Την ίδια μαρτυρία
διαβάζουμε και στην Εβρ.β:10 «Διότι έπρεπεν εις αυτόν, διά τον οποίον είναι
τα πάντα και διά του οποίου έγειναν τα πάντα, φέρων εις την δόξαν πολλούς
υιούς, να κάμη τέλειον τον αρχηγόν της σωτηρίας αυτών διά των παθημάτων».
Αυτός που είναι ο αρχηγός της εκκλησίας, η κεφαλή της, είναι όπως βλέπουμε
ο άνθρωπος Χριστός Ιησούς και όχι ο «θεός Υιός».
Κολ.α:18 «….ὅς ἐστιν [ἡ] ἀρχή, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα γένηται ἐν πᾶσιν αὐτὸς
πρωτεύων». Ο Ιησούς Χριστός είναι ΑΡΧΗ. Είδαμε ότι είναι η αρχή μέσα στο λόγο
του Θεού, ότι όλα περικλείονται και «συνίστανται» μέσα σ' Αυτόν, είδαμε ότι
Αυτός είναι προ πάντων και θα ήταν μια απλή επανάληψη των προηγουμένων, αν δεν
είχε την επόμενη φράση που λέει «... πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν». Εδώ είναι που μπαίνουμε σε μια άλλη
πτυχή του ΛΟΓΟΥ, που περιγράφει κάτι πολύ θαυμαστό.
Ο Χριστός είναι η
αρχή της εκκλησίας, πριν ακόμη αυτή υπάρξει και η αρχή της υλικής δημιουργίας,
τόσο μέσα στο λόγο, όσο και αργότερα όταν το ρήμα του Θεού είπε και έγινε,
διέταξε και σχηματίστηκαν τα πάντα.
Τώρα όμως, μας
δείχνει το Χριστό σαν Αρχή μιας άλλης δημιουργίας, της Πνευματικής, όχι πια μέσα
στο λόγο, στο νου του Θεού, αλλά σαν κάτι ξεχωριστό από τον Πατέρα. Είναι το
αποτέλεσμα του λόγου του, που δεν είναι πια σχέδιο και σκοπός, αλλά πράξη.
Αυτή η πνευματική
δημιουργία, που ο Παύλος ονομάζει «Νέα κτίση»,
έχει τον Αρχηγό της, τον Πρώτο Υιό, ο Όποιος έγινε αιτία, ώστε και όλοι οι
άλλοι υιοί του Θεού να επακολουθήσουν, πατώντας με πίστη στα χνάρια της άγιας
και αφιερωμένης ζωής Του.
Αυτός είναι ο πρώτος
Υιός από τη γη που δέχτηκε ο ουρανός. Αυτός είναι που άνοιξε το δρόμο για όλους
τους αγίους, τόσο της Παλαιάς Οικονομίας όσο και της Νέας. Αυτός είναι ο πρώτος-τεχθείς
από τους νεκρούς, Αυτός που ο Άδης δεν μπόρεσε να κρατήσει επειδή ήταν Άγιος
και άμεμπτος, τον Οποίο ο Πατέρας ανέστησε και κάθισε «εις τα δεξιά της μεγαλοσύνης εν υψηλοίς».
Τότε εκπληρώθηκε
και η προφητεία που είναι στους Ψαλμούς και την επαναλαμβάνει ο Παύλος στην Εβρ.α:5
«...Υιός μου είσαι συ, εγώ σήμερον σε
εγέννησα...» Το «σήμερον»
αναφέρεται χρονικά στην ανάληψη του Χριστού, όταν εισήλθε στους ουρανούς. Τότε
ήταν που ο Θεός απέκτησε τον Πρωτότοκο εκ των νεκρών, τότε ήταν που δέχθηκε τον
πρώτο καρπό, το πρώτο πνευματικό γέννημα της γης.
Με την εισαγωγή
του Χριστού στον ουρανό, ακολούθησαν και όλοι οι άγιοι της Παλιάς Διαθήκης (η
αιχμαλωσία), οι οποίοι έζησαν με πίστη, βλέποντες στις σκιές και στους τύπους
των μελλόντων, των οποίων οι αμαρτίες εσυγχωρούντο, όχι επειδή έχυναν το αίμα
των μόσχων και των τράγων, αλλά επειδή πρόσμεναν με πίστη την καλύτερη θυσία,
τη θυσία του Μεσσία, του Κυρίου Ιησού Χριστού.
Είναι γνωστό ότι
το αίμα των μόσχων και των τράγων, δεν μπορεί να εξαλείψει αμαρτία. Τώρα, κάθε παιδί
του Θεού, που ανήκει στην καινούργια κτίση, όταν φεύγει από αυτό το κόσμο, τον
δέχεται η αγκαλιά του Θεού σαν πνεύμα και ψυχή, μέχρι να έρθει η ώρα της
αρπαγής, που όλοι οι άγιοι θα λάβουν τα άφθαρτα ένδοξα σώματα τους.
Τότε ο Θεός θα
αποκτήσει τη νέα κτίση που είναι η Νύμφη Του, της οποίας κεφαλή και αρχηγός
είναι ο Χριστός.
Β’ Κορ.ε:17: «Όθεν
εάν τις ήναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα
έγειναν νέα».
Γαλ.ς:15 «Διότι
εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή ισχύει τι ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις».
Αυτής της Νέας
κτίσης αρχηγός και τελειωτής, είναι ο Ιησούς Χριστός. Αυτός είναι τώρα πρωτεύων
στα πάντα και σ' Αυτόν θα υποταχθούν τα πάντα, είτε ορατά είτε αόρατα και μετά,
και Αυτός ο Υιός, τον Οποίο ο Πατέρας «έκαμε Χριστό και Κύριο», με τη δική Του
κυριότητα και εξουσία, θα υποταχθεί «εις τον υιοτάξαντα εις Αυτόν τα πάντα και
θα είναι ο Θεός τα πάντα εν πάσι». Αυτή είναι η ερμηνεία των εδαφίων της Κολ.α:14-19.
Αυτό λοιπόν είναι
το μυστήριο του «θελήματος» του Θεού,
που μας περιγράφει ο Παύλος στην Εφεσ.α:3-9 και την Κολ.α:14-19.
