Γιατί πρέπει να μελετούμε την επιστολή προς Γαλάτες;
Η ανθρώπινη καρδιά λαχταρά τη σωτηρία.
Αν και είμαστε καλοί στο να καταστέλλουμε αυτή την επιθυμία με το άνετο σπίτι
μας, την καλή θέση εργασίας και τις ευχάριστες δραστηριότητες μας, σε στιγμές που
είμαστε περισσότερο ειλικρινείς, αναγνωρίζουμε ότι τα πράγματα δεν είναι σωστά.
Η ζωή δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι. Αυτό είναι πάντα το δίλημμα της
ανθρωπότητας. Στην ιστορία του κόσμου, οι άνθρωποι πάντα με λυγισμένα γόνατα
και υψωμένα χέρια, προσπαθούν να επικαλεστούν, να κατευνάσουν και να ικανοποιήσουν
όποιον και ό, τι θεωρούν Θεό.
Το χριστιανικό μήνυμα προσφέρει
αλήθεια και ελπίδα στην ανθρώπινη απελπισία. Το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού
είναι τα καλά νέα ότι η αιώνια ζωή μαζί με τον μόνο αληθινό Θεό είναι
διαθέσιμη. Τα καλά νέα του Θεού είναι η προσφορά της αιώνιας ζωής μαζί Του. Αυτό
συμβαίνει με τη χάρη Του μέσω της πίστης στον Ιησού Χριστό. Ωστόσο, είναι
διαθέσιμη μόνο με τους όρους του Θεού. Ο Θεός καθορίζει τι Τον ικανοποιεί και
τι είναι αποδεκτό από την αγιότητά Του.
Όμως, ένα άλλο δίλημμα παραμένει και
μαστίζει τον Χριστιανισμό σε όλη την
υδρόγειο. Γιατί οι Χριστιανοί είναι επιρρεπείς στο να ζουν σαν το δώρο της
σωτηρίας του Θεού να είναι ανεπαρκές; Γιατί ενεργούμε σαν να πρέπει να αγοράζουμε
συνεχώς την αγάπη Του; Γιατί παρασυρόμαστε να ζούμε τη χριστιανική μας ζωή νομίζοντας
ότι μπορούμε να κερδίσουμε την αποδοχή μας από τον Θεό; Διακηρύσσουμε ότι η
σωτηρία προέρχεται από Αυτόν και μόνο, αλλά το καθημερινό μας βάδισμα φανερώνει
ότι το δώρο Του είναι ελλιπές, μέχρι εμείς να κάνουμε κάτι. Θεωρούμε ότι μας χρειάζεται
για να τελειώσει το έργο Του. Δυστυχώς, πάρα πολλοί Χριστιανοί ζουν λες και ο
Θεός μπορεί να εξαγοραστεί με πράξεις - σαν να είναι συνεχώς προς πώληση. Ο
Χριστιανός πρέπει να ζει με υπευθυνότητα και ηθικά γιατί ο Θεός επιθυμεί αυτόν
τον τρόπο ζωής. Πηγαίνοντας στην εκκλησία, συμμετέχοντας στο δείπνο του Κυρίου,
δίνοντας τα δέκατα, είναι χριστιανικές πρακτικές που τιμούν τον Θεό, αλλά χάνουν
την αξία τους, αν πιστεύουμε ότι έτσι κερδίζουμε την εύνοια του Θεού. Ζώντας
την χριστιανική ζωή σαν ο Θεός να ικανοποιείται από ένα συνδυασμό πίστης στον
Ιησού και καλών έργων, σηματοδοτεί άγνοια ή απόρριψη του Ευαγγελίου του Ιησού
Χριστού.
