Ρωμ.ι:10 διότι με την καρδίαν πιστεύει τις προς
δικαιοσύνην, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν.
Επαναλαμβάνει τα δύο βασικά στοιχεία του εδ.9 και διακρίνει
τις λειτουργίες τους. Η πίστη μας οδηγεί σε δικαιοσύνη, αυτό που λέμε δικαίωση
δια πίστεως. Η ομολογία μας οδηγεί στη σωτηρία, την απόλυτη και μόνιμη
απελευθέρωση που θα γευθούμε κατά τον ερχομό του Χριστού (Ρωμ.η:23-25, ιγ:11. Α' Πέτρ.α:5,9).
Υπερασπιζόμαστε την παρούσα σωτηρία μας και έχουμε τη βεβαιότητα
της μέλλουσας σωτηρίας ομολογώντας συνεχώς με λόγια και πράξεις, ότι ο Ιησούς
είναι Κύριος της ζωής μας. Δικαιωνόμαστε με την πίστη μόνο, αλλά με την
ομολογία στην καθημερινή, πραγματική ζωή, το οποίο είναι καρπός της πίστης, η
σωτηρία μας είναι ασφαλής.
Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν τα εδάφια 9-10 σαν μια
μηχανική φόρμουλα για τη σωτηρία και αρνούνται ότι η μετάνοια, το βάπτισμα στο
νερό και το βάπτισμα του Αγίου Πνεύματος είναι με οποιοδήποτε τρόπο μέρος της
σωτηρίας της Καινής Διαθήκης. Όμως θα πρέπει να βλέπουμε την πίστη και την
ομολογία σαν τις βάσεις της σωτηρίας, που περιλαμβάνουν τα πάντα που η Καινή
Διαθήκη απαιτεί από τον άνθρωπο να εκπληρώσει. Πολλά σημεία δείχνουν ότι η
πίστη και η ομολογία δεν είναι διαφορετικά πράγματα ή έξω από το μήνυμα του
Πράξ.β:38
(1) Ο Παύλος έγραφε σε αναγεννημένους ανθρώπους, δεν εξηγούσε
σε απίστους τον τρόπο να αναγεννηθούν. Ήξερε ότι μπορούσε να περιγράψει εν
συντομία το μήνυμα του Ευαγγελίου, αναφερόμενος σε αυτές τις δύο θεμελιώδεις
αρχές χωρίς να είναι υπερβολικά ασαφής ή να παρερμηνευτούν.
(2) Σ’ αυτό το πλαίσιο, η προς Ρωμαίους εξηγεί ότι η
απόρριψη του Ισραήλ από τον Θεό, ήταν λόγω της απιστίας τους. Για να σωθεί ο
Ισραήλ, το βασικό ζήτημα ήταν η ομολογία και η πίστη στον Ιησού. Ο Παύλος δεν
αντιμετώπιζε τους Εβραίους πάνω στο θέμα του βαπτίσματος στο νερό ή του βαπτίσματος
του Αγίου Πνεύματος. Έπρεπε να επιλύσουν πρώτα το πιο βασικό ζήτημα: να αποδεχτούν
τον Ιησού σαν Μεσσία, Κύριο και Σωτήρα. Αν θα έκαναν μόνο αυτό, όλα τα άλλα θα
ακολουθήσουν.
(3) Η προς Ρωμαίους δεν μειώνει την αναγκαιότητα της υπακοής
στο λόγο του Θεού. Τα εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης που χρησιμοποιούνται, Δευτ.λ:11-14,
δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην υπακοή. Ο λόγος του Θεού είναι στη διάθεσή μας
προκειμένου να τον υπακούσουμε. Το Ρωμ.ι:16 τονίζει επίσης την υπακοή και εξισώνει
την έλλειψη υπακοής με έλλειψη πίστης. (Δες τις σημειώσεις μας, «Ορισμός της σώζουσας
πίστης» στο κεφάλαιο 3 και «Η ζωή του αγιασμού σαν αποτέλεσμα της δικαίωσης» στο
κεφάλαιο 4.)
(4) Είναι πλήρως κατανοητό ότι η πίστη και η ομολογία
περιλαμβάνουν την υπακοή στο μήνυμα του Πράξ.β:38, όπως ήδη δείξαμε. Πίστη και ομολογία
σημαίνει σίγουρα περισσότερα από διανοητική και λεκτική αναγνώριση, γιατί ακόμα
και τα δαιμόνια πιστεύουν και ομολογούν το Χριστό (Ματθ.η:29, Ιάκ.β:19).
