Το «Πού;» της Διδασκαλίας
Διάφορα ήταν τα σημεία που συναθροίζονταν.
· Στο ανώγειο (Πραξ.α:13, β:1): Εκεί που είχαν
μερικές απ' τις πιο όμορφες αναμνήσεις, (το τελευταίο δείπνο τους με τον Κύριο,
οι μεταναστάσιμες φανερώσεις του Κυρίου, η κάθοδος του Αγίου Πνεύματος την
Πεντηκοστή) χωρίς αμφιβολία συναθροίζονταν αρχικά μέρος της πρώτης εκκλησίας.
· Στο ιερό & σε αδελφικά σπίτια (Πραξ.β:46, ε:42).
Πού πραγματοποιείται σήμερα η διδασκαλία;
· Σε ευκτήριους οίκους, σαν τοπικές εκκλησίες.
· Σε διάφορες αίθουσες, για ομάδες μαθητείας, κυριακά
σχολεία.
· Σε σπίτια, για συμμελέτες.
Το «Πότε;» της Διδασκαλίας
Π ά ν τ ο τ ε! Όπως τότε, «πάσαν τε ημέραν εν τω ιερώ και κατ' οίκον ουκ επαύοντο διδάσκοντες τον
Χριστόν Ιησούν» (Πραξ.ε:42), έτσι και σήμερα δεν υπάρχει πιο κατάλληλος
χρόνος από συνέχεια.
Η τοπική εκκλησία πρέπει να τραφεί πνευματικά και
ν' αυξηθεί, και γι' αυτό δεν υπάρχει άλλος τρόπος από τη διδαχή των γραφών («ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ' επί
παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος θεού»).
Το «Σε Ποιον;» της Διδασκαλίας
Λέει - στο κείμενο - το Πράξεις β:41,42: «οι μεν ουν αποδεξάμενοι τον λόγον αυτού
εβαπτίσθησαν και προσετέθησαν εν τη ημέρα εκείνη ψυχαί ωσεί τρισχίλιαι. Ήσαν δε
προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων...»
Οι πιστεύσαντες
= αυτοί που αποδέχτηκαν το λόγο του Ευαγγελίου ήταν αυτοί που και
προσκαρτερούσαν στη διδαχή των αποστόλων - των ιερών Γραφών.
Δεν μπορείς να είσαι προσκαρτερών δίχως να έχεις
αποδεχτεί γνήσια το λόγο του Ευαγγελίου της σωτηρίας του Θεού στη ζωή σου. Η
αποδοχή πρέπει να μας οδηγεί σε προσκαρτέρηση.
Το «Πώς;» της Διδασκαλίας
Ενώ ο Ιησούς Χριστός δίδαξε τα πλήθη με παραβολές
(και αυτές όμως είχαν σκοπό να ελκύσουν στον Ιησού Χριστό, τις καρδιές που
ήθελαν) στους μαθητές του ωστόσο, τα εξηγούσε «κατ' ιδίαν», είτε διδάσκοντάς τους απλά, είτε χρησιμοποιώντας
οπτικοακουστικά μέσα που διέθετε - εικόνες (τα πουλιά του ουρανού, τα κρίνα του
αγρού, το ανθρώπινο σώμα, οι τρίχες του κεφαλιού κ.ά.), είτε ακόμη και
στέλνοντάς τους να κάνουν ό,τι τους δίδαξε.
Βεβαίως, δεν γνωρίζουμε τι μεθόδους οι απόστολοι
χρησιμοποιούσαν για να μπορέσουν να φανερώσουν τις αλήθειες του Θεού που εν
Χριστώ αποκαλύφθηκαν, ασφαλώς όμως χρησιμοποίησαν - ιδίως ο Παύλος και ο Βαρνάβας
- μία βασική μέθοδο, τη μαθητεία (Πραξ.ιδ:21).
Τι είναι η μαθητεία; Είναι μια σχέση αγάπης,
εμπιστοσύνης, αλληλοσεβασμού και αμοιβαιότητας μεταξύ του δασκάλου και του
μαθητή, η ο οποία σχέση απαιτεί πολύ χρόνο (Ιωάν.ιγ:1,14-15,34, Πραξ.κ:7-11,31,
Α΄ Θεσ.β:7-12). Σκοπός δε της μαθητείας είναι η πνευματική ωρίμανση της
κοινότητας (όχι απλά του κάθε πιστού ξεχωριστά) να περπατήσει σε πνευματική
υγεία και αύξηση (Εφεσ.δ:12-16). Ουσιαστικά, η μαθητεία είναι κοινωνία Ζωής,
διδαχή με λόγο και έργο.