Αυτό είναι ένα παλιό πρόβλημα, με το
οποίο ασχολήθηκε η επιστολή προς Γαλάτας, εδώ και πολύ καιρό. Το Ευαγγέλιο του
Θεού δεχόταν επίθεση στις εκκλησίες της Γαλατίας, δηλαδή, μεταξύ των
Χριστιανών. Το ίδιο συμβαίνει και σήμερα. Πάρα πολλοί πιστοί ζουν μια ζωή, σαν το
έργο του Χριστού στο σταυρό να μην ήταν αρκετό. Δεχόμαστε το ευαγγέλιο της χάρης
του Θεού, αλλά αναμειγνύουμε και τις δικές μας αρετές. Ωστόσο, ο Θεός δεν θα δεχτεί
κάτι τέτοιο και η προς Γαλάτες το καθιστά πολύ σαφές. Λαχταρούμε τον Θεό, αλλά
παρά τις επανειλημμένες προσπάθειές μας, δεν μπορεί, και δεν χρειάζεται να Τον
εξαγοράσουμε, να Τον δωροδοκήσουμε ή να Τον κερδίσουμε.
Η επιστολή ορίζει σαφώς τους όρους του
Ευαγγελίου του Χριστού. Με αυτόν τον τρόπο, μας προσφέρει την τόσο αναγκαία
καθοδήγηση για το πώς να ζήσουμε τη χριστιανική ζωή μας. Ας το ψάξουμε. Όχι
μόνο θα μάθουμε τι είναι το Ευαγγέλιο, αλλά και πώς να το ζήσουμε σαν
προορισμένοι να Τον συναντήσουμε μια μέρα.
Ποιο είναι το υπόβαθρο του θέματός μας;
Είναι σημαντικό να κάνουμε μια σύντομη
μελέτη της ιστορίας της ανθρωπότητας και την τάση της να προσθέτει στο
Ευαγγέλιο. Αυτό θα μας επισημάνει πόσο παλιό είναι αυτό το δίλημμα και θα μας βοηθήσει
να καταλάβουμε την φανέρωσή του στην προς Γαλάτας.
Η λαχτάρα του ανθρώπου για σωτηρία, έχει
πάντα συνδυαστεί με προσωπικές προσπάθειες επίτευξης του σκοπού αυτού. Οι
προσπάθειες μας να σωθούμε, πάνε πολύ βαθιά, στην πρώτη αναφορά των προγόνων μας,
του Αδάμ και της Εύας στη Γένεση γ. Όταν αμάρτησαν, αμέσως είχαν επίγνωση της
κατάστασής τους και προσπάθησαν να καλύψουν τη ντροπή τους με λίγα φύλλα. Κι ο
γιος τους ο Κάιν, δεν ήταν διαφορετικός. Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να
ικανοποιήσει τον Θεό με ένα καλάθι με καρπούς της γης, παρά την κατάσταση της
καρδιάς του.
Όταν ήρθε η ώρα, ο Κάιν πρόσφερε στον Κύριο
εκ των καρπών της γης. Αλλά ο Άβελ, έφερε από τα πρωτότοκα των προβάτων του. Και επέβλεψε με ευμένειαν Κύριος επί τον
Άβελ και επί την προσφοράν αυτού· επί δε τον Κάϊν και επί την προσφοράν αυτού
δεν επέβλεψε. Και ηγανάκτησεν ο Κάϊν σφόδρα, και εκατηφίασε το πρόσωπον αυτού.
(Γέν.δ:3-5).
Το πιο τρανταχτό παράδειγμα αυτής της
νοοτροπίας, να σωθεί κάποιος από μόνος του, διατηρήθηκε για αιώνες από τον εκλεκτό
λαό του Θεού, τον Ισραήλ. Έζησαν σαν οι μόνοι, μεταξύ των Εθνών, που άξιζαν τον
Θεό, παρόλο που τους κάλεσε και τους έσωσε από τη δουλεία με τη χάρη Του. Ο
Θεός τους έδωσε το νόμο, τις γιορτές και το σύστημα των θυσιών, αλλά όλα αυτά
ήταν δώρα για να τους θυμίζουν να ζουν δια πίστεως σ’ Αυτόν. Αυτοί όμως τα χρησιμοποίησαν
λανθασμένα, νομίζοντας ότι από μόνοι τους κέρδισαν το δικαίωμα στον Θεό. Ήταν
μια νοοτροπία που αξίωνε ότι η σωτηρία του Θεού μπορούσε να κερδηθεί, ότι
μπορούσαν να εντυπωσιάσουν και να ικανοποιήσουν τον Θεό με τις προσπάθειες τους
ή τις καλές πράξεις τους. Ο Θεός με τη χάρη Του έσωσε την ανίσχυρη ανθρωπότητα.