(5) Η έμφαση στα εδ.6-10 είναι σχετικά με τη διαθεσιμότητα
του μηνύματος που κήρυξε ο Παύλος. Πρέπει να καταλάβουμε υπό αυτό το πρίσμα την
προτροπή να πιστεύουν και να ομολογούν. Δηλαδή, πρέπει να πιστεύουμε και να
ομολογούμε αυτά που ο Παύλος και οι άλλοι απόστολοι κήρυξαν. Ο Παύλος δίδαξε
«πιστούς» να βαφτιστούν στο όνομα του Ιησού και να λάβουν το Άγιο Πνεύμα με το
σημείο της γλωσσολαλιάς (Πράξ.ιθ:1-6).
Ρωμ.ι:11 Διότι λέγει η γραφή· Πας ο πιστεύων επ'
αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή.
Ενώ τα εδάφια 6-10 υπογραμμίζουν τη διαθεσιμότητα και την
προσβασιμότητα της σωτηρίας, τα εδάφια 11-13 τονίζουν ότι σωτηρία είναι για
όλους. Το εδάφιο 11 παίρνει πάλι σαν παραπομπή το τελευταίο μέρος του Ησαΐα κη:16,
αλλά χρησιμοποιεί μια επιπλέον λέξη για να τονίσει ότι ο καθένας που πιστεύει
στο Χριστό θα σωθεί. Το Ρωμ.θ:33, λέει κυριολεκτικά, «ὁ πιστεύων ἐπ' αὐτῷ οὐ καταισχυνθήσεται», αλλά το Ρωμ.ι:11
κυριολεκτικά λέει, «πᾶς ὁ πιστεύων ἐπ' αὐτῷ
οὐ καταισχυνθήσεται».
Ρωμ.ι:12 Επειδή δεν είναι διαφορά Ιουδαίου τε και
Ελληνος· διότι ο αυτός Κύριος είναι πάντων, πλούσιος προς πάντας τους
επικαλουμένους αυτόν·
Ο Θεός προσφέρει τη σωτηρία για τους Εβραίους και τους Έλληνες
(δηλαδή, τους εθνικούς, όπως στο α:16). Δεν υπάρχει καμία διαφορά ή διάκριση
λόγω φυλής, εθνικής προέλευσης ή πολιτισμού. Ο πλούτος της χάρης του Θεού είναι
διαθέσιμος σε όλους όσους Τον επικαλούνται.
Ρωμ.ι:13 διότι Πας όστις επικαλεσθή το όνομα του
Κυρίου θέλει σωθή.
Για να υποστηρίξει τη δήλωση αμεροληψίας του Θεού, το εδ.13 αναφέρεται
στον Ιωήλ β:32. «Και πας όστις επικαλεσθή
το όνομα του Κυρίου, θέλει σωθή», με έμφαση στο πας όστις. Όπως και με τα
εδ.9-10, το εδ.13 δεν είναι μια μηχανική φόρμουλα σωτηρίας αποκλείοντας την υπακοή
στο ευαγγέλιο. Απλά, η προφορική επίκληση του Κυρίου δεν σώζει (Ματθ.ζ:21-23). Επικαλούμαι
τον Ιησού σημαίνει προσεύχομαι σ' Αυτόν, εκζητώ με όλη μου τη δύναμη το έλεός
Του, εξαρτώντας αποκλειστικά σ’ Αυτόν τη σωτηρία μου. Η γνήσια επίκληση του
Κυρίου απαιτεί πίστη (εδ.14), και η γνήσια πίστη περιλαμβάνει την υπακοή (εδ.16).
Ο Πέτρος χρησιμοποίησε το ίδιο εδάφιο του Ιωήλ για την έκχυση του Αγίου
Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής (Πράξ.β:21). Η επίκληση του ονόματος του
Κυρίου, έχει να κάνει με την επίκληση αυτού του ονόματος στο βάπτισμα στο νερό (Πράξ.κβ:16).
Πρέπει να επισημάνουμε ότι στον Ιωήλ η υπόσχεση της σωτηρίας
ήταν για όλους όσους επικαλούντο τον Γιάχβε, αλλά η προς Ρωμαίους εφαρμόζει την
υπόσχεση για όσους επικαλεστούν τον Ιησού, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά την
ταυτότητα του Γιάχβε και του Ιησού.
