Πολλοί που πιστεύουν στην Τριάδα εκπλήσσονται, ίσως σοκάρονται,
όταν μάθουν ότι η ιδέα των τριών θείων όντων ή του θεού με τρία πρόσωπα,
χρονολογείται πολύ πιο παλιά από τον Χριστιανισμό. Και όμως, όπως θα δούμε, τα
αποδεικτικά στοιχεία είναι απολύτως τεκμηριωμένα.
Η Marie Sinclair,
κοντέσα του Caithness,
στο βιβλίο της «Παλιές αλήθειες υπό νέο φως» (1876), αναφέρει: «σε γενικές
γραμμές, αν και λανθασμένα, υποτίθεται ότι το δόγμα της Τριάδας είναι
χριστιανικής καταγωγής. Σχεδόν κάθε έθνος της αρχαιότητας είχε ένα παρόμοιο
δόγμα.
Ο πρώιμος καθολικός θεολόγος St. Jerome μαρτυρεί απερίφραστα, «όλα τα αρχαία έθνη πίστευαν σε
Τριάδες» (σελ. 382).
Παρατηρήστε στις παρακάτω αναφορές, την πίστη σε μια θεία
τριάδα σε πολλές περιοχές και θρησκείες του αρχαίου κόσμου.
Σουμέριοι
«Το σύμπαν ήταν χωρισμένο σε τρεις περιοχές, καθεμία από τις
οποίες έγινε ο τομέας ενός θεού. Το μερίδιο του Ανού ήταν στον ουρανό. Η γη
δόθηκε στον Ενλίλ. Η Έα έγινε η κυβερνήτης των υδάτων. Μαζί αποτελούσαν την
τριάδα των μεγάλων Θεών» (The Larousse Encyclopedia of Mythology, 1994, pp.
54-55)
Βαβυλώνα
«Οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι αναγνώριζαν το δόγμα της Τριάδας ή τρία
πρόσωπα σε έναν Θεό — όπως προκύπτει από έναν σύνθετο θεό με τρία κεφάλια που
αποτελεί μέρος της μυθολογίας τους, και η χρήση του ισόπλευρου τριγώνου,
επίσης, σαν έμβλημα της εν λόγω Τριαδικής ενότητας (Thomas Dennis Rock, The
Mystical Woman and the Cities of the Nations, 1867, pp. 22-23).
Ινδία
«Η Πουράνας, μία από τις Ινδουιστικές βίβλους πάνω από 3.000
χρόνια πριν, περιέχει το ακόλουθο απόσπασμα: «Ω, εσείς τρεις κύριοι! ξέρω ότι
αναγνωρίζω μόνο ένα θεό, αλλά πείτε μου ποιος από εσάς έχει την πραγματική
θεότητα, ώστε να μπορώ να του απευθύνω τη λατρεία μου». Οι τρεις θεοί, Brahma, Vishnu, και ο Σίβα εμφανίστηκαν σ’ αυτόν
και του απάντησαν, «Μάθε, ω λάτρη, ότι δεν υπάρχει καμία πραγματική διάκριση
μεταξύ μας. Αυτό που εσύ βλέπεις είναι μόνο το είδωλό μας. Η υπόστασή μας εμφανίζεται
σε τρεις μορφές από τις πράξεις της δημιουργίας, της διατήρησης, και της
καταστροφής, αλλά είμαστε ένας».
Ως εκ τούτου το τρίγωνο εγκρίθηκε από όλα τα αρχαία έθνη σαν
ένα σύμβολο της θεότητας... Το 3 θεωρήθηκε σαν ο πρώτος των μυστικιστικών
αριθμών, επειδή, όπως ο Αριστοτέλης παρατηρεί, περιέχει μέσα του μια αρχή, μια
μέση και ένα τέλος. Ως εκ τούτου θεωρούμε ότι ορίζει μερικά από τα
χαρακτηριστικά σχεδόν όλων των παγανιστικών θεών (Sinclair, pp. 382-383).
