Για να δούμε τώρα πως έγιναν οι
ουρανοί και όλη η δημιουργία!
Ο λόγος του Θεού μας δίνει πάλι την απάντηση. Δεν ήταν κάποιο
άλλο - δεύτερο ή τρίτο πρόσωπο - που ενέργησε, αλλά ο ίδιος ο Πατέρας, γιατί
εκτός από Αυτόν δεν υπήρχε ούτε πρόκειται να υπάρξει άλλη θεότητα. Αυτή η
θεότητα κατοικεί τώρα μέσα στον Κύριο Ιησού Χριστό!
Στον Ψαλμ.λγ:6-9 λέει: Με τον λόγον του
Κυρίου (Γιάχβε) έγειναν οι ουρανοί, και διά της πνοής του στόματος αυτού πάσα η
στρατιά αυτών. Συνήγαγεν ως σωρόν τα ύδατα της θαλάσσης· έβαλεν εις
αποθήκας τας αβύσσους. Ας φοβηθή τον Κύριον πάσα η γή· ας τρομάξωσιν απ' αυτού
πάντες οι κάτοικοι της οικουμένης. Διότι αυτός είπε, και έγεινεν· αυτός
προσέταξε, και εστερεώθη.
Απλή, αλλά σαφής
και δυνατή η διακήρυξη του λόγου του Θεού. Με το λόγο του Θεού (όχι από άλλο
πρόσωπο) έγιναν ο ουρανοί, με την πνοή του στόματος, με την προσταγή Του, το
θείο λεγόμενο, που δεν είναι άλλο από την ενέργεια δημιουργίας του Θεού. Ο Θεός
εξαπέλυσε τις δυνάμεις και τις ενέργειες της δημιουργίας, και μέσω αυτών έκανε
τα πάντα. Δεν χρειαζόταν βοήθεια από κανένα γιατί ο ίδιος είναι Παντοδύναμος
και Παντοκράτωρ.
Στο βιβλίο του Iώβ κς:13 υπάρχει μια άλλη μαρτυρία: «Διά του πνεύματος αυτού εκόσμησε τους
ουρανούς· η χειρ αυτού εσχημάτισε τον συστρεφόμενον όφιν».
Εδώ μας λέει ο
Ιώβ ότι ο Πατέρας Θεός με το Πνεύμα Του εκόσμησε τους ουρανούς και όλο αυτό το
κεφάλαιο που μιλάει για τη μεγαλοσύνη και τη δύναμη του Θεού, μας στρέφει στον
Πατέρα που είναι ο Δημιουργός. Το Πνεύμα μπορεί να σημαίνει το Πνεύμα το Άγιο
του Θεού, ή το Πνεύμα του στόματος Αυτού.
Τη δεύτερη εκδοχή
την είδαμε να αναφέρεται καθαρά, στο προηγούμενο εδάφιο που αναλύσαμε. Είναι
λοιπόν πολύ πιθανό να εννοεί και εδώ την πνοή του στόματος Του και μ’ αυτή μας
λέει ότι κόσμησε τους ουρανούς. Όμως ξέρουμε ότι Αυτός είναι ο λόγος του Θεού,
που φανερώνεται σαν ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Εδώ όμως καθώς και στο παραπάνω
εδάφιο, βλέπουμε την ταύτιση του λόγου της δημιουργίας, που είναι η πνοή του
Πατέρα, ο λόγος (το θείο λεγόμενο) του Πατέρα, με το λόγο που έγινε σάρκα που
είναι ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Πριν όμως τη φανέρωση Του, βλέπουμε ότι
σαν λόγος, είναι ιδιότητα του Πατέρα, που δεν έχει την έδρα της έξω από τον
Πατέρα, αλλά μέσα Του.
Β’
Πέτρ.γ:5,7 «Διότι εκουσίως αγνοούσι
τούτο, ότι με τον λόγον του Θεού οι ουρανοί έγειναν έκπαλαι και η γη συνεστώσα
εξ ύδατος και δι' ύδατος, διά των οποίων ο τότε κόσμος απωλέσθη κατακλυσθείς
υπό του ύδατος· οι δε σημερινοί ουρανοί και η γη διά του αυτού λόγου είναι
αποτεταμιευμένοι, φυλαττόμενοι διά το πυρ εις την ημέραν της κρίσεως και της απωλείας
των ασεβών ανθρώπων».
Ο απόστολος
Πέτρος δίνει ακριβώς την ίδια μαρτυρία που είδαμε στους Ψαλμούς και τον Ιώβ.
Ό,τι έγινε, έγινε με το ρήμα του Θεού. Αυτό δεν είναι ένα ξεχωριστό πρόσωπο από
τον Πατέρα, αλλά το ρήμα Του, ο λόγος Του. Μ’ αυτό το ρήμα ο Θεός έφερε σε
ύπαρξη όλη τη δημιουργία.
Ο Θεός για το
κάθε τι, είπε και έγινε και η απόδειξη είναι στη Γέν.α:3, 6, 9, 11, 14, 20, 24, 26, όπου συνεχώς επαναλαμβάνεται η φράση «Και είπεν ο Θεός…».
Ο Θεός πρώτα
συνέλαβε τη δημιουργία μέσα στο λόγο Του και μετά σιγά-σιγά την έφερε σε ύπαρξη
(Εβρ.δ:3).