Ωστόσο, οι Ισραηλίτες έφτασαν στο σημείο να πιστεύουν ότι μέσα από τις
θρησκευτικές προσπάθειές τους είχαν τη δύναμη να εξαγοράσουν τη ζωή με το Θεό. Σαν
δηλαδή ο Θεός να επιβράβευε τον τρόπο ζωής του ανθρώπου με τη σωτηρία. Ο Θεός περίμενε
την τήρηση Σαββάτου, την περιτομή και την υπακοή στο νόμο από τους Ισραηλίτες, αλλά
μόνο σαν εκφράσεις μιας καρδιάς πίστης σε αναμονή του Μεσσία.
Εβρ.ι:1 Διότι ο
νόμος, έχων σκιάν των μελλόντων αγαθών, ουχί αυτήν την εικόνα των πραγμάτων,
δεν δύναταί ποτέ διά των αυτών θυσιών, τας οποίας προσφέρουσι κατ' ενιαυτόν
πάντοτε να τελειοποιήση τους προσερχομένους·
Εβρ.ι:4 διότι
αδύνατον είναι αίμα ταύρων και τράγων να αφαιρή αμαρτίας.
Εβρ.ι:11 Και πας
μεν ιερεύς ίσταται καθ' ημέραν λειτουργών και τας αυτάς πολλάκις προσφέρων
θυσίας, αίτινες ποτέ δεν δύνανται να αφαιρέσωσιν αμαρτίας·
Στην Καινή Διαθήκη, τα Ευαγγέλια
μαρτυρούν επίσης τη λαχτάρα του ανθρώπου για λύτρωση, καθώς και την τάση της
αυτο-σωτηρίας. Ο Ιησούς κινήθηκε σε ένα εβραϊκό κόσμο που καταλάβαινε ότι μόνο
ένας θρησκευτικός τρόπος ζωής θα μπορούσε να ικανοποιήσει τον Θεό. Πίστευαν ότι
η τέλεια υπακοή στο νόμο έκανε κάποιον καλό Εβραίο - αυτόν που θα μπορούσε να
κρατήσει το κεφάλι του ψηλά ενώπιον του Θεού. Οι εθνικοί θα μπορούσαν κι αυτοί να
δικαιωθούν ενώπιον του Θεού, αλλά μόνο με το να γίνουν Εβραίοι!
Ποιος έγραψε αυτή την επιστολή;
Συγγραφέας είναι ο απόστολος Παύλος. Η
πατρότητα της επιστολής είναι τόσο καλά εδραιωμένη, που συχνά χρησιμοποιήθηκε από τους μελετητές σαν
μέτρο για να προσδιορίσουν αν άλλες επιστολές προέρχονται από τον Παύλο.
Ο απόστολος έπαιξε σημαντικό ρόλο στην
πρώτη εκκλησία. Ο Θεός τον χρησιμοποίησε σαν κανένα άλλο άνθρωπο στη διάδοση
του Ευαγγελίου στα Έθνη, όπως είπε στις Πράξ.α:8. Ακόμα, ήταν το εργαλείο που
επιλέχτηκε να ερμηνεύσει και να εξηγήσει όλα όσα προηγουμένως είχε υποσχεθεί ο
Θεός στην Αγία Γραφή και τον τρόπο που αυτά εκπληρώθηκαν στον Ιησού Χριστό.
Ο Παύλος πρωτοεμφανίζεται στην Αγία
Γραφή σαν Σαούλ. Ήταν Εβραίος, γεννημένος στην εθνική πόλη Ταρσό. Φαρισαίος
εκπαιδευμένος από τον καλύτερο δάσκαλο, τον Γαμαλιήλ, χωρίς όμοιό του σχετικά
με το ζήλο και την αφοσίωση στην εβραϊκή πίστη. Όμως, κατά την κυρίαρχη πρόνοια
του Θεού, ο Χριστός τον κάλεσε ενώ πήγαινε να καταδιώξει την εκκλησία στην πόλη
της Δαμασκού. Από εκείνο το σημείο, αφιέρωσε τη ζωή του στον Χριστό με ακόμη
μεγαλύτερο ζήλο και πάθος. Ο Νομοταγής Φαρισαίος αναγεννήθηκε και τελικά έγινε
γνωστός σαν ο απόστολος Παύλος. Η ζωή του είναι ένα τέλειο παράδειγμα για το
μήνυμα που προσπάθησε να μεταδώσει με την επιστολή προς Γαλάτας.