Μέσα από τη μαθητεία ο απ. Παύλος μπορούσε να
μιλήσει στις εκκλησίες και αυτές να γνωρίσουν πλήρως ότι είναι το Σώμα του Ι.
Χριστού (Ρωμ.ιβ:4,5, Α΄ Κορ.ιβ:12 κ.ο.κ.) ή ότι είναι του Θεού Αγρός και
Οικοδομή (Α΄ Κορ.γ:9β, Εφεσ.β:19-22) ή ότι είναι Ναός και Οίκος του Θεού (Εφεσ.β:21,
Α΄Τιμ.γ:15-16) ή η Νύμφη του Χριστού (Εφεσ.ε:22-33). Παράλληλα όμως, και να
διδάξει στους πιστούς τη ζωή του Ιησού Χριστού με την ίδια του τη ζωή (Φιλιπ.δ:9).
Το «Γιατί;» της Διδασκαλίας
Κάποιος είπε ότι, «η Εκκλησία είναι η κοινότητα του
λόγου, του λόγου που αποκαλύπτει το σχέδιο και το σκοπό του Θεού. Μέσα στην
Εκκλησία το Ευαγγέλιο κηρύττεται, πιστεύεται και γίνεται αποδεκτό με υπακοή. Η
Εκκλησία είναι ο στύλος και το εδραίωμα της Αλήθειας, διότι κρατά σταθερά τις
Γραφές».
Το «γιατί;» της Διδασκαλίας πιστεύω ότι σχετίζεται
άμεσα με το σκοπό που αυτή έχει, και ο οποίος είναι ταγμένος απ' τον ίδιο το
Θεό.
Σκοπός
Σκοπός της διδασκαλίας δεν είναι άλλος από τη
πνευματική ωριμότητα των πιστών , γνωρίζοντας τι είναι και τι έχουν εν Χριστώ,
ώστε να ζήσουν μια ζωή υπακοής και υπηρεσίας (Ματθ.κη:20, Κολ.α:28), και
κάνοντάς το αυτό να συνοικοδομούνται σε μια άγια εκκλησία για τον Θεό (Α΄Πετρ.β:4,5).
Πιστεύω ότι δύο σημεία αποτυχίας στη διδασκαλία
είναι η ασυνέπεια των «δασκάλων» να ζήσουν πολλές φορές ό,τι διδάσκουν (Ιακ.γ:1-2),
και η αποτυχία να συνδεθεί η διδασκαλία των Γραφών με την υπακοή. Διδάσκω και
προτρέπω τον άλλο σε υπακοή και καλά έργα (Τίτος β:14).
Η θέση του ευαγγελιστή Λουκά στην αρχή του βιβλίου
των Πράξεων είναι πολλή σημαντική: «Τον
μεν πρώτον λόγον εποιησάμην περί πάντων, ω Θεόφιλε, ων ήρξατο ο Ιησούς ποιείν
τε και διδάσκειν, άχρι ης ημέρας εντειλάμενος τοις αποστόλοις δια πνεύματος
αγίου ους εξελέξατο ανελήμφθη» (Πραξ.α:1,2). Με άλλα λόγια, υπονοείται ότι
σ' αυτό το βιβλίο περιμένουμε τη συνέχεια της ζωής (λόγω και έργω) του Ιησού
από τη Ναζαρέτ, όσα Εκείνος συνέχισε να κάνει και να διδάσκει μέσω των
αποστόλων που εξέλεξε, και της Εκκλησίας Του, που το Άγιο Πνεύμα γέννησε την
ημέρα της Πεντηκοστής.
«Γιατί;» Έχει Μεγάλη Σημασία
Πώς όμως αυτό θα ήταν δυνατό; Βεβαίως, μέσω της
δύναμης του Αγίου Πνεύματος. Όμως αυτό δεν έφτανε. Το Άγιο Πνεύμα ενεργεί επί
τη βάσει του λόγου του Θεού (διδαχή), μέσα σε καρδιές στις οποίες ο λόγος του
Θεού «χωρεί και «μένει» (Ιωάννης η:30-37), σε ζωές που υποτάσσονται και
υπακούν, σε ανθρώπους που ακολουθούν (Ματθ.κη:19,20).
