμισης και ευγνωμοσύνης για ό,τι έκανε Εκείνος για εμάς στο παρελθόν

β) μια πράξη ελπιδοφόρας προσδοκίας για το ένδοξο μέλλον (Ματθ.κς:29, Μαρκ.ιδ:25), η οποία όμως, μας αλλάζει στο παρόν και μας ανανεώνει. «Μαζί» γιορτάζουμε «τώρα», κάθε φορά που έχουμε «Δείπνο», τη Διαθήκη του Θεού με εμάς εν Χριστώ, προσδοκώντας παράλληλα την αποκορύφωση και τελική εκπλήρωσή της Διαθήκης αυτής, στην παρουσία Του στον ουρανό (Ματθ.κς:29, Μαρκ.ιδ:25). Αυτό όμως το γεγονός μας καθιστά στο παρόν ανοιχτούς κι ευαίσθητους στο έργο της ανανέωσης και του αγιασμού που το Άγιο Πνεύμα πραγματοποιεί και θέλει να πραγματοποιεί στη ζωή των πιστών του Ιησού Χριστού (Α΄Ιωάν.γ:1-3).

γ) αποτελεί συμβολικά μια πράξη κρίσης της ζωής μας και αφιέρωσής της στο δικό Του άγιο θέλημα και υπηρεσία («Ας δοκιμάζει δε εαυτόν ο άνθρωπος και ούτω ας τρώγει εκ του άρτου, και ας πίνει εκ του ποτηρίου...διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι» - Α΄ Κορ.ια:28,31, «Καθώς με απέστειλεν ο ζων πατήρ, και εγώ ζω δια τον Πατέρα, ούτω και όστις με τρώγει - συμβολικά για το δείπνο - θέλει ζήσει και εκείνος δι' εμέ» - Ιωάν.ς:57).

Το Α΄ Κορ.ια:21-34 μας λέει ότι στη συμμετοχή στο Δείπνο οι πιστοί είτε θα πρέπει να κρίνουν τους εαυτούς τους ώστε να συμμετέχουν αξίως ή θα κριθούν από τον Θεό στο παρόν. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, οι αληθινοί πιστοί δέχονται την κρίση τους τώρα, κατά την τελετή του Δείπνου, ώστε να μη «κατακριθούν με τον κόσμο» στη τελική κρίση (Α΄Κορ.ια:32).

δ) αποτελεί μία διακηρυκτική πράξη της ενότητας του «Σώματος» («Το ποτήριον της ευλογίας το οποίον ευλογούμεν, δεν είνει κοινωνία του αίματος του Χριστού; Ο άρτος τον οποίον κόπτομεν, δεν είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού; Διότι εις άρτος, εν σώμα είμεθα οι πολλοί, διότι εκ του ενός άρτου μετέχομεν» - Α΄Κορ.ι:16-17).

Πρακτικές Συμβουλές

Τακτική τήρηση με ειρήνη και χαρά, γνωρίζοντας ότι δεν υπάρχει βιβλική εντολή για το πόσο τακτικά, παρά μόνο η εντολή να γίνονται τα πάντα «ευσχημόνως και κατά τάξιν», με γνώμονα το κοινό συμφέρον και την οικοδομή της εκκλησίας.

Κοινή λήψη των στοιχείων/συμβόλων: Χωρίς αυτό να είναι κανόνας και εντολή της Γραφής, ωστόσο αποτελεί έναν πολύ όμορφο και ευλογημένο συμβολισμό της Ενότητας που πρέπει να διακρίνει το - τοπικό - Σώμα.

«Εξαρτώμενη Κοινότητα»:

Οι Προσευχές

«Ήσαν δε προσκαρτερούντες...ταις προσευχαίς».

Είχαμε πει στην αρχή ότι το βιβλίο των Πράξεων των Αποστόλων δεν αποτελεί τίποτε άλλο από τη συνέχεια της ζωής του Ιησού Χριστού μέσω της Εκκλησίας Του: «Τον μεν πρώτον λόγον εποιησάμην περί πάντων, ω Θεόφιλε, ων ήρξατο ο Ιησούς ποιείν τε και διδάσκειν...» Κάλλιστα, λοιπόν, το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να ονομαστεί και ως «Πράξεις της Εκκλησίας του Χριστού».