Τι συνέβαινε εκείνο τον καιρό;
Η χριστιανική εκκλησία ξεπήδησε από
εβραϊκές ρίζες κατά τον πρώτο αιώνα. Με το που ήρθε ο Χριστός, ο Χριστιανισμός
εμφανίστηκε σαν το φυσικό αποτέλεσμα της εβραϊκής πίστης που περίμενε την άφιξη
Του. Καθώς το Ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού εξαπλώθηκε από την Ιερουσαλήμ στα
πέρατα της γης, η εκκλησία μεταπήδησε από εβραϊκή κατά κύριο λόγο, σε ένα εβραιοεθνικό
σώμα, ακριβώς όπως ήθελε ο Θεός. Ήταν μια περίοδος του ενθουσιασμού αλλά και
σύγχυσης σαν νηπιακή εκκλησία που έπρεπε να μάθει για τη ζωή με το Θεό, στο
πλαίσιο μιας νέας εποχής.
Στις Πράξ.ιγ-ιδ έχουμε το πρώτο
ιεραποστολικό ταξίδι του Παύλου με τον Βαρνάβα. Ταξίδεψαν σε όλη την Κύπρο και
στις νότιες περιοχές της Μικράς Ασίας στη σύγχρονη Τουρκία. Επισκεπτόταν την
μία πόλη μετά την άλλη, κήρυξαν το Ευαγγέλιο και ίδρυσαν εκκλησίες.
Επιστρέφοντας στην τοπική τους
εκκλησία στην Αντιόχεια, ο Παύλος ειδοποιήθηκε ότι άλλοι δάσκαλοι είχαν
επισκεφθεί αυτές τις εκκλησίες που είχαν ιδρύσει, μετά απ’ αυτόν. Αυτοί οι
ψευδοδιδάσκαλοι, μπέρδευαν τους εθνικούς πιστούς μ’ ένα διαφορετικό μήνυμα. Κήρυτταν
ένα Ευαγγέλιο με εβραϊκές προϋποθέσεις – στο κάτω κάτω, ο Χριστιανισμός είχε
εβραϊκές ρίζες. Ο νόμος είχε παίξει σημαντικό ρόλο στην ιστορία των σχέσεων του
Θεού με τον άνθρωπο μέχρι τώρα. Αυτοί οι Ιουδαίζοντες υποστήριζαν ότι η σωτηρία
ήταν ελλιπής αν δεν συμμορφωνόταν με τον εβραϊκό τρόπο ζωής. Δίδασκαν ότι η
πίστη στον Ιησού ήταν απαραίτητη, αλλά μόνο σε συνεργασία με την τήρηση του
νόμου - ιδιαίτερα της περιτομής. Αυτές οι Ιουδαϊστές χρησιμοποιούσαν ακόμη και την
εβραϊκή γραφή για να υποστηρίξουν τη θέση τους. Για να εδραιώσουν τη θέση τους,
υπονόμευαν το χαρακτήρα και την αξιοπιστία του Παύλου. Αυτοί οι ψευδοδιδάσκαλοι
ισχυρίστηκαν ότι ο Παύλος άφησε τους Γαλάτες μισο-ευαγγελισμένους! Η στρατηγική
τους ήταν αποτελεσματική. Οι πιστοί Γαλάτες γρήγορα εγκατέλειψαν τον Παύλο και
το Ευαγγέλιό του. Αυτή η ψευδοδιδασκαλία τοποθετούσε τα ανθρώπινα έργα στο ίδιο
ύψος με το έργο του Θεού εν Χριστώ Ιησού πάνω στο σταυρό. Ήταν μια λεπτή
απόκλιση από το αληθινό ευαγγέλιο με επικάλυψη τη βιβλική γλώσσα. Η ίδια μακραίωνη
τάση που υπάρχει και σήμερα μέσα στην εκκλησία, να προσπαθεί ο άνθρωπος να σωθεί
από μόνος του. Ακόμη και στις πρώτες μέρες της εκκλησίας, αυτή η τάση της
αυτο-σωτηρίας, γρήγορα αναδύθηκε. Ο Παύλος ήξερε ότι αυτό ήταν προσβλητικό για
τον Θεό και επικίνδυνο για τον άνθρωπο.