Ματθ.κη:19,20: Η «διδαχή» είναι αναγκαίο μέρος μιας
ζωής που «μαθητεύει»/ ακολουθεί τον Ιησού, με πιστότητα και υπακοή στις εντολές
Του.
Ιωάννης η:30-37: Η αληθινή μαθητεία σχετίζεται με
το κατά πόσο ο λόγος του Ιησού «χωρεί και μένει» μέσα στον ακόλουθο του Ιησού.
Το Άγιο Πνεύμα εργάζεται και χτίζει τη ζωή του
Ιησού Χριστού στον κάθε πιστό ξεχωριστά, και μέσα στην Εκκλησία Του συλλογικά,
πάνω στη βάση του λόγου του Θεού (Ψαλμ.ρε:19, Πράξεις κ:32, Ρωμ.ι:17,
Κολ.α:28).
«Γιατί;»
Αποτελεί Σημάδι Πνευματικής Υγείας
Η διδασκαλία των Γραφών αποτελεί το ΠΡΩΤΟ εκείνο
σημάδι που χαρακτηρίζει μια εκκλησία ως υγιή και γεμάτη με το Άγιο Πνεύμα. Η
θέση που λαμβάνει ο λόγος του Θεού μέσα στην εκκλησία, προσδιορίζει και
αντικατοπτρίζει και το βαθμό υγείας αυτής της εκκλησίας. Είναι ο λόγος κυρίως
& αποκλειστικά, που διδάσκεται, κηρύττεται, και γίνεται αποδεκτός με
υπακοή, και όχι οποιαδήποτε άλλα λόγια ή παραδόσεις όσο όμορφα κι αν φαίνονται
ότι είναι, διότι μόνο ο λόγος του Θεού είναι Αλήθεια και Ζωή, που μπορεί να
ζωοποιήσει και να οικοδομήσει.
Η Διδαχή/ ο λόγος του Θεού πρέπει να είναι πρώτος
στη ζωή της εκκλησίας, πριν απ' οτιδήποτε άλλο (Παρ.γ:5). Ο απ. Παύλος
προτρέπει διαρκώς το νεαρό Τιμόθεο να εμμένει όχι σε ανθρώπινες δεισιδαιμονίες
αλλά μόνο στην υγιή διδασκαλία, η οποία και τον ίδιο θα σώσει και αυτούς που
τον ακούν (Α΄Τιμ.δ:16).
«Γιατί;» «Στηρίζει»
κάθε άλλη Δραστηριότητα της Εκκλησίας
Ο λόγος της διδασκαλίας έρχεται να δημιουργήσει, να
μορφώσει και ν' αυξήσει τη «νεαρή» εκκλησιαστική κοινότητα, όπως και ο
δημιουργικός λόγος του Θεού δημιούργησε τα σύμπαντα.
Η θέση που δίδεται στη διδαχή των αποστόλων στην
αρχή της λίστας του Πράξεις β:42 δεν είναι τυχαία, καθώς οτιδήποτε ακολουθεί
(κοινωνία, κλάση του άρτου, προσευχές) και η επιτυχής εκπλήρωσή του είναι
αποτέλεσμα της Διδασκαλίας των Αποστόλων του Ιησού Χριστού, μιας Διδασκαλίας
που έφερε το κύρος του ίδιου του Αναστημένου Κυρίου.
Οτιδήποτε συμβαίνει μέσα στην πρακτική της Εκκλησίας
(λατρεία, υπηρεσία, εκζήτηση του Θεού, υπακοή, κοινωνία, κ.ά.) θα πρέπει να
είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη διδασκαλία της Γραφής, και να έχει δοθεί επαρκής
εξήγηση («Τα χείλη μου θέλουσι προφέρει
ύμνο όταν με διδάξεις τα διατάγματά σου», & «Δίδαξόν με, Κύριε, την οδόν των διαταγμάτων σου, και θέλω φυλάττει
αυτήν μέχρι τέλους» - Ψαλμ.ριθ:171, 33).
Συνεχίζεται
