Ρωμ.ι:6 η εκ πίστεως όμως δικαιοσύνη λέγει ούτω· Μη
είπης εν τη καρδία σου, Τις θέλει αναβή εις τον ουρανόν; τουτέστι διά να
καταβιβάση τον Χριστόν.
Τα εδ.6-8 εξηγούν την εκ πίστεως δικαιοσύνη, παραφράζοντας το
Δευτ.λ:12-14 και εισάγοντας μια ζωντανή περιγραφή. Ακολουθώντας την ερμηνεία
μας του εδ.5, τα εδάφια 6-8 δεν αντιπαραβάλλονται κάθετα με το εδ.5 αλλά δίνουν
τη σωστή του ερμηνεία.
Το Δευτ.λ:11-14 λέει: Επειδή
η εντολή αύτη, την οποίαν εγώ προστάζω εις σε σήμερον, δεν είναι πολλά βαρεία
διά σε, ουδέ μακράν. Δεν είναι εν τω ουρανώ, ώστε να είπης, Τις θέλει αναβή δι'
ημάς εις τον ουρανόν και φέρει αυτήν προς ημάς, διά να ακούσωμεν αυτήν και να
εκτελέσωμεν αυτήν; ουδέ πέραν της
θαλάσσης είναι, ώστε να είπης, Τις θέλει διαπεράσει την θάλασσαν δι' ημάς και
φέρει αυτήν προς ημάς, διά να ακούσωμεν αυτήν και να εκτελέσωμεν αυτήν; Αλλά
πολύ πλησίον σου είναι ο λόγος, εν τω στόματί σου και εν τη καρδία σου, διά να
εκτελής αυτόν.
Το Δευτ.λ είναι μέρος των τελευταίων οδηγιών του Μωυσή στον
Ισραήλ, πριν από το θάνατό του. Τα εδάφια 12, 13 και 14 τελειώνουν τονίζοντας την
αναγκαιότητα της υπακοής, και το εδ.16 καθιστά αναγκαία την υπακοή στην εντολή
να αγαπάμε τον Θεό.
Η παραπομπή του Δευτ.λ:12-14 υπογραμμίζει τη διαθεσιμότητα της
εκ πίστεως δικαιοσύνης. Ο άνθρωπος δεν χρειάζεται να ψάχνει το λόγο του Θεού
(και τη δικαιοσύνη του Θεού) μακριά. Δεν είναι στον ουρανό, πολύ πέρα από κει
που μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος. Η προς Ρωμαίους το εφαρμόζει αυτό στο Χριστό:
δεν χρειάζεται να φέρουμε το Χριστό από τον ουρανό, η φανέρωση του Θεού εν
σαρκί έχει ήδη γίνει!
Ρωμ.ι:7 ή, Τις θέλει καταβή εις την άβυσσον;
τουτέστι διά να αναβιβάση τον Χριστόν εκ νεκρών.
Ούτε είναι ο λόγος του Θεού στα βάθη, πέρα από εκεί που
μπορεί να φτάσει ο άνθρωπος. Το Δευτερονόμιο
αναφέρεται στη θάλασσα, αλλά η προς Ρωμαίους κάνει τη σύγχρονη εφαρμογή στο
Χριστό και εννοεί τα βάθη της γης (άβυσσον).
Εδώ σημαίνει προφανώς την κατοικία των νεκρών, ενώ σε άλλες περικοπές σημαίνει την
κατοικία δαιμόνων ή κακών αγγέλων (Λουκ.η:31 Αποκ.θ:11, ια:7, ιζ:8, κ:3). Εδώ
αναφέρεται στην ταφή του Χριστού. Θα μπορούσε να είναι και αναφορά στην κάθοδο
του Χριστού στον Άδη, ενώ το σώμα Του βρισκόταν στον τάφο, όπου προφανώς ανάγγειλε
τη νίκη πάνω στον Άδη και την απελευθέρωση των δίκαιων νεκρών (Πράξ.β:27). (Για
πιθανές αναφορές στην κάθοδο στον Άδη, δείτε επίσης Εφες.δ:8-10, Α’ Πέτρ.γ:19
και Αποκ.α:18). Σε κάθε περίπτωση, δεν χρειάζεται να αναστήσουμε το Χριστό, έχει
συμβεί ήδη! Ο Θεός μας έχει προμηθεύσει ήδη όλα όσα χρειαζόμαστε για να λάβουμε
την εκ πίστεως δικαιοσύνη.