Καθώς η Εκκλησία αποτελεί μέρος του Ιησού Χριστού, το Σώμα Του, δεν θα μπορούσε να πράττει παρά ό,τι και η «κεφαλή», ο Ιησούς Χριστός έκανε όταν βρισκόταν εδώ, ή αλλιώς, να πράττει σαν να είναι ο αναστημένος Ιησούς πάνω στη γη: Να ζει ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ απ' τον ουράνιο Πατέρα! Ο Κύριος Ιησούς, η «κεφαλή», ζούσε εξαρτημένος από τον ουράνιο Πατέρα Του, μέσω της ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ. «Και πρωί λίαν αναστάς εξήλθεν και απήλθεν εις έρημον τόπον κακεί προσηύχετο» (Μαρκ.α:35). Και πάλι, «αυτός ην υποχωρών εν ταις ερήμοις και προσευχόμενος» (Λουκ.ε:16).

Κατά τον ίδιο τρόπο και η Εκκλησία Του, το Σώμα Του, η πρώτη εκείνη εκκλησιαστική κοινότητα, ζούσε εξαρτημένη απ' τη κεφαλή, το Χριστό. Το βιβλίο των Πράξεων δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη δύναμη της συλλογικής προσευχής μέσα στις καθημερινές προκλήσεις που η Χριστιανική εκείνη κοινότητα αντιμετώπιζε (π.χ. Πραξ.δ:24-30, ιβ:5), ένα θέμα παραμελημένο εν πολλοίς, από τη διδασκαλία αλλά ιδιαίτερα την πρακτική της σύγχρονης εκκλησίας του Δυτικού κόσμου.

Τι έκανε η εκκλησία στις ώρες της συμπροσευχής της;

Πρώτα απ' όλα, η Γραφή μιλά για προσευχές. Αυτό σημαίνει δύο πράγματα:

α) Η πρώτη εκείνη κοινότητα ακολουθούσε τις κοινές ώρες των Ιουδαϊκών συμπροσευχών (Πραξ.γ:1).

β) Οι συμπροσευχές τους δεν ήταν μονότονες, ρηχές και στείρες σε περιεχόμενο, αλλά ακολουθούσαν ένα υπόδειγμα προσευχής που ευρύτατα συναντάτε στην Εβραϊκή παράδοση, και που το βλέπουμε πολύ στη Π.Δ. Αυτό το υπόδειγμα είχε τρία μέρη:

α) Δοξολογία - Ευχαριστία - Λατρεία,

β) Εξομολόγηση

γ) Δέηση (Νεεμίας α:5-11, θ:4-38, Δαν. θ:4-19, κ.ά.).

Από αυτά τα μέρη της κοινής προσευχής δύο αποτελούν τα βασικά στοιχεία:

α) η κοινωνία των πιστών, με την οποία πλησιάζουμε «μαζί» το θρόνο της χάρης και του ελέους και όχι απλώς μεμονωμένα,

β) ο λόγος του Θεού, που αποτελεί την πηγή έμπνευσης. Η αποκάλυψη του λόγου «εμπνέει» την προσευχή και η προσευχή «εκζητεί» περαιτέρω αποκάλυψη του λόγου (Εφεσ.α:15-17).

Το πρόβλημα στη συμπροσευχή και στην προσευχή γενικότερα, είναι ότι η Εκκλησία είναι πολύ «σοφή» και τα ξέρει όλα, με αποτέλεσμα να μην περιμένει την αποκάλυψη του λόγου του Θεού που θα την οδηγήσει πώς να προσευχηθεί. 

Η ΛΥΣΗ; «Μη φαντάζεσαι τον εαυτό σου σοφό,» «άπεχε από τη σοφία σου» (Παρ.γ:5,7, κγ:4β).