Ποιοι ήταν οι παραλήπτες;
Η επιστολή προς Γαλάτας είναι γραμμένη
σε μια ομάδα εκκλησιών που βρίσκονταν στη Γαλατία. Το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει
να προσέξει κανείς, είναι ότι το γράμμα είναι γραμμένο σε Χριστιανούς. Η
ταυτότητα Γαλάτες, ωστόσο, είναι ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα. Το πρόβλημα είναι ότι
ο όρος Γαλατία ή Γαλάτης χρησιμοποιούταν με δύο διακριτούς τρόπους στην αρχαία
κοινωνία. Κατά καιρούς, χρησιμοποιήθηκε με εθνικιστική έννοια, αναφερόμενη σε
μια ομάδα συγκεκριμένων ανθρώπων που ζούσαν σε μια πολύ συγκεκριμένη περιοχή της
Βόρειας Μικράς Ασίας. Αυτό το αρχαίο Κελτικό Βασίλειο ήταν υπό ρωμαϊκή
κυριαρχία από τότε που ο Πομπήιος το είχε καταλάβει στα μισά του πρώτου αιώνα
π.Χ. Σε άλλες περιπτώσεις, το όνομα Γαλατία χρησιμοποιήθηκε με μια πολιτική χροιά
από τους Ρωμαίους και αναφερόταν σε μια πολύ μεγαλύτερη πολιτική επαρχία και
τους λαούς που βρισκόταν μέσα σ’ αυτήν. Αυτή η επαρχία της Γαλατίας περιλάμβανε
τις νότιες περιοχές της Μικράς Ασίας, κοιτίδα διαφόρων ομάδων ανθρώπων.
Εάν ο όρος Γαλάτες χρησιμοποιείται με
την εθνικιστική έννοια, τότε το γράμμα είχε γραφτεί κάποια στιγμή μετά από το
δεύτερο ιεραποστολικό ταξίδι του Παύλου για να επιτρέψει την επίσκεψή του στη
συγκεκριμένη περιοχή. Αυτό πρέπει να είναι μετά τις Πράξ.ις:6 ή Πράξ.ιη:23,
αλλά δεν καταγράφεται λεπτομερώς στο βιβλίο των Πράξεων. Σ’ αυτή την περίπτωση,
το γράψιμο έγινε μετά την απόφαση της συνόδου της Ιερουσαλήμ (Πράξ.ιε). Αυτό
ονομάζεται η θεωρία της Βόρειας Γαλατίας.
Από την άλλη μεριά, αν το όνομα
Γαλάτες χρησιμοποιείται υπό την πολιτική έννοια της ρωμαϊκής επαρχίας, η
επιστολή θα μπορούσε να έχει γραφτεί αμέσως μετά το πρώτο ιεραποστολικό ταξίδι
του Παύλου στις πόλεις της Γαλατίας όπως καταγράφεται λεπτομερώς στις Πράξ.ιγ –
ιδ. Αυτό είναι γνωστό σαν η θεωρία της Νότιας Γαλατίας.
Στην περίπτωση αυτή, η επιστολή γράφτηκε πριν από τη σύνοδο της Ιερουσαλήμ που
καταγράφεται στις Πράξ.ιε και θα μπορούσε να εξηγήσει γιατί ο Παύλος ποτέ δεν
το αναφέρει.
Υπάρχουν καλά επιχειρήματα και για τις
δύο επιλογές και το ζήτημα δεν επιλύεται. Η μελέτη μας ακολουθεί τη θεωρία της
Νότιας Γαλατίας, ιδιαίτερα λόγω της απόφασης της Συνόδου της Ιερουσαλήμ στις Πράξ.ιε.