Ρωμ.ι:8 Αλλά τι λέγει; Πλησίον σου είναι ο λόγος, εν
τω στόματί σου και εν τη καρδία σου· τουτέστιν ο λόγος της πίστεως, τον οποίον
κηρύττομεν.
Στην πραγματικότητα, όπως λέει η Γραφή, ο λόγος του Θεού
είναι πολύ κοντά σε όλους. Η προς Ρωμαίους επιστολή εννοεί το ευαγγέλιο της
πίστης που κήρυξαν οι απόστολοι. Ο λόγος του Θεού και ο τρόπος δικαίωσης του
Θεού δεν είναι πολύ μακριά, η εκκλησία ήδη κηρύττει αυτό το θέμα. Έτσι, τονίζεται
η ευκολία προσέγγισης του μηνύματος της σωτηρίας.
Όπως είδαμε προηγουμένως σχετικά με το εδ.5, τα εδάφια 6-8
δεν παρουσιάζουν μια νέα μέθοδο σωτηρίας που έρχεται σε αντίθεση με τις
διδασκαλίες του νόμου και εξαλείφει την υποχρέωση της υπακοής. Αν το έκαναν, η
προς Ρωμαίους επιστολή παίρνει το Δευτ.λ:12-14 έξω από το πλαίσιό του και
διαστρεβλώνει την αρχική του σημασία.
Αυτό δεν θα ήταν μόνο κακή ερμηνευτική, αλλά θα ανέτρεπε την
προηγούμενη χρήση της Παλαιάς Διαθήκης για να υποστηρίξει τη διδασκαλία της δικαίωσης
δια πίστεως (Ρωμ.δ) και αυτό δεν θα έπειθε τους Εβραίους αντιπάλους του Παύλου.
Η προς Ρωμαίους δίνει τη σωστή ερμηνεία του Δευτ.λ:12-14 και
το χρησιμοποιεί σωστά. Δεν χρησιμοποιεί τις λέξεις χαλαρά, αλλά παραθέτει
βιβλική υποστήριξη της διδασκαλίας.
Η επιστολή χρησιμοποιεί το Δευτ.λ:12-14 για να περιγράψει
τον τρόπο λήψης της δικαιοσύνης που διδάσκονταν από το νόμο. Τα εδάφια στο
Δευτερονόμιο δεν είναι απλά προφητικά για την Καινή Διαθήκη, είχαν άμεση
εφαρμογή γι’ αυτούς που ήταν κάτω από το νόμο. Είναι ένα παράδειγμα στον ίδιο το
νόμο, ότι η δικαιοσύνη είναι εκ πίστεως. Ο μόνος τρόπος δικαίωσης είναι εκ
πίστεως (Ρωμ.ι:6), πιστεύοντας και ομολογώντας (Ρωμ.ι:9-10), ή με άλλα λόγια με
την υπακοή της πίστης (Δευτ.λ:12-14).
Αν και το Δευτ.λ:12-14 λέει ότι η εντολή του Θεού είναι
άμεσα διαθέσιμη στον Ισραήλ, ώστε να μπορούν να την ακούσουν και να την
υπακούσουν, η παράφραση στην επιστολή προς Ρωμαίους λέει ότι ο Χριστός (Ρωμ.ι:6-7)
και το κήρυγμα του Χριστού (Ρωμ.ι:8) είναι διαθέσιμα σε όλους. Έτσι τόσο ο νόμος
όσο και το κήρυγμα του Χριστού καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα: την υπακοή της
πίστης.
Ρωμ.ι:9 Ότι εάν ομολογήσης διά του στόματός σου τον
Κύριον Ιησούν, και πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός ανέστησεν αυτόν εκ
νεκρών, θέλεις σωθή·
Ομολογία και πίστη είναι οι βάσεις της τελικής σωτηρίας. Οι
δύο αυτές λέξεις υποδεικνύουν την εσωτερική και εξωτερική υπακοή στο λόγο του
Θεού.
