Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του βιβλίου των Πράξεων
των Αποστόλων, που πρέπει να έχουμε στο νου μας καθώς μελετούμε το Πράξεις
β:42, είναι ότι το συγκεκριμένο αυτό βιβλίο είναι το μόνο που ουσιαστικά δεν
τελειώνει με ένα «Αμήν!», αλλά συνεχίζει διαχρονικά να...γράφεται! Δεν το εννοώ
αυτό φυσικά κυριολεκτικά, αλλά πνευματικά, δια του Αγίου Πνεύματος, στις
λαμπρές σελίδες του ουρανού, από το λαό της Διαθήκης, την Εκκλησία!
Το γεγονός αυτό θα πρέπει να μας ενθαρρύνει και
κινητοποιήσει για να συμβάλουμε και εμείς, σαν πιστοί κι σαν τοπικές
εκκλησιαστικές κοινότητες, στη γενιά μας, στη συγγραφή του μοναδικού αυτού
βιβλίου με λαμπρά γράμματα, στην ένδοξη αιώνια Ζωή και Ιστορία του Ουρανού.
Διότι, «Ιστορία είναι του Θεού η Ιστορία!»
«Ήσαν δε προσκαρτερούντες τη διδαχή των
αποστόλων και κοινωνία, τη κλάσει του άρτου και ταις προσευχαίς» (Πράξεις β:42)
Τρία από τα τέσσερα αυτά στοιχεία, η ανάγνωση των
γραφών με το κήρυγμα και τη διδασκαλία, η ψαλμωδία, και οι προσευχές - ήδη
απαντώνται στη ζωή των εβραϊκών συναγωγών και αποτελούσαν την καθημερινή ζωή
της πρώτης εκκλησίας. Το σύνολο των τεσσάρων αυτών στοιχείων στα πλαίσια της πρώτης
εκκλησίας δεν αποτελούσαν απλά μία παράδοση, αλλά ζωή, τη ζωή της Πεντηκοστής
του Αγίου Πνεύματος.
«Ήσαν προσκαρτερούντες...»:
Το ρήμα «προσκαρτερέω-ώ» έχει την έννοια του «μένω στερεός,» «επιμένω με ζήλο
και συνέπεια», «μένω πιστός και αφιερωμένος σε κάποιον ή κάτι». Συνεπώς, προσκαρτερούντες σημαίνει «επιμονή με
πειθαρχία, συνέπεια και συνέχεια χωρίς εγκατάλειψη του σκοπού, αλλά με
πεποίθηση, περιμένοντας τα αποτελέσματα». [Στη νομική του χρήση έχει την έννοια
«επιμένω χωρίς να εγκαταλείπω την προσπάθεια, περιμένοντας το αποτέλεσμα.» Στη
στρατιωτική του χρήση, «επιμένω δίνοντας τα πάντα.»]
«Μαθητευόμενη Κοινότητα»: Η Διδαχή
«Ήσαν δε
προσκαρτερούντες τη διδαχή των αποστόλων»
Για την καλύτερη κατανόηση του θέματος θα
βασιστούμε σε 7 ερωτήσεις:
Τι; Ποιος; Που; Πότε; Σε Ποιον; Πώς; Γιατί;
Το «Τι;» της Διδασκαλίας
· Είναι το Ευαγγέλιο και η Διδασκαλία που ο Ιησούς
Χριστός κήρυξε (Ματθ.κη:20, Ιωαν.ιδ:25-26, ις:12-13, Πραξ.κ:20-21, Α΄ Τιμ.ς:3).
· Είναι η Υγιαίνουσα και Καλή Διδασκαλία (Α΄ Τιμ.α:10,
δ:6, Β΄ Τιμ. δ:3, Τίτος α:9, β:1).
· Είναι η Διδασκαλία του Σωτήρα Θεού (Τίτος β:10).
· Είναι η «Πίστη,» όλο εκείνο το σύνολο των κανόνων,
αρχών της Αλήθειας του Θεού προς την Εκκλησία Του, μέσω των αποστόλων του Ιησού
Χριστού, πάνω στα οποία οφείλει να «περπατά» η ζωή της πίστης μας προς το Θεό (Ιούδας
3, Β΄ Τιμ.δ:7).
· Είναι η Καινή Διαθήκη, που αποτελεί το αλάνθαστο
και θεόπνευστο γραπτό κείμενο της διδαχής των αποστόλων του Ιησού Χριστού, που
δεν είναι άλλη από τη διδασκαλία του ίδιου Του Ιησού Χριστού. Επίσης, είναι όλη
η Αγία Γραφή (Π.Δ. & Κ.Δ.), γνωρίζοντας ότι οι απόστολοι δίδαξαν την
εκπλήρωση των θείων προφητειών της Π.Δ. στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού.
