Ο Χριστός σαν «λόγος» και η προΰπαρξη του στην πρόθεση του Θεού (09)

Αυτός λοιπόν που είναι η εικόνα του Θεού του αοράτου, είναι πρωτότοκος πάσης κτίσεως. Επειδή η εικόνα αναφέρεται στον άνθρωπο Χριστό Ιησού, όπως και όλα αυτά τα εδάφια, γι’ αυτό και το «πρωτότοκος πάσης κτίσεως» αναφέρε­ται στον άνθρωπο Ιησού Χριστό. Σαν άνθρωπος ο Χριστός είναι πρωτότοκος πάσης κτίσεως και όχι σαν θεός υιός.

Σαν άνθρωπος όμως, ο Χριστός δεν προϋπήρχε όπως είπαμε, ούτε οι άγιοι. Η Γραφή μας μιλά καθαρά για τη ΓΕΝΕΣΗ του Χριστού - όχι τη «Γέννηση» - που σημαίνει την αρχή Του, την αρχή της ύπαρξης Του σαν άνθρωπος.

Ματθ.α:18 «τοῦ δὲ [Ἰησοῦ] Χριστοῦ ἡ γένεσις οὕτως ἦν μνηστευθείσης τῆς μητρὸς αὐτοῦ Μαρίας τῷ Ἰωσήφ πρὶν ἢ συνελθεῖν αὐτοὺς εὑρέθη ἐν γαστρὶ ἔχουσα ἐκ πνεύματος ἁγίου».

Το Πνεύμα το Άγιο μας λέει, ότι αυτό το γεγονός σημάδεψε τη «γένεση» του Χριστού. Άρα πριν απ’ αυτό το σημείο, ο Χριστός δεν υπήρχε.

Πάλι λοιπόν βγαίνει το συμπέρασμα, ότι αφού ο Χριστός δεν προϋπήρχε σαν άνθρωπος - αν και ο λόγος του Θεού μιλά γι’ Αυτόν πριν ακόμη γεννηθεί, όπως μιλά και για τους αγίους - ότι αναφέρεται στην ύπαρξη Του μέσα στο λόγο του Θεού, μέσα στο νου του Θεού. Ήταν ο πρωτότοκος και μετά ήρθαν οι υπόλοιποι άγιοι, και μετά όλη η υλική δημιουργία. Όλα έλαβαν χώρα μέσα στο λόγο του Θεού και φανερώθηκαν εν χρόνω.

Κολ.α:16 Όταν λέει ότι «ἐν αὐτῷ ἐκτίσθη τὰ πάντα ἐν τοῖς οὐρανοῖς καὶ ἐπὶ τῆς γῆς τὰ ὁρατὰ καὶ τὰ ἀόρατα, εἴτε θρόνοι εἴτε κυριότητες εἴτε αρχαί εἴτε ἐξουσίαι…», εννοεί πάλι μέσα στο λόγο του Θεού. Ο Χριστός είναι το κέντρο των πάντων, το κέντρο της κτίσης και το κέντρο του λόγου, του νου και του σχεδίου του Θεού για τον άνθρωπο.

Ότι υπάρχει από ορατά και αόρατα, από αρχές και εξουσίες, ανθρώπινες και αγγελικές, (εκτός των αγγέλων του σκότους) ο Θεός τα έκτισε EN ΑΥΤΩ, δηλ, μέσα στο Χριστό.  

Μη ξεχνάμε, ότι αυτές οι αρχές και οι εξουσίες, είναι που θα υποταχτούν στο Χριστό, ακόμη και οι δυνάμεις και οι εξουσίες του σκότους.

Λέει ο Θεός στο Γιο Του, αφού αναστήθηκε και αναλήφθηκε, μέσα από τον προφήτη: «Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου» (Πράξ.β:34 & Ψαλμ.ρι:1).

Η ώρα αυτή θα έρθει στο τέλος των αιώνων όπως λέει ο Παύλος στην Α’ Κορ.ιε:28 «Όταν δε υποταχθώσιν εις αυτόν τα πάντα, τότε και αυτός ο Υιός θέλει υποταχθή εις τον υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα, διά να ήναι ο Θεός τα πάντα εν πάσιν».