Εκεί, η ηγεσία της εκκλησίας, διακήρυξε ομόφωνα και διέδωσε την ίδια θέση που ο
Παύλος προώθησε στην επιστολή του προς Γαλάτας. Είναι δύσκολο να πιστέψει
κανείς ότι ο Παύλος δεν επικαλέστηκε την απόφαση της συνόδου, όταν η επιστολή
του ασχολείται με το ίδιο ακριβώς θέμα. Σίγουρα θα βοηθούσε διευθετηθεί το θέμα.
Πότε συνέβη αυτό;
Η ημερομηνία συγγραφής της προς Γαλάτας,
βασίζεται σαφώς στη θέση αυτών των εκκλησιών. Αν ακολουθήσουμε τη θεωρία της Βόρειας
Γαλατίας, αυτό θα σήμαινε μια ημερομηνία γύρω στο 53-57 μ.Χ. Από την άλλη
πλευρά, εάν η προς Γαλάτας απευθύνθηκε στη Ρωμαϊκή επαρχία της Γαλατίας, θα γράφτηκε
γύρω στο 48 μ.Χ. Το τελευταίο φαίνεται πιο πιθανό, δεδομένου ότι όπως προκύπτει
από την επιστολή, η σύνοδος της Ιερουσαλήμ δεν είχε συγκληθεί ακόμα, το οποίο
συνέβη γύρω στο 49 μ.Χ.
Πως πρέπει να διαβάσουμε αυτό το βιβλίο;
Υπάρχουν τρία πρόσθετα ζητήματα που θα
πρέπει να γνωρίζει κανείς πριν ανοίξει την επιστολή προς Γαλάτας. Κατανοώντας αυτά
τα θέματα, θα εξοπλιστεί ώστε να σκάψει βαθιά μέσα σ’ αυτό το αρχαίο αλλά και
τόσο σύγχρονο έγγραφο. Πρέπει να τα θεωρήσει σαν εργαλεία που θα τον βοηθήσουν
να πλαισιώσει τη σκέψη του σε περιοχές που θα του επιτρέψουν να εκτιμήσει ό, τι
ο Θεός διακηρύττει σ’ αυτή την επιστολή.
Αρχικά, πρέπει να καταλάβουμε ότι
είναι ένα γράμμα. Τα αρχαία γράμματα όπως και σήμερα είχαν κάποια χαρακτηριστικά.
Τα γράμματα γράφονται για κάποιο λόγο και ασχολούνται με συγκεκριμένα ζητήματα
που προκύπτουν σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο. Η επιστολή που εξετάζουμε δεν διαφέρει. Μέσα στην επιστολή
βλέπουμε μόνο το ήμισυ μιας συνομιλίας και πρέπει να σχηματίσουμε την κατανόηση
του άλλου μισού. Τα γράμματα είναι επίσης πολύ προσωπικά. Είναι γεμάτα από
συναισθήματα. Ο Παύλος έγραψε γνωρίζοντας ότι οι συναθροίσεις στη Γαλατία θα άκουγαν
το γράμμα καθώς θα διαβαζόταν δημόσια. Ο Παύλος δεν διστάζει να αντιμετωπίσει
αυτές τις εκκλησίες με την αλήθεια! Γι’ αυτό, διάβασε αυτή την επιστολή με
πάθος, είναι ένα προσωπικό γράμμα από τον Θεό για την περίπτωσή σου. Το
πρόβλημα που διαχειρίζεται η επιστολή, παραμένει το ίδιο και σήμερα.
Δεύτερο, πρέπει να καταλάβεις την
ευρύτερη χριστιανική διδασκαλία περί σωτηρίας. Η σωτηρία είναι ένας ευρύς όρος
που όταν ανοίξει αποκαλύπτει τρεις πτυχές: δικαίωση, αγιασμό και δοξολογία. Η
κατανόηση αυτών των εννοιών δεν θα βοηθήσει μόνο να μείνεις στον ίδιο δρόμο με
τον Παύλο, θα σε βοηθήσει επίσης να καταλάβεις το προσωπικό σου χριστιανικό
βάδισμα.