Το ίδιο πράγμα μας λέει ο
απόστολος Παύλος στην Εβρ.ια:3 «Πίστει νοοῦμεν κατηρτίσθαι τοὺς αἰῶνας ῥήματι
θεοῦ εἰς τὸ μὴ ἐκ φαινομένων τὸ βλεπόμενον γεγονέναι» και μάλιστα ταυτίζει
τέλεια αυτό το «ρήμα» του Θεού με τον άνθρωπο Ιησού Χριστό (Εβρ.α:1,2).
Το ρήμα του Θεού με το
οποίο καταρτίστηκαν οι αιώνες, είναι ο λόγος του Θεού που έγινε σάρκα στο
πρόσωπο του ανθρώπου Χριστού.
Το ίδιο πράγμα
λέει και ο Ιωάννης στο Ευαγγέλιό του α:3.
Το «ρήμα» αυτό δεν είναι κάτι ξεχωριστό από τον Πατέρα, αλλά είναι ιδιότητά Του
που σαν ενέργεια δημιουργίας εξωτερικεύεται με σκοπό να επιστρέψει πάλι σ’
Αυτόν (Ησ.νε:8-11).
Βλέπουμε λοιπόν
ότι ενώ ο λόγος του Θεού είναι που αποστέλλεται και εκτελεί, την ίδια στιγμή
είναι ο Ίδιος ο Πατέρας που ενεργεί και εκτελεί.
Αυτός είναι ο
λόγος της δημιουργίας, ή ενεργός δύναμη του Θεού δια της οποίας έγιναν τα
πάντα. Χωρίς αυτό το λόγο δεν έγινε τίποτα απ’ όσα βλέπουμε ή δεν βλέπουμε
(αόρατα).
Ο λόγος του Θεού,
το ρήμα Του προσωποποιείται και αποστέλλεται, ενεργεί και επιστρέφει προς το
Θεό Πατέρα.
Δεν είναι άλλος Θεός, αλλά ο Πατέρας που ενεργεί. Το «προς»
φανερώνει κατεύθυνση, πορεία, σχέση ή κοινωνία.
Το ρήμα του Θεού
με το οποίο έγιναν τα πάντα, έχει απόλυτη σχέση και ταυτίζεται με τον Ιησού
Χριστό.
Ο Ιησούς, κατά τη
διάρκεια της διακονίας Του, ακριβώς το ίδιο μαρτυρούσε. Έλεγε ότι είναι ο λόγος
του Θεού, ο θείος νους του Θεού, το θείο ρήμα της δύναμης του Θεού, «εν σαρκί».
Εβρ.α:1-3 «Πολυμερῶς
καὶ πολυτρόπως πάλαι ὁ θεὸς λαλήσας τοῖς πατράσιν ἐν τοῖς προφήταις.
ἐπ' ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν τούτων ἐλάλησεν ἡμῖν ἐν υἱῷ, ὃν ἔθηκεν κληρονόμον
πάντων, δι' οὗ καὶ ἐποίησεν τοὺς αἰῶνας· ὃς ὢν ἀπαύγασμα τῆς δόξης καὶ χαρακτὴρ
τῆς ὑποστάσεως αὐτοῦ, φέρων τε τὰ πάντα τῷ ῥήματι τῆς δυνάμεως αὐτοῦ,
καθαρισμὸν τῶν ἁμαρτιῶν ποιησάμενος ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ τῆς μεγαλωσύνης ἐν ὑψηλοῖς»
Χρησιμοποιούμε το
αρχαίο κείμενο, επειδή οι λέξεις και οι έννοιες είναι αυτούσιες και
καθοριστικές.
Ο Θεός που μίλησε
και φανερώθηκε με πολλούς και διάφορους τρόπους στην Παλιά Διαθήκη, δεν είναι
κάποια τριάδα, αλλά ο ένας Θεός των Πατέρων, ο Γιάχβε, ο Εγώ ειμί!
Όταν ο λόγος του
Θεού μιλάει για «υιό», δεν εννοεί «θεό υιό», αλλά αναφέρεται στην ανθρώπινη
φύση του Ιησού. Ο Θεός δεν πεθαίνει ούτε αλλάζει, να γίνει από Θεός άνθρωπος,
γιατί είναι αναλλοίωτος!
Η λέξη «χαρακτήρ»
που σημαίνει «το αποτύπωμα, το χαραχθέν…» αναφέρεται στον άνθρωπο Χριστό Ιησού.
Το Χριστό τον κατά σάρκα, που είναι η εικόνα του αόρατου Θεού.
Ο Θεός που είναι πνεύμα
είναι αόρατος. Μας άφησε όμως το «αποτύπωμά Του, την εικόνα Του», που είναι ο
άνθρωπος Ιησούς Χριστός, μέσα στον οποίο κατοικεί όλο το πλήρωμα της θεότητας.
Ο Θεός λοιπόν μας
μίλησε, αυτές τις τελευταίες μέρες. Μας είπε λόγια, ρήματα, όχι συνηθισμένα
αλλά αιώνια, πού έχουν μέσα τους δύναμη και ενέργεια σαν αυτή που δημιούργησε
τον κόσμο όλο.
Σήμερα, το λόγια
του Θεού δεν έχουν σαν σκοπό την υλική δημιουργία, αλλά τη «νέα κτίση», μια
καινούρια δημιουργία που δεν έχει να κάνει τίποτα με την ύλη, αλλά με το πνεύμα
και την ψυχή του ανθρώπου. Ο σκοπός είναι να χτιστεί η εκκλησία, να
δημιουργηθεί η νύμφη, αυτό που ο Θεός είχε μέσα στην καρδιά Του προ καταβολής
κόσμου