Αν ακόμη κάποιος θέλει να βλέπει το Χριστό σαν «θεό Υιό» στον ουρανό, τότε αυτός ο «θεός Υιός» θα υποταχτεί στον «υποτάξαντα εις αυτόν τα πάντα» που είναι ο Πατέρας Θεός.

Άρα, είτε το θέλουμε είτε όχι, θα έχουμε ένα Θεό από πάνω και ένα άλλο θεό από κάτω, δηλαδή δύο θεούς, ένα μεγάλο και ένα μικρότερο. Αναρωτιέται κανείς, το Πνεύμα το Άγιο γιατί αποσιωπείται;

Κολ.α:16: «….τὰ πάντα δι' αὐτοῦ καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται». Πάλι μιλάει για τον άνθρωπο Χριστό Ιησού.

Η πρόθεση «διά» όταν συντάσσεται με γενική, έχει την έννοια του «δια μέσου». Ο Θεός που είναι ο Πλάστης, ο μόνος Δημιουργός του σύμπαντος, είναι αυτός που έκαμε τα πάντα.

Όπως είδαμε, ο Θεός έπλασε τα πάντα μόνος Του, δεν υπήρχε άλλος κανείς δίπλα Του να Τον βοηθάει. Όταν λοιπόν λέει ότι τα πάντα τα έκτισε «δι’ αυτού», εννοεί μέσα στο λόγο Του. Εκεί κτίστηκαν πρώτα όλα και τελείωσαν και μετά ο Πατέρας ένα-ένα τα έφερε σε ύπαρξη.

Το αίτιο ΔΙΑ ΜΕΣΟΥ του οποίου ο Θεός έκανε τα πάντα, είναι ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς. Αν δεν υπήρχε η θυσία, δεν θα υπήρχε τίποτε απ’ ότι έγινε. Ο Θεός όμως τα είδε όλα μέσα στο λόγο Του, πρώτα τελείωσαν εκεί και μετά ξεκίνησε τη δημιουργία.

Εβρ.δ:3 «….αν και τα έργα αυτού ετελείωσαν από καταβολής κόσμου»

Πως και που τελείωσαν τα έργα του Θεού από τη θεμελίωση του κόσμου, αφού ακόμη δεν είχαν αρχίσει να υπάρχουν; Η απάντηση είναι ότι τελείωσαν μέσα στο λόγο του Πατέρα, εκεί άρχισαν και εκεί τελείωσαν και στη συνέχεια φανερώθηκαν το καθένα στο χρόνο του.

Όλα αυτά όμως ο Πατέρας τα έκανε δια του Χρίστου δηλ. έχοντας πάντοτε σαν αρχή, σαν θεμέλιο, σαν απαραίτητη προϋπόθεση τη ζωή και τη θυσία του Ιησού Χριστού.

Δια μέσου του Αρνίου του εσφαγμένου από καταβολής κόσμου (Αποκ.ιγ:8), ο Πατέρας προείδε εμάς που πιστεύουμε σ’ Αυτόν, αλλά κι όλη την υπόλοιπη δημιουργία.

Το ίδιο φανερώνει και η επόμενη φράση: «…καὶ εἰς αὐτὸν ἔκτισται». Η πρόθεση «εις» έχει την έννοια της κατεύθυνσης προς κάποιο τόπο και μέσα σ’ αυτόν, δηλ. ο Θεός έχτισε τα πάντα με κατεύθυνση προς το Χριστό, αλλά και μέσα σ' Αυτόν. Το ότι όλα είναι ΠΡΟΣ το Χριστό, το είδαμε στην Α’ Κορ.ιε:28, αλλά πιο καθαρά το βλέπουμε στην Εφες.α:9-10:  

«γνωρίσας ἡμῖν τὸ μυστήριον τοῦ θελήματος αὐτοῦ κατὰ τὴν εὐδοκίαν αὐτοῦ ἣν προέθετο ἐν αὐτῷ. εἰς οἰκονομίαν τοῦ πληρώματος τῶν καιρῶν, ἀνακεφαλαιώσασθαι τὰ πάντα ἐν τῷ Χριστῷ τὰ ἐπὶ τοῖς οὐρανοῖς καὶ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς ἐν αὐτῷ».