Δικαίωση
σημαίνει να ανακηρυχτείς δίκαιος. Τη στιγμή που κάποιος πιστεύει στον Ιησού
Χριστό, δικαιώνεται ενώπιον του Θεού. Διακηρύσσεται σωσμένος και ελευθερώνεται
από το μισθό της αμαρτίας. Δικαίωση είναι ο παρελθοντικός χρόνος της σωτηρίας —
είναι η στιγμή που πιστεύεις.
Αγιασμός
είναι η διαδικασία για να γίνεις δίκαιος. Ο δικαιωμένος αμαρτωλός, αυξάνει δια
πίστεως κατά την ομοιότητα του Χριστού - σε όλη του τη ζωή, γινόμενος όλο και πιο
άγιος. Αυτό σημαίνει ότι το Πνεύμα του Θεού κάνει το άτομο περισσότερο σαν τον
Ιησού. Με αυτόν τον τρόπο, αυτός που ήδη ανακηρύχθηκε σωσμένος, σώζεται
μαθαίνοντας να ζει ελεύθερος από τη δύναμη της αμαρτίας. Αυτός είναι ο
ενεστώτας της σωτηρίας.
Δοξολογία
είναι αυτό που συμβαίνει όταν κάποιος γίνεται τέλεια δίκαιος. Αυτό θα συμβεί
όταν ο πιστός σταθεί ενώπιον του Θεού στον ουρανό και είναι πραγματικά άγιος.
Αυτός που ανακηρύχθηκε σωσμένος και έχει σωθεί, τώρα βιώνει το αποκορύφωμα της
σωτηρίας - μια αναμάρτητη ζωή με τον Θεό. Ο πιστός είναι απαλλαγμένος από την
παρουσία της αμαρτίας. Αυτός είναι ο μέλλοντας χρόνος της σωτηρίας.
Είναι ζωτικής σημασίας ότι καταλαβαίνεις
αυτές τις κατηγορίες. Το κεντρικό θέμα της επιστολής προς Γαλάτας είναι η δικαίωση
και ο αγιασμός.
Τρίτο, είναι σημαντικό να καταλάβεις
τι είναι η τυπολατρία και πώς σχετίζεται με τον Χριστιανισμό. Η τυπολατρία λειτουργεί
σύμφωνα με ορισμένα πρότυπα συμπεριφοράς, σε μια προσπάθεια να κερδίσει την
εύνοια του Θεού. Η πίστη των Ισραηλιτών δεν προοριζόταν να είναι νομικίστικη
αλλά κατάντησε έτσι στην πράξη, επειδή οι Εβραίοι έκαναν κατάχρηση του νόμου.
Σύμφωνα με την εβραϊκή ερμηνεία του μωσαϊκού νόμου, αυτό που έκανε ή δεν έκανε κάποιος,
καθόριζε τη θέση του ενώπιον του Θεού. Αυτή η νοοτροπία μπήκε και μέσα στην
εκκλησία, από την αρχή. Η επιστολή προς Γαλάτας είναι μαρτυρία γι’ αυτό. Ο Χριστιανικός
νομικισμός προκύπτει όταν οι πιστοί ζουν με τέτοιο τρόπο, που φανερώνει ότι με
αυτά που κάνουν ή δεν κάνουν, κερδίζουν την εύνοια του Θεού. Στο σχέδιο της
σωτηρίας του Θεού, τα καλά έργα δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται σαν νόμισμα για να
αγοραστούν δικαιώματα από τον Θεό. Η επιστολή ασχολείται με το συγκεκριμένο
θέμα – την τυπολατρία. Ο Παύλος θα αντιμετωπίσει την τυπολατρία, αποδεικνύοντας
ότι η τόσο η δικαίωση, όσο και ο αγιασμός λειτουργούν μέσω της πίστης. Βεβαιώσου
ότι διαβάζεις αυτή την επιστολή, με αυτό κατά νου.
Γιατί ο Θεός μας δίνει αυτό το μήνυμα;
Γιατί λοιπόν ο Θεός θέλει να εξερευνήσουμε
αυτή την επιστολή; Ήταν μια επιστολή που γράφτηκε από τον Παύλο σε μια
συγκεκριμένη ομάδα εκκλησιών, πριν από πολύ καιρό.