Ελλάδα
«Τον τέταρτο αιώνα π.Χ. ο Αριστοτέλης έγραψε: «όλα τα
πράγματα είναι τρία, και τρεις φορές είναι όλα: και ας χρησιμοποιήσουμε αυτό τον
αριθμό στη λατρεία των θεών, γιατί, όπως λένε και οι Πυθαγόρειοι, τα πάντα και
όλα τα πράγματα οροθετούνται από τριάρια, για το τέλος, τη μέση και την αρχή
έχουν αυτόν τον αριθμό σε όλα, και αυτά συνθέτουν τον αριθμό της Τριάδας» (Arthur Weigall, Paganism in Our Christianity, 1928, pp. 197-198).
Αίγυπτος
«Ο ύμνος στον Αμών λέει ότι «κανείς θεός δεν υπήρξε πριν από
αυτόν» και ότι «όλοι οι θεοί είναι τρεις: Αμών, Ρα και Πταχ, και δεν υπάρχει
δεύτερος μετά απ’ αυτούς. Το όνομά του σαν Αμών είναι κρυμμένο, στο πρόσωπο είναι
Ρα και στο σώμα είναι Πταχ»... Αυτή είναι μια δήλωση της Τριάδας των τριών
επικεφαλής θεών της Αιγύπτου, που υπάγονται σε έναν από αυτούς, τον Αμών.
Σαφώς, η έννοια της οργανικής ενότητας μέσα στην πολλαπλότητα πήρε μια
εξαιρετική ώθηση με αυτή τη διατύπωση. Θεολογικά, σε μια ωμή μορφή, πλησίασε
πάρα πολύ στη μεταγενέστερη χριστιανική μορφή της πολλαπλότητας της Τριάδας που
επιμένει να ονομάζεται μονοθεϊσμός» ” (Simson Najovits, Egypt,
Trunk of the Tree, Vol. 2, 2004, pp. 83-84).
Άλλες περιοχές
Πολλές άλλες περιοχές είχαν τη δική τους θεϊκή τριάδα. Στην
Ελλάδα είχαν τον Δία, τον Ποσειδώνα και τον Άδωνη. Οι Φοίνικες λάτρευαν, τον
Ούλομους, τον Ουλόσουρος και τον Ελιούμ. Στη Ρώμη λατρευόταν ο Δίας, ο
Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας. Στις γερμανικές χώρες τους ονόμαζαν Βοντάν, Θορ και
Φρίκκο. Όσον αφορά τους Κέλτες, μια πηγή αναφέρει, «οι αρχαίες ειδωλολατρικές
θεότητες των Ιρλανδών παγανιστών Κριοσάν, Μπιοσένα, και Σίβα, είναι χωρίς
αμφιβολία ο Κρίσνα, Βίσνου [ή ο περιέχων τα πάντα] Βράχμα, και Σίβα, από τους
Ινδουιστές (Thomas Maurice,
The History of Hindostan, Vol. 2, 1798, p. 171).
«Η καταγωγή της ιδέας είναι εξ ολοκλήρου ειδωλολατρική»
Ο Αιγυπτιολόγος Arthur Weigall, ενώ ο ίδιος είναι Τριαδικός, συνόψισε την επιρροή των
αρχαίων θρησκειών σχετικά με την υιοθέτηση του δόγματος της Τριάδας από την
καθολική εκκλησία στο παρακάτω απόσπασμα:
«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ιησούς Χριστός ποτέ δεν ανέφερε
ένα τέτοιο φαινόμενο [την τριάδα], και πουθενά στην Καινή Διαθήκη δεν εμφανίζεται
η λέξη «Τριάδα». Η ιδέα αυτή έγινε αποδεκτή από την εκκλησία μόνο τριακόσια
χρόνια μετά το θάνατο του Κυρίου μας και η προέλευση της ιδέας είναι εξ
ολοκλήρου ειδωλολατρική...
«Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι, των οποίων η επίδραση στην πρώιμη
θρησκευτική σκέψη ήταν έντονη, συνήθως τοποθετούσαν τους θεούς ή τις θεές τους σε
τριάδες: ήταν η τριάδα του Όσιρι, Ίσις και Όρους, η τριάδα του Αμήν, Μουτ και Κόνσου,
η τριάδα του Κνουμ, Σάτις, και Ανούκις, και ούτω καθεξής...
«Οι πρώτοι Χριστιανοί, ωστόσο, δεν σκέφτηκαν να εφαρμόσουν
αυτή την ιδέα στη δική τους πίστη. Προσευχόταν στον Πατέρα Θεό και στον Ιησού
Χριστό, τον Υιό του Θεού, αναγνώριζαν ότι ο Θεός είναι Πνεύμα, αλλά ποτέ δεν
διανοήθηκαν να σχηματίσουν με αυτά τα χαρακτηριστικά μια ενότητα προσώπων του
Θεού…..
«Η εφαρμογή αυτής της παλιάς ειδωλολατρικής αντίληψης της τριάδας
στη χριστιανική θεολογία, κατέστη δυνατή με την αναγνώριση του Αγίου Πνεύματος σαν
το απαιτούμενο τρίτο «πρόσωπο», ισότιμο με τα άλλα «πρόσωπα»...
«Η ιδέα ότι το Πνεύμα είναι ισότιμο με το Θεό, δεν
αναγνωριζόταν γενικά μέχρι το δεύτερο μισό του τέταρτου αιώνα μ.Χ.... Το 381
μ.Χ. η σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως πρόσθεσε στο προγενέστερο Σύμβολο της
πίστεως της Νίκαιας, μια περιγραφή του Αγίου Πνεύματος σαν «ο κύριος, και
χορηγός της ζωής, ο οποίος εκπορεύεται από τον πατέρα, ο οποίος μαζί με τον Πατέρα
και τον Γιο λατρεύεται και δοξάζεται»...
«Έτσι, το δόγμα του Αθανάσιου, που είναι μια μεταγενέστερη
σύνθεση, αλλά αντανακλά τις γενικές αντιλήψεις του Αθανασίου [Τριαδικός του 4ου
αιώνα που η άποψή του τελικά έγινε επίσημο δόγμα] και της σχολής του, διατύπωσε
την αρχή της ισότιμης τριάδας όπου το Άγιο Πνεύμα ήταν το τρίτο «πρόσωπο». Έτσι
έγινε δόγμα πίστης, η πίστη τρία σε ένα και ένα σε τρία έγινε το κυρίαρχο δόγμα
του Χριστιανισμού, όχι όμως χωρίς τρομερές ταραχές και αιματοχυσία...
«Σήμερα, ένας χριστιανός στοχαστής... δεν έχει καμία διάθεση
να ακριβολογήσει πάνω σ’ αυτό, πιο ειδικά, δεδομένου ότι ο ορισμός έχει
προφανώς ειδωλολατρική προέλευση και δεν υιοθετήθηκε από την εκκλησία μέχρι
σχεδόν τριακόσια χρόνια μετά τον Χριστό» (σελ. 197-203).
Ο James Bonwick
συνόψισε πολύ όμορφα την ιστορία, στη σελίδα 396 του έργου του: Αιγυπτιακή
πίστη και σύγχρονη σκέψη (1878): «είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, ότι λίγο πολύ σε
όλο τον κόσμο, οι θεότητες είναι σε τριάδες. Αυτός ο κανόνας ισχύει για το Ανατολικό
και Δυτικό ημισφαίριο, το Βόρειο και το Νότιο».
«Επιπλέον, έχει παρατηρηθεί ότι, με κάποιο μυστηριώδη τρόπο,
η τριάδα των τριών προσώπων ονομάζεται ένας θεός. Ο ορισμός του Αθανασίου, ο
οποίος έζησε στην Αίγυπτο, ισχύει για τις τριάδες όλων των ειδωλολατρικών
θρησκειών».