Το Περιεχόμενο της
Αυτοί που «δέχτηκαν το λόγο» του απ. Πέτρου,
επιθύμησαν περισσότερο και περισσότερο να γνωρίσουν «τον αρχικό λόγο του
Χριστού» (Εβρ.ς:1-3) - το ευαγγέλιο της Βασιλείας του Θεού («μετάνοια, βάπτισμα
στο νερό, βάπτισμα με Πνεύμα Άγιο» - Α΄Κορ.ιε:1-4), το Πρόσωπο και το έργο του
Σωτήρα τους, το κόστος του να είναι κάποιος μαθητής Του, τη Μεγάλη Εντολή
(Ιωαν.ιγ:34), την «Πλατιά Καρδιά & Σπλάγχνα» (Ματθ.κε:31-46) και τη Μεγάλη
Αποστολή (Ματθ.κη:19-20), ώστε να μπορούν να προχωρήσουν στις πιο βαθιές
αλήθειες.
Εάν για τον Κύριο Ιησού ήταν αναγκαίος ο λόγος τα «ρήματα»
του Θεού Του, καθώς, «ουκ επ' άρτω μόνω
ζήσεται άνθρωπος, αλλ' επί παντί ρήματι εκπορευομένω δια στόματος θεού»,
πόσο μάλλον για τους ακολούθους Του, την Εκκλησία και Σώμα Του είναι αναγκαίοι
όλοι οι λόγοι του Ιησού Χριστού, για να ζήσουν με Εκείνον και για Εκείνον!
Εάν ο απόστολος Παύλος δεν δίστασε να αναγγείλει
όλη τη βουλή του Θεού στους πιστούς στην Έφεσο και αλλού, το ίδιο θα πρέπει να
συμβαίνει και σήμερα σ' εμάς. Καθώς «πάσα
γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν...,» όλη η Αγία Γραφή
(Π.Δ. & Κ.Δ.) θα πρέπει να αποτελεί αντικείμενο της διδασκαλίας της
Εκκλησίας, ώστε να είμαστε, ως εκκλησία, «άρτιοι»
σε κάθε έργο αγαθό.
Το «Ποιος;» της Διδασκαλίας
Οι ίδιες οι λέξεις, «διδαχή των αποστόλων,» φανερώνουν ότι την ευθύνη της διδαχής την
είχαν οι ίδιοι οι απόστολοι του Ιησού Χριστού. Και γιατί αυτοί; Διότι αυτούς
εξέλεξε ο Ιησούς Χριστός «ίνα ώσιν μετ'
αυτού και ίνα αποστέλλει αυτούς κηρύσσειν...» (Μαρκ.γ:14 & Ματθ.κη:18-20).
Καταλαβαίνει κανείς πόσο άσχετοι με το λόγο του
Θεού είναι όλοι αυτοί που υποστηρίζουν ότι οι απόστολοι του Χριστού έκαναν
λάθος όσο αφορά στο όνομα που πρέπει να βαπτιζόμαστε! Ο Ιησούς εξουσιοδότησε
για το κήρυγμα του ευαγγελίου της σωτηρίας, λάθος ανθρώπους!
«Η ανάγνωση των Γραφών και το κήρυγμα ή η
διδασκαλία αποτελούσαν το πρώτο τμήμα της λατρείας της πρώτης εκκλησίας. Τα
βιβλία της Π.Δ. ήταν οι Γραφές, που χρησιμοποιούσε αρχικά η Εκκλησία στη
λατρεία της. Δεν άργησαν όμως να κάνουν την εμφάνισή τους στις διάφορες
κοινότητες και γράμματα, που είχαν γράψει απόστολοι ή άλλα επίσημα πρόσωπα της
Εκκλησίας. Πολύ πριν κλείσει η αποστολική περίοδος τα γράμματα αυτά τα θεωρούσε
η Εκκλησία ως «Γραφές» και περικοπές από αυτά διαβάζονταν στις λατρευτικές
συνάξεις της παράπλευρα με τα βιβλία της Π.Δ.».
Ποιος μπορεί σήμερα να διδάσκει τις ιερές γραφές;
Β΄ Τιμ.β:2: Οι 4 γενιές του ευαγγελίου: Ο Παύλος, ο
Τιμόθεος, οι πιστοί και ικανοί άνθρωποι στο να διδάξουν, και οι άλλοι (πιστοί
και ικανοί άνθρωποι στο να διδάξουν). Μέσα σ' αυτούς τους «άλλους» είναι - και
πρέπει να είναι - και οι πρεσβύτεροι κάθε τοπικής εκκλησίας (Α΄Τιμ.γ:2, Τίτος α:9)
ή κάποιοι απ’ αυτούς, οι οποίοι - αναγνωρισμένα και δοκιμασμένα - έχουν το
χάρισμα του διδασκάλου και μπορούν να διδάσκουν - δημόσια - την Εκκλησία (Εφεσ.δ:11,
Α΄Τιμ.ε:17).
Συνεχίζεται