Ενώ ο Παύλος δεν μας γνώριζε καθόλου, ο Θεός μας γνώριζε και μας γνωρίζει. Έγραψε στους
Γαλάτες. Όπως παρουσίασε το πρόβλημα των Γαλατών μέσα από τη επιστολή του
Παύλου, κάνει ακριβώς το ίδιο και σήμερα. Το πρόβλημα δεν αφορούσε μόνο αυτούς,
είναι χριστιανικό. Η καρδιά σου ρέπει σ’ ένα τρόπο ζωής, που η σωτηρία του Θεού
φαίνεται ότι χρειάζεται υποστήριξη με τα καλά σου έργα. Δείχνει την ίδια παλιά
τάση προς αυτο-σωτηρία, που είναι τόσο προσβλητική για τον Θεό. Η επιστολή προς
Γαλάτας είναι ζωτικής σημασίας για σένα. Με αυτό κατά νου, ας δούμε μερικές
περιοχές εφαρμογής, για να σκεφτούμε πριν πάμε βαθύτερα στην επιστολή. Πάρε λίγο
χρόνο για να τις απαντήσεις προσωπικά.
Πώς καταλαβαίνεις το ευαγγέλιο του Ιησού Χριστού;
Σκέψου λίγο αυτή την ερώτηση. Πώς έχω καταλάβει
το Ευαγγέλιο; Η λάθος κατανόηση είναι επικίνδυνη θέση. Αναπαυόμενος σε
οτιδήποτε άλλο, εκτός από τους αληθινούς όρους της σωτηρίας που προσφέρει ο
Θεός, σημαίνει ότι ζεις με ψεύτικες ελπίδες. Διακυβεύεται η αιωνιότητα! Ποιο
είναι το αληθινό ευαγγέλιο; Μήπως έχω πιστέψει σ’ ένα πλαστό; Μήπως έχω αγνοήσει
τον Θεό ή ακόμη μήπως έχω συμπληρώσει δικές μου διατάξεις; Αυτά είναι σημαντικά
ερωτήματα για να παλέψεις. Πώς έχεις καταλάβει ότι το Ευαγγέλιο επηρεάζει τον
τρόπο ζωής σου.
Τι ρόλο παίζουν τα καλά έργα στη ζωή σου;
Είσαι ένας πιστός – ένας Χριστιανός —
ακριβώς όπως οι Γαλάτες. Σαν τέτοιος, τι οδηγεί τον χριστιανικό τρόπο ζωής σου;
Γιατί ντύνεσαι όπως ντύνεσαι, γιατί πηγαίνεις στην εκκλησία, και γιατί δίνεις
δέκατα και προσφορές; Γιατί υπηρετείς στο έργο του Θεού; Τι ρόλο παίζουν στη
ζωή σου κάποιες θεόδοτες χριστιανικές πρακτικές όπως το βάπτισμα, το δείπνο του
Κυρίου, τα δέκατα; Γιατί κάνεις τα χριστιανικά πράγματα που κάνεις; Μήπως
υπάρχει η έννοια ότι μ’ αυτά που κάνεις νιώθεις ότι σου αξίζει ο Θεός — ότι δηλαδή έχεις κερδίσει το δικαίωμα
σ ' Αυτόν; Το να ζεις με μια λίστα των «πρέπει» και «δεν πρέπει», σαν αυτό να επιτυγχάνει
τον αγιασμό σου, δεν είναι το θέλημα του Θεού για τη ζωή σου.
Υπάρχουν πολλά πράγματα που ο Κύριος θέλει
να κάνεις ή να αποφεύγεις, αλλά μόνο με τους δικούς Του όρους. Σίγουρα υπάρχει
αυτό που λέμε, χριστιανικός τρόπος ζωής, αλλά πώς είναι να ζεις έτσι; Για σκέψου,
εάν είσαι εξαρτημένος από ένα τρόπο ζωής που έχεις καταλήξει ότι εντυπωσιάζει τον
Θεό — σαν να εξαγοράζεις τη ζωή μαζί Του – επειδή είναι εύκολο και βολικό να
ζεις έτσι, μήπως υπάρχουν ίχνη νομικισμού στη ζωή σου;