Όλα λοιπόν κατευθύνονται ΠΡΟΣ το Χριστό και ΕΝ Χριστώ. Εννοώντας φυσικά τον άνθρωπο Χριστό Ιησού και όχι κάποιον «θεό Υιό». Ο Χριστός δηλαδή είναι το κέντρο, η αρχή, το τέλος και η εκπλήρωση της πρόθεσης  του Θεού, την οποία προέθεσε μέσα στον Εαυτό Του.  

Κολ.α:17 «καὶ αὐτός ἐστιν πρὸ πάντων καὶ τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκεν».

Το πρώτο πράγμα που υπήρξε μέσα στο λόγο του Πατέρα, ήταν ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς. Την ίδια μαρτυρία μας δίνει ο Κύριος στην Αποκγ:14: «... Ταύτα λέγει ο Αμήν, ο μάρτυς ο πιστός και αληθινός, η αρχή της κτίσεως του Θεού». 

Αυτός είναι η αρχή, το σημείο από το οποίο ξεκίνησε τόσο η υλική όσο και η πνευματική δημιουργία, ο γνώμονας με τον οποίο ο Θεός έκανε τα πάντα. Και βέβαια, μιλάμε για τον άνθρωπο Χριστό Ιησού και όχι κάποιο «θεό Υιό».

«τὰ πάντα ἐν αὐτῷ συνέστηκεν»

Άλλη μια όμορφη εικόνα όσων λέμε μέχρι τώρα: Ο Πατέρας συνέθεσε τα πάντα μέσα στο Χριστό. Ο Θεός τα έκανε να συνίστανται, να υπάρχουν και να στέκονται μαζί, μέσα στον άνθρωπο Χριστό Ιησού. Αυτό έγινε πρώτα μέσα στο λόγο του Θεού και μ’ αυτή την έννοια ο Χριστός είναι ο λόγος του Θεού. Αυτός είναι η προσωποποίηση του νου, της διάθεσης, της καρδίας και του σκοπού του Θεού σχετικά με τη δημιουργία.

«καὶ αὐτός ἐστιν ἡ κεφαλὴ τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας» (α:18).

Ο Χριστός είναι κεφαλή, ο κεχρισμένος, ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς. Είναι το Αρνίο που βλέπουμε στην αποκάλυψη με τα πολλά διαδήματα. Αυτός είναι η κεφαλή της εκκλησίας.

Α’ Κορ.ια:3 «Θέλω δε να εξεύρητε, ότι η κεφαλή παντός ανδρός είναι ο Χριστός, κεφαλή δε της γυναικός ο ανήρ, κεφαλή δε του Χριστού ο Θεός».

Εδώ η λέξη «κεφαλή», σημαίνει «εξουσία». Η εξουσία πάνω στον άνδρα και κατά συνέπεια και στη γυναίκα είναι ο Χριστός, αφού η εκκλησία αποτελείται από άντρες και γυναίκες. Όμως εδώ λέει ότι κεφαλή του Χριστού είναι ο Θεός, η εξουσία πάνω από Τον κεχρισμένο του Θεού, δηλ. τον άνθρωπο Χριστό Ιησού είναι ο Θεός.

Άρα ο Χριστός είναι κεφαλή της εκκλησίας σαν άνθρωπος, μέσα στον οποίο κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητας σωματικά. Αυτός είναι ο Αρχιερέας και ο Αρχιποιμένας της εκκλησίας και πάλι σαν μεσίτης, σαν άνθρωπος και όχι σαν θεότητα, γιατί εξυπακούεται ότι οι όροι «μεσίτης», «αρχιερέας», «παράκλητος» κ.τ.λ. αφορούν στην ανθρώπινη φύση του Ιησού Χριστού.