Η πρώτη προϋπόθεση για τη σωτηρία που αναφέρεται εδώ είναι
να «ομολογήσης διά του στόματός σου τον
Κύριον Ιησούν». Αυτό σημαίνει κυριολεκτικά να ομολογήσεις «ὅτι κύριος Ἰησοῦς» (κριτικό κείμενο),
ότι ο Ιησούς είναι Κύριος. Αυτό είναι κάτι περισσότερο από μια μηχανική λεκτική
φόρμουλα, ωστόσο, για την ομολογία πρέπει να είναι αληθινή και ειλικρινής.
Πολλοί θα ομολογήσουν προφορικά τον Ιησού σαν Κύριο, αλλά δεν θα σωθούν (Ματθ.ζ:21-23).
Για να είναι ο Ιησούς πραγματικά Κύριος της ζωής μας, πρέπει να υποταχτούμε σ' Αυτόν
σαν Κύριό μας και να τηρήσουμε το λόγο Του. Όπως ο Ιησούς είπε, «Διά τι δε με κράζετε, Κύριε, Κύριε, και δεν
πράττετε όσα λέγω;» (Λουκ.ς:46). Το να ομολογήσει κανείς τον Ιησού σαν
Κύριο, τότε, αυτό είναι υπακοή πίστης.
Συγκεκριμένα, η ομολογία του Ιησού σαν Κύριο, λαμβάνει χώρα
αρχικά όταν μετανοήσουμε από την αμαρτία, βαπτιστούμε στο όνομά Του, και λάβουμε
το Πνεύμα Του. Κατά το βάπτισμα, επικαλούμαστε το όνομα του Κυρίου για την
άφεση των αμαρτιών (Πράξ.κβ:16).
Α’ Κορ.ιβ:3 ουδείς
δύναται να είπη Κύριον Ιησούν, ειμή διά Πνεύματος Αγίου. Το Πνεύμα πρέπει
να φωτίσει το μυαλό μας, να καταλάβουμε ποιος είναι πραγματικά ο Ιησούς, και να
μας δώσει τη δύναμη που απαιτείται να Τον υπακούμε καθημερινά σαν Κύριο.
Η δεύτερη προϋπόθεση για τη σωτηρία είναι να «πιστεύσης εν τη καρδία σου ότι ο Θεός
ανέστησεν αυτόν εκ νεκρών». Όπως είδαμε στο τρίτο μέρος της μελέτης μας, η
σώζουσα πίστη περιλαμβάνει υπακοή στο λόγο του Θεού. «εν τη καρδία» σημαίνει τον εσώτατο άνθρωπο και πίστη εκ καρδίας
περιλαμβάνει τα συναισθήματα, τη διάνοια και τη θέληση. Εάν πράγματι πιστεύουμε
στον Ιησού, θα έχουμε μια τριπλή μαρτυρία στη ζωή μας: αίμα, νερό και Πνεύμα (Α’
Ιωάν.ε:1, 8-10).
Το συγκεκριμένο αντικείμενο της πίστης είναι η ανάσταση του
Ιησού Χριστού. Η ανάσταση του Χριστού είναι το κορυφαίο γεγονός του Ευαγγελίου,
που είναι ο θάνατος του Χριστού, η ταφή και η ανάσταση (Α’ Κορ. ιε:1-4). Δεν χρειάζεται
πίστη για να αναγνωρίσεις το θάνατο και την ταφή του Χριστού, μόνο όσοι δέχονται
την θαυματουργή ανάσταση πιστεύουν πραγματικά στην υπερφυσική δύναμη του Θεού. Ο
θάνατος του Χριστού δεν θα είχε δύναμη δικαίωσης χωρίς την ανάσταση (Ρωμ.δ:25, Α΄
Κορ.ιε:17).
Πίστη στην ανάσταση του Χριστού, λοιπόν, είναι η μικρογραφία
της πίστης στο μήνυμα ολόκληρου του ευαγγελίου, ειδικά του λυτρωτικού έργου του
Χριστού για τη σωτηρία μας. Φυσικά, διανοητική αποδοχή χωρίς ανταπόκριση ή οικειοποίηση,
δεν είναι αρκετή. Εμείς συγκεκριμένα βασιζόμαστε στην ανάσταση του Χριστού και την
εφαρμόζουμε στη ζωή μας, ζώντας μια νέα εν Πνεύματι ζωή (Ρωμ.ς:4, ζ:6, η:2